...και κάπου ξέχασα να είμαι άνθρωπος.

Βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα,αυτό μου είναι πλέον γνωστό.Όπως πάντα επίσης ήξερα και έβλεπα ότι αντιμετωπίζω προβλήματα στην επικοινωνία με το κόσμο.Και για να γίνω πιο σαφής,όταν εννοώ επικοινωνία δε μιλώ τόσο για τη καθημερινή τυπική επικοινωνία(αν και σε αυτό το επίπεδο συνεχίζω να έχω δυσκολίες),εννοώ τη βαθύτερη επικοινωνία.Τις διαπροσωπικές σχέσεις,το να πλησιάσω ένα άτομο,το να εκφράσω τα συναισθήματα μου,να ανοιχτώ κ.λπ. Με βοήθεια ψυχιάτρου πλέον και γνωρίζοντας το πρόβλημα (Asperger),το αντιμετωπίζω -προσπαθώ δηλαδή- διαφορετικά και έχω κάνει πρόοδο,κυρίως ψυχολογικά θεωρώ.

Αν και ψυχολογικά λοιπόν είμαι πολύ καλύτερα,παρατηρώ ότι τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι βαθύτερα.Πάντα τα βίωνα,απλώς ποτέ δεν είχα κάνει το συσχετισμό,και ποτέ δεν είχα βρει ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα.Παρατηρώ λοιπόν ότι έχω τη τάση να απομονώνομαι.Κάθε φορά το ίδιο.Έχω τη λανθασμένη εντύπωση κάθε φορά ότι προτιμώ να είμαι μόνος.Απομακρύνομαι από τυχόν παρέες,δε βγαίνω,χάνω το ενδιαφέρον γενικά για τη κοινωνικότητα και κλείνομαι σπίτι.Περνάει καιρός τελικά μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή ότι έχω κυλίσει ξανά.Έχω χαθεί από παντού και αρχίζω πάλι να βουλιάζω ψυχολογικά.Νιώθω την ανάγκη για διαπροσωπική επαφή,να νιώσω άνθρωπος.Ναι,αυτό είναι...ξεχνάω να είμαι άνθρωπος.Ξεχνάω ότι έχω ανάγκες,χωρίς τις οποίες δε μπορώ να είμαι υγιής ψυχολογικά,και τελικά και σωματικά.

Κάθε φορά τελικά αργά ή γρήγορα θα ανακάμψω.Όλο και κάποιο άτομο θα ενδιαφερθεί και θα με πλησιάσει και συνήθως θα το χρειάζομαι πολύ.Οχι για να εκμεταλλευτώ κάτι,απλά και μόνο για να μιλήσω.Ταυτόχρονα όμως,πρέπει να νιώθω ότι υπάρχει η κατάλληλη απόσταση για να νιώσω άνετα.Θέλω να νιώθω ότι έχω επαφή,άλλα αυτή η επαφή να μη ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο.Μετά αρχίζω να αγχώνομαι και νιώθω δυσφορία με την επικοινωνία.Είναι περίεργο...σαν να μη μπορώ να πλησιάσω τα άτομα άλλο από κάποιο σημείο και μετά.Νιώθω ένα STOP να με κρατάει.Έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις ελάχιστες (φυσικός άρτιος αριθμός που διαιρείται από τον εαυτό του και το 1 διαφορετικό του 0),άλλα αυτό συμβαίνει μετά από πολύ καιρό και εξοικείωση,το οποίο είναι δύσκολο να επιτευχθεί δεδομένου ότι απομακρύνομαι από τους πάντες.Πρέπει ο άλλος να έχει λόγο για να με κυνηγάει συνέχεια,που αυτό σημαίνει ότι θέλει κάτι παραπάνω,οπότε εγώ τελικά δε μπορώ(ή δε θέλω) να αντεπεξέλθω.

