...μα τελικά είμαι κι εγώ άνθρωπος.

Συνειδητοποιώ ότι στη πορεία του να βρω ποιός είμαι έκανα το λάθος να ξεχάσω ότι είμαι άνθρωπος.

''Εθίστηκα'' στην αναζήτηση.Με απορώφησε το μυστήριο της ύπαρξης τόσο που χάθηκα.Έχασα τον εαυτό μου,ή σχεδόν τον έχασα.

Το βλέπω καθαρά τώρα...το βάρος των σκέψεων που έκανα ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξω,γιατί τελικά κι εγώ ένας ανθρωπάκος είμαι,με προσωπικότητα κι αδυναμίες.

Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι η πολλή σκέψη με έκανε να υποβιβάσω τα ανθρώπινα στοιχεία της φύσης μου.Να υποβιβάσω την έννοια του συναισθήματος,των ανθρώπινων σχέσεων και του ρομαντισμού της ζωής.

Έψαξα να βρω το νόημα και βρέθηκα στο σκοτάδι.Απομονώθηκα άλλα το χειρότερο είναι ότι άρχισε να μου αρέσει όλο αυτό.Πίστευα ότι το να ζεις σε ανθρώπινα πλαίσια είναι ανούσιο...έμφυτα ένστικτα που έχει εκ γεννετής ο άνθρωπος.

Έννιωθα τη σκέψη μου και την αντίληψη μου να διερύνονται άλλα κάτι μέσα μου έσβηνε.Ο Ηλίας άρχισε να πεθαίνει υπό το βάρος των ίδιων του των σκέψεων.Το μυστήριο της ύπαρξης καταλήγει σε αδιέξοδο...και αυτό είναι επικίνδυνο.

Η ύπαρξη είναι όμορφη.Μυστήρια άλλα όμορφη.Χρειάζεσαι καθοδήγηση και προσοχή από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να ερευνήσεις βαθύτερα την ουσία των πραγμάτων,είναι επικύνδηνο στη πορεία να χάσεις το δρόμο.

Νιώθω πολύ ανακουφισμένος και ήρεμος.Ελπίζω να βρίσκομαι στη σωστή κατεύθυνση πλέον.Νιώθω ότι κάποιες φορές παλεύω με ένα θηρίο το οποίο δε μπορώ καν να δω.

Θα προσπαθίσω να το παω χαλαρά from now on.Δεν αντέχω να παλεύω με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου.

Ένα περίεργο ταξίδι...

Mπαίνω για μπάνιο.Ανοίγω το καυτό νερό.Χαλαρώνω...ηρεμώ.Δε σκέφτομαι τίποτα,αφήνω τις αισθήσεις ελεύθερες.Βλέπω,ακούω,αισθάνομαι άλλα είμαι κενός.Τι όμορφο.Αρχίζω και παρατηρώ.Παρατηρώ τη μαγεία...

Βλέπω τα φυσικά φαινόμενα να διαδραματίζονται παντού γύρω μου,αρχίζω και νιώθω μαθηματικά.Οι σκέψεις μου ρέουν,δεν ελέγχω το κεφάλι μου.Σκέφτομαι έντονα ενώ είμαι πλήρως χαλαρωμένος,δεν κουνιέμαι,δεν αντιδρώ.

Αρχίζω να σκέφτομαι περίεργα πράγματα,δουλεύω συνειρμικά.Συνείδηση,ύπαρξη,βιολογία,υλισμός.Καταλήγω σε απρόσμενα,περίεργα συμπεράσματα.Νιώθω δέος,τρομοκρατούμαι.Είμαι μόνος και τρομαγμένος από τις σκέψεις,πως κατέληξα εκεί;Ούτε που θυμάμαι από που άρχισα.Το χειρότερο είναι ότι δε μπορώ να πω ότι ήταν βλακείες γιατί όντος αυτά στα οποία κατέληξα ήταν λογικά.

Νιώθω δέος,κανείς δε μπορεί να καταλάβει πως είναι,έτσι νιώθω.Το παθαίνω κάποιες φορές αυτό...το μυαλό μου ξεφεύγει τελείως,σαν να πέφτω σε μια μέθη,και συνέρχομαι ξαφνικά,επανέρχομαι στη πραγματικότητα συγκλονισμένος και τρομαγμένος από το βάρος και το βάθος των σκέψεων.

Είναι σαν να χάνομαι σε ένα κόσμο διαφορετικό και με ένα χαστούκι να επανέρχομαι βίαια στη πραγματικότητα μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που έζησα.Πραγματικά πολύ περίεργη και κάπως τρομακτική εμπειρία.Δε μπορώ να πω ότι χαλάει η διάθεσή μου,απλώς ξαφνικά νιώθω ότι έχασα τη ταυτότητά μου.Δε ξέρω ποιός είμαι και που είμαι.Είναι λες και η πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα.

Θα επανέλθω,όπως κάθε φορά.Δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό όταν συμβαίνει,το σίγουρο πάντως είναι ότι με ταρακουνά βίαια.Έκανα ένα ταξίδι και επέστρεψα.Ήταν ένα 5-10 λεπτο στο οποίο πραγματικά απλά ταξίδευα.

Ασταθής Διάθεση

H διάθεσή μου,μια ιδιόμορφη συνάρτηση.Δύσκολο να περιγράψω τη κατάστασή μου μια δεδομένη περίοδο.Τις περισσότερες φορές λειτουργώ απλά με υποθέσεις."Λογικά σήμερα θα είμαι καλά".Δεν είναι τελικά όμως πάντα έτσι,ή για να είμαι ακριβής σπάνια είναι έτσι.Είναι περίεργη και ιδιαίτερη η ψυχοσύνθεσή μου.Απρόβλεπτη,όπως όλων θα πει κανείς.Ε, εγώ νιώθω ότι έχω μερικούς "παράγοντες αβεβαιότητας" παραπάνω.

Από παρατηρήσεις που έχω κάνει έχω διαπιστώσει ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έφηβο περνούσα αυτό που ονομάζω "φάσεις".Δηλαδή μια γενικότερη συναισθηματική κατάσταση για μια περίοδο λίγων (ένα ή δύο ίσως) μηνών που είμαι είτε στον παράδεισο,είτε στη κόλαση.Σαφώς,έχω και την ανάλογη ψυχοσύνθεση στην εκάστοτε "φάση".Παντοδύναμος,σοφός και ασταμάτητος όταν είμαι ψηλά,γονατισμένος,αδύναμος και κλεισμένος στον εαυτό μου όταν είμαι χαμηλά.Ένας συνεχής κύκλος.

Ανάλογα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι κάνω και ανάλογες επιλογές τις οποίες μπορεί αργότερα,όταν θα βρίσκομαι -για μικρό χρονικό διάστημα- σε μια σταθερότερη κατάσταση να μετανιώσω,βλέποντας τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία πλέον.Επιπολαιότητα,βεβιασμένες κινήσεις και κάποιες φορές επικίνδυνες παρορμήσεις μπορεί να καθοδηγούν τις πράξεις μου όταν νιώθω πολύ ψηλά ή ματαιοδοξία,αντικοινωνικότητα και εσωστρέφεια όταν είμαι πεσμένος.Αναγνωρίζω ότι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μάθω να ελέγχω.

Μπορώ λοιπόν να πω ότι οι εναλλαγές στη διάθεσή μου θυμίζουν ημιτονοειδής συνάρτηση του x (συναισθηματική κατάσταση) και του t (χρόνου).Μια περίοδο μόνο,από Ιούλιο έως μέσα Σεπτέμβρη είχα καταφέρει να βρίσκομαι σε σταθερή ψυχολογική κατάσταση χωρίς ιδιαίτερες μεταβολές και εκείνη η περίοδος ήταν όταν επισκεπτόμουν ψυχίατρο με τον οποίο διέκοψα λόγω έναρξης της σχολική χρονιάς.

Εκτός από τη γενικότερη διάθεσή μου ανά περιόδους,έχω και μεγάλες μεταβολές (έντονη αστάθεια) και στη καθημερινότητα όσον αφορά τη διάθεσή μου.Κάνοντας δηλαδή ζουμ στην ημιτονοειδή συνάρτηση της διάθεσής μου διακρίνεις έντονες αυξομειώσεις πάνω στην ήδη υπάρχουσα ημιτονοειδή συνάρτηση.Χαρακτηριστικό,σημερινό παράδειγμα.Πριν από κάποιες ώρες,και ενώ είχα ξυπνήσει κανονικά,με μια "ισορροπημένη" διάθεση,ξαφνικά άρχισα να νιώθω έντονη μελαγχολία.Μετά από κάποια λεπτά με έβλεπα να βουλιάζω σε αυτή τη κατάσταση.Είχα νεύρα,αδιαθεσία και έκλαιγα εσωτερικά.Ήξερα ότι έπρεπε απλώς να το υπομείνω και παρακαλούσα τον εαυτό μου να μη συνεχίσει η μέρα έτσι.Μισή ώρα αργότερα από το πουθενά άρχισα να επανέρχομαι και πλέον έχω μια ευχάριστη διάθεση και όρεξη να κάνω πράγματα.Απολογήθηκα στο περιβάλλον μου για τη συμπεριφορά μου και όλα καλά.

Τελικά η λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τη διάθεσή μου είναι αστάθεια.Έλλειψη προβλεψιμότητας και απώλεια ελέγχου.Κάποιες φορές είναι όμορφο,όπως είπα,με στέλνει στο παράδεισο,άλλα άλλες όπως τώρα βρίσκομαι σε φάση περίεργη,πεσμένη.Μπορεί απλά να είναι μια έντονη εφηβεία ή να είναι χαρακτηριστικό του εαυτού μου.Ελπίζω πάντως να μην εξελιχθεί σε διπολική διαταραχή :P

Αναζήτηση

Μια συνεχής αναζήτηση η ζωή μου.Αναζήτηση που πηγάζει από πολύ βαθιά,αναπάντητα ερωτήματα.Φιλοσοφικές ανησυχίες,υπαρξιακά προβλήματα χωρίς λύση.Κάποιοι τα αγνοούν,κάποιοι δεν αναρωτήθηκαν ποτέ.

Σκέφτομαι,θα ήταν πολύ βολικό για την ηρεμία μου να βρω κάποιο τρόπο να παρακάμψω την ανήσυχη φύση μου.Θα με γλίτωνε από ΠΟΛΛΑ παραπάνω προβλήματα από όσα μπορεί κανείς να φανταστεί.Είναι όμως αδύνατο,ανέφικτο.Έχω προσπαθήσει,μα δε γίνεται να ζω χωρίς να ξέρω γιατί,χωρίς να έχω ένα σκοπό,να ξέρω από που και πως ήρθα και που θα καταλήξω.Είναι αδύνατο να ζω σε ένα κόσμο που δε κατανοώ,σε ένα περιβάλλον που δε μπορώ να εξηγήσω τη λειτουργία του.

Προσπαθώ να διαμορφώσω μια ταυτότητα.Να χτίσω τον Ηλία.Ίσως το δυσκολότερο πράγμα που μου ζητήθηκε ποτέ.Και πρέπει να το κάνω,αλλιώς πέφτω σε αντιφάσεις ή και επικίνδυνες καταστάσεις.Έχω περάσει από αυτό το στάδιο.Περίεργο πολύ για ένα άτομο να μη ξέρει ποιός είναι.Παραπλήσιο της αμνησίας.Δε ξέρεις ποιός ουσιαστικά είσαι,τι κάνεις.

Προσπαθώ λοιπόν να διαμορφώσω τον Ηλία.Με τι κριτήρια;Δε ξέρω καν γιατί υπάρχω και γιατί μπορώ και σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι,πως θα συγκροτήσω τη συνείδηση αυτού του ατόμου και τι αποφάσεις μπορώ να κάνω γι αυτό;Δε γνωρίζω το σκοπό για όλο αυτό που βιώνω.Πως θα ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος;Πως θα επιλέξω τρόπο ζωής;Πως θα αντιμετωπίσω τη ζωή;

Είμαι υπερβολικά ασταθής και εύπλαστος.Ανα περιόδους αναθεωρώ βασικά πράγματα στη ζωή και αλλάζω την ιδεοληψία μου.Βρίσκομαι συνεχώς σε μια δυναμική κατάσταση,σταθερότητα μηδέν.Κοιτάω γενικά στη ζωή πλέον να προσπαθώ να χρησιμοποιώ το μέτρο.Παντού και πάντοτε.Έτσι θα είμαι καλυμμένος από κάθε άποψη,θα έχω κάνει τα πάντα και δε θα έχω ξεφύγει κάπου.Δυστυχώς η ζωή δεν ήρθε με εγχειρίδιο χρήσης.

Είναι μια συνεχή αναζήτηση.Μια συνεχή προσπάθεια να γνωρίσω τον εαυτό μου.Να ξεχωρίσω τα ένστικτα από την ουσία,το σωστό από το λάθος,την υπερβολή από τη κανονικότητα και τόσα άλλα που με προβληματίζουν συνεχώς.

Το θετικό είναι ότι είμαι ακόμα 17.Νιώθω ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου.Για την ακρίβεια έχω πολλές πιθανότητες,μιας και ρεαλιστικά σκεπτόμενος ποτέ δε ξέρεις τι σου ξημερώνει.Έχω τόσο χρόνο να αναρωτηθώ,να προβληματιστώ,να ζήσω.Δεν είμαι τέλειος.Ποτέ δε θα είμαι.Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ πάντως και δε θα πάψω ποτέ να μάχομαι.Θέλω να είμαι ένα άτομο με βάθος και συγκρότηση.Δε θα πάψω ποτέ λοιπόν να αναζητώ.

Τα δεσμά του υλισμού

Συνείδηση.Το μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξης.Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής.

Η συνείδηση διαμορφώνεται από ένα σύνολο παραγόντων.Υλικοί παράγοντες (με σχετική επιφύλαξη).Η συνείδηση που αποτελείται από το συναίσθημα,την εμπειρία,τη μνήμη,τη κριτική ικανότητα,την αυτογνωσία κ.α. διαμορφώνεται από ένα σύνολο βιολογικών παραγόντων.Νευρώνες,συνάψεις,ορμόνες τα οποία όλα εξαρτώνται από την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού.Η συνείδηση,κάτι τόσο αξιοπερίεργο και θαυμάσιο είναι προϊόν της βιολογίας του ανθρώπου.

Ουσιαστικά είμαστε μηχανές.Ο,τι σκοπό έχει ένας ιός στη πορεία του,μια ακυτταρική μορφή ύπαρξης (δεν θεωρείται ζωντανός οργανισμός),το ίδιο νόημα στη ζωή μας έχουμε κι εμείς.Τον ίδιο σκοπό.Την αδιάκοπη αναπαραγωγή και διαιώνιση του είδους.Ο ιός το καταφέρνει αυτό παρασιτώντας σε ένα κύτταρο,εμείς με τη διαδικασία της αναπαραγωγής.Ο ίδιος σκοπός με διαφορετική πολυπλοκότητα διαικπεραίωσής του.

Η αυτογνωσία λοιπόν,αποτελεί ένα υποπροϊόν της εξέλιξης.Είναι μια ιδιότητα της συνείδησης.Είναι μια ιδιότητα που αναπτύχθηκε καθώς ο εγκέφαλός μας γινόταν όλο και πιο πολύπλοκος στη προσπάθεια να μεγιστοποιήσει την επιβιωσημότητα του οργανισμού μας κάνοντας όλο και πιο πολύπλοκη την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον.

Κι όμως,έφτασε η στιγμή,που η συνείδηση ήρθε να αμφισβητήσει το δημιουργό της.Το ανθρώπινο σώμα.Η συνείδηση,κάτι άπιαστο και άυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάτι υλικό,τη βιολογία του ανθρώπου.Τι παράξενο.Η συνείδηση εξαρτάται από το σώμα.Το χαρακτηριστικό αυτό που αντιλαμβάνεται το σύμπαν,τον εαυτό του, είναι περιορισμένο,δεσμευμένο μέσα σε κάτι τόσο "μικρό" όπως το ανθρώπινο σώμα.Έχει δηλαδή,όπως και αυτό μια ημερομηνία λήξης.

Λοιπόν,ποιός ο λόγος ύπαρξης για κάτι τόσο βαθύ,όπως η συνείδηση για κάτι τόσο ρηχό,όπως η ανούσια διαιώνιση ενός συνόλου πληροφοριών που συντελούν στη δημιουργία ενός οργανισμού;Tι εννοώ;Ας πάρουμε παράδειγμα έναν Ιο.Επί της ουσίας όπως είπα και πριν,κάνουμε ακριβώς το ίδιο.Έχουμε ακριβώς τον ίδιο λόγο ύπαρξης.Την αδιάκοπη διαιώνιση και επιβίωση.Ο Ιος όμως δεν έχει αυτογνωσία,ούτε αναρωτιέται τι κάνει σε αυτό το κόσμο.

Εγώ όμως,μια μάζα από ύλη μερικές εκατομμύρια φορές βαρύτερη από αυτή ενός Ιού,αναρωτιέμαι γιατί είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω σε όλο αυτό.Για ποιό λόγο είμαι προγραμματισμένος για κάτι τέτοιο;Για ποιό λόγο κάθε μου κίνηση και δράση πραγματοποιείται στα πλαίσια δύο και μόνο λέξεων: Αναπαραγωγή και Θάνατος ;

Νιώθω τη συνείδησή μου να κλωτσάει.Νιώθω να μου φωνάζει ότι όλο αυτό δεν έχει νόημα,είναι μια βαρετή επανάληψη.Γεννήθηκα για να αναπαραχθώ και να πεθάνω.Το σώμα μου το ζητάει,τα ένστικτά μου παλεύουν να το πραγματοποιήσουν.Κάθε χαρακτηριστικό της ύπαρξής μου,τα συναισθήματά μου,οι σκέψεις μου,οι επιθυμίες μου μπορούν να ενταχθούν είτε στο Θάνατο,είτε στην Αναπαραγωγή είτε στη Περιέργεια (το τελευταίο προστέθηκε από τη συνείδηση και είναι ίσως το μόνο ουσιώδες).

Τελικά η συνείδηση,o τρόπος με τον οποίο μπορεί το σύμπαν να εκφράσει τον εαυτό του,κάτι τόσο βαθύ, είναι φυλακισμένο στη μικρότητα του σώματος.Είναι περιορισμένο σε ένα απειροελάχιστα μικρό μέρος του σύμπαντος,ριζωμένο.Είναι δεσμευμένο από την ύλη,από την εύθραυστη βιολογία του ανθρώπου.

Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Ή η εικόνα που έχουμε-έχω για την ύπαρξη δεν είναι ολοκληρωμένη και υπάρχουν πράγματα που ούτε που μπορώ να φανταστώ,ή όλο αυτό είναι βουτηγμένο στην ανουσιότητα,ματαιότητα και αοριστία.

Ο παράδεισος...

Ένας τύπος,ένας περίεργος τύπος.Σου δίνει ένα ζευγάρι φτερά και σε μαθαίνει να πετάς.Ύστερα σου δείχνει το δρόμο για ένα "παράδεισο" λέει.Και εσύ σχεδόν τυφλωμένος από την ικανοποίηση και τις αισθήσεις πετάς και φεύγεις για το παράδεισο.Δε χρειάζεται να ψάξεις,ξέρεις περίπου που είναι,πάντα ήξερες.

Ένας παράδεισσος,κάπου εκεί,ψηλά,τέλειος γεμάτος ομορφιά και χάρη.Βιώνεις τη μαγεία,νιώθεις όλες σου τις αισθήσεις να ικανοποιούνται ταυτόχρονα.Γεμάτος όμορφα δέντρα και καρπούς.Αμέσως νιώθεις το παράδεισο να περνά από μέσα σου.Σε μεταμορφώνει.Ξυπνά κομμάτια του εαυτού σου που είχες ξεχάσει,ή καταπιέσει βαθιά μέσα σου.Σε κάνει ευάλωτο,τρωτό.Σπάει η πανοπλία σου,δε τη χρειάζεσαι νομίζεις.Εμπιστεύεσαι το παράδεισο,οι αισθήσεις σου καθοδηγούν το μυαλό.

Ανάλαφρος,γεμάτος γαλήνη περπατάς στο παράδεισο και εξερευνάς τα όμορφα τοπία του.Δοκιμάζεις
τους καρπούς του.Νιώθεις το πάθος,την ηδονή,την επιθυμία με κάθε δυνατό τρόπο.Κάνεις έρωτα με τις αισθήσεις σου.Είχες ξεχάσει,ίσως δεν ήξερες καν ότι υπάρχει κάτι τόσο όμορφο.Πριν καν το συνειδητοποιήσεις έχεις γλυκαθεί από τους λωτούς της ηδονής και ξέχνάς το δρόμο του γυρισμού.Ούτως η άλλος είναι πολύ ωραία για να θες να φύγεις.

Κάνεις μια βόλτα στα χρυσαφένια λιβάδια,η πνοή του ανέμου χαϊδεύει τα μεγάλα άσπρα φτερά σου.Περνάς από την όαση,εκεί,με το μικρό καταράκτη που αδειάζει τα νερά του μέσα στη λιμνούλα.Οι ακτίνες του ήλιου ίσα που περνάνε μέσα από τα δέντρα,η φύση βρίσκεται σε οργασμό.Πετάς πιο μακρυά,θες να γνωρίσεις ολόκληρο το παράδεισο.Η άλλη μεριά,εκεί βρέχει.Έχει συννεφα και φυσάει.Είναι όμως ωραία.Πάνω στη κορυφή του βουνού αφουγκράζεσαι τους ήχους.Κεραυνοί και αστραπές,η βροχή χτυπά το πρόσωπό σου.Νιώθεις την ένταση,το πάθος της.

Έχεις επαναπαυτεί,ξέχασες τη λογική κάπου στη διαδρομή.Τότε κάτι αναπάντεχο συμβαίνει.Νιώθεις το μέρος να σύεται.Πανικός και χάος,χάνεις τη γη κάτω απ τα πόδια σου.Βλέπεις τα πάντα να γκρεμίζονται και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς και να σώσεις ο,τι περνάει απ το χέρι σου.Νιώθεις τις δυνάμεις σου να ατονούν,τις ελπίδες σου να χάνονται.Τα φτερά σου σε εγκαταλείπουν,και εσύ προσπαθείς πλέον πέφτοντας από το παράδεισο να σώσεις τον εαυτό σου.Δεν έχεις όμως πανοπλία,ούτε άμυνες για να προστατευτείς.Πέφτεις βίαια κάτω,δεν είσαι σίγουρος για το τι συνέβη.Πληγωμένος και αδύναμος,με δύο μεγάλες ουλές να σου θυμίζουν τα φτερά που κάποτε σε οδήγησαν στον όμορφο παράδεισο.

...το Χάος

...ένα χάος.Ένα απόλυτο χάος.Σκέψεις,ιδέες και ιδεολογίες που συγκρούονται.Πράγματα εκ δια μέτρου αντίθετα,μη συγκρίσιμα.Στάσεις ζωής που έρχονται αντιμέτωπες με φιλοσοφικά αδιέξοδα,επιθυμίες και πάθη που ανακατέυονται με βαθυστόχαστες ερμηνείες και σκεπάζονται από ένα μαύρο πέπλο ματαιότητας.

Σκοτάδι.Ποιός θα μου δείξει το δρόμο;Υπάρχει;Υπάρχει αλήθεια μέσα στο αχανές μαύρο,τη σκοτεινή άβυσσο, ένας δρόμος;Υπάρχει ορισμός για τη ζωή;Ποιό είναι λοιπόν το σωστό,το λάθος;Ποιός ορίζει την πραγματικότητα,το καλό,το κακό.Συμβάσεις που άτυπα υπογράψαμε οι άνθρωποι.Συμβάσεις καθοδηγούμενες από τις βασικές μας ανάγκες,συμβάσεις βασισμένες σε ενδόμυχα,αρχέγονα ένστικτα.Είμαστε δέσμιοι,αλυσοδεμένοι στην ανθρώπινη φύση μας.Είμαστε τόσο άνθρωποι...

Και σαφώς αυτό είναι όμορφο,πρέπει να είναι όμορφο.Εξελικτικοί μηχανισμοί που εξασφαλίζουν την επιβίωση και διαιώνιση του είδους.Μαλακίες...λες και έχει κάποιο νόημα.Ένας αέναος κύκλος,ένα ριάλιτι σόου που τρέχει εκατομμύρια χρόνια.Δύσκολα κάποιος θα κοιτάξει ψηλά.Θα αναρωτηθεί,για ποιό λόγο;Ποιό είναι το νόημα;Τότε θα φάει ένα γερό χαστούκι.

Και τότε ο καθένας καλείται να φτιάξει τη δική του φιλοσοφική θεώρηση,να πιστέψει στους δικούς του θεούς και δαίμονες.Επινοεί τα δικά του εξιλαστήρια θύματα,του εξασφαλίζουν συνειδησιακή ηρεμία,αποποιείται των υπαρξιακών του ευθυνών...ο θεός είναι εκεί γι'αυτόν,βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ πριν καλά καλά προλάβει να το εξερευνήσει,πριν ακόμα προσαρμοστεί το μάτι στο σκοτάδι,πριν συνηθίσει τη φύση της πραγματικότητας.

Είναι όμως και κάτι τύποι,οι αρνητές.Αρνούνται να βγουν από το τούνελ,παλεύουν να φτάσουν στο τέλος του,στην έξοδο,αν υπάρχει.Δεν υπάρχουν θεοί,ούτε και δαίμονες για τον αρνητή.Είναι η τιμωρία του,το τίμημα του να μείνει στο τούνελ,το τίμημα της αλήθειας.Είναι βάρβαρο,σκληρό.Απόλυτο σκοτάδι,απόλυτο χάος..μα ο αρνητής μόνος και εγκατειλημένος πρέπει να τα βγάλει πέρα.Κάποιοι λυγίζουν υπό το βάρος του σκοταδιού,η μαύρη άβυσσος απομυζεί το είναι τους και τους αφήνει άδειους.Χρειάζεται αρκετό σθένος και δύναμη για να αντέξει κανείς την άβυσσο.

Κανείς δε κατάφερε να φτάσει στο τέλος του τούνελ,να δει φως,ή απόλυτο τίποτα.Ο αρνητής,μια ύπαρξη βαθιά,παρεξηγημένη από τα πρέπει της κοινωνίας,αρνείται να πορευτεί με το συμβόλαιο που υπέγραψε η ανθρωπότητα,αρνείται να ζήσει "ορθά".Δεν υπάρχει φυσιολογικό,μια πλάνη των αισθήσεων είναι που εξυπηρετεί την "ομαλή" όπως την ονομάζουν λειτουργία της κοινωνίας.

Χάος.Ο αρνητής συνεχίζει όλο και βαθύτερα στο τούνελ,μόνος και ελεύθερος μπορεί πλέον να αφήσει τη σκέψη να παίξει,να κάνει έρωτα με τη ματαιότητα.Ο καρπός του απαγορευμένου έρωτα,συνειδησιακά αδιέξοδα.Ποιός είμαι;Ποιός θέλω να είμαι;Πως μπορώ να αποδεχτώ την ανθρώπινη φύση μου απαξιώνοντάς την;

Είμαι μια υλική ύπαρξη.Ένας βιολογικός οργανισμός.Αυτό σημαίνει ότι είμαι άμεσα εξαρτώμενος από τις βασικές μου ανάγκες,τα αρχέγονα ένστικτα.Πέφτω σε αντιφάσεις.Το να είσαι άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο απολαυστικό.Θα ζήσω έντονα και παθιασμένα,αυτό είναι σίγουρο,το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου,απλώς δε ξέρω γιατί.

Η ζωή...

...και να,ήρθε η στιγμή.Ο ρομαντισμός,το φευγαλέο ήρθε σε συνάφεια με τη θεώρηση.Ζωή λες,να ξερες και τι είναι.Ένα επεισόδιο,μια παρωδία,ένα παραμύθι γεμάτο έρωτα,ηδονή,πάθος,ένταση,μια πανδαισία αισθήσεων.Ένας δρόμος,μια ανηφόρα.Τρόμος για το άγνωστο,το γκρεμό στη κορυφή.Μια μαύρη άβυσσος ,δίχως ορισμό και όνομα.Κι όμως,τόσο μυστήρια όμορφη,τόσο ακατανόητη,φευγαλέα.
Δεν είμαι σίγουρος ποιός είμαι ή τι κάνω.Ένα μόνο ξέρω,ότι ο,τι κι αν είναι αυτό το κάτι,η ζωή,θα το βιώσω με κάθε δυνατό τρόπο.

Το "χαστούκι",το θεριό...

...και εκεί που βολεύτηκες,μπήκες σε ένα πρόγραμμα και όλα πάνε "ρολόι" ,εκεί που σχεδόν έχεις ηρεμήσει από τους βαρύγδουπους στοχασμούς που  τρελαίνουν το μυαλό και ανακατεύουν το "είναι" σου,εκεί που νομίζεις πως επιτέλους άρχισες να προσαρμόζεσαι στη κοινωνία,ή τουλάχιστον κάνεις μια καλή προσπάθεια,εκεί που το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι το βράδυ είναι αν έχει μερέντα για το πρωινό,και οχι τη γεωμετρική θεώρηση του Reyman,τρως το λεγόμενο "χαστούκι".

Το χαστούκι...απότομο και δυνατό.Σχεδόν ποτέ δε το περιμένεις,συμβαίνει στις πιο απρόσμενες στιγμές.Σε ταρακουνάει,για τα καλά.Σε ξεβολεύει,σε εκτοξεύει από τη θέση που βολεύτηκες και σε πετάει στον αέρα,χωρίς αλεξίπτωτο.Το πως θα καταφέρεις να προσγειωθείς και πάλι είναι άλλη υπόθεση,πονεμένη.Είναι βάρβαρο,σκληρό.Δεν υπολογίζει τίποτα,σαρώνει τα πάντα στο διάβα του.Δε συνηθίζεται,κάθε φορά ένα νεο βίωμα,μια νέα εμπειρία.

Ένα θεριό που κρύβεται βαθιά μέσα σου.Ένα θεριό ανήσυχο και ζωηρό,που προσπαθείς με όλη σου τη δύναμη να καταχωνιάσεις σε κάποιο μπουντρούμι βαθιά μέσα σου,κάπου που να μην ακούς τις κραυγές του,το παλμό του.Κάποιες φορές ίσα που το ακούω να φωνάζει με αγωνία και τρέμουλο στη φωνή "ξύπνα".Δε ξέρω,φαίνεται να θέλει το καλό μου.Είναι όμως αδύνατο να συνυπάρχεις με το θεριό,δε σε αφήνει σε ησυχία,δε σε αφήνει να επαναπαυτείς στη "πλαστή πραγματικότητα" όπως την ονομάζει.Μα τι να εννοεί...

Το χαστούκι,το θεριό...βρίσκει τρόπους να σπάει τις αλυσίδες.Ανακαλύπτει δόλιους τρόπους να
κρυφτεί από την συνειδησιακή αστυνομία,να βγει στην επιφάνεια,να έρθει στο συνειδητό και να με εκτοπίσει.Χρησιμοποιεί πλαστές ταυτότητες και προσωπεία.Κρύβεται πίσω από το συναίσθημα.Ιδιοφυές.Οι σπάνιες στιγμές όπου μπορεί το συνειδητό και το ασυνείδητο να συνδεθούν με μια γέφυρα,το συναίσθημα.Μπορεί να είναι ένα άκουσμα,μια εικόνα ή μια ανάμνηση.Τότε είναι που το θεριό,μασκαρεμένο και με το συναίσθημα να κάνει τη βρώμικη δουλειά,έρχεται και ταράζει την ύπαρξή μου.

Καλή σχολική χρονιά...

Η σχολική χρονιά άρχισε και δυστυχώς νιώθω ότι αρχίζω και πάλι να παίρνω τη κάτω βόλτα.

Πως γίνεται άλλωστε να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος σε ένα περιβάλλον σάπιο και αντιπαραγωγικό όπως το σχολείο;Ποιός είναι ο ρόλος του σχολείου σήμερα;Ποιός θα έπρεπε να είναι και τι παριστάνει τελικά;

Τι κάνω εκεί μέσα;Προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρει;Προσποιούμαι ότι μορφώνομαι;Και να προσπαθίσω...βλέπω την αντιμετώπιση του σχολείου από τους συμμαθητές.Εξαθλίωση,διαφθωρά.Δεν υπάρχει παιδεία.Έχει πεθάνει.

Πως μπορεί ένα λουλούδι να ανθίσει σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και ξένο;Χωρίς θρεπτικά συστατικά,όπου δε μπορεί να το δει ο Ήλιος;

Βιώνω τη χειρότερη ίσως περίοδο της ζωής μου.Είμαι αναγκασμένος να κάνω πράγματα τα οποία δε θέλω.Αναγκάζομαι.Το σχολείο,τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι...ακόμα και οι γονείς μου.

Είχα πολλή όρεξη για τη φετινή χρονιά.Να κάνω πράγματα,να είμαι ενεργός.Άρχισε το σχολείο.Περνάω κρίση.Πηγαίνω στο σχολείο και καταρακώνεται η ψυχολογία μου.Αμέσως διακατέχομαι από ματαιοδοξία.

Πρέπει να το αντέξω.Έχω στόχους και όνειρα,πρέπει να το αντέξω.Το ανούσιο διάβασμα,τις μουντές και βαρετές ώρες στο σχολείο που σκοτώνουν τη δημιουργηκότητα,τις συμπεριφορες προσώπων...τη σαπίλα γενικότερα.

Oblivion (Λήθη)

Καταλαβαίνω πλέον ότι η κρίση που έχουμε δεν είναι οικονομική,ή τουλάχιστον δεν είναι αυτού του είδους η κρίση η οποία θα έπρεπε να μας ανησυχεί.Η κρίση λοιπόν που μαστίζει την Ελλάδα και το κόσμο εν γένει είναι βαθύτερη.Είναι κρίση της ανθρωπιάς μας.

Διανύουμε μια συνειδησιακή κρίση.Η διαφθορά διαχέεται στο πλανήτη γη σαν ιός και καταλαμβάνει κάθε συνειδητή ύπαρξη.Διανύουμε την κρίση των ηθών.Διανύουμε κρίση της ανθρώπινης υπόστασης.Κινδυνεύουμε.Το αντίδοτο στην ανθρωπιστική αυτή κρίση,η μόρφωση,δεν υπάρχει.Έχει εκλείψει χιλιετίες τώρα.Προσπάθειες θεραπείας πολλές.Ο ιός μεταλλάσσεται συνεχώς.Επιβίωσε της Γαλλικής επανάστασης,του Διαφωτισμού.

Ελάχιστοι καταφέρνουν να αναπτύξουν ανοσία.Είναι δύσκολο,πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι για να πετύχεις την ανοσία μπροστά στον ιό αυτό υποχρεούσαι να κάνεις το απολύτως παράδοξο.Να ανοίξεις πλήρως το μυαλό σου.Να ελευθερωθείς,να ανοίξεις τους ορίζοντές σου.Ο ιός περνάει,άλλα το μυαλό μένει ανέπαφο,ο ιός δε μπορεί να φωλιάσει.Δε μπορεί να πολλαπλασιαστεί στο αφιλόξενο αυτό περιβάλλον.

Ο κόσμος είναι τυφλωμένος.Βλέπω πρόσωπα στο δρόμο,όλα με τυλιγμένους επιδέσμους γύρω από τα μάτια.Βλέπω νεκροζώντανους,βλέπω εξαθλίωση.Που οδεύουμε,κόσμε;Που πάμε,κόσμε;Κάθε πρωί που ξυπνάω φοράω τη μάσκα μου και βγαίνω έξω.Κάποιες φορές τα καταφέρνω τόσο καλά στο να πείθω τον εαυτό μου ότι όλα είναι εντάξει,ότι ο κόσμος πάει καλά.

Η κρίση,αφανίζοντας τη λογική επιτρέπει στα αρχαίγονα ένστικτα του θηρίου που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος να έρθουν στην επιφάνεια.Χάος.Η  κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει.Καταστροφή.Ποιός θα σώσει τη κατάσταση;Μπορεί κανείς;Πρέπει να φροντίσουμε τις νέες γεννιές .Πρεπει να τις διδάξουμε να μην κάνουν τα ίδια λάθη.Πρέπει να εμβολιαστούν.Να τους μάθουμε να έχουν ανοιχτό μυαλό,να μη μπορέσει ο ιός να πολλαπλασιαστεί στο κεφάλι τους.Είναι καθήκον μου,είναι καθήκον μας να το κάνουμε αυτό.

Όλα είναι τόσο λάθος.Κάτι πρέπει να γίνει,πρέπει ο κόσμος να δει πέρα από κόμματα,πέρα από παρατάξεις,ιδεολογίες,σύνορα,πολιτισμούς.Πρέπει να δει το μέλλον.Να εναρμονιστεί με την ύπαρξη.Πρέπει ο άνθρωπος να κόψει τα δεσμά το παρόντος που τον κρατάνε χαμηλά.Πρέπει ο άνθρωπος να δει από ψηλά.Να οραματιστεί το μέλλον.Πρέπει ο άνθρωπος να ξεκολλήσει.Χρειάζεται μια ώθηση για να πετάξει.

Γαμώτο,δεν είναι τόσο δύσκολο να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας.Χρειάζονται τα κατάλληλα ερεθίσματα.Η ανάλογη μόρφωση και καλλιέργεια,έτσι που το άτομο να αφυπνιστεί.Έχουμε τη δύναμη.Έχει γίνει αυτοσκοπός μου αυτό το έργο.Το υπόσχομαι στον εαυτό μου.Μέσω της επιστήμης,μέσω της ενημέρωσης,όπως μπορώ.Πρέπει η ανθρωπότητα αρχικά να βγάλει τους επιδέσμους από τα μάτια.Είναι η αρχή,κι όμως,μετά από αυτό θα είμαστε τόσο κοντά.


Πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να πετάξει,να δει τα πράγματα πανοραμικά.Να δει την αλήθεια.Ελπίζω σε αυτό.Δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο μπορείς να πιστέψεις.Ελπίζω μια μέρα να αποκτήσουμε ανοσία στον ιό,να αποδεσμευτούμε από τις αλυσίδες,να βγάλουμε τους επιδέσμους από τα μάτια.

Στο νησί του Ήλιου...

Θέλω να ταξιδέψω. Να βρεθώ κάπου ψηλά, σε ένα βουνό, με πλούσια και πυκνή βλάστηση. Με ρυάκια και ποτάμια. Να περπατήσω στο δάσος...να γίνω ένα με τη φύση. Να αφήσω τις αισθήσεις μου να κάνουν έρωτα με τα στοιχεία. Να νιώσω τη φύση...αυτή τη στενή σύνδεση. Να κοιτάξω τα σύννεφα,τον ουρανό. Μα τι όμορφα που είναι όλα από ψηλά...πόσο μαγικά. Πόσο συναρπαστικά. Νιώθω υπέροχα, ίσως περίεργα. Δε μπορώ να το προσδιορίσω.

Ξαφνικά δεν έχω ανησυχίες, προβλήματα. Γαλήνη, ομορφιά, αρμονία. Λίγο ακόμα...δε θέλω να φύγω από τώρα. Ας βραδιάσει πρώτα. Θέλω να δω το βραδινό ουρανό,πάνω σε ένα δέντρο...ακούγοντας το θρόισμα των φύλων και τα πουλιά της νύχτας. Τι περίεργα που είναι. Υπέροχο συναίσθημα. Είμαι σχεδόν εκεί. Ίσα που μπορώ να ακούσω το ρυάκι μερικά μέτρα πιο κάτω.

Μα έχω τόσα να κάνω στη ζωή μου. Έχω τόσα πράγματα ακόμα να ζήσω. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να συνεχίσω. Δε πρέπει να αφεθώ,οχι ακόμα. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Έλα, πάμε. Υπόσχομαι μια μέρα να επιστρέψουμε. Θα μείνουμε πιο πολύ αυτή τη φορά.

Αγαπητή ανθρωπότητα..

Αγαπητή ανθρωπότητα,

Που είναι οι νέοι; Που είναι η γενιά του αύριο; Που είναι εκείνοι που θα κρατάνε το κόσμο στα χέρια τους σε κάποια χρόνια; Που είναι οι μελλοντικοί κυβερνήτες, επιχειρηματίες, δάσκαλοι, καθηγητές, καλλιτέχνες...που είναι όλοι αυτοί που θα αποτελούν το αύριο; Την αυριανή κοινωνία; Το μέλλον;

Που είναι οι νέοι; Οι φιλόσοφοι, οι ιδεαλιστές, οι οραματιστές, oι επαναστάτες, οι ριζοσπάστες, οι λογικοί, οι έξυπνοι, οι ανθρωπιστές, οι ειρηνιστές, οι ενθουσιώδης, οι ορεξάτοι, οι ψαγμένοι, οι ελεύθεροι, οι απροκατάληπτοι, οι σκεπτόμενοι...που είναι όλοι αυτοί; Που είναι όλοι αυτοί που θα λάβουν τις πρωτοβουλίες του αύριο;!

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ.

love,
Elias.

Όταν η "παιδεία" γίνει Παιδεία θα απέχουμε μερικά μόνο βήματα της αλλαγής του προσώπου του πλανήτη.

10 Σεπτεμβρίου 2013 (Νιώθω Μαθηματικά)

Νιώθω ότι υπάρχει τόση μαγεία εκεί έξω.Τόση μαθηματική και φυσική ομορφιά,τόσα μυστήρια που πρέπει να αποκαλύψουμε.Νιώθω την ύπαρξη...τελευταία νιώθω μια τάση προς τα κει.Θέλω να ασχοληθώ με κάτι προσανατολισμένο προς τη κοσμολογία...ίσως μαθηματικά.Το νιώθω έντονα.Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνω πόσο περιορισμένος είμαι από τη βιολογία μου.Καταλαβαίνω ότι τα όρια της αντίληψής μου μου επιτρέπουν μόνο να "νιώσω" τη μαγεία και οχι να την κοιτάξω.

Νιώθω τα μαθηματικά στο σύμπαν.Είναι περίεργο,είναι τρελό.Δε ξέρω πως να το εξηγήσω,είναι σαν να νιώθω ένα μοτίβο.Λες και ίσα που μπορώ να αντιληφθώ τη πραγματική μαθηματική μαγεία.Και πάλι,τι κρίμα που είμαι περιορισμένος από τη δομή του εγκεφάλου μου.Ελπίζω μια μέρα,τέτοια που να ζω,να καταφέρουμε να επεκτείνουμε τους ορίζοντες του μυαλού μας.Ίσως τότε αντιληφθώ τη μαγεία,ίσως καταφέρω να τη κοιτάξω.

Μα είναι τόσο περίεργο.Θα ορκιζόμουν ότι δε νιώθω τρελός,άλλα αλήθεια,ξέρει ο τρελός ότι είναι τρελός;Αυτά που λεω είναι περίεργα,το αναγνωρίζω.Με τρομάζουν κάποιες φορές.Η εκδοχή του να είμαι τρελός ενισχύεται βλέποντας ανθρώπου ιδιοφυΐες,όπως ο Jacob Barnett,που δε φαίνεται να αντιμετοπίζουν το σύμπαν έτσι.Εννοώ δηλαδή ότι αν ήταν "σωστό" αυτό που νιώθω,άνθρωποι με ακόμα μεγαλύτερες αντιληπτικές ικανότητες θα το βίωναν ίσως σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό.Ίσως πάλι απλά δε το ξέρω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος ότι νιώθουν έτσι.

Βυθίζομαι πάλι σε σκέψεις.Αρχικά όλο αυτό το έλεγα για πλάκα.Είμαι τρελός,όλοι νομίζουμε ότι είμαστε τρελοί,διαφορετικοί.Καποια στιγμή άρχισε να σοβαρεύει στο μυαλό μου όλο αυτό και πλέον είμαι σκεπτικός απέναντι στο ενδεχόμενο.Θα δείξει.

Και αν τελικά είμαι...τρελός;

Kάνω μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα ζωής μου.Επεξεργάζομαι τον Ηλία σε σχέση με το περιβάλλον του,αναλογίζομαι τις σκέψεις,τα συναισθήματα του.

Ξεφυλλίζω το βιβλίο μου,την ιδεοληψία μου,το τρόπο που αντιλαμβάνομαι και αλληλεπιδρώ με το κόσμο.Μα τι διάολο κάνω εδώ;Γιατί νιώθω σαν να έχω έρθει από άλλο πλανήτη;Ξέρω πλέον ότι ο εγκέφαλός μου λειτουργεί διαφορετικά λόγω του Asperger.

Κάποιες φορές είναι ανυπόφορο,άλλες το διαχειρίζομαι αποτελεσματικά.Κάποιες άλλες όπως τώρα,νιώθω περίεργα.Δε ξέρω τι κάνω σε αυτό το κόσμο.Γιατί ζω,γιατί υπάρχω.Νιώθω ότι βλέπω την ανθρωπότητα από ψηλά,ότι μπορώ να αντιληφθώ κάποια πράγματα τα οποία βαραίνουν τη συνείδησή μου.

Αλήθεια,τι κάνω εδώ;Τι κάνουμε εδώ;Νιώθω τρελός,πραγματικά.Τα πράγματα που σκέφτομαι,οι σκέψεις μου...είμαι τρελός.Είμαι;Γιατί βλέπω τα πράγματα τόσο διαφορετικά;Γιατί αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη με τόσο διαφορετικό τρόπο;Θα είναι ο αυτισμός.

Οι σκέψεις μου,ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πάντα με κάνει να νιώθω απομονωμένοςε μπορεί να τα καταλάβει κανείς.Δε μπορεί κανείς να δει μέσα από τα μάτια μου.Πρέπει να αντέξω όλο το φορτίο που μου "προσφέρει" το μυαλό μου.Και ναι,κατά βάθος ξέρω ότι το μυαλό μου δε κοιμάται,ότι είναι αφυπνισμένο.Τελικά όμως τι μου προσφέρει επί της ουσίας αυτό;Οχι πάντως ευτυχία.Έστω τη πλαστή ευτυχία...αυτή που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας μας μέσα σε αυτή τη ψευδαίσθηση που ζούμε.

Μα τι κάνω εδώ;Δε ξέρω καν ποιός είμαι.Ξέρω ότι είμαι μια παράξενη μορφή συνείδησης που διαμορφώθηκε από την εγκεφαλική δομή του ατόμου που ονομάζουν Ηλία.Νιώθω ότι δεν είμαι άνθρωπος.Νιώθω την ανθρώπινη φύση σαν ένα περιορισμό.Νιώθω ότι είμαι μια εγκλωβισμένη συνείδηση...νιώθω ότι είμαι το σύμπαν,που έχει φυλακιστεί σε ένα σημείο του σύμπαντος.

Μα είμαι τρελός;Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω,"επανέρχομαι" στη πραγματικότητα.Τρομάζω...εγώ το σκέφτηκα αυτό.Μα πως κατέληξα σε αυτό;Είναι περίεργο...με αφήνει γεμάτο περιέργεια,μυστήριο και δέος.

Δε το έχω γράψει ποτέ,ντρέπομαι είναι η αλήθεια άλλα θα το πω.Εξάλλου -και αυτό είναι που θέλω- αυτά που γράφω διαβάζονται από λίγο κόσμο (το οποίο νιώθω ότι έχω ανάγκη,τελικά).Θέλω λοιπόν
να πω,ότι αναλογιζόμενος τη κατάστασή μου,έχω καταλήξει σε δύο εκδοχές.

Η μια είναι αυτή στην οποία εκτός από το Asperger έχω κάποια άλλη βλάβη στον εγκέφαλο,κάποια διαταραχή η οποία δε με αφήνει σε ηρεμία,μου δημιουργεί προβλήματα και με κάνει να σκέφτομαι τέτοια πράγματα.Η άλλη εκδοχή που έχω,είναι ότι είμαι έξυπνος,δε μπορώ να προσδιορίσω το πόσο,και η εξυπνάδα μου δεν είναι διαχειρίσιμη για ένα 17χρονο,ώστε τελικά καταλήγω σε όλα αυτά τα παράξενα.Δε ξέρω,πραγματικά.Ελπίζω κάποια στιγμή να μάθω.Μπορεί να είναι ένας συνδυασμός των δύο,ή κάτι που δεν έχω σκεφτεί.

7 Σεπτεμβρίου 2013. (Ο κόσμος των ηλιθίων)

...έχει πλάκα.Σε μια κοινωνία που ξεκάθαρα βλέπω ότι δεν ανήκω προσπαθώ να πλάσω ένα δικό μου κόσμο,να μπω μέσα και να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος εθελοτυφλώντας στη κατάντια και το ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους.Η αλήθεια είναι ότι σιγά σιγά τα καταφέρνω.

Έχω μια ιδεοληψία,βλέπω ότι δεν άπτεται της πραγματικότητα,βλέπω ότι δυσκολεύομαι,άλλα κυρίως δε θέλω να προσαρμοστώ πλέον σε αυτό το θέατρο σκιών και χτίζω πάνω σε αυτά τα δεδομένα το μέλλον μου,αποκωμένος όσο είναι δυνατόν από τη κοινωνία και τον ευτελισμό του ανθρώπινου είδους.

Θα έγραφα κι άλλα,άλλα έβαλε ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΪ.

3 Σεπτεμβρίου 2013.(Ενθουσιασμός)

Νιώθω πολύ παράξενα.Ενθουσιασμό κυρίως,για διάφορα πράγματα.
Καταρχήν αυτή τη περίοδο είμαι ανεξήγητα χαρούμενος (μάλλον χαζοχαρούμενος) χωρίς λόγο.

Νιώθω πολύ παράξενα.Ένα περίεργο κάλεσμα.Σαν να βιώνω συνειδησιακή αφύπνιση.Νιώθω κάτι σαν κάλεσμα.Δε πιστεύω στα καλέσματα,στη μεταφυσική.Ίσως συνέλαβε το υποσυνείδητό μου κάποια ιδέα ή το οτιδήποτε που μου αλλάζει σιγά σιγά την αντίληψή μου για το κόσμο.

Νιώθω κάτι παράξενο. Μια πνευματική κινητικότητα.Είναι αρκετά περίεργο.Σαν να ετοιμάζομαι για κάτι.Είμαι χαρούμενος πάντως,πολύ.Μακάρι να κρατήσει.

Νιώθω κάτι παράξενο.Ξαφνικά βλέπω τον κόσμο διαφορετικά.Με μεγαλύτερο δέος.Μου είναι πιο ευδιάκριτη η ομορφιά.Η ύπαρξη...νομίζω πως τη βιώνω διαφορετικά.Σιγά σιγά ξεκολλάω από το μουντό υλιστικό μοντέλο του σύμπαντος.Το νιώθω,δε ξέρω αν πρέπει να το εμπιστευτώ,άλλα το νιώθω.Κάτι διαφορετικό.Είναι αυτή η ομορφιά.Λες και την αντιλήφθηκα ξαφνικά.

Νιώθω αρκετά περίεργα.Νιώθω καλά με τον εαυτό μου.Με τη παρορμητικότητά μου,με την αφηρημάδα μου,τη παιδικότητα,την ανωριμότητα...νιώθω ότι δε χρειάζεται να παλέψω για να αλλάξω.Είμαι έτσι,και με αποδέχομαι.Βλέπω το κόσμο πολύ πιο διαφορετικά.

Η κοινωνία

Ο ορισμός της κοινωνίας όπως διαμορφώνεται από τις παρατηρήσεις μου εώς τώρα:

Η κοινωνία ως έννοια:
Κοινωνικό φαινόμενο που συντελείται από συνειδητές όντοτητες,στο οποίο ομάδες ατόμων λειτουργούν συντονισμένα οργανώνοντας ένα πολιτικό,θεσμικό,κοινωνικό και νομικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσονται,καλλιεργούνται και ευημερούν τα άτομα και οι γεννεές.Σκοπός της κοινωνίας είναι η εξέλιξη.

Η κοινωνία του σήμερα:
Ένα σύνολο ατόμων,που κατά πλειοψηφία έχουν μεταμορφωθεί σε ζόμπι,με κύριο στόχο της ζωής τους την απόκτηση χρήματος και την υπακοή σε διάφορα καθεστώτα,πολιτικά,κοινωνικά,δογματικά και θεσμικά (ομάδες,μόδα,θρησκείες και άλλα) με σκοπό άλλα άτομα να κερδίζουν...τι άλλο,χρήματα εις βάρος τους.

Αναπνέουν,νομίζουν ότι ζουν και αναλώνονται σε ο,τι μπορεί κανείς να φανταστεί,χάνοντας κάθε επαφή με τη πραγματικότητα,πλήρως αποπροσανατολισμένοι από την αλήθεια.

Τα άτομα της κοινωνίας αυτής χαρακτιρίζονται από παντελή έλλειψη ουσιαστικής κριτικής ικανότητας,ουσιαστικής μόρφωσης και καλλιέργειας και σαφώς ανικανότητα για παραγωγή φιλοσοφικής σκέψης και γενικά,σκέψης.Είναι επίσης πλήρως τυφλωμένα από το χρήμα,ενώ πολλές φορές αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους για πράγματα που -ναι καλά ακούτε- ,δεν υπάρχουν καν στην πραγματικότητα.

Έχουν χωρίσει το πλανήτη Γη σε περιοχές,όπου αποκαλούν έθνη,και ποτίζουν σκατά το ήδη σάπιο εγκέφαλο των ανθρώπων στο εκάστωτε έθνος ώστε να μισεί τους υπόλοιπους και να νιώθει υπεροχή σε κάθε τομέα.

Γενικότερα,υποδιαιρούνται σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά σύνολα,ώστε να αναπτύσσουν εχθρικές συμπεριφορές προς τους υπόλοιπους,σε ένα "παιχνίδι" επικράτησης και απόκτησης πλούτου (χρήμα).

Η πορεία της κοινωνίας αυτή είναι αβέβαιη,σκεπτόμενος αισιόδοξα.Παρατηρώντας το φαινόμενο από μια ρεαλιστική οπτική από την άλλη,η πορεία της κοινωνίας αυτής είναι η αυτοκαταστροφή.Παράλογο;Κι όμως!

Πιθανή ελπίδα σωτηρίας,αποτελεί ο μοναδικός δρόμος λογικής και κριτικής σκέψης,η επιστήμη.Επιστήμη είναι ένας ένας τρόπος σκέψης,ο οποίος φαίνεται να λειτουργεί ως αντίδωτο στο υποκείμενο που προκαλεί τα παραπάνω συμπτώματα καθώς σταδιακά μεταλλάσει τον εγκέφαλο ώστε να βλέπει τη "μεγαλύτερη εικόνα".

Τελικά πιστεύεται ότι η ανθρωπότητα ή θα καταστραφεί κάτω από το βάρος της ηλιθιότητάς της είτε θα οριμάσει με τη βοήθεια της επιστήμης,η οποία θα εξαναγκάσει τελικά την συνείδηση να συμβαδίσει στην εξέλιξη.Η πορεία παραμένει αβέβαιη παρ' όλα αυτά.

25 Αυγούστου 2013

Νιώθω πολύ περίεργα.Άλλαξα περιβάλλον ξανά μετά από ένα σχεδόν μήνα και είμαι ακόμα στη περίοδο προσαρμογής πίσω στο σπίτι.Ακούω μουσική...με κατακλύζουν πολύ έντονα συναισθήματα,προσπαθώ να τα προσδιορίσω,αποτυγχάνω παταγωδός.Τι νιώθω;Τι βιώνω;

Χθες στο πλοίο έχω την εντύπωση ότι ερωτεύτηκα.Μα γίνεται να ερωτευτείς χωρίς καν να μιλήσεις,να ανταλλάξεις μια κουβέντα;Γίνεται να ερωτευτείς με τα μάτια;Δε θα ντραπώ,θα το πω.Έννιωσα σαν να έκανα σεξ με τα μάτια.Το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε σεξουαλική επαφή.Έτσι ερωτεύεται ο κόσμος;Τι είναι αυτό που νιώθω;Θέλω να ξανακοιτάξω αυτά τα μάτια,αυτό το πρόσωπο.Λες και συνέβη κάτι μεταξύ μας...μόνο έντονα βλέμματα ανταλάσσαμε.Ο κόσμος το ονομάζει φλέρτ.Το περίμενα πιο απλό,με λιγότερο συναίσθημα,λιγότερη ένταση.Δεν έχω ξανανιώσει έτσι με κάτι τόσο απλό.

Καθώς γράφω νιώθω μια χαλάρωση εκεί,λίγο πιο κάτω από το στήθος,στο διάφραγμα...ο συναισθηματικός φόρτος αποτυπώνεται στις γραμμές,το μυαλό μου διευθετεί τα γεγονότα,αναλύει τις καταστάσεις.Τι μεγάλη ανακούφιση.Έχω εικόνα...βλέπω χρώματα...πολλά χρώματα που αντιστοιχούν σε συναισθήματα να βγαίνουν από μέσα μου και να αποτυπόνονται σε ένα καμβά.Τα βλέπω...κόκκινα...γκρί,αυτά ξεχωρίζουν κοιτάζοντας καλύτερα.

Η ζωή συνεχίζεται.Υποθέτω πως για κάποιες μέρες αυτό το πρόσωπο,αυτός ο καμβάς θα γυροφέρνει στα σοκάκια του μυαλού μου.Σε μερικές μέρες όλα θα έχουν πάρει ξανά το δρόμο τους.Και η αλήθεια είναι ότι ανησυχώ.Αναστατώθηκα τόσο με ένα...φλερτ;
Γιατί έδωσα τόση σημασία;Γιατί δίνω τόσο συναίσθημα;Γιατί δίνω τον εαυτό μου;Μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει αν ερωτευτώ κανονικά και πληγωθώ.

Θα μπορούσα να το αποτυπώσω με χρώματα,το αποτύπωσα σε κείμενο,και ο ήχος αυτού του κειμένου είναι κάπως έτσι:

Για να είμαι πιο ακριβής το τραγούδι το μετέφρασα σε κείμενο και χρώματα.Κάθε φορά το κάνω αυτό.Μια σκέψη ή ενα κείμενο παίρνει χρώματα και κάποιο τραγούδι.Μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο,όπως σήμερα.Μερικές φορές και πίνακες μεταφράζονται μέσα μου σε συναισθήματα-σκέψεις-κείμενο ή μουσική.

8 Αυγούστου 2013

8 Αυγούστου του 13.
Ο καιρός περνάει.Οι υπαρξιακές ανησυχίες γίνονται όλο και πιο έντονες.Κανείς δε μπορεί να βοηθίσει.Είναι σαν ιός που καταλαμβάνει το μυαλό.Δεν γίνεται να το ελέγξεις,εμφανίζεται σε απρόσμενες στιγμές.Νιώθω το συνειδησιακό βάρος όλο και περισσότερο.Κανείς δε μπορεί να καταλάβει...να βοηθίσει.Είναι σαν να ορίεται βίαια μέσα μου ένα "κάτι" που ήταν βαθιά κρυμμένο για πολλά χρόνια.Θέλει να ξεφύγει από την ανθρώπινη υπόσταση,το νιώθω.Είναι ανώτερο...με ελέγχει.Κάποιες φορές δε το αντέχω.Άλλες υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του,τη μαγεία και τη γνώση που με βοηθά να ανακαλύψω.Μόνο η αναζήτηση και η φυσική με βοηθά.Είναι η τροφή του...μόνο έτσι μπορώ να κατευνάσω τη λύσσα του.Και πάλι,κάποιες φορές αυτό που καταφέρνω είναι απλά να κάνω την όρεξή του εντονότερη.Θέλει να καταβροχθίσει τα πάντα...ή να πάψει να υπάρχει.Δε ξέρει...ούτε κι εγώ.

Νομίζω ότι οι σκέψεις μου αρχίζουν να με τρελαίνουν.Νομίζω ότι αρχίζω να τα χάνω μπροστά στο άγνωστο.Δε ξέρω τίποτα.Δε ξέρω ποιός είμαι.Δε ξέρω που πάω,πως θα πάω και γιατί πάω.Γιατί υπάρχω και ποιό το νόημα.

...και κάπου ξέχασα να είμαι άνθρωπος.

Βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα,αυτό μου είναι πλέον γνωστό.Όπως πάντα επίσης ήξερα και έβλεπα ότι αντιμετωπίζω προβλήματα στην επικοινωνία με το κόσμο.Και για να γίνω πιο σαφής,όταν εννοώ επικοινωνία δε μιλώ τόσο για τη καθημερινή τυπική επικοινωνία(αν και σε αυτό το επίπεδο συνεχίζω να έχω δυσκολίες),εννοώ τη βαθύτερη επικοινωνία.Τις διαπροσωπικές σχέσεις,το να πλησιάσω ένα άτομο,το να εκφράσω τα συναισθήματα μου,να ανοιχτώ κ.λπ. Με βοήθεια ψυχιάτρου πλέον και γνωρίζοντας το πρόβλημα (Asperger),το αντιμετωπίζω -προσπαθώ δηλαδή- διαφορετικά και έχω κάνει πρόοδο,κυρίως ψυχολογικά θεωρώ.

Αν και ψυχολογικά λοιπόν είμαι πολύ καλύτερα,παρατηρώ ότι τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι βαθύτερα.Πάντα τα βίωνα,απλώς ποτέ δεν είχα κάνει το συσχετισμό,και ποτέ δεν είχα βρει ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα.Παρατηρώ λοιπόν ότι έχω τη τάση να απομονώνομαι.Κάθε φορά το ίδιο.Έχω τη λανθασμένη εντύπωση κάθε φορά ότι προτιμώ να είμαι μόνος.Απομακρύνομαι από τυχόν παρέες,δε βγαίνω,χάνω το ενδιαφέρον γενικά για τη κοινωνικότητα και κλείνομαι σπίτι.Περνάει καιρός τελικά μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή ότι έχω κυλίσει ξανά.Έχω χαθεί από παντού και αρχίζω πάλι να βουλιάζω ψυχολογικά.Νιώθω την ανάγκη για διαπροσωπική επαφή,να νιώσω άνθρωπος.Ναι,αυτό είναι...ξεχνάω να είμαι άνθρωπος.Ξεχνάω ότι έχω ανάγκες,χωρίς τις οποίες δε μπορώ να είμαι υγιής ψυχολογικά,και τελικά και σωματικά.

Κάθε φορά τελικά αργά ή γρήγορα θα ανακάμψω.Όλο και κάποιο άτομο θα ενδιαφερθεί και θα με πλησιάσει και συνήθως θα το χρειάζομαι πολύ.Οχι για να εκμεταλλευτώ κάτι,απλά και μόνο για να μιλήσω.Ταυτόχρονα όμως,πρέπει να νιώθω ότι υπάρχει η κατάλληλη απόσταση για να νιώσω άνετα.Θέλω να νιώθω ότι έχω επαφή,άλλα αυτή η επαφή να μη ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο.Μετά αρχίζω να αγχώνομαι και νιώθω δυσφορία με την επικοινωνία.Είναι περίεργο...σαν να μη μπορώ να πλησιάσω τα άτομα άλλο από κάποιο σημείο και μετά.Νιώθω ένα STOP να με κρατάει.Έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις ελάχιστες (φυσικός άρτιος αριθμός που διαιρείται από τον εαυτό του και το 1 διαφορετικό του 0),άλλα αυτό συμβαίνει μετά από πολύ καιρό και εξοικείωση,το οποίο είναι δύσκολο να επιτευχθεί δεδομένου ότι απομακρύνομαι από τους πάντες.Πρέπει ο άλλος να έχει λόγο για να με κυνηγάει συνέχεια,που αυτό σημαίνει ότι θέλει κάτι παραπάνω,οπότε εγώ τελικά δε μπορώ(ή δε θέλω) να αντεπεξέλθω.

Αυτή η περίοδος είναι άλλη μια τέτοια περίοδος.Καλοκαίρι,σταματάς να έχεις την αναγκαστική επαφή μέσω σχολείου και υποχρεώσεων με κόσμο,και για μένα αυτό σημαίνει απομόνωση συνήθως.Συμβαίνει μόνο του,όσο και -τελικά- να μη το θέλω.Απλώς δε μπορώ να κρατήσω επαφή.Δε μου βγαίνει τις περισσότερες φορές,οπότε χάνομαι και διακόπτονται κάθε είδους επαφές από σχολείο κ.λπ. Έχω την εντύπωση ότι χρειάζομαι ένα σκύλο.Πάντα ήθελα,ακόμα και τώρα.Είναι όμως αδύνατο,και το ξέρω.Τουλάχιστον προς το παρόν,και για τα επόμενα -τουλάχιστον 5- χρόνια.Κρίμα,γιατί έχω την εντύπωση ότι θα ήμουν πολύ πιο γεμάτος στη ζωή μου.Θα καταπολεμούσα τη μοναξιά.Εξάλλου η επικοινωνία με τον άνθρωπο είναι πολλές φορές δύσκολη και κουραστική,ενώ με ένα σκύλο πραγματικά νιώθω ότι επικοινωνώ με άλλο τρόπο.Δε νιώθω περίεργα.

Τελικά καταλαβαίνω ότι 1ον,οι αλλαγές στη ρουτίνα (λόγω καλοκαιριού) μου κάνουν κακό καθώς διαταράσσουν την ισορροπία μου,και κατά 2ον πρέπει να έχω κάποια παρέα,να βγαίνω,να είμαι άνθρωπος.Διαφορετικά χρειάζομαι σκύλο,που είναι out of question δεδομένων των συνθηκών.

Φιλοσοφικές ανησυχίες...ευλογία ή κατάρα;

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το να φιλοσοφείς χωρίς τελικά να καταλήγεις στη μελαγχολία είναι αδύνατο.Από τη στιγμή που θα αφήσεις τη σκέψη σου να ρέει και να επεξεργάζεται αδιάκοπα έννοιες και ιδέες,είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις το συμπέρασμα και τη κατάληξη.Yπάρχουν στιγμές που μένω κατάπληκτος από τη ροή των ειρμών και το τελικό αποτέλεσμα.Είναι σαν να μην ελέγχω πλήρως τη διαδικασία.Απλώς βάζω σε λειτουργία τη σκέψη μου και μετά τα πράγματα εξελίσσονται με εμένα να είμαι εξωτερικός(!) σχεδόν παρατηρητής της όλης διαδικασίας.

Και τι πιο φυσιολογικό από το να σκέφτεσαι θα αναρωτηθεί κανείς.Όταν όμως καταλήγεις σε αδιέξοδα,σε αναπάντητα ερωτήματα και βαθιά υπαρξιακά ζητήματα,πρέπει να έχεις "γερό στομάχι" να αντέξεις το χάος και τη ψυχική εντροπία στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή.Πόσο μάλλον όταν το έργο των σκέψεων θα σε συνοδεύει και θα διαμορφώνει τη συνειδησιακή σου ύπαρξη για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Ερωτήματα όπως το γιατί υπάρχουμε,ποιό είναι το νόημα της ύπαρξης,ποιός ο λόγος να μοχθήσω και να παλέψω για τη ζωή αφού τελικά εγώ και όλα αυτά θα χαθούν και θα περάσω στην ανυπαρξία καθώς και άλλα αποτελούν σύνηθες αντικείμενο εσωτερικού διαλόγου και αντιπαράθεσης απόψεων στο μυαλό μου.Από μόνες τους σκέψεις όπως "Μια μέρα εγώ και ότι αποτελεί το εγώ μου δε θα υφίστανται" είναι βάρβαρες για ένα άτομο που τώρα θέτει τους πρώτους του στόχους και θεμελιώνει τις βάσεις για την εξέλιξη και τη τροπή της ζωής του.

Δηλώνω λοιπόν βαθύτατα διχασμένος.Πολλές φορές νιώθω ότι βουλιάζω σε ένα βούρκο σκέψεων.Τόσο μεγάλο μυστήριο η ζωή.Τόσο ανεξήγητο,τόσο μαγικό.Και εμείς τόσο μικροί και ασήμαντοι,με τόσο περιορισμένη αντίληψη.Με τρελαίνει το γεγονός ότι ήδη ξέρω ότι ποτέ δε πρόκειται να απαντηθούν όλα αυτά τα ερωτηματικά.Συμβαίνουν τόσο περίπλοκες διεργασίες ενδόμυχα στο μυαλό μου.Δε ξέρω πως να αντιμετωπίσω τη ζωή.Ουσιαστικά δε ξέρω καν τι διάολο κάνω εδώ πέρα και γιατί υφίσταμαι και μπορώ και σκέφτομαι αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή.

Το να είσαι άνθρωπος μοιάζει τόσο περιοριστικό.Οι βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες,μοιάζουν ανούσιες αν σκεφτείς ότι είναι αποτέλεσμα της ανεξήγητης μάχης του DNA για διαιώνιση.Η ζωή παλεύει να επιβιώσει,αυτό είναι γεγονός.Το γιατί δε μπορώ να καταλάβω και με ποιό σκοπό.Υπάρχει σκοπός;Ή η ανάγκη μου να βρω κάποιο νόημα υφίστανται λόγω του ανθρώπινου τρόπου σκέψης ο οποίος δρα περιοριστικά και το σύμπαν έχει τελείως διαφορετικό ορισμό ύπαρξης;

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να φτάσω όσο βαθύτερα γίνεται στο μυστήριο της ύπαρξης.Μπορώ να πλησιάσω αρκετά στο στόχο μου με την ενασχόλησή μου με τις θετικές επιστήμες.Πέρα απ' αυτό η κλίση μου στα επιστημονικά αυτά πεδία μου διεγείρει το ενδιαφέρον για τα διάφορα φυσικά φαινόμενα,τα μαθηματικά και γενικότερα,έχω την εντύπωση ότι η επιστήμη είναι ο τρόπος να φτάσεις την αλήθεια.Να κατανοήσεις τον εαυτό σου.Να βοηθήσεις τη συνείδηση του σύμπαντος -η οποία αν συλλογιστούμε είμαστε εμείς οι ίδιοι,κάθε μονάδα ξεχωριστά και όλοι μαζί- να φτάσει στην αυτογνωσία.Γιατί τελικά, είμαστε το σύμπαν, το οποίο βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά μέσω της συνείδησης του καθένα από εμάς.

Τέλος,επεκτείνοντας το τίτλο θέλω να πω το εξής: Τι θα άλλαζε αν τελικά δεν είχα την ικανότητα να σκέφτομαι με αυτό το τρόπο;Και τι κερδίζω καταφέρνοντας το;Θα καταφέρω να απαντήσω ποτέ κάποιο από αυτά τα ερωτήματα ή μήπως αυτές μου οι ανησυχίες με κάνουν ευτυχισμένο;

Υπαρξιακοί Στοχασμοί - Ξεβούλωμα του Συνειδησιακού Βόθρου

...προσπαθώ να μην αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδεύει σε πελάγη αχανή και άπατα,που δε μπορείς να δεις τον ορίζοντα.Συνήθως χάνομαι,τρομάζω και βρίσκομαι στη μέση του πουθενά να συλλογίζομαι ατέρμονα, πράγματα τα οποία δε μπορώ να συλλάβω.Να αντιληφθώ να αφουγκραστώ και να εξηγήσω.Είναι βάρβαρο συνειδησιακά.Πολλές φορές αποπροσανατολίζομαι τόσο πολύ που χάνω κάθε επαφή με τη πραγματικότητα.Εθίζομαι στις σκέψεις μου.Με απορροφούν και αισθάνομαι ότι ξεπερνάω τα όρια της πραγματικότητας.

Σαν να κάνω ένα άλμα μέσα στη μαύρη τρύπα,πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων για όσους ξέρουν
αστροφυσική.Και είμαι πλέον μέσα στη μαύρη τρύπα.Δεν υπάρχει τίποτα...ακόμα και εγώ δεν υπάρχω.Δεν υφίστανται χώρος,χρόνος...σκέφτομαι όμως(;)Πως;
Έχω περάσει στην ανυπαρξία;Και τι είναι η ανυπαρξία;Εφόσον ορίζω την ανυπαρξία,η ίδια η έννοια της ανυπαρξίας δε καταρρέει;

Γιατί είμαστε κάτι ορισμένο;Κάθε έννοια καταρρέει στο μυαλό μου.Συγκλονίζομαι ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τη φύση αυτού που βιώνουμε.Ζωή...τι να είναι άραγε;Ποιός ο σκοπός της;Χρειάζεται να έχει σκοπό η απείρως περιορισμένη αντίληψή μου,μου επιτάσσει την ανάγκη για να υπάρχει κάποιο νόημα;

Μήπως τελικά το όλο φαινόμενο της ύπαρξης είναι κάτι το οποίο δεν αναγνωρίζουμε καν;Μήπως είμαστε η εικόνα,η προβολή μιας διαφορετικής πραγματικότητας;Μπορώ να αποδείξω ότι δε ζω σε ένα Matrix;Πως ξέρω ότι υπάρχω;Ποιός είμαι;Τι είμαι;

Και ναι μεν αναγνωρίζω ότι είμαι το προϊόν της δομής του εγκεφάλου του σύνολου της ύλης που αποτελεί αυτό που ορίστηκε να λέγεται Ηλίας,όμως είμαι πραγματικά επέκταση αυτού;Ή είμαι κάτι παραπάνω;Είμαι συνείδηση...αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή μου και αναρωτιέμαι για το αν υπάρχω.Μαγικό...και τρομακτικό.

Ξαφνικά κάθε τι αρχίζει και μοιάζει παράξενο.Ξαφνικά λοιπόν,όπως προανέφερα έχασα την επαφή μου με αυτό που ονομάζετε(εσείς) πραγματικότητα.Είμαι χαμένος...ταξιδεύω.Μακάρι να ήξερα που βρίσκομαι.Τι κάνω και που πάω.

Κοιτάω το κόσμο γύρω μου,βλέπω τη φαινομενική πραγματικότητα με άλλο μάτι.Είναι σαν να βλέπω τα πάντα για πρώτη φορά.Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το "υπάρχω".Βιώνω ένα συνειδησιακό άλμα;Νιώθω παράξενα.Πολλές φορές νιώθω ότι δε το αντέχω.Είναι βαρύ το φορτίο,βαρύτερο απ' του Φρόντο Μπάγκινς.Ήξερε τι αντιμετωπίζει,εγώ δεν έχω ιδέα.

Δεν έχω ιδέα τι κάνω εδώ.Δεν έχω ιδέα ποιοί είστε όλοι εσείς.Για την ακρίβεια,πως μπορώ να ξέρω ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβάνομαι είναι αληθινή;Εφόσον ο τρόπος να αναγνωρίσω το κόσμο γύρω μου,εσάς...τα πάντα,είναι οι αισθήσεις μου,ποιός μου επιβεβαιώνει ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε κάτι ψεύτικο;Έτσι νιώθω...ότι είμαι σε κάτι πλαστό.Δε μπορώ να το εξηγήσω,πάντως δε νομίζω να είμαι σχιζοφρενής.

Είμαι στο κόσμο μου,για άλλη μια φορά.Στο δικό μου παράξενο κόσμο.Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω αν πρέπει,ή αν έχει νόημα να επανέλθω,για άλλη μια φορά.Θα συμβεί,η καθημερινότητα ξέρει πως να με συνεφέρει.Απλώς πάντα θα επιστρέφω σε αυτή τη γωνιά του μυαλού μου.Τη σκοτεινή,την ανεξήγητη.Εκεί που οι κανόνες και οι νόμοι της πραγματικότητας διαστρεβλώνονται.Ποτέ δε θα καταφέρω να καταλάβω και να εξηγήσω αυτό το μέρος του μυαλού μου.Εξάλλου,έχει πέρας;Και με τη λέξη πέρας,προκύπτει άλλος ένας -κανονικά- τόμος με σκέψεις,τις οποίες θα κρατήσω κάπου βαθιά χωμένες προς το παρόν.

Και αυτό γιατί ήδη έχω γονατίσει μπροστά στο βάρος των σκέψεων.Διακατέχομαι από μια διάχυτη μελαγχολία.Δεν είμαι σίγουρος αν περιγράφω σωστά το συναίσθημα.Πολλές φορές πάντως νιώθω ότι δεν το αντέχω.Μπορεί να καταντήσει ανυπόφορο. Γι αυτό είμαι και τόσο ασταθής.Περνάω ολόκληρες περιόδους που οι σκέψεις με μεταμορφώνουν σε κάτι -οχι φυσιολογικό- για τη κοινωνία.

Τέλος πάντων,θα δείξει.Ήδη νιώθω όσο μεγαλώνω ότι οι σκέψεις αυτές με τρελαίνουν.Κυριολεκτώ.Με τρελαίνουν.Διαστρεβλώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας.Ο χρόνος θα δείξει που θα καταλήξω.

Συνειδητοποίηση

Τις τελευταίες μέρες έκανα μια πολύ σημαντική για εμένα συνειδητοποίηση.Κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας που κάνω σε εβδομαδιαία βάση η ψυχίατρος στη προσπάθεια να περιγράψει τη κατάστασή μου,εύστοχα περιέγραψε πως το πρόβλημά μου,επέκταση του συνδρόμου Asperger από το οποίο πιθανότατα πάσχω,είναι πως δεν αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά σήματα.Με άλλα λόγια δεν αποκωδικοποιώ την επικοινωνία.Τα μη λεκτικά,και κάποιες φορές ακόμα και τα λεκτικά σήματα που στέλνονται κατά την κοινωνική επαφή δεν φιλτράρονται στον εγκέφαλό μου όπως θα συνέβαινε με ένα τυπικό,καθόλα φυσιολογικό άνθρωπο.

Θα αναρωτιέται εύλογα λοιπόν κανείς,τι σημαίνουν οι παραπάνω γραμμές επί του πρακτέου.Πρακτικά λοιπόν,αυτό σημαίνει ότι ενώ ο άνθρωπος είναι μια οντότητα η οποία καθώς εξελίσσεται και μεγαλώνει,η επικοινωνία του και οι τρόποι που επικοινωνεί και αντιλαμβάνεται την επικοινωνία εξελίσσονται αναλόγως και συνεχώς,σε ένα άτομο με Asperger η επικοινωνία αποτελεί ένα γολγοθά πολλές φορές της καθημερινότητας αφού η ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται την επικοινωνία και να ανταποκρίνεται σε αυτήν,μπορεί να χαρακτιριστεί υποανάπτυκτη.

Εμβαθύνοντας,το σύνδρομο Asperger αποτελεί ένα κοινωνικό κυρίως πρόβλημα,το οποίο καθιστά την επικοινωνία και ο,τι συνεπάγεται στον όρο αυτό,δύσκολη,κάποιες φορές επίπονη ή ακόμα και αφόρητη.Μπορώ να περιγράψω άπειρα παραδείγματα από τη καθημερινότητα στα οποία τα συναισθήματα που με διακατέχουν έχουν να κάνουν με τάσεις φυγής,αποτροπή και "πότε θα τελειώσει" καταστάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να εξηγήσω το γιατί ένιωθα έτσι.Κάποια περίοδο της ζωής μου νευρίαζα με τον εαυτό μου.Ήθελα,και συνεχίζω να θέλω να είμαι ένα άνετο,χαλαρό άτομο.Που ξέρει πως να χειρίζεται την επικοινωνία,να είμαι κοινωνικός και γενικότερα να είμαι άνετα με το κόσμο.Αξίζει να σημειωθεί βέβαια πως με τη βοήθεια της ψυχίατρου και με προσωπική προσπάθεια,αλλά και τη πολύτιμη προσφορά ατόμων στη ζωή μου,έχω καταφέρει να αλλάξω πολλά πράγματα στη ζωή μου.Για πολλά χρόνια λοιπόν,πίστευα ότι απλά είμαι δειλός και ντροπαλός.Πίστευα ότι αυτή ήταν η αιτία των προβλημάτων.Είχα άσχημη παιδική ηλικία.Διάφορες καταστάσεις καθώς και οι πεποιθήσεις για το πρόβλημά μου με κατέκλυσαν με αισθήματα ηττοπάθειας και χαμηλής αυτοπεποίθησης.Έβλεπα ότι δεν είμαι όπως τα παιδιά της ηλικίας μου.Διέκρινα την ικανότητα επαφής ανάμεσα στους συνομήλικους με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που εγώ αντιλαμβανόμουν.Ακόμα και σήμερα ισχύει αυτό.Πάντοτε λοιπόν είχα την ανάγκη να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς αυτής.

Πλέον,που έχω επίγνωση της κατάστασής μου και γνωρίζω ποιές είναι οι αδυναμίες μου ,άλλα και η αιτία πολλών προβλημάτων μου νιώθω απελευθερομένος.Νιώθω ότι μπορώ να δουλέψω με τον εαυτό μου,να αναπτύξω τις δεξιότητές μου και να καλύψω το επικοινωνιακό χάσμα μεταξύ εμένα και της ανθρωπότητας.Μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος,παραδόξως για μένα.Τουλάχιστον,και μέχρι εδώ που έφτασα είναι κέρδος για μένα,μιας και πλέον δε χρειάζεται να κατηγορώ τον εαυτό μου που ιδρώνω από το άγχος και την αμηχανία όταν πάω στο κομμωτήριο,ή που μια ζωή όταν με έστελναν για δουλειές εκτός σπιτιού που απαιτούσαν την ανταλλαγή υπηρεσιών με κάποιον εγώ ένιωθα σαν να με στέλνουν στη καρμανιόλα.Μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να πορευτώ ως έχει.Δε θα επιτρέψω κάτι το οποίο δε μπορώ να ελέγξω να μπει εμπόδια ανάμεσα σε εμένα και τους στόχους μου για τη ζωή.

Υπαρξιακό σοκ.

...για άλλη μια φορά,βιώνω υπαρξιακό σοκ.Νιώθω παράξενα.Περίεργα.Τι κάνω εδώ;Ποιός είμαι;Που πάω;

Αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο,συγκλονίζομαι.Βλέπω τον εαυτό μου σε σχέση με το σύμπαν,την ύπαρξη,τον άνθρωπο.Τόσο παράξενα παράξενο.

Είναι στιγμές που ξαφνικά,μέσα στη ροή της ζωής,την καθημερινότητα και τη δεδομένη για εμάς ζωή,το μυαλό μου κάνει ένα άλμα,ένα φτερούγισμα και ξεφεύγει.Με βομβαρδίζουν ερωτήματα,βαθιά και αναπάντητα ανά τους αιώνες.

Ξαφνικά χάνω τον εαυτό μου.Και ποιός είμαι τώρα;Τι είμαι εγώ που σκέφτομαι;Γιατί είμαι περιορισμένος μέσα σε αυτ
ό το σώμα;Πως γίνεται να παράγω σκέψη;Τι κάνω εδώ;

Παρατηρώ το κόσμο,τον άνθρωπο.Τη κοινωνία,το πολιτισμό.Τι είναι αυτό που έχουμε στήσει;Γιατί;Ένα βαθύτερο γιατί,όχι το προφανές.

Και τελικά,γιατί ζω;Γιατί ζούμε;Τι είναι αυτό που μας κάνει ζωντανούς;Ανατριχιάζω. "Ζωη"...πόσο πιο παράξενο μπορεί να γίνει.Ο περισσότερος κόσμος το παίρνει ως δεδομένο.Εγώ πραγματικά μένω μαλάκας κάθε φορά που συλλογίζομαι την ύπαρξή μου.Με συγκλονίζει βαθύτατα το φαινόμενο που ονομάζεται ύπαρξη,ζωή.

Πως ορίζεται η ύπαρξή μας;Πως ξέρουμε ότι η πραγματικότητα είναι παρόμοια με αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς;Αυτό που θέλω να πω,είναι πως μου φαίνεται λάθος το να ορίζουμε τη ζωή ως κάτι που μπορούμε να αντιληφθούμε.

Πως ορίζεται το πραγματικό;Τι είναι το πραγματικό;Ποιά η διαφορά του από το ανύπαρκτο;Εφόσον ορίζουμε κάτι ως ανύπαρκτο,ταυτόχρονα δε αναιρούμε την ιδιότητα της ανυπαρξίας από αυτό το κάτι;

Σκεπτόμενος όλα αυτά,νιώθω ότι είστε αποπροσανατολισμένοι.Όλοι σας.Ξεχάσατε να ρωτήσετε τον εαυτό σας "ποιός είμαι".Μέσα στη ρουτίνα και τη φορτική ζωή που ζούμε,ξεχνάμε να αναλογιστούμε τη πραγματικότητα.Τη πραγματική πραγματικότητα,οχι αυτή που ο εγκέφαλος πλαστά κατασκευάζει.

Είναι τρομερή η δυνατότητα αυτή.Νιώθω τόσο ταπεινός.Μπορώ και παράγω σκέψη.Αναρωτιέμαι ποιός είμαι.Ο,τι και να είναι,είναι η πιο ουσιώδης ιδιότητα της ύπαρξης.Να έχει τη συνείδηση να αντιλαμβάνεται τον ίδιο της τον εαυτό.

Γιατί στην ουσία,αν το καλοσκεφτούμε,είμαστε το σύμπαν!Το σύμπαν το οποίο βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά μέσω της συνείδησης κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Και βασικά,δε θα περιοριστώ στη λέξη σύμπαν.Η ίδια η ύπαρξη,το ίδιο το είναι βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά αυτή τη στιγμή μέσω εμένα.Μαγικό.

Ταξιδεύω.Και όντος το κάνω έμμεσα.Αυτή τη στιγμή βιώνω μια εμπειρία.Το μυαλό μου διευρύνει τα σύνορά του.Φτάνει σε διαφορετικές πτυχές της...ας την ονομάσουμε "ζωή".

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο έχω αποκοπεί από το φυσικό μου σώμα.Έτσι νιώθω,αν και γνωρίζω ότι η σκέψη που παράγω αυτή τη στιγμή είναι αποτέλεσμα της εύρυθμης λειτουργίας της δομής του εγκεφάλου μου.Είναι σαν να έχασα τον εαυτό μου.Αν και γνωρίζω ότι είναι θέμα ωρών μέχρι να επιστρέψω στην "πραγματικότητα" που επιβάλλει ο τρόπος ζωής μας.

Είμαι μαγεμένος.Είμαι μαγεμένος,επειδή καταλαβαίνω ότι δε ξέρουμε τίποτα.Δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα.Είμαστε σαν ένα μικρόβιο το οποίο με τις διανοητικές του λειτουργίες,όσες έχει,προσπαθεί να εξηγήσει το κόσμο στον οποίο ζει και αντιλαμβάνεται.Η σαν το ψάρι,που ζει στο νερό και ποτέ δεν βγαίνει στη ξηρά,την οποία προσπαθεί να αντιληφθεί με τις αισθήσεις του.

Αυτό στο οποίο καταλήγω τελικά,και είναι αρκετά παράξενο είναι ότι το σύμπαν είναι ένα σύστημα.Κάτι γενικό,το οποίο εμείς διαμορφώνουμε μέσα στο κεφάλι μας ως πραγματικό.Θα μπορούσα να πω ότι η ύπαρξη είναι μαθηματικά,τα οποία εμείς ερμηνεύουμε με φίλτρα.Τον εγκέφαλό μας.Αλλά δεν είμαι σίγουρος...αν τελικά ακόμα και τα μαθηματικά είναι μια γλώσσα επικοινωνίας με το κάτι.Με τη ζωή.

Τόσο παράξενα πράγματα...τόσο περίεργα.Ξαφνικά δε με νοιάζει τίποτα.Ούτε καν το πότε θα πεθάνω.Γιατί ας μη γελιόμαστε,όλους μα τρομάζει ο θάνατος.Η ανυπαρξία.Αυτό που ονομάζουμε τέλος πάντων ανυπαρξία.Όταν λοιπόν σκεφτείς σαν εξωτερικός παρατηρητής η ζωή σου,και η ζωή γενικότερα αποκτά άλλη έννοια.Μοιάζουν όλα μικρά μπροστά στο μεγαλείο του "εκείνου του πράγματος που δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις".

Εγκάρσια Ηλεκτρομαγνητικά Κύματα.

Τι είναι το ηλεκτρομαγνητικό κύμα;Ξέρω ότι είναι ένα εγκάρσιο κύμα όπου η ένταση του ηλεκτρικού και του μαγνητικού πεδίου ταλαντώνονται κάθετα η μια κάθετα στην άλλη.Άλλα επί της ουσία ποιό είναι το μέσο ταλάντωσης;Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο;Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο δεν μπορώ να θεωρήσω ότι είναι η δύναμη;Άρα ταλαντεύει η δύναμη;

Αν είναι έτσι η περιέργεια τονώνει ακόμα περισσότερο.Η δύναμη έχει ταχύτητα διάδοσης;Τι είναι η δύναμη τελικά;Ποιά η υπόστασή της;Από τι αποτελείται;Τα κύματα που ως μέσο έχουν την ύλη,καταλαβαίνω ότι συνθέτονται από σωματίδια.Από ύλη.Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα πάλι είναι κύματα τί;Ενέργειας;Να θεωρήσω ότι είναι κύματα χορδών ενέργειας;Και πως μπορεί το φορτίο πηγή να παράγει ενέργεια,αν τελικά το πεδίο είναι ενέργεια επ' άπειρο;Που είναι η αρχή διατήρησης της ενέργειας αν το φορτίο πηγή μένει άφθαρτο;Ή μήπως τελικά το φορτίο πηγή έχει και αυτό τέλος;Μήπως το φορτίο πηγή εξαντλεί την μάζα του την οποία σύμφωνα με την εξίσωση E=mc^2 μετατρέπει σε ενέργεια,η οποία είναι η δύναμη-πεδίο άρα το κύμα,και ύστερα εξαφανίζεται;

Μήπως η ασθενής δύναμη σε συνδυασμό με την ισχυρή δύναμη,ίσως και τη βαρύτητα αλληλεπιδρούν με τέτοιο τρόπο που οδηγούν το άτομο σε συνεχή απώλεια ενέργειας η οποία εκφράζεται μέσω του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου-κύματος;Γιατί για να έχει ταχύτητα διάδοσης το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο,σημαίνει ότι παράγεται κάθε στιγμή από το φορτίο πηγή.Άλλα σύμφωνα με την αρχή διατήρησης της ενέργειας,πρέπει το φορτίο κάτι να χάνει.Και αυτό σύμφωνα με την εξίσωση της σχετικότητας,μπορεί να είναι μόνο μάζα!Όπου ένα ελάχιστο ποσό μάζας δίνει τεράστια ποσά ενέργειας.

