Αναζήτηση

Μια συνεχής αναζήτηση η ζωή μου.Αναζήτηση που πηγάζει από πολύ βαθιά,αναπάντητα ερωτήματα.Φιλοσοφικές ανησυχίες,υπαρξιακά προβλήματα χωρίς λύση.Κάποιοι τα αγνοούν,κάποιοι δεν αναρωτήθηκαν ποτέ.

Σκέφτομαι,θα ήταν πολύ βολικό για την ηρεμία μου να βρω κάποιο τρόπο να παρακάμψω την ανήσυχη φύση μου.Θα με γλίτωνε από ΠΟΛΛΑ παραπάνω προβλήματα από όσα μπορεί κανείς να φανταστεί.Είναι όμως αδύνατο,ανέφικτο.Έχω προσπαθήσει,μα δε γίνεται να ζω χωρίς να ξέρω γιατί,χωρίς να έχω ένα σκοπό,να ξέρω από που και πως ήρθα και που θα καταλήξω.Είναι αδύνατο να ζω σε ένα κόσμο που δε κατανοώ,σε ένα περιβάλλον που δε μπορώ να εξηγήσω τη λειτουργία του.

Προσπαθώ να διαμορφώσω μια ταυτότητα.Να χτίσω τον Ηλία.Ίσως το δυσκολότερο πράγμα που μου ζητήθηκε ποτέ.Και πρέπει να το κάνω,αλλιώς πέφτω σε αντιφάσεις ή και επικίνδυνες καταστάσεις.Έχω περάσει από αυτό το στάδιο.Περίεργο πολύ για ένα άτομο να μη ξέρει ποιός είναι.Παραπλήσιο της αμνησίας.Δε ξέρεις ποιός ουσιαστικά είσαι,τι κάνεις.

Προσπαθώ λοιπόν να διαμορφώσω τον Ηλία.Με τι κριτήρια;Δε ξέρω καν γιατί υπάρχω και γιατί μπορώ και σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι,πως θα συγκροτήσω τη συνείδηση αυτού του ατόμου και τι αποφάσεις μπορώ να κάνω γι αυτό;Δε γνωρίζω το σκοπό για όλο αυτό που βιώνω.Πως θα ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος;Πως θα επιλέξω τρόπο ζωής;Πως θα αντιμετωπίσω τη ζωή;

Είμαι υπερβολικά ασταθής και εύπλαστος.Ανα περιόδους αναθεωρώ βασικά πράγματα στη ζωή και αλλάζω την ιδεοληψία μου.Βρίσκομαι συνεχώς σε μια δυναμική κατάσταση,σταθερότητα μηδέν.Κοιτάω γενικά στη ζωή πλέον να προσπαθώ να χρησιμοποιώ το μέτρο.Παντού και πάντοτε.Έτσι θα είμαι καλυμμένος από κάθε άποψη,θα έχω κάνει τα πάντα και δε θα έχω ξεφύγει κάπου.Δυστυχώς η ζωή δεν ήρθε με εγχειρίδιο χρήσης.

Είναι μια συνεχή αναζήτηση.Μια συνεχή προσπάθεια να γνωρίσω τον εαυτό μου.Να ξεχωρίσω τα ένστικτα από την ουσία,το σωστό από το λάθος,την υπερβολή από τη κανονικότητα και τόσα άλλα που με προβληματίζουν συνεχώς.

Το θετικό είναι ότι είμαι ακόμα 17.Νιώθω ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου.Για την ακρίβεια έχω πολλές πιθανότητες,μιας και ρεαλιστικά σκεπτόμενος ποτέ δε ξέρεις τι σου ξημερώνει.Έχω τόσο χρόνο να αναρωτηθώ,να προβληματιστώ,να ζήσω.Δεν είμαι τέλειος.Ποτέ δε θα είμαι.Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ πάντως και δε θα πάψω ποτέ να μάχομαι.Θέλω να είμαι ένα άτομο με βάθος και συγκρότηση.Δε θα πάψω ποτέ λοιπόν να αναζητώ.

Τα δεσμά του υλισμού

Συνείδηση.Το μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξης.Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής.

Η συνείδηση διαμορφώνεται από ένα σύνολο παραγόντων.Υλικοί παράγοντες (με σχετική επιφύλαξη).Η συνείδηση που αποτελείται από το συναίσθημα,την εμπειρία,τη μνήμη,τη κριτική ικανότητα,την αυτογνωσία κ.α. διαμορφώνεται από ένα σύνολο βιολογικών παραγόντων.Νευρώνες,συνάψεις,ορμόνες τα οποία όλα εξαρτώνται από την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού.Η συνείδηση,κάτι τόσο αξιοπερίεργο και θαυμάσιο είναι προϊόν της βιολογίας του ανθρώπου.

Ουσιαστικά είμαστε μηχανές.Ο,τι σκοπό έχει ένας ιός στη πορεία του,μια ακυτταρική μορφή ύπαρξης (δεν θεωρείται ζωντανός οργανισμός),το ίδιο νόημα στη ζωή μας έχουμε κι εμείς.Τον ίδιο σκοπό.Την αδιάκοπη αναπαραγωγή και διαιώνιση του είδους.Ο ιός το καταφέρνει αυτό παρασιτώντας σε ένα κύτταρο,εμείς με τη διαδικασία της αναπαραγωγής.Ο ίδιος σκοπός με διαφορετική πολυπλοκότητα διαικπεραίωσής του.

Η αυτογνωσία λοιπόν,αποτελεί ένα υποπροϊόν της εξέλιξης.Είναι μια ιδιότητα της συνείδησης.Είναι μια ιδιότητα που αναπτύχθηκε καθώς ο εγκέφαλός μας γινόταν όλο και πιο πολύπλοκος στη προσπάθεια να μεγιστοποιήσει την επιβιωσημότητα του οργανισμού μας κάνοντας όλο και πιο πολύπλοκη την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον.

Κι όμως,έφτασε η στιγμή,που η συνείδηση ήρθε να αμφισβητήσει το δημιουργό της.Το ανθρώπινο σώμα.Η συνείδηση,κάτι άπιαστο και άυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάτι υλικό,τη βιολογία του ανθρώπου.Τι παράξενο.Η συνείδηση εξαρτάται από το σώμα.Το χαρακτηριστικό αυτό που αντιλαμβάνεται το σύμπαν,τον εαυτό του, είναι περιορισμένο,δεσμευμένο μέσα σε κάτι τόσο "μικρό" όπως το ανθρώπινο σώμα.Έχει δηλαδή,όπως και αυτό μια ημερομηνία λήξης.

Λοιπόν,ποιός ο λόγος ύπαρξης για κάτι τόσο βαθύ,όπως η συνείδηση για κάτι τόσο ρηχό,όπως η ανούσια διαιώνιση ενός συνόλου πληροφοριών που συντελούν στη δημιουργία ενός οργανισμού;Tι εννοώ;Ας πάρουμε παράδειγμα έναν Ιο.Επί της ουσίας όπως είπα και πριν,κάνουμε ακριβώς το ίδιο.Έχουμε ακριβώς τον ίδιο λόγο ύπαρξης.Την αδιάκοπη διαιώνιση και επιβίωση.Ο Ιος όμως δεν έχει αυτογνωσία,ούτε αναρωτιέται τι κάνει σε αυτό το κόσμο.

Εγώ όμως,μια μάζα από ύλη μερικές εκατομμύρια φορές βαρύτερη από αυτή ενός Ιού,αναρωτιέμαι γιατί είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω σε όλο αυτό.Για ποιό λόγο είμαι προγραμματισμένος για κάτι τέτοιο;Για ποιό λόγο κάθε μου κίνηση και δράση πραγματοποιείται στα πλαίσια δύο και μόνο λέξεων: Αναπαραγωγή και Θάνατος ;

Νιώθω τη συνείδησή μου να κλωτσάει.Νιώθω να μου φωνάζει ότι όλο αυτό δεν έχει νόημα,είναι μια βαρετή επανάληψη.Γεννήθηκα για να αναπαραχθώ και να πεθάνω.Το σώμα μου το ζητάει,τα ένστικτά μου παλεύουν να το πραγματοποιήσουν.Κάθε χαρακτηριστικό της ύπαρξής μου,τα συναισθήματά μου,οι σκέψεις μου,οι επιθυμίες μου μπορούν να ενταχθούν είτε στο Θάνατο,είτε στην Αναπαραγωγή είτε στη Περιέργεια (το τελευταίο προστέθηκε από τη συνείδηση και είναι ίσως το μόνο ουσιώδες).

Τελικά η συνείδηση,o τρόπος με τον οποίο μπορεί το σύμπαν να εκφράσει τον εαυτό του,κάτι τόσο βαθύ, είναι φυλακισμένο στη μικρότητα του σώματος.Είναι περιορισμένο σε ένα απειροελάχιστα μικρό μέρος του σύμπαντος,ριζωμένο.Είναι δεσμευμένο από την ύλη,από την εύθραυστη βιολογία του ανθρώπου.

Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Ή η εικόνα που έχουμε-έχω για την ύπαρξη δεν είναι ολοκληρωμένη και υπάρχουν πράγματα που ούτε που μπορώ να φανταστώ,ή όλο αυτό είναι βουτηγμένο στην ανουσιότητα,ματαιότητα και αοριστία.

Ο παράδεισος...

Ένας τύπος,ένας περίεργος τύπος.Σου δίνει ένα ζευγάρι φτερά και σε μαθαίνει να πετάς.Ύστερα σου δείχνει το δρόμο για ένα "παράδεισο" λέει.Και εσύ σχεδόν τυφλωμένος από την ικανοποίηση και τις αισθήσεις πετάς και φεύγεις για το παράδεισο.Δε χρειάζεται να ψάξεις,ξέρεις περίπου που είναι,πάντα ήξερες.

Ένας παράδεισσος,κάπου εκεί,ψηλά,τέλειος γεμάτος ομορφιά και χάρη.Βιώνεις τη μαγεία,νιώθεις όλες σου τις αισθήσεις να ικανοποιούνται ταυτόχρονα.Γεμάτος όμορφα δέντρα και καρπούς.Αμέσως νιώθεις το παράδεισο να περνά από μέσα σου.Σε μεταμορφώνει.Ξυπνά κομμάτια του εαυτού σου που είχες ξεχάσει,ή καταπιέσει βαθιά μέσα σου.Σε κάνει ευάλωτο,τρωτό.Σπάει η πανοπλία σου,δε τη χρειάζεσαι νομίζεις.Εμπιστεύεσαι το παράδεισο,οι αισθήσεις σου καθοδηγούν το μυαλό.

Ανάλαφρος,γεμάτος γαλήνη περπατάς στο παράδεισο και εξερευνάς τα όμορφα τοπία του.Δοκιμάζεις
τους καρπούς του.Νιώθεις το πάθος,την ηδονή,την επιθυμία με κάθε δυνατό τρόπο.Κάνεις έρωτα με τις αισθήσεις σου.Είχες ξεχάσει,ίσως δεν ήξερες καν ότι υπάρχει κάτι τόσο όμορφο.Πριν καν το συνειδητοποιήσεις έχεις γλυκαθεί από τους λωτούς της ηδονής και ξέχνάς το δρόμο του γυρισμού.Ούτως η άλλος είναι πολύ ωραία για να θες να φύγεις.

Κάνεις μια βόλτα στα χρυσαφένια λιβάδια,η πνοή του ανέμου χαϊδεύει τα μεγάλα άσπρα φτερά σου.Περνάς από την όαση,εκεί,με το μικρό καταράκτη που αδειάζει τα νερά του μέσα στη λιμνούλα.Οι ακτίνες του ήλιου ίσα που περνάνε μέσα από τα δέντρα,η φύση βρίσκεται σε οργασμό.Πετάς πιο μακρυά,θες να γνωρίσεις ολόκληρο το παράδεισο.Η άλλη μεριά,εκεί βρέχει.Έχει συννεφα και φυσάει.Είναι όμως ωραία.Πάνω στη κορυφή του βουνού αφουγκράζεσαι τους ήχους.Κεραυνοί και αστραπές,η βροχή χτυπά το πρόσωπό σου.Νιώθεις την ένταση,το πάθος της.

Έχεις επαναπαυτεί,ξέχασες τη λογική κάπου στη διαδρομή.Τότε κάτι αναπάντεχο συμβαίνει.Νιώθεις το μέρος να σύεται.Πανικός και χάος,χάνεις τη γη κάτω απ τα πόδια σου.Βλέπεις τα πάντα να γκρεμίζονται και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς και να σώσεις ο,τι περνάει απ το χέρι σου.Νιώθεις τις δυνάμεις σου να ατονούν,τις ελπίδες σου να χάνονται.Τα φτερά σου σε εγκαταλείπουν,και εσύ προσπαθείς πλέον πέφτοντας από το παράδεισο να σώσεις τον εαυτό σου.Δεν έχεις όμως πανοπλία,ούτε άμυνες για να προστατευτείς.Πέφτεις βίαια κάτω,δεν είσαι σίγουρος για το τι συνέβη.Πληγωμένος και αδύναμος,με δύο μεγάλες ουλές να σου θυμίζουν τα φτερά που κάποτε σε οδήγησαν στον όμορφο παράδεισο.

...το Χάος

...ένα χάος.Ένα απόλυτο χάος.Σκέψεις,ιδέες και ιδεολογίες που συγκρούονται.Πράγματα εκ δια μέτρου αντίθετα,μη συγκρίσιμα.Στάσεις ζωής που έρχονται αντιμέτωπες με φιλοσοφικά αδιέξοδα,επιθυμίες και πάθη που ανακατέυονται με βαθυστόχαστες ερμηνείες και σκεπάζονται από ένα μαύρο πέπλο ματαιότητας.

Σκοτάδι.Ποιός θα μου δείξει το δρόμο;Υπάρχει;Υπάρχει αλήθεια μέσα στο αχανές μαύρο,τη σκοτεινή άβυσσο, ένας δρόμος;Υπάρχει ορισμός για τη ζωή;Ποιό είναι λοιπόν το σωστό,το λάθος;Ποιός ορίζει την πραγματικότητα,το καλό,το κακό.Συμβάσεις που άτυπα υπογράψαμε οι άνθρωποι.Συμβάσεις καθοδηγούμενες από τις βασικές μας ανάγκες,συμβάσεις βασισμένες σε ενδόμυχα,αρχέγονα ένστικτα.Είμαστε δέσμιοι,αλυσοδεμένοι στην ανθρώπινη φύση μας.Είμαστε τόσο άνθρωποι...

Και σαφώς αυτό είναι όμορφο,πρέπει να είναι όμορφο.Εξελικτικοί μηχανισμοί που εξασφαλίζουν την επιβίωση και διαιώνιση του είδους.Μαλακίες...λες και έχει κάποιο νόημα.Ένας αέναος κύκλος,ένα ριάλιτι σόου που τρέχει εκατομμύρια χρόνια.Δύσκολα κάποιος θα κοιτάξει ψηλά.Θα αναρωτηθεί,για ποιό λόγο;Ποιό είναι το νόημα;Τότε θα φάει ένα γερό χαστούκι.

Και τότε ο καθένας καλείται να φτιάξει τη δική του φιλοσοφική θεώρηση,να πιστέψει στους δικούς του θεούς και δαίμονες.Επινοεί τα δικά του εξιλαστήρια θύματα,του εξασφαλίζουν συνειδησιακή ηρεμία,αποποιείται των υπαρξιακών του ευθυνών...ο θεός είναι εκεί γι'αυτόν,βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ πριν καλά καλά προλάβει να το εξερευνήσει,πριν ακόμα προσαρμοστεί το μάτι στο σκοτάδι,πριν συνηθίσει τη φύση της πραγματικότητας.

Είναι όμως και κάτι τύποι,οι αρνητές.Αρνούνται να βγουν από το τούνελ,παλεύουν να φτάσουν στο τέλος του,στην έξοδο,αν υπάρχει.Δεν υπάρχουν θεοί,ούτε και δαίμονες για τον αρνητή.Είναι η τιμωρία του,το τίμημα του να μείνει στο τούνελ,το τίμημα της αλήθειας.Είναι βάρβαρο,σκληρό.Απόλυτο σκοτάδι,απόλυτο χάος..μα ο αρνητής μόνος και εγκατειλημένος πρέπει να τα βγάλει πέρα.Κάποιοι λυγίζουν υπό το βάρος του σκοταδιού,η μαύρη άβυσσος απομυζεί το είναι τους και τους αφήνει άδειους.Χρειάζεται αρκετό σθένος και δύναμη για να αντέξει κανείς την άβυσσο.

Κανείς δε κατάφερε να φτάσει στο τέλος του τούνελ,να δει φως,ή απόλυτο τίποτα.Ο αρνητής,μια ύπαρξη βαθιά,παρεξηγημένη από τα πρέπει της κοινωνίας,αρνείται να πορευτεί με το συμβόλαιο που υπέγραψε η ανθρωπότητα,αρνείται να ζήσει "ορθά".Δεν υπάρχει φυσιολογικό,μια πλάνη των αισθήσεων είναι που εξυπηρετεί την "ομαλή" όπως την ονομάζουν λειτουργία της κοινωνίας.

Χάος.Ο αρνητής συνεχίζει όλο και βαθύτερα στο τούνελ,μόνος και ελεύθερος μπορεί πλέον να αφήσει τη σκέψη να παίξει,να κάνει έρωτα με τη ματαιότητα.Ο καρπός του απαγορευμένου έρωτα,συνειδησιακά αδιέξοδα.Ποιός είμαι;Ποιός θέλω να είμαι;Πως μπορώ να αποδεχτώ την ανθρώπινη φύση μου απαξιώνοντάς την;

Είμαι μια υλική ύπαρξη.Ένας βιολογικός οργανισμός.Αυτό σημαίνει ότι είμαι άμεσα εξαρτώμενος από τις βασικές μου ανάγκες,τα αρχέγονα ένστικτα.Πέφτω σε αντιφάσεις.Το να είσαι άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο απολαυστικό.Θα ζήσω έντονα και παθιασμένα,αυτό είναι σίγουρο,το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου,απλώς δε ξέρω γιατί.

Η ζωή...

...και να,ήρθε η στιγμή.Ο ρομαντισμός,το φευγαλέο ήρθε σε συνάφεια με τη θεώρηση.Ζωή λες,να ξερες και τι είναι.Ένα επεισόδιο,μια παρωδία,ένα παραμύθι γεμάτο έρωτα,ηδονή,πάθος,ένταση,μια πανδαισία αισθήσεων.Ένας δρόμος,μια ανηφόρα.Τρόμος για το άγνωστο,το γκρεμό στη κορυφή.Μια μαύρη άβυσσος ,δίχως ορισμό και όνομα.Κι όμως,τόσο μυστήρια όμορφη,τόσο ακατανόητη,φευγαλέα.
Δεν είμαι σίγουρος ποιός είμαι ή τι κάνω.Ένα μόνο ξέρω,ότι ο,τι κι αν είναι αυτό το κάτι,η ζωή,θα το βιώσω με κάθε δυνατό τρόπο.

Το "χαστούκι",το θεριό...

...και εκεί που βολεύτηκες,μπήκες σε ένα πρόγραμμα και όλα πάνε "ρολόι" ,εκεί που σχεδόν έχεις ηρεμήσει από τους βαρύγδουπους στοχασμούς που  τρελαίνουν το μυαλό και ανακατεύουν το "είναι" σου,εκεί που νομίζεις πως επιτέλους άρχισες να προσαρμόζεσαι στη κοινωνία,ή τουλάχιστον κάνεις μια καλή προσπάθεια,εκεί που το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι το βράδυ είναι αν έχει μερέντα για το πρωινό,και οχι τη γεωμετρική θεώρηση του Reyman,τρως το λεγόμενο "χαστούκι".

Το χαστούκι...απότομο και δυνατό.Σχεδόν ποτέ δε το περιμένεις,συμβαίνει στις πιο απρόσμενες στιγμές.Σε ταρακουνάει,για τα καλά.Σε ξεβολεύει,σε εκτοξεύει από τη θέση που βολεύτηκες και σε πετάει στον αέρα,χωρίς αλεξίπτωτο.Το πως θα καταφέρεις να προσγειωθείς και πάλι είναι άλλη υπόθεση,πονεμένη.Είναι βάρβαρο,σκληρό.Δεν υπολογίζει τίποτα,σαρώνει τα πάντα στο διάβα του.Δε συνηθίζεται,κάθε φορά ένα νεο βίωμα,μια νέα εμπειρία.

Ένα θεριό που κρύβεται βαθιά μέσα σου.Ένα θεριό ανήσυχο και ζωηρό,που προσπαθείς με όλη σου τη δύναμη να καταχωνιάσεις σε κάποιο μπουντρούμι βαθιά μέσα σου,κάπου που να μην ακούς τις κραυγές του,το παλμό του.Κάποιες φορές ίσα που το ακούω να φωνάζει με αγωνία και τρέμουλο στη φωνή "ξύπνα".Δε ξέρω,φαίνεται να θέλει το καλό μου.Είναι όμως αδύνατο να συνυπάρχεις με το θεριό,δε σε αφήνει σε ησυχία,δε σε αφήνει να επαναπαυτείς στη "πλαστή πραγματικότητα" όπως την ονομάζει.Μα τι να εννοεί...

Το χαστούκι,το θεριό...βρίσκει τρόπους να σπάει τις αλυσίδες.Ανακαλύπτει δόλιους τρόπους να
κρυφτεί από την συνειδησιακή αστυνομία,να βγει στην επιφάνεια,να έρθει στο συνειδητό και να με εκτοπίσει.Χρησιμοποιεί πλαστές ταυτότητες και προσωπεία.Κρύβεται πίσω από το συναίσθημα.Ιδιοφυές.Οι σπάνιες στιγμές όπου μπορεί το συνειδητό και το ασυνείδητο να συνδεθούν με μια γέφυρα,το συναίσθημα.Μπορεί να είναι ένα άκουσμα,μια εικόνα ή μια ανάμνηση.Τότε είναι που το θεριό,μασκαρεμένο και με το συναίσθημα να κάνει τη βρώμικη δουλειά,έρχεται και ταράζει την ύπαρξή μου.

Καλή σχολική χρονιά...

Η σχολική χρονιά άρχισε και δυστυχώς νιώθω ότι αρχίζω και πάλι να παίρνω τη κάτω βόλτα.

Πως γίνεται άλλωστε να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος σε ένα περιβάλλον σάπιο και αντιπαραγωγικό όπως το σχολείο;Ποιός είναι ο ρόλος του σχολείου σήμερα;Ποιός θα έπρεπε να είναι και τι παριστάνει τελικά;

Τι κάνω εκεί μέσα;Προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρει;Προσποιούμαι ότι μορφώνομαι;Και να προσπαθίσω...βλέπω την αντιμετώπιση του σχολείου από τους συμμαθητές.Εξαθλίωση,διαφθωρά.Δεν υπάρχει παιδεία.Έχει πεθάνει.

Πως μπορεί ένα λουλούδι να ανθίσει σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και ξένο;Χωρίς θρεπτικά συστατικά,όπου δε μπορεί να το δει ο Ήλιος;

Βιώνω τη χειρότερη ίσως περίοδο της ζωής μου.Είμαι αναγκασμένος να κάνω πράγματα τα οποία δε θέλω.Αναγκάζομαι.Το σχολείο,τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι...ακόμα και οι γονείς μου.

Είχα πολλή όρεξη για τη φετινή χρονιά.Να κάνω πράγματα,να είμαι ενεργός.Άρχισε το σχολείο.Περνάω κρίση.Πηγαίνω στο σχολείο και καταρακώνεται η ψυχολογία μου.Αμέσως διακατέχομαι από ματαιοδοξία.

Πρέπει να το αντέξω.Έχω στόχους και όνειρα,πρέπει να το αντέξω.Το ανούσιο διάβασμα,τις μουντές και βαρετές ώρες στο σχολείο που σκοτώνουν τη δημιουργηκότητα,τις συμπεριφορες προσώπων...τη σαπίλα γενικότερα.