Βαρέθηκα να προσπαθώ. Κουράστηκα να φοράω τη μάσκα του "φυσιολογικού". Ανέκαθεν έβρισκα τη κοινωνική συναναστροφή "κομματάκι δύσκολο".
Πάσχιζα να καταλάβω το τρόπο που λειτουργεί ο μέσος άνθρωπος. Πλέον ναι, μπορώ να εξηγήσω το γιατί φέρεται έτσι και γιατί έχει την ανάγκη να φέρεται έτσι. Εξέτασε την ανθρώπινη συμπεριφορά στα πλαίσια της εξέλιξης του είδους, της ψυχολογίας και οι τελίτσες αρχίζουν να ενώνονται.
Δεν είμαι διαφορετικός, έχω κι εγώ ανάγκη τη συναναστροφή με το κόσμο, όπως και κάθε ανθρώπινη οντότητα. Απλώς διαφορετικά, δε λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο, μου είναι δύσκολο να συναναστρέφομαι κοινωνικά -το κομμάτι της κοινωνικοποίησης δηλαδή- με τον κόσμο. Έλεγα "Έλα μωρέ, ντροπαλός είμαι, θα μεγαλώσω." Μεγαλώνω, αλλάζω, βρίσκω τον εαυτό μου, εξελίσσομαι. Δεν είμαι ντροπαλός, δεν ντρέπομαι να κάνω πράγματα, έχω θάρρος να διεκδικήσω και θεωρώ τον εαυτό μου δραστήριο και κοινωνικό άτομο. Παρ' όλα αυτά συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις παραμένουν ιδιαίτερα "ξένες" για εμένα. Με το καιρό έμαθα να μιμούμαι τα κοινωνικά trends. Πως να χαιρετάω, τι να λέω, πως να μοιάζω "φυσιολογικός". Παρ' όλα αυτά βλέπω συνεχώς πως η κοινωνική συναναστροφή συνεχίζει να είναι φορτική και πιεστική.
Δεν είναι οι συμπεριφορές καθ' αυτές οι οποίες μοιάζουν ξένες, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές τελικά εκφράζονται. Ο τρόπος με τον οποίο κοιτιούνται, ο τρόπος που χαιρετιούνται, ο τρόπος που συζητούν... γενικά η κοινωνική τους συμπεριφορά, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκφράζεται, μου είναι κάτι ξένο. Δυσκολεύομαι να το αναπαράγω, δυσκολεύομαι να λειτουργήσω κι εγώ έτσι. Φυσικά αυτό έχεις ως αποτέλεσμα εγώ να νιώθω πως έχω κάποιο πρόβλημα το οποίο με καθιστά κοινωνικά ανάπηρο. Κάποιες φορές πραγματικά νιώθω κοινωνικά ανάπηρος, και αυτό με πονά.
Με πονά, γιατί σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις μη μπορώντας να συναναστραφώ αποτελεσματικά με το περιβάλλον παρά τις προσπάθειες μου, αντιδρώ αλλόκοτα, αμήχανα και αυτό εκπέμπω και στο εκάστοτε περιβάλλον. Αδυναμία να συναναστραφώ αποτελεσματικά, κοινωνική αμηχανία και κάποιος θα έλεγε ότι μοιάζω αδύναμος, άβουλος. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός. Δε με εκφράζει κάτι τέτοιο και δε το δέχομαι για τον εαυτό μου. Ξέρω την αξία μου ως άνθρωπος, αναγνωρίζω τα δικαιώματά μου και τα διεκδικώ. Θεωρώ τον εαυτό μου δυναμικό και δραστήριο και με πληγώνει όταν έχω να αντιμετωπίσω κάτι υποτιμητικό όπως αυτό για τη προσωπικότητά μου. Δεν είμαι εγώ...
Έκανα μια έρευνα κι εντόπισα το λεγόμενο "σύνδρομο Asperger", επισκέφτηκα ψυχίατρο, πραγματοποιήθηκαν συνεδρίες για κάποιους μήνες και αν και η ψυχίατρος δε φάνηκε να έχει κατάλληλη εμπειρία για να διαγνώσει με σιγουριά πως βρίσκομαι στο "αυτιστικό φάσμα" -το οποίο θα με γλίτωνε από πολλές ενοχικές σκέψεις, μάχες και ήττες με τον εαυτό μου, στιγμές μελαγχολίας και συνεχής προσπάθειες "φυσιολογικοποίησης"- θεώρησε πως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για να απευθυνθώ σε εξειδικευμένους φορείς προκειμένου να λάβω επίσημη διάγνωση -η οποία θα προσέφερε ανακούφιση καθώς πλέον θα ήξερα γιατί αντιμετωπίζω τις συγκεκριμένες δυσκολίες-. Παρ' όλα αυτά, Ελλάδα ζούμε, οπότε οι δυσκολίες ήταν πολλές και το άφησα.
