10 ψέμματα που πρέπει να πάψουμε να λέμε στον εαυτό μας.

Το μυαλό μας παίζει ύπουλα παιχνίδια και τις περισσότερες φορές, η τυφλή εμπιστοσύνη που έχουμε στον εαυτό μας, μας κάνει να μην βλέπουