Προσπαθώ συχνά να παρατηρώ τον εαυτό μου. Πως λειτουργώ, γιατί λειτουργώ όπως λειτουργώ. Βλέπω λοιπόν πως εγώ, όπως και κάθε ανθρώπινη οντότητα, είμαι φυλακισμένος σε ένα ανθρώπινο σώμα. Νιώθω περίεργα γι' αυτό. Χωρίς να ξέρω γιατί, έχω αναπτύξει αυτό που ονομάζουμε συνείδηση μέσα σε ένα υλικό σώμα. Ένα σώμα, μια οντότητα που έχει ανάγκες και εγώ είμαι υποχρεωμένος να το εξυπηρετώ.
Βιολογικές ανάγκες όπως αυτή του να τρέφομαι, να νιώθω ασφάλεια, να έχω στέγη και να κάνω σεξ, άλλα και κοινωνικές ανάγκες όπως το να επικοινωνώ, να μοιράζομαι κομμάτια της ύπαρξής μου και να νιώθω αποδοχή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η συνείδηση έχει νόημα χωρίς τα παραπάνω.
Σκέφτομαι δηλαδή αν η συνείδηση είναι κάτι αυθύπαρκτο ή ορίζεται μόνο στα πλαίσια της ζωής όπως τη ξέρουμε. Το να είμαι άνθρωπος με κάνει κάποιες φορές να νιώθω πως δεν είμαι ελεύθερος. Έχω την εντύπωση, ότι βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε ένα σώμα, μια μηχανή που σχεδόν ντετερμινιστικά, έχει ως αυτοσκοπό την αναπαραγωγή.
Παράδοξο θα έλεγα. Ο άνθρωπος απέκτησε το εξεληκτικό πλεονέκτημα της νόησης προκειμένου να αυξήσει την επιβιωσιμότητά του στη φύση. Η νόηση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής του είδους η οποία εξυπηρετεί καλύτερα την αναπαραγωγή μας. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα εδώ και χρησιμοποιώντας τη νόηση σκέφτομαι πως είμαι περίπου ένα δοχείο που κουβαλάει πληροφορίες οι οποίες για κάποιο άγνωστο λόγο θέλουν να μεταβιβαστούν και να εξελιχθούν σε κάτι πιο σύνθετο, ίσως σε κάτι που να έχει επίγνωση του εαυτού του. Αμφισβητώ δηλαδή την ίδια μου την ύπαρξη, πάω κόντρα σε αυτό που φαίνεται να είναι το νόημα που υπάρχω, ή μήπως τελικά το νόημα δεν είναι η αναπαραγωγή;
Ίσως, το νόημα της ύπαρξης είναι τέτοιο ώστε ένα σύστημα ύπαρξης (το σύμπαν μας παραδείγματος χάρην) να αναπτύξει επίγνωση του εαυτού του. Αν το σκεφτείς έχει λογική. Αποτελείσαι από τα ίδια υλικά που αποτελείται και κάθε άστρο που βλέπεις στον ουρανό. Τελικά και εσύ και τα άστρα, προέρχεστε από τη σούπα - προϊόν της μεγάλης έκρηξης- η οποία ύστερα έγινε υδρογόνο και ήλιο. Ύστερα το υδρογόνο και το ήλιο έφτιαξαν τα πρώτα άστρα, γαλαξίες και αργότερα μέσω των θανάτων των άστρων προήλθε κάθε γνωστό χημικό στοιχείο, αυτό που αποτελεί εσένα, εμένα και ο,τι μπορείς να δεις γύρω σου. Τι ρομαντική ιστορία...
Έλεγα λοιπόν πως αν το καλοσκεφτείς, κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του σύμπαντος που μέσα από το φαινόμενο της ζωής απέκτησε αυτοεπίγνωση. Η ζωή για μένα είναι η έννοια που περιγράφει το σχηματισμό της πρώτης μορφής πληροφορίας που μπόρεσε να διαιωνιστεί, να κάνει με τον οποιοδήποτε τρόπο αντίγραφο του εαυτού της. Με τη ζωή, άνοιξε και ο δρόμος για την πολυπλοκότητα της πληροφορίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα εγώ να γράφω όλα αυτά.
Ίσως η ζωή, ακόμα και η συνείδηση, είναι μέσο για να φτάσει το σύμπαν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ίσως υπάρχει κάποιος σκοπός που δε μπορούμε να αντιληφθούμε. Ίσως πάλι τα πάντα να είναι αφθαίρετα και τυχαία. Η ζωή, η ύπαρξη, η συνείδηση, να είναι απλά τυχαία γεγονότα χωρίς κάποιο σκοπό. Ίσως να μην υπάρχει νόημα σε τίποτα. Ίσως η ίδια η ύπαρξη να είναι απλά μια χαοτική κατάσταση χωρίς ουσία.