Αναγνωρίζω ότι ενδόμυχα έχω την ανάγκη να μου πει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, να δώσει ένα όνομα σε αυτό που αντιμετωπίζω και να ξέρω ότι όλο αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο. Διαφορετικά απλά δε μπορώ να αποδεχτώ το χαρακτηριστικό αυτό του εαυτού μου και μάχομαι συνεχώς ώστε αυτό να αλλάξει, κάτι το οποίο δε με αφήνει να βρίσκομαι σε αρμονία με τον εαυτό μου. Θα ένιωθα μεγάλη ανακούφιση αν ήξερα ότι δεν ευθύνομαι εγώ που αντιμετωπίζω και δε μπορώ να αλλάξω την συγκεκριμένη κατάσταση. Και πιστέψτε με, είναι αρκετά δύσκολο και κουραστικό κάτι καθημερινό, όπως η κοινωνική συναναστροφή να επιτυγχάνεται με δυσκολίες και ιδιαίτερη προσπάθεια, άλλοτε μικρή και άλλοτε μεγαλύτερη. Έχω ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν χρησιμοποιώ δικαιολογίες για να υποθάλπτω το κομμάτι αυτό του εαυτού μου, να μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου με ελαφρυντικά.
Ο κόσμος δε το καταλαβαίνει αυτό και έχει την εντύπωση πως απολαμβάνω να είμαι κατά φαντασίαν ασθενής ή να νιώσω ιδιαίτερος πολλές φορές αναφερόμενος στο συγκεκριμένο θέμα. Εξ' άλλου για εκείνους είμαι απλά "περίεργος", δεν φαίνεται εξωτερικά κάτι παραπάνω από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι εγώ πολλές φορές αμφισβητώ τις όποιες ενδείξεις και -σε στιγμές που νιώθω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα- πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι "φυσιολογικά". Δεν είμαι σίγουρος αν όντος βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα. Υπάρχουν ενδείξεις, και θα ήθελα να ξέρω ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές βρίσκονται υπό το πρίσμα μιας διαφορετικής καλωδίωσης του εγκεφάλου (όπως πιστεύεται για το Άσπεργκερ), παρ' όλα αυτά, όπως είπα, έχω την ανάγκη να μάθω τι συμβαίνει, αν τελικά όντος μπορώ να ανακουφιστώ χρησιμοποιώντας σαν εξιλαστήριο θύμα το Άσπεργκερ, ή αν πρέπει να πάρω απόφαση ότι είναι απλά "επιλογή" μου να είμαι έτσι.
Το κείμενο αυτό -είναι μια μορφή ξεσπάσματος- γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο γυμναστήριο και με έκανε να νιώσω πως ηττήθηκα και απογοήτευσα τον εαυτό μου τόσο ώστε επιτέλους να αλλάξει ή να γίνει αποδεκτή αυτή η κατάσταση και να υπάρξουν προσαρμογές.
Πάσχιζα να καταλάβω το τρόπο που λειτουργεί ο μέσος άνθρωπος. Πλέον ναι, μπορώ να εξηγήσω το γιατί φέρεται έτσι και γιατί έχει την ανάγκη να φέρεται έτσι. Εξέτασε την ανθρώπινη συμπεριφορά στα πλαίσια της εξέλιξης του είδους, της ψυχολογίας και οι τελίτσες αρχίζουν να ενώνονται.
Δεν είμαι διαφορετικός, έχω κι εγώ ανάγκη τη συναναστροφή με το κόσμο, όπως και κάθε ανθρώπινη οντότητα. Απλώς διαφορετικά, δε λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο, μου είναι δύσκολο να συναναστρέφομαι κοινωνικά -το κομμάτι της κοινωνικοποίησης δηλαδή- με τον κόσμο. Έλεγα "Έλα μωρέ, ντροπαλός είμαι, θα μεγαλώσω." Μεγαλώνω, αλλάζω, βρίσκω τον εαυτό μου, εξελίσσομαι. Δεν είμαι ντροπαλός, δεν ντρέπομαι να κάνω πράγματα, έχω θάρρος να διεκδικήσω και θεωρώ τον εαυτό μου δραστήριο και κοινωνικό άτομο. Παρ' όλα αυτά συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις παραμένουν ιδιαίτερα "ξένες" για εμένα. Με το καιρό έμαθα να μιμούμαι τα κοινωνικά trends. Πως να χαιρετάω, τι να λέω, πως να μοιάζω "φυσιολογικός". Παρ' όλα αυτά βλέπω συνεχώς πως η κοινωνική συναναστροφή συνεχίζει να είναι φορτική και πιεστική.
Δεν είναι οι συμπεριφορές καθ' αυτές οι οποίες μοιάζουν ξένες, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές τελικά εκφράζονται. Ο τρόπος με τον οποίο κοιτιούνται, ο τρόπος που χαιρετιούνται, ο τρόπος που συζητούν... γενικά η κοινωνική τους συμπεριφορά, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκφράζεται, μου είναι κάτι ξένο. Δυσκολεύομαι να το αναπαράγω, δυσκολεύομαι να λειτουργήσω κι εγώ έτσι. Φυσικά αυτό έχεις ως αποτέλεσμα εγώ να νιώθω πως έχω κάποιο πρόβλημα το οποίο με καθιστά κοινωνικά ανάπηρο. Κάποιες φορές πραγματικά νιώθω κοινωνικά ανάπηρος, και αυτό με πονά.
