Το όραμά μου για το μέλλον,παρουσιασμένο μέσα από μια σειρά πολυμέσων:
Παρασκευή 31 Μαΐου 2013
Πέμπτη 30 Μαΐου 2013
Ο χώρος μου.
Νομίζω πως νοιώθω υπέροχα.Νομίζω,γιατί έχω μια σχετική δυσκολία στο να μεταφράζω αυτό που νιώθω.Νομίζω πως νιώθω όμορφα λοιπόν,με τον ιστότοπο που δημιούργησα.Νιώθω ότι βρήκα ένα μέρος να αποσύρομαι,να γράφω με τις ώρες και να εκφράζομαι.Να ξεσπάω,να ξεδίνω ψυχολογικά.
Είναι λες και κάνω μια νέα αρχή.Λες και βρήκα το χώρο μου.Χαίρομαι,πιστεύω θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο και θα με βοηθήσει να αντιμετοπίσω τα προβλήματά μου,διαβάζοντας και αναλύοντας τα όσα γράφω.
Είναι λες και κάνω μια νέα αρχή.Λες και βρήκα το χώρο μου.Χαίρομαι,πιστεύω θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο και θα με βοηθήσει να αντιμετοπίσω τα προβλήματά μου,διαβάζοντας και αναλύοντας τα όσα γράφω.
My Weird World
Νιώθω ότι βρίσκομαι στο λάθος μέρος.Με
τους λάθος ανθρώπους και τις λάθος συνθήκες.Νιώθω μόνος.Είμαι συνέχεια
με κόσμο όμως νιώθω μόνος.Δεν είμαι ο εαυτός μου,ζω σε ένα παράλληλο
κόσμο.Δε με ενδιαφέρουν συνηθισμένα πράγματα,νιώθω διαφορετικός.
Η
συναναστροφή με ανθρώπους μοιάζει περίπλοκη.Δεν ξέρω πως να
φερθώ.Συνήθως απλά μιμούμαι ότι βλέπω από τον περίγυρο.Αν ήμουν
πραγματικά ο εαυτός μου θα ήμουν κοινωνικά αποκλεισμένος και
στιγματισμένος.Είμαι κοινωνικό άτομο.Μου αρέσει η συναναστροφή.Απλώς δε
το χω.Είναι λες και έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μένα,εκτός από μένα απ ότι φαίνεται.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός αν και θα ήθελα νομίζω.Από παιδί ήμουν αλλόκοτος.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στα 17 μου θα προτιμώ τη μοναξιά από το να συναναστρέφομαι με κόσμο.Πάντα ήταν κάτι δύσκολο για μένα εξάλλου.Ποτέ δεν ένιωσα χαλαρός.Ακόμα άβολα νιώθω.Με ελάχιστα άτομα,μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τυχαίνει να νιώσω χαλαρός και να μην είμαι σχετικά αγχωμένος.
Γενικότερα καθημερινά πράγματα όπως το να περάσω ένα δρόμο,να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω γειά ή το να επικοινωνήσω γενικότερα μου φαίνονται περίπλοκα.Αμήχανα.Δεν αναφέρομαι καν δε, στο να μπω σε συγκοινωνία που έχει τύχει να βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού.Ή το να πάω στο φούρνο να αγοράσω ψωμί,ή στο κομμωτήριο.Κάποτε πίστευα ότι είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης,τελικά το ξεπέρασα αυτό.Είναι σαν να έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Γιατί η επικοινωνία,κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό να είναι μια διαδικασία επίπονη για μένα;Το έχω συνηθίσει πλέον και περνάει απαρατήρητο στον εαυτό μου.Αν κάτσω όμως και παρατηρήσω τις κινήσεις μου και τα αισθήματά μου,το καταλαβαίνω.Έχω βρει τρόπους να καλμάρω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλά άτομα και τουλάχιστον να κρύβω την αμηχανία.Οι επιπτώσεις όμως του θέματος αυτού είναι εμφανείς,σε μένα τουλάχιστον.Μελαγχολία...συνέχεια.Και προσπαθώ να είμαι καλά,είμαι όμως μόνος.
Πέρα απ'
αυτό λόγω της διαφορετικότητας που νιώθω, τελευταία με κατακλύζει ένας
σνομπισμός προς τους πάντες.Δε θα με καταλάβουν,το ξέρω.Δε σκέφτονται
όπως εγώ...βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.Ποιός ο
λόγος λοιπόν;Άυτά με κάνουν αντικοινωνικό.Επί της ουσίας αντικοινωνικό, και μόνο,αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο.
Θέλω να βγαίνω βόλτες,πλήττω συνέχεια στο σπίτι.Αλλά και πάλι με ποιόν να βγώ;Να κάνω τι;Να προσποιούμαι και πάλι;Να μιλάω για θέματα που δε με ενδιαφέρουν;Προσπαθώ να προσαρμοστώ,δε μπορώ.Όσο και να θέλω να ταιριάξω απλά δε μπορώ να αλλάξω το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κεφάλι μου.
Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω την εντύπωση ότι είμαι από άλλο πλανήτη.Τι κάνω εδώ;Τι θα κάνω από δω και πέρα;Πως θα τα βγάλω πέρα με όλους αυτούς;Πόσο εύχομαι να μπορούσα να γνωρίσω κόσμο με παρόμοια προβλήματα.Ίσως με καταλάβαιναν κάπως.
Μάλιστα αυτή η απελπισμένη προσπάθεια με έκανε να ψάξω για τη κατάσταση μου...τι πήγε λάθος και είμαι έτσι;Έπεσα πάνω σε μια αναπτυξιακή διαταραχή,στο αυτιστικό φάσμα,σύνδρομο Ασπεργκερ το όνομά της.Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο κόσμο μου.Ώρες ώρες μου θυμίζω παιδί με αυτισμό.Πόσο μάλλον το άσπεργκερ,που συνδυάζει και τη φυσιολογική ζωή.
Διαβάζοντας κατάλαβα ότι το άσπεργκερ αναφέρεται σε ανθρώπους με κοινωνικά προβλήματα,που βρίσκουν επίπονη τη συναναστροφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα,που τους λείπουν κοινωνικές δεξιότητες.Σπινθήρισε μέσα μου κάτι.Μπορεί να βρήκα την αιτία των προβλημάτων και των πλεονεκτημάτων μου.Πόσο θα με ανακούφιζε να μπορούσα να ενταχτώ σε μια ομάδα και να μιλήσω με άτομα που θα καταλαβαίνουν τι τους λέω όταν τους πω ότι νιώθω άβολα όταν κοιτάω στα μάτια,πλησιάζω κόσμο κ.λπ.
Είναι η πρωτόγονη
ανάγκη μας να εντασσόμαστε σε ευρύτερα σύνολα.Αυτό με ωθεί.Θα ήθελα πολύ
να μη με ενδιαφέρει...και να μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου.Το
δοκίμασα,το αποτέλεσμα είναι να πέφτω σε κατάθλιψη.Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους γύρω μας,αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.Εγώ δεν εχω τα κατάλληλα
άτομα.Είμαι απ' ότι φαίνεται τόσο διαφορετικός για να τα βρώ.
Όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μένα,εκτός από μένα απ ότι φαίνεται.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός αν και θα ήθελα νομίζω.Από παιδί ήμουν αλλόκοτος.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στα 17 μου θα προτιμώ τη μοναξιά από το να συναναστρέφομαι με κόσμο.Πάντα ήταν κάτι δύσκολο για μένα εξάλλου.Ποτέ δεν ένιωσα χαλαρός.Ακόμα άβολα νιώθω.Με ελάχιστα άτομα,μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τυχαίνει να νιώσω χαλαρός και να μην είμαι σχετικά αγχωμένος.
Γενικότερα καθημερινά πράγματα όπως το να περάσω ένα δρόμο,να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω γειά ή το να επικοινωνήσω γενικότερα μου φαίνονται περίπλοκα.Αμήχανα.Δεν αναφέρομαι καν δε, στο να μπω σε συγκοινωνία που έχει τύχει να βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού.Ή το να πάω στο φούρνο να αγοράσω ψωμί,ή στο κομμωτήριο.Κάποτε πίστευα ότι είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης,τελικά το ξεπέρασα αυτό.Είναι σαν να έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Γιατί η επικοινωνία,κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό να είναι μια διαδικασία επίπονη για μένα;Το έχω συνηθίσει πλέον και περνάει απαρατήρητο στον εαυτό μου.Αν κάτσω όμως και παρατηρήσω τις κινήσεις μου και τα αισθήματά μου,το καταλαβαίνω.Έχω βρει τρόπους να καλμάρω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλά άτομα και τουλάχιστον να κρύβω την αμηχανία.Οι επιπτώσεις όμως του θέματος αυτού είναι εμφανείς,σε μένα τουλάχιστον.Μελαγχολία...συνέχεια.Και προσπαθώ να είμαι καλά,είμαι όμως μόνος.
Πέρα απ'
αυτό λόγω της διαφορετικότητας που νιώθω, τελευταία με κατακλύζει ένας
σνομπισμός προς τους πάντες.Δε θα με καταλάβουν,το ξέρω.Δε σκέφτονται
όπως εγώ...βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.Ποιός ο
λόγος λοιπόν;Άυτά με κάνουν αντικοινωνικό.Επί της ουσίας αντικοινωνικό, και μόνο,αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο.Θέλω να βγαίνω βόλτες,πλήττω συνέχεια στο σπίτι.Αλλά και πάλι με ποιόν να βγώ;Να κάνω τι;Να προσποιούμαι και πάλι;Να μιλάω για θέματα που δε με ενδιαφέρουν;Προσπαθώ να προσαρμοστώ,δε μπορώ.Όσο και να θέλω να ταιριάξω απλά δε μπορώ να αλλάξω το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κεφάλι μου.
Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω την εντύπωση ότι είμαι από άλλο πλανήτη.Τι κάνω εδώ;Τι θα κάνω από δω και πέρα;Πως θα τα βγάλω πέρα με όλους αυτούς;Πόσο εύχομαι να μπορούσα να γνωρίσω κόσμο με παρόμοια προβλήματα.Ίσως με καταλάβαιναν κάπως.
Μάλιστα αυτή η απελπισμένη προσπάθεια με έκανε να ψάξω για τη κατάσταση μου...τι πήγε λάθος και είμαι έτσι;Έπεσα πάνω σε μια αναπτυξιακή διαταραχή,στο αυτιστικό φάσμα,σύνδρομο Ασπεργκερ το όνομά της.Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο κόσμο μου.Ώρες ώρες μου θυμίζω παιδί με αυτισμό.Πόσο μάλλον το άσπεργκερ,που συνδυάζει και τη φυσιολογική ζωή.
Διαβάζοντας κατάλαβα ότι το άσπεργκερ αναφέρεται σε ανθρώπους με κοινωνικά προβλήματα,που βρίσκουν επίπονη τη συναναστροφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα,που τους λείπουν κοινωνικές δεξιότητες.Σπινθήρισε μέσα μου κάτι.Μπορεί να βρήκα την αιτία των προβλημάτων και των πλεονεκτημάτων μου.Πόσο θα με ανακούφιζε να μπορούσα να ενταχτώ σε μια ομάδα και να μιλήσω με άτομα που θα καταλαβαίνουν τι τους λέω όταν τους πω ότι νιώθω άβολα όταν κοιτάω στα μάτια,πλησιάζω κόσμο κ.λπ.
The Beginning.
Oνομάζομαι Ηλίας.Δημιούργησα αυτό τον ιστότοπο για να το χρησιμοποιώ περίπου ως ημερολόγιο όπου θα σημειώνω συναισθήματα,απόψεις και εντυπώσεις πάνω σε διάφορα θέματα και την καθημερινότητά μου.
Το χρειάζομαι κυρίως για συναισθηματική εκτόνωση μιας και έχω τη τάση να εκφράζομαι και να ξεσπάω γράφοντας το πως νιώθω και αναλύοντας τα αισθήματά μου.Μπορεί δηλαδή να χαρακτηριστεί ημερολόγιο.Μιας και οι επαφές μου είναι πολύ περιορισμένες και ως άνθρωπος έχω την ανάγκη για επικοινωνία το blog είναι δημόσιο ώστε να ικανοποιώ στοιχειωδώς την ανάγκη μου για επικοινωνία με τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως αν είχα κάποιο άτομο να μιλήσω και να με ακούσει,γενικότερα αν είχα κάποιον να επικοινωνήσω πιστεύω δε θα είχα την ανάγκη για κάτι τέτοιο,μιας και όμως είμαι ένας αλλόκοτος άνθρωπος,που δυσκολεύεται στη καθημερινή κοινωνική συναναστροφή αυτό το blog πιστεύω θα με βοηθήσει αρκετά στο να εκφράζομαι και να καλύπτω εν μέρει το κοινωνικό "κενό".
Δε θα γράψω παραπάνω για μένα,εξάλλου από τα κείμενα η προσωπικότητά μου θα είναι εμφανής στο δημοσίως.Και να πω την αλήθεια δε με νοιάζει ποιος και αν θα το διαβάσει,όπως είπα κυρίως εξυπηρετεί την ανάγκη μου για συναναστροφή,πλαστή παρ' όλα αυτά νομίζω.
Το χρειάζομαι κυρίως για συναισθηματική εκτόνωση μιας και έχω τη τάση να εκφράζομαι και να ξεσπάω γράφοντας το πως νιώθω και αναλύοντας τα αισθήματά μου.Μπορεί δηλαδή να χαρακτηριστεί ημερολόγιο.Μιας και οι επαφές μου είναι πολύ περιορισμένες και ως άνθρωπος έχω την ανάγκη για επικοινωνία το blog είναι δημόσιο ώστε να ικανοποιώ στοιχειωδώς την ανάγκη μου για επικοινωνία με τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως αν είχα κάποιο άτομο να μιλήσω και να με ακούσει,γενικότερα αν είχα κάποιον να επικοινωνήσω πιστεύω δε θα είχα την ανάγκη για κάτι τέτοιο,μιας και όμως είμαι ένας αλλόκοτος άνθρωπος,που δυσκολεύεται στη καθημερινή κοινωνική συναναστροφή αυτό το blog πιστεύω θα με βοηθήσει αρκετά στο να εκφράζομαι και να καλύπτω εν μέρει το κοινωνικό "κενό".
Δε θα γράψω παραπάνω για μένα,εξάλλου από τα κείμενα η προσωπικότητά μου θα είναι εμφανής στο δημοσίως.Και να πω την αλήθεια δε με νοιάζει ποιος και αν θα το διαβάσει,όπως είπα κυρίως εξυπηρετεί την ανάγκη μου για συναναστροφή,πλαστή παρ' όλα αυτά νομίζω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)