Ίσως η αγάπη, η αλληλεγκύη, τα ανθρώπινα συναισθήματα εν γένει να μην έχουν καμία σημασία και να είναι αφθαίρετες έννοιες που περιγράφουν μια κατάσταση του νου που εξυπηρετεί στην εξέλιξη του είδους χωρίς πάλι να υπάρχει κάποιος λόγος.
Βιολογικές ανάγκες όπως αυτή του να τρέφομαι, να νιώθω ασφάλεια, να έχω στέγη και να κάνω σεξ, άλλα και κοινωνικές ανάγκες όπως το να επικοινωνώ, να μοιράζομαι κομμάτια της ύπαρξής μου και να νιώθω αποδοχή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η συνείδηση έχει νόημα χωρίς τα παραπάνω.
Σκέφτομαι δηλαδή αν η συνείδηση είναι κάτι αυθύπαρκτο ή ορίζεται μόνο στα πλαίσια της ζωής όπως τη ξέρουμε. Το να είμαι άνθρωπος με κάνει κάποιες φορές να νιώθω πως δεν είμαι ελεύθερος. Έχω την εντύπωση, ότι βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε ένα σώμα, μια μηχανή που σχεδόν ντετερμινιστικά, έχει ως αυτοσκοπό την αναπαραγωγή.
Παράδοξο θα έλεγα. Ο άνθρωπος απέκτησε το εξεληκτικό πλεονέκτημα της νόησης προκειμένου να αυξήσει την επιβιωσιμότητά του στη φύση. Η νόηση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής του είδους η οποία εξυπηρετεί καλύτερα την αναπαραγωγή μας. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα εδώ και χρησιμοποιώντας τη νόηση σκέφτομαι πως είμαι περίπου ένα δοχείο που κουβαλάει πληροφορίες οι οποίες για κάποιο άγνωστο λόγο θέλουν να μεταβιβαστούν και να εξελιχθούν σε κάτι πιο σύνθετο, ίσως σε κάτι που να έχει επίγνωση του εαυτού του. Αμφισβητώ δηλαδή την ίδια μου την ύπαρξη, πάω κόντρα σε αυτό που φαίνεται να είναι το νόημα που υπάρχω, ή μήπως τελικά το νόημα δεν είναι η αναπαραγωγή;
Ίσως, το νόημα της ύπαρξης είναι τέτοιο ώστε ένα σύστημα ύπαρξης (το σύμπαν μας παραδείγματος χάρην) να αναπτύξει επίγνωση του εαυτού του. Αν το σκεφτείς έχει λογική. Αποτελείσαι από τα ίδια υλικά που αποτελείται και κάθε άστρο που βλέπεις στον ουρανό. Τελικά και εσύ και τα άστρα, προέρχεστε από τη σούπα - προϊόν της μεγάλης έκρηξης- η οποία ύστερα έγινε υδρογόνο και ήλιο. Ύστερα το υδρογόνο και το ήλιο έφτιαξαν τα πρώτα άστρα, γαλαξίες και αργότερα μέσω των θανάτων των άστρων προήλθε κάθε γνωστό χημικό στοιχείο, αυτό που αποτελεί εσένα, εμένα και ο,τι μπορείς να δεις γύρω σου. Τι ρομαντική ιστορία...
Έλεγα λοιπόν πως αν το καλοσκεφτείς, κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του σύμπαντος που μέσα από το φαινόμενο της ζωής απέκτησε αυτοεπίγνωση. Η ζωή για μένα είναι η έννοια που περιγράφει το σχηματισμό της πρώτης μορφής πληροφορίας που μπόρεσε να διαιωνιστεί, να κάνει με τον οποιοδήποτε τρόπο αντίγραφο του εαυτού της. Με τη ζωή, άνοιξε και ο δρόμος για την πολυπλοκότητα της πληροφορίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα εγώ να γράφω όλα αυτά.
Ίσως η ζωή, ακόμα και η συνείδηση, είναι μέσο για να φτάσει το σύμπαν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ίσως υπάρχει κάποιος σκοπός που δε μπορούμε να αντιληφθούμε. Ίσως πάλι τα πάντα να είναι αφθαίρετα και τυχαία. Η ζωή, η ύπαρξη, η συνείδηση, να είναι απλά τυχαία γεγονότα χωρίς κάποιο σκοπό. Ίσως να μην υπάρχει νόημα σε τίποτα. Ίσως η ίδια η ύπαρξη να είναι απλά μια χαοτική κατάσταση χωρίς ουσία.
Ίσως η αγάπη, η αλληλεγκύη, τα ανθρώπινα συναισθήματα εν γένει να μην έχουν καμία σημασία και να είναι αφθαίρετες έννοιες που περιγράφουν μια κατάσταση του νου που εξυπηρετεί στην εξέλιξη του είδους χωρίς πάλι να υπάρχει κάποιος λόγος.