Με πονά, γιατί σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις μη μπορώντας να συναναστραφώ αποτελεσματικά με το περιβάλλον παρά τις προσπάθειες μου, αντιδρώ αλλόκοτα, αμήχανα και αυτό εκπέμπω και στο εκάστοτε περιβάλλον. Αδυναμία να συναναστραφώ αποτελεσματικά, κοινωνική αμηχανία και κάποιος θα έλεγε ότι μοιάζω αδύναμος, άβουλος. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός. Δε με εκφράζει κάτι τέτοιο και δε το δέχομαι για τον εαυτό μου. Ξέρω την αξία μου ως άνθρωπος, αναγνωρίζω τα δικαιώματά μου και τα διεκδικώ. Θεωρώ τον εαυτό μου δυναμικό και δραστήριο και με πληγώνει όταν έχω να αντιμετωπίσω κάτι υποτιμητικό όπως αυτό για τη προσωπικότητά μου. Δεν είμαι εγώ...
Έκανα μια έρευνα κι εντόπισα το λεγόμενο "σύνδρομο Asperger", επισκέφτηκα ψυχίατρο, πραγματοποιήθηκαν συνεδρίες για κάποιους μήνες και αν και η ψυχίατρος δε φάνηκε να έχει κατάλληλη εμπειρία για να διαγνώσει με σιγουριά πως βρίσκομαι στο "αυτιστικό φάσμα" -το οποίο θα με γλίτωνε από πολλές ενοχικές σκέψεις, μάχες και ήττες με τον εαυτό μου, στιγμές μελαγχολίας και συνεχής προσπάθειες "φυσιολογικοποίησης"- θεώρησε πως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για να απευθυνθώ σε εξειδικευμένους φορείς προκειμένου να λάβω επίσημη διάγνωση -η οποία θα προσέφερε ανακούφιση καθώς πλέον θα ήξερα γιατί αντιμετωπίζω τις συγκεκριμένες δυσκολίες-. Παρ' όλα αυτά, Ελλάδα ζούμε, οπότε οι δυσκολίες ήταν πολλές και το άφησα.
Αναγνωρίζω ότι ενδόμυχα έχω την ανάγκη να μου πει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, να δώσει ένα όνομα σε αυτό που αντιμετωπίζω και να ξέρω ότι όλο αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο. Διαφορετικά απλά δε μπορώ να αποδεχτώ το χαρακτηριστικό αυτό του εαυτού μου και μάχομαι συνεχώς ώστε αυτό να αλλάξει, κάτι το οποίο δε με αφήνει να βρίσκομαι σε αρμονία με τον εαυτό μου. Θα ένιωθα μεγάλη ανακούφιση αν ήξερα ότι δεν ευθύνομαι εγώ που αντιμετωπίζω και δε μπορώ να αλλάξω την συγκεκριμένη κατάσταση. Και πιστέψτε με, είναι αρκετά δύσκολο και κουραστικό κάτι καθημερινό, όπως η κοινωνική συναναστροφή να επιτυγχάνεται με δυσκολίες και ιδιαίτερη προσπάθεια, άλλοτε μικρή και άλλοτε μεγαλύτερη. Έχω ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν χρησιμοποιώ δικαιολογίες για να υποθάλπτω το κομμάτι αυτό του εαυτού μου, να μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου με ελαφρυντικά.
Ο κόσμος δε το καταλαβαίνει αυτό και έχει την εντύπωση πως απολαμβάνω να είμαι κατά φαντασίαν ασθενής ή να νιώσω ιδιαίτερος πολλές φορές αναφερόμενος στο συγκεκριμένο θέμα. Εξ' άλλου για εκείνους είμαι απλά "περίεργος", δεν φαίνεται εξωτερικά κάτι παραπάνω από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι εγώ πολλές φορές αμφισβητώ τις όποιες ενδείξεις και -σε στιγμές που νιώθω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα- πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι "φυσιολογικά". Δεν είμαι σίγουρος αν όντος βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα. Υπάρχουν ενδείξεις, και θα ήθελα να ξέρω ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές βρίσκονται υπό το πρίσμα μιας διαφορετικής καλωδίωσης του εγκεφάλου (όπως πιστεύεται για το Άσπεργκερ), παρ' όλα αυτά, όπως είπα, έχω την ανάγκη να μάθω τι συμβαίνει, αν τελικά όντος μπορώ να ανακουφιστώ χρησιμοποιώντας σαν εξιλαστήριο θύμα το Άσπεργκερ, ή αν πρέπει να πάρω απόφαση ότι είναι απλά "επιλογή" μου να είμαι έτσι.
Το κείμενο αυτό -είναι μια μορφή ξεσπάσματος- γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο γυμναστήριο και με έκανε να νιώσω πως ηττήθηκα και απογοήτευσα τον εαυτό μου τόσο ώστε επιτέλους να αλλάξει ή να γίνει αποδεκτή αυτή η κατάσταση και να υπάρξουν προσαρμογές.