Αυτή η περίοδος είναι άλλη μια τέτοια περίοδος.Καλοκαίρι,σταματάς να έχεις την αναγκαστική επαφή μέσω σχολείου και υποχρεώσεων με κόσμο,και για μένα αυτό σημαίνει απομόνωση συνήθως.Συμβαίνει μόνο του,όσο και -τελικά- να μη το θέλω.Απλώς δε μπορώ να κρατήσω επαφή.Δε μου βγαίνει τις περισσότερες φορές,οπότε χάνομαι και διακόπτονται κάθε είδους επαφές από σχολείο κ.λπ. Έχω την εντύπωση ότι χρειάζομαι ένα σκύλο.Πάντα ήθελα,ακόμα και τώρα.Είναι όμως αδύνατο,και το ξέρω.Τουλάχιστον προς το παρόν,και για τα επόμενα -τουλάχιστον 5- χρόνια.Κρίμα,γιατί έχω την εντύπωση ότι θα ήμουν πολύ πιο γεμάτος στη ζωή μου.Θα καταπολεμούσα τη μοναξιά.Εξάλλου η επικοινωνία με τον άνθρωπο είναι πολλές φορές δύσκολη και κουραστική,ενώ με ένα σκύλο πραγματικά νιώθω ότι επικοινωνώ με άλλο τρόπο.Δε νιώθω περίεργα.

Τελικά καταλαβαίνω ότι 1ον,οι αλλαγές στη ρουτίνα (λόγω καλοκαιριού) μου κάνουν κακό καθώς διαταράσσουν την ισορροπία μου,και κατά 2ον πρέπει να έχω κάποια παρέα,να βγαίνω,να είμαι άνθρωπος.Διαφορετικά χρειάζομαι σκύλο,που είναι out of question δεδομένων των συνθηκών.

Φιλοσοφικές ανησυχίες...ευλογία ή κατάρα;

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το να φιλοσοφείς χωρίς τελικά να καταλήγεις στη μελαγχολία είναι αδύνατο.Από τη στιγμή που θα αφήσεις τη σκέψη σου να ρέει και να επεξεργάζεται αδιάκοπα έννοιες και ιδέες,είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις το συμπέρασμα και τη κατάληξη.Yπάρχουν στιγμές που μένω κατάπληκτος από τη ροή των ειρμών και το τελικό αποτέλεσμα.Είναι σαν να μην ελέγχω πλήρως τη διαδικασία.Απλώς βάζω σε λειτουργία τη σκέψη μου και μετά τα πράγματα εξελίσσονται με εμένα να είμαι εξωτερικός(!) σχεδόν παρατηρητής της όλης διαδικασίας.

Και τι πιο φυσιολογικό από το να σκέφτεσαι θα αναρωτηθεί κανείς.Όταν όμως καταλήγεις σε αδιέξοδα,σε αναπάντητα ερωτήματα και βαθιά υπαρξιακά ζητήματα,πρέπει να έχεις "γερό στομάχι" να αντέξεις το χάος και τη ψυχική εντροπία στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή.Πόσο μάλλον όταν το έργο των σκέψεων θα σε συνοδεύει και θα διαμορφώνει τη συνειδησιακή σου ύπαρξη για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Ερωτήματα όπως το γιατί υπάρχουμε,ποιό είναι το νόημα της ύπαρξης,ποιός ο λόγος να μοχθήσω και να παλέψω για τη ζωή αφού τελικά εγώ και όλα αυτά θα χαθούν και θα περάσω στην ανυπαρξία καθώς και άλλα αποτελούν σύνηθες αντικείμενο εσωτερικού διαλόγου και αντιπαράθεσης απόψεων στο μυαλό μου.Από μόνες τους σκέψεις όπως "Μια μέρα εγώ και ότι αποτελεί το εγώ μου δε θα υφίστανται" είναι βάρβαρες για ένα άτομο που τώρα θέτει τους πρώτους του στόχους και θεμελιώνει τις βάσεις για την εξέλιξη και τη τροπή της ζωής του.

Δηλώνω λοιπόν βαθύτατα διχασμένος.Πολλές φορές νιώθω ότι βουλιάζω σε ένα βούρκο σκέψεων.Τόσο μεγάλο μυστήριο η ζωή.Τόσο ανεξήγητο,τόσο μαγικό.Και εμείς τόσο μικροί και ασήμαντοι,με τόσο περιορισμένη αντίληψη.Με τρελαίνει το γεγονός ότι ήδη ξέρω ότι ποτέ δε πρόκειται να απαντηθούν όλα αυτά τα ερωτηματικά.Συμβαίνουν τόσο περίπλοκες διεργασίες ενδόμυχα στο μυαλό μου.Δε ξέρω πως να αντιμετωπίσω τη ζωή.Ουσιαστικά δε ξέρω καν τι διάολο κάνω εδώ πέρα και γιατί υφίσταμαι και μπορώ και σκέφτομαι αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή.

Το να είσαι άνθρωπος μοιάζει τόσο περιοριστικό.Οι βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες,μοιάζουν ανούσιες αν σκεφτείς ότι είναι αποτέλεσμα της ανεξήγητης μάχης του DNA για διαιώνιση.Η ζωή παλεύει να επιβιώσει,αυτό είναι γεγονός.Το γιατί δε μπορώ να καταλάβω και με ποιό σκοπό.Υπάρχει σκοπός;Ή η ανάγκη μου να βρω κάποιο νόημα υφίστανται λόγω του ανθρώπινου τρόπου σκέψης ο οποίος δρα περιοριστικά και το σύμπαν έχει τελείως διαφορετικό ορισμό ύπαρξης;

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να φτάσω όσο βαθύτερα γίνεται στο μυστήριο της ύπαρξης.Μπορώ να πλησιάσω αρκετά στο στόχο μου με την ενασχόλησή μου με τις θετικές επιστήμες.Πέρα απ' αυτό η κλίση μου στα επιστημονικά αυτά πεδία μου διεγείρει το ενδιαφέρον για τα διάφορα φυσικά φαινόμενα,τα μαθηματικά και γενικότερα,έχω την εντύπωση ότι η επιστήμη είναι ο τρόπος να φτάσεις την αλήθεια.Να κατανοήσεις τον εαυτό σου.Να βοηθήσεις τη συνείδηση του σύμπαντος -η οποία αν συλλογιστούμε είμαστε εμείς οι ίδιοι,κάθε μονάδα ξεχωριστά και όλοι μαζί- να φτάσει στην αυτογνωσία.Γιατί τελικά, είμαστε το σύμπαν, το οποίο βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά μέσω της συνείδησης του καθένα από εμάς.

Τέλος,επεκτείνοντας το τίτλο θέλω να πω το εξής: Τι θα άλλαζε αν τελικά δεν είχα την ικανότητα να σκέφτομαι με αυτό το τρόπο;Και τι κερδίζω καταφέρνοντας το;Θα καταφέρω να απαντήσω ποτέ κάποιο από αυτά τα ερωτήματα ή μήπως αυτές μου οι ανησυχίες με κάνουν ευτυχισμένο;

Υπαρξιακοί Στοχασμοί - Ξεβούλωμα του Συνειδησιακού Βόθρου

...προσπαθώ να μην αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδεύει σε πελάγη αχανή και άπατα,που δε μπορείς να δεις τον ορίζοντα.Συνήθως χάνομαι,τρομάζω και βρίσκομαι στη μέση του πουθενά να συλλογίζομαι ατέρμονα, πράγματα τα οποία δε μπορώ να συλλάβω.Να αντιληφθώ να αφουγκραστώ και να εξηγήσω.Είναι βάρβαρο συνειδησιακά.Πολλές φορές αποπροσανατολίζομαι τόσο πολύ που χάνω κάθε επαφή με τη πραγματικότητα.Εθίζομαι στις σκέψεις μου.Με απορροφούν και αισθάνομαι ότι ξεπερνάω τα όρια της πραγματικότητας.

Σαν να κάνω ένα άλμα μέσα στη μαύρη τρύπα,πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων για όσους ξέρουν
αστροφυσική.Και είμαι πλέον μέσα στη μαύρη τρύπα.Δεν υπάρχει τίποτα...ακόμα και εγώ δεν υπάρχω.Δεν υφίστανται χώρος,χρόνος...σκέφτομαι όμως(;)Πως;
Έχω περάσει στην ανυπαρξία;Και τι είναι η ανυπαρξία;Εφόσον ορίζω την ανυπαρξία,η ίδια η έννοια της ανυπαρξίας δε καταρρέει;

Γιατί είμαστε κάτι ορισμένο;Κάθε έννοια καταρρέει στο μυαλό μου.Συγκλονίζομαι ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τη φύση αυτού που βιώνουμε.Ζωή...τι να είναι άραγε;Ποιός ο σκοπός της;Χρειάζεται να έχει σκοπό η απείρως περιορισμένη αντίληψή μου,μου επιτάσσει την ανάγκη για να υπάρχει κάποιο νόημα;

Μήπως τελικά το όλο φαινόμενο της ύπαρξης είναι κάτι το οποίο δεν αναγνωρίζουμε καν;Μήπως είμαστε η εικόνα,η προβολή μιας διαφορετικής πραγματικότητας;Μπορώ να αποδείξω ότι δε ζω σε ένα Matrix;Πως ξέρω ότι υπάρχω;Ποιός είμαι;Τι είμαι;

Και ναι μεν αναγνωρίζω ότι είμαι το προϊόν της δομής του εγκεφάλου του σύνολου της ύλης που αποτελεί αυτό που ορίστηκε να λέγεται Ηλίας,όμως είμαι πραγματικά επέκταση αυτού;Ή είμαι κάτι παραπάνω;Είμαι συνείδηση...αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή μου και αναρωτιέμαι για το αν υπάρχω.Μαγικό...και τρομακτικό.

Ξαφνικά κάθε τι αρχίζει και μοιάζει παράξενο.Ξαφνικά λοιπόν,όπως προανέφερα έχασα την επαφή μου με αυτό που ονομάζετε(εσείς) πραγματικότητα.Είμαι χαμένος...ταξιδεύω.Μακάρι να ήξερα που βρίσκομαι.Τι κάνω και που πάω.

Κοιτάω το κόσμο γύρω μου,βλέπω τη φαινομενική πραγματικότητα με άλλο μάτι.Είναι σαν να βλέπω τα πάντα για πρώτη φορά.Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το "υπάρχω".Βιώνω ένα συνειδησιακό άλμα;Νιώθω παράξενα.Πολλές φορές νιώθω ότι δε το αντέχω.Είναι βαρύ το φορτίο,βαρύτερο απ' του Φρόντο Μπάγκινς.Ήξερε τι αντιμετωπίζει,εγώ δεν έχω ιδέα.

Δεν έχω ιδέα τι κάνω εδώ.Δεν έχω ιδέα ποιοί είστε όλοι εσείς.Για την ακρίβεια,πως μπορώ να ξέρω ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβάνομαι είναι αληθινή;Εφόσον ο τρόπος να αναγνωρίσω το κόσμο γύρω μου,εσάς...τα πάντα,είναι οι αισθήσεις μου,ποιός μου επιβεβαιώνει ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε κάτι ψεύτικο;Έτσι νιώθω...ότι είμαι σε κάτι πλαστό.Δε μπορώ να το εξηγήσω,πάντως δε νομίζω να είμαι σχιζοφρενής.

Είμαι στο κόσμο μου,για άλλη μια φορά.Στο δικό μου παράξενο κόσμο.Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω αν πρέπει,ή αν έχει νόημα να επανέλθω,για άλλη μια φορά.Θα συμβεί,η καθημερινότητα ξέρει πως να με συνεφέρει.Απλώς πάντα θα επιστρέφω σε αυτή τη γωνιά του μυαλού μου.Τη σκοτεινή,την ανεξήγητη.Εκεί που οι κανόνες και οι νόμοι της πραγματικότητας διαστρεβλώνονται.Ποτέ δε θα καταφέρω να καταλάβω και να εξηγήσω αυτό το μέρος του μυαλού μου.Εξάλλου,έχει πέρας;Και με τη λέξη πέρας,προκύπτει άλλος ένας -κανονικά- τόμος με σκέψεις,τις οποίες θα κρατήσω κάπου βαθιά χωμένες προς το παρόν.

Και αυτό γιατί ήδη έχω γονατίσει μπροστά στο βάρος των σκέψεων.Διακατέχομαι από μια διάχυτη μελαγχολία.Δεν είμαι σίγουρος αν περιγράφω σωστά το συναίσθημα.Πολλές φορές πάντως νιώθω ότι δεν το αντέχω.Μπορεί να καταντήσει ανυπόφορο. Γι αυτό είμαι και τόσο ασταθής.Περνάω ολόκληρες περιόδους που οι σκέψεις με μεταμορφώνουν σε κάτι -οχι φυσιολογικό- για τη κοινωνία.

Τέλος πάντων,θα δείξει.Ήδη νιώθω όσο μεγαλώνω ότι οι σκέψεις αυτές με τρελαίνουν.Κυριολεκτώ.Με τρελαίνουν.Διαστρεβλώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας.Ο χρόνος θα δείξει που θα καταλήξω.

Συνειδητοποίηση

Τις τελευταίες μέρες έκανα μια πολύ σημαντική για εμένα συνειδητοποίηση.Κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας που κάνω σε εβδομαδιαία βάση η ψυχίατρος στη προσπάθεια να περιγράψει τη κατάστασή μου,εύστοχα περιέγραψε πως το πρόβλημά μου,επέκταση του συνδρόμου Asperger από το οποίο πιθανότατα πάσχω,είναι πως δεν αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά σήματα.Με άλλα λόγια δεν αποκωδικοποιώ την επικοινωνία.Τα μη λεκτικά,και κάποιες φορές ακόμα και τα λεκτικά σήματα που στέλνονται κατά την κοινωνική επαφή δεν φιλτράρονται στον εγκέφαλό μου όπως θα συνέβαινε με ένα τυπικό,καθόλα φυσιολογικό άνθρωπο.

Θα αναρωτιέται εύλογα λοιπόν κανείς,τι σημαίνουν οι παραπάνω γραμμές επί του πρακτέου.Πρακτικά λοιπόν,αυτό σημαίνει ότι ενώ ο άνθρωπος είναι μια οντότητα η οποία καθώς εξελίσσεται και μεγαλώνει,η επικοινωνία του και οι τρόποι που επικοινωνεί και αντιλαμβάνεται την επικοινωνία εξελίσσονται αναλόγως και συνεχώς,σε ένα άτομο με Asperger η επικοινωνία αποτελεί ένα γολγοθά πολλές φορές της καθημερινότητας αφού η ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται την επικοινωνία και να ανταποκρίνεται σε αυτήν,μπορεί να χαρακτιριστεί υποανάπτυκτη.

Εμβαθύνοντας,το σύνδρομο Asperger αποτελεί ένα κοινωνικό κυρίως πρόβλημα,το οποίο καθιστά την επικοινωνία και ο,τι συνεπάγεται στον όρο αυτό,δύσκολη,κάποιες φορές επίπονη ή ακόμα και αφόρητη.Μπορώ να περιγράψω άπειρα παραδείγματα από τη καθημερινότητα στα οποία τα συναισθήματα που με διακατέχουν έχουν να κάνουν με τάσεις φυγής,αποτροπή και "πότε θα τελειώσει" καταστάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να εξηγήσω το γιατί ένιωθα έτσι.Κάποια περίοδο της ζωής μου νευρίαζα με τον εαυτό μου.Ήθελα,και συνεχίζω να θέλω να είμαι ένα άνετο,χαλαρό άτομο.Που ξέρει πως να χειρίζεται την επικοινωνία,να είμαι κοινωνικός και γενικότερα να είμαι άνετα με το κόσμο.Αξίζει να σημειωθεί βέβαια πως με τη βοήθεια της ψυχίατρου και με προσωπική προσπάθεια,αλλά και τη πολύτιμη προσφορά ατόμων στη ζωή μου,έχω καταφέρει να αλλάξω πολλά πράγματα στη ζωή μου.Για πολλά χρόνια λοιπόν,πίστευα ότι απλά είμαι δειλός και ντροπαλός.Πίστευα ότι αυτή ήταν η αιτία των προβλημάτων.Είχα άσχημη παιδική ηλικία.Διάφορες καταστάσεις καθώς και οι πεποιθήσεις για το πρόβλημά μου με κατέκλυσαν με αισθήματα ηττοπάθειας και χαμηλής αυτοπεποίθησης.Έβλεπα ότι δεν είμαι όπως τα παιδιά της ηλικίας μου.Διέκρινα την ικανότητα επαφής ανάμεσα στους συνομήλικους με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που εγώ αντιλαμβανόμουν.Ακόμα και σήμερα ισχύει αυτό.Πάντοτε λοιπόν είχα την ανάγκη να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς αυτής.

Πλέον,που έχω επίγνωση της κατάστασής μου και γνωρίζω ποιές είναι οι αδυναμίες μου ,άλλα και η αιτία πολλών προβλημάτων μου νιώθω απελευθερομένος.Νιώθω ότι μπορώ να δουλέψω με τον εαυτό μου,να αναπτύξω τις δεξιότητές μου και να καλύψω το επικοινωνιακό χάσμα μεταξύ εμένα και της ανθρωπότητας.Μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος,παραδόξως για μένα.Τουλάχιστον,και μέχρι εδώ που έφτασα είναι κέρδος για μένα,μιας και πλέον δε χρειάζεται να κατηγορώ τον εαυτό μου που ιδρώνω από το άγχος και την αμηχανία όταν πάω στο κομμωτήριο,ή που μια ζωή όταν με έστελναν για δουλειές εκτός σπιτιού που απαιτούσαν την ανταλλαγή υπηρεσιών με κάποιον εγώ ένιωθα σαν να με στέλνουν στη καρμανιόλα.Μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να πορευτώ ως έχει.Δε θα επιτρέψω κάτι το οποίο δε μπορώ να ελέγξω να μπει εμπόδια ανάμεσα σε εμένα και τους στόχους μου για τη ζωή.