Δηλώνω μπερδεμένος.

Ο σκοπός της ζωής μου.

Όλοι μας, βαθιά μέσα μας ψάχνουμε να βρούμε το νόημα της ζωής.Το λόγο για τον οποίο υπάρχουμε  και βιώνουμε αυτό που ονομάζουμε ζωή.Ψάχνουμε να βρούμε το προορισμό μας.Την δική μας Ιθάκη.

Κανείς δε μπορεί να ορίσει ποιος είναι ο προορισμός της ανθρωπότητας.Ποιά η αιτία για το φαινόμενο : ζωή,πόσο μάλλον λοιπόν να ορίσει το δρόμο και το νόημα της για τον καθένα από εμάς.Το τι θα επιλέξει κανείς βασίζεται πάνω στις αντιλήψεις,τις ιδέες και προφανώς σε τυχόν επιρροές και δόγματα που ασπάζεται.Ο κάθε ένας από εμάς διαφέρει ως προς τα παραπάνω,άρα θα διαφέρει και ο προορισμός που κατασκευάζει στο κεφάλι του γι αυτόν.

Προσωπικά,από την μέχρι τώρα πορεία μου ως ανθρώπινο ον,καταλαβαίνω ότι ο προορισμός μου είναι η αναζήτηση.Εσωτερική και εξωτερική,αν και για μένα όλα επί της ουσίας είναι εσωτερική αναζήτηση.Γεννήθηκα με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ.Το ΓΙΑΤΙ συνεχίζει να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα,καθώς ανακαλύπτω το κόσμο μου.Το πάθος του να αναζητήσω την αιτία για κάθε τι που υπάρχει στο μυαλό μου γίνεται ακόμα πιο έντονο.

Ο δρόμος φυσικά για να το κάνεις αυτό αποτελεσματικά είναι η επιστήμη.Οι θετικές επιστήμες,τι πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο;Μπορείς να εξηγήσεις τα πάντα.Συναισθήματα όπως ο έρωτας αποκτούν άλλη έννοια με την επιστήμη.Μπορεί η μαγεία και η παραξενιά των συναισθημάτων να χάνεται,άλλα το δέος προς το φαινόμενο: ζωή έρχεται να καλύψει το κενό.

Μέσω της επιστήμης ανοίγονται νέοι ορίζοντες γύρω σου.Ο κόσμος σου μεταμορφώνεται,πραγματικά τον βλέπεις κάθε μέρα να αλλάζει.Αν πραγματικά αφεθείς στις σκέψεις και το μυαλό σου επεξεργαστεί την ύπαρξή μας,μένεις άναυδος.Μαγεμένος.Ο τρόπος που επεξεργάζεσαι τα δεδομένα και τις πληροφορίες πλέον έχει αλλάξει.

Η επιστήμη σου προσφέρει βαθύτερη γνώση του εαυτού σου,ρίχνει τα τείχη και τις προκαταλήψεις στο μυαλό σου και σε παροτρύνει να κάνεις ψυχική και υπαρξιακή ενδοσκόπηση του εαυτό σου.Σου προσφέρει σοφία και δύναμη.Σε μετατρέπει σε ένα εν δυνάμει θεό - και θα το δούμε αυτό στα χρόνια που ακολουθούν πιστεύω,μέσω της ραγδαίας ανάπτυξης των τεχνολογιών και του υπολογιστή -.

Πιστεύω λοιπόν πως ο δικός μου προορισμός σε αυτό το σύμπαν είναι να συνεισφέρω στην επιστήμη.Ο ρόλος μου είναι αυτός του επιστήμονα που συλλογίζεται μαγεμένος την μεγαλειότητα της ύπαρξης και του σύμπαντος.Η ζωή μοιάζει ανούσια για μένα αν δεν ασχοληθώ με την επιστήμη.Είναι σαν να ζω χωρίς να προσφέρω.Λες και γεννήθηκα απλά για να υπάρχω. Ανυπομονώ λοιπόν να αφοσιωθώ στην επιστήμη και στην έρευνα.

A vision for the future

Βλέπω φουτουριστικά ντοκιμαντέρ και όλο και περισσότερο νιώθω δέος και περιέργεια για το μέλλον.

Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε στις απαρχές μιας νέας εποχής.Είμαστε στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας,ίσως και ολόκληρου του σύμπαντος.Τα επόμενα χρόνια πρόκειται να είναι καθοριστικά.

Αν τελικά καταφέρουμε να επιβιώσουμε της μετάβασης και δεν αυτοκαταστραφούμε,θα βιώσουμε την τεχνολογική αποκάλυψη.Η τεχνολογία θα φτάσει να ξεπεράσει την ανθρώπινη νοημοσύνη,και μόλις αυτό συμβεί ίσως δε θα υπάρχει γυρισμός.Ανώτερη νοημοσύνη από τους ανθρώπους,αυτό σημαίνει ότι οι μηχανές θα μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις και να αποφασίζουν για την μοίρα τους,ή και τη δική μας.Ως ανώτερη νοημοσύνη δεν πιστεύω ότι θα υπάρχει πρόβλημα με την ανθρωπότητα -αν υφίστανται ανθρωπότητα και δε γίνουμε εμείς ανδροειδή- γιατί δε θα αναλωνόμαστε σε μάχες μεταξύ μας.

Πιστεύω ότι στο μέλλον,όλο και περισσότερο εμείς θα μοιάζουμε σε μηχανές,και οι μηχανές όλο και περισσότερο με ανθρώπους,όπου κατά τη γνώμη μου κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα και τότε θα είμαστε μάλλον στο δεύτερο ή τέλος πάντων ένα επόμενο εξελικτικό στάδιο.

Ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά είμαστε αθάνατοι,είμαστε θεοί.Μπορούμε να δημιουργήσουμε τα πάντα,να φτάσουμε στο άπειρο...και ποιός ξέρει πόσα ακόμα δε συλλαμβάνει η αντίληψή μου.Η βιολογία,τουλάχιστον η ανθρώπινη θα εξαφανιστεί πιθανόν,αν και δεν είμαι σίγουρος τι αποτέλεσμα θα έχει όλο αυτό.Τι μορφή θα έχουμε;Ποιά πράγματα από το σήμερα θα αλλάξουν.Κοινωνικές σχέσεις,περιβάλλον,οικοσυστήματα,επαφή...;

Γενικότερα τι θα γίνει με το συναίσθημα;Την επικοινωνία,και τόσα άλλα πράγματα που μας ευχαριστούν σήμερα άλλα είναι άχρηστα για μια κοινωνία του μέλλοντος;

 

Και έρχομαι στο ίσως πιο ουσιαστικό ερώτημα.Τι είναι άνθρωπος;Τι ορίζουμε ως άνθρωπο;Θα είμαστε άνθρωποι στο μέλλον;Ένα ρομπότ το οποίο δε θα διαφέρει σε τίποτα από εμάς,πέρα απ το γεγονός ότι δε δημιουργήθηκε βιολογικά θα είναι άνθρωπος;Θα έχει νόημα η ζωή;Όλα θα είναι τόσο εύκολα.Η γνώση,τα πάντα θα είναι προσβάσιμα χωρίς καμία προσπάθεια.Ποιό θα είναι το κίνητρο ζωής;Το κίνητρο και το νόημα ύπαρξης;

Και σκεπτόμενος όλα αυτά καταλαβαίνω πόσο πολύ θέλω να σπουδάσω neuroscience για να δουλέψω σε σχετικά θέματα.Όπως artificial intelligence και σχετικά.

Μια σπάνια διαφίμηση...

Μια διαφήμιση που κατά τη γνώμη μου λέει και προφητεύει πολλά για το μέλλον.

H μουσική της διαφήμισης.

Σχολείο...με πικραίνεις.

Δεν έχω πρόβλημα με όλους τους ανθρώπους όμως καταλαβαίνω ότι θα ήθελα να είμαι ανεξάρτητος στη ζωή μου...πλήρως.Και στην ουσία δεν είναι κανένας μας,γιατί εξαρτιέμαι από άλλους ανθρώπους όσον αφορά την εκπαίδευσή μου πχ.

Είμαι υποχρεωμένος να τελειώσω το σχολείο,να κριθώ,να αξιολογηθώ και είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω ένα σύστημα το οποίο δεν με αντιπροσωπεύει και δεν με υποστηρίζει.Μ' αρέσει η γνώση.Μ' αρέσει η επιστήμη.Συχαίνομαι όμως το σχολείο.Δε ξέρω αν φταίω εγώ,αν είναι το σχολείο έτσι που σε κάνει να το μισείς,όμως καταλαβαίνω ότι το αν θα γίνω επιστήμονας το αποφασίζει η κοινωνία.Εξαρτάται από μένα,από το πόσο θα παλέψω αυτό το βάσανο που ονομάζω σχολείο.

Τι κρίμα να μη μπορώ να το παρατήσω και να είμαι αυτοδίδακτος,και απλά κάποια στιγμή να πηγαίνω για εξετάσεις.Και να μαθαίνω σπίτι,με δημιουργικό τρόπο.Να έχω κάθε μάθημα σε DVD,θεωρία,ασκήσεις κτλ όλα σε βίντεο.Μετά να κάνω και εξάσκηση πρακτική μόνος,και έτσι να αναπτύσσομαι κάθε μέρα.Στο σχολείο βαριέμαι.Πλήττω,υποφέρω.Και πιστεύω ότι χάνουμε την ουσία της επιστήμης.Θα έπρεπε να είναι πιο ευρεία η ύλη,και με λιγότερες λεπτομέρειες.Θα έπρεπε το σχολείο να τελειώνει και να έχουμε γενικές γνώσεις πάνω σε όλα τα θέματα της κατεύθυνσης που έχουμε επιλέξει.

Από τις αρχές λυκείου θα έπρεπε να προσανατολιζόμαστε προς κάπου,αφού έχουμε λάβει τα κατάλληλα ερεθίσματα από τις προηγούμενες χρονιές ώστε να ξέρουμε,και να ασχολούμαστε λοιπόν με αυτά στο λύκειο.Κάνουμε πολύ εξειδικευμένα πράγματα,"ξερή" γνώση...καμία αίσθηση επιστήμης και η ουσία της.Σκοτώνουμε την επιστήμη.Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου τελειώνοντας το λύκειο να ξέρω λίγο από τα πάντα...να είχα τεράστιο όγκο ύλης,με μεγάλη ευρύτητα και λιγότερη εξειδίκευση.

Στο πανεπιστήμιο μετά όπου θα έπρεπε να είναι όλα ισάξια και εξίσου καλά,και πάνω απ' όλα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ,θα αρχίζει σιγά σιγά,χρόνο με το χρόνο η εξειδίκευση.Η μάθηση θα γίνεται γρηγορότερα.Η ύλη θα καλύπτεται πιο γρήγορα,θα έχουμε πολυμέσα να μας βοηθούν,καθοδήγηση...
                                                                    

Δεν αντέχω θέλω τόσο πολύ να το παρατήσω το σχολείο...και το έχω ξαναπεί.Αν δεν ήμουν εθισμένος στην επιστήμη και ήξερα ότι υπάρχει άλλη δίοδος στο πανεπιστήμιο δε θα ξαναπατούσα.Δυστυχώς για να μπω πανεπιστήμιο οχι μόνο πρέπει να τελειώσω το σχολείο,άλλα πρέπει να έχω και άριστους βαθμούς.Μπορώ,απλώς τουλάχιστον για μένα είναι βάσανο,πραγματικά.

Το βρίσκω αδύνατο σχεδόν να κάτσω και να διαβάσω.Θέλω να ακούω,να βλέπω...θα μπορούσα να έχω κάποιον όλη μέρα να μου μιλάει και να κάνω ερωτήσεις για το μάθημα,άλλα το διάβασμα,με σκοτώνει.Τι να κάνουμε...πρέπει να το υποστώ.Αν και δε βλέπω να περνάω στο πανεπιστήμιο που θέλω.Είναι μόνο για καλούς μαθητές.Εγώ δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρον υποψήφιος μιας και οι βαθμοί μου τους λένε ότι δε μπορώ να προσφέρω στην επιστημονική κοινότητα.Την ίδια στιγμή βέβαια μας είναι γνωστό ότι προσωπικότητες όπως Einstein και Newton ήταν school dropouts.Δε συγκρίνομαι με αυτούς,απλώς φέρω ένα παράδειγμα.

Σχετικές ομιλίες του Sir Ken Robinson στο TED talks.
Ομιλία 1η
Ομιλία 2η