Γιατί διάλεξα την επιστήμη...

Επέλεξα να γίνω φυσικός μετά από πολλή σκέψη. Πάντοτε ήμουν των πιο "πρακτικών" εφαρμογών της επιστήμης. Ρομποτική, Βιοτεχνολογία και τελευταία αμφιταλαντευόμουν ιδιαίτερα μεταξύ των Νευροεπιστημών και της τεχνητής νοημοσύνης: δύο τομείς σχετικά πρόσφατους, με πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να εξερευνήσω και να μάθω.

Ήμουν έτοιμος να "αλλάξω" πεδίο σπουδών μέχρι και σχεδόν μερικές μέρες πριν κάνω την αίτησή μου για τα πανεπιστήμια της Αγγλίας. Για να τελειώσω την εσωτερική διαμάχη, κάθισα και σκέφτηκα για ποιό λόγο ξεκίνησα. Τί με τράβηξε προς την επιστήμη, γιατί έφτασα ως εδώ και τι είναι αυτό που ήθελα εξ' αρχής από την επιστήμη.

Η ιστορία αρχίζει με εμένα στην εφηβεία να περνάω τις πρώτες, βάναυσες υπαρξιακές κρίσεις. Όπως κάθε [;] άνθρωπος, άρχισα να αναρωτιέμαι και να αμφισβητώ το κόσμο γύρω μου. Τελικά αυτό, η αμφισβήτηση, ίσως ήταν και ο σημαντικότερος παράγοντας. Τα υπόλοιπα δεν άργησαν να γίνουν - και πως να αργήσουν όταν έχεις το internet;

Ανακάλυψα με το καιρό, ότι η Φυσική και τα Μαθηματικά είναι το μόνο γνήσιο μέσο που έχω για να απαντήσω στις ερωτήσεις μου. Ανακάλυψα ότι οι φιλοσοφικές μου απορίες -γιατί έτσι ξεκίνησε, φιλοσοφώντας- ήταν θέμα έρευνας της επιστήμης, ειδικά των φυσικομαθηματικών. Αυτή η συνειδητοποίηση αρκούσε για να με κάνει να αγαπήσω την επιστήμη και να βάλω στόχο της ζωής μου να απαντήσω τις απορίες μου, ή κάποιες από αυτές.

Δεν είμαι ένα αρρωστημένο μυαλό [;] που αρέσκεται στο να ταλαιπωρεί το κεφάλι του με τύπους και φαινόμενα. Δεν μου αρέσει το διάβασμα - το μισώ και με απωθεί, ενώ βρίσκω δύσκολο το να συγκεντρώνομαι. Παρ' όλα αυτά, ο ζήλος που έχω για να απαντήσω τις όποιες απορίες μου σχετικά με το τι κάνω εδώ, ποιός είμαι και πού είμαι, καταπιέζουν την απέχθεια για τη μελέτη.

Η φυσική δεν είναι ένα βίτσιο. Αγάπησα τη φυσική καθώς ανακάλυψα ότι στόχος της είναι να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Οι επιστήμη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη πραγματικότητα και δυστυχώς, αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει η μάζα. Έχουμε την εντύπωση ότι η επιστήμη είναι κάτι έξω από τη σφαίρα της πραγματικότητας. Ότι αφορά μόνο τους τρελο-επιστήμονες στα εργαστήρια που φέρνουν τη τεχνολογία.

Οχι, η επιστήμη είναι ο θρίαμβος του ανθρώπινου μυαλού και της νόησης. Είναι η ύψιστη μορφή αυτογνωσίας. Είναι ο μόνος γνήσιος τρόπος να προσεγγίσεις την αλήθεια. Να ανακαλύψεις ποιός είσαι και ποιό είναι το νόημα στην ύπαρξή σου.

Σε μια κοινωνία χαλιναγωγούμενη από σάπιες αξίες και ιδανικά, δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση "ανήκει" σε εκείνους τους μισότρελους, τους καταθλιπτικούς εφήβους που ψάχνουν να βρούν συνοχή και νόημα στη χαοτική ύπαρξη. Η υπόλοιπη κοινωνία έχει άλλες προτεραιότητες: Πασχίζει τυφλωμένη να ικανοποιεί συνεχώς υποσυνείδητα ένστικτα που προστάζει η ζωόδης φύση μας.

Live true. There is no other way and there... never was.

Γιατί τί είναι η ζωή; Μια τρέλα είναι, μια παράλογη ιστορία - ξεχωριστή για τον καθένα.
Σαν ένα βιβλίο που σου φορτώνεται τη μέρα που ξεκινάς να βιώνεις την ύπαρξη. Ένα βιβλίο με πεπερασμένο αριθμό σελίδων. Μπορείς να σφίξεις τα δόντια και να κάνεις το βιβλίο σου να κρατήσει περισσότερο, άλλα κάποια στιγμή θα πρέπει να γράψεις το "τέλος".

Και το περιεχόμενο... κάθε σου πράξη, κάθε ανύπωτη σκέψη σου, κάθε εμπειρία. Μπορείς να κάνεις το βιβλίο σου να μοιάζει μεγαλοπρεπές και εντυωσιακό, ψηλό - κοντό ή μαύρο: λίγη σημασία έχει. Αυτό που θα μείνει είναι η ιστορία σου, αυτό που έχεις να πείς.

Και τι έχεις να πείς; Ωω, αυτό είναι δική σου επιλογή. Μπορείς να κάνεις το βιβλίο σου ενδιαφέρον, μπορείς να το κάνεις όμορφο ή θλιβερό. Μπορείς να το αφήσεις απλό, καθημερινό και κοινό - εσύ αποφασίζεις. Μπορείς να γεμίσεις το βιβλίο σου με εμπειρίες, με σκέψεις, με συναισθήματα... με τοπία και εικόνες.
Μπορείς βέβαια να γράψεις κάτι μοναδικό, να αφήσεις ιστορία. Μπορείς να μείνεις αθάνατος, ακόμα και αν το τέλος έχει ήδη γραφτεί και το βιβλίο σου έχει περάσει σε άλλη εποχή.

Τί απ' όλα τα παραπάνω όμως έχει σημασία; Αν με ρωτούσες, θα απαντούσα.. "Τίποτα".
Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία. Η τρέλλα της ζωής έγκυται στο ότι φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτή. Ο παραλογισμός της ζωής... αυτό το βαρύ και γλυκό μυστήριο.

Ο,τι και αν κάνεις, όπως κι αν επιλέξεις να είναι το εξώφυλο του βιβλίου σου, όποιο και να είναι το περιεχόμενό του τελικά, η αντικειμενική [;] πραγματικότητα είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μόλις τελειώσεις με τη τελευταία σελίδα και γυρίσεις το οπισθόφυλο η ιστορία σου θεωρείται λήξαν. Παύεις να έχεις την υποκειμενική εμπειρία της πραγματικότητας και η συνείδησή σου χάνεται. Τίποτα πια δεν έχει σημασία καθώς τίποτα πια δε σε αφορά - δεν υφίστασαι.

Τί σημασία έχει η υστεροφημία αν το καλοσκεφτείς; Μια όμορφη αίσθηση αποδοχής είναι που απαντάται στα βασικά κοινωνικά ένστικτα που πηγάζουν από το λιμβικό σύστημα του εγκεφάλου μας - μια ψευδαίσθηση πως θα μείνουμε αιώνια αγαπητοί, εξυπηρετώντας έτσι τον κύκλο της ζωής μέσω της αναπαραγωγής.

Σημασία λοιπόν δεν έχει απολύτως τίποτα πέρα από το να ζήσεις αληθινά. Να είσαι ο εαυτός σου, και να είσαι αληθινός. Να ακολουθήσεις τα πάθη σου, τα ενδιαφέροντά σου, να αναπτύξεις τις ικανότητές σου και να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι. Καλλιέργησε το πνεύμα σου και μάθε όσα περισσότερα μπορείς.Φρόντισε το σώμα σου και απέκτησε όσες περισσότερες εμπειρίες γίνεται. Ζήσε τη ζωή με υπερβολή και μη σε νοιάζει αν θα μείνεις αιώνιος. Do whatever the f*ck you want and be totally crazy.

Ή όπως λέει και η διαφήμηση, "Live True. There is no other way and there... never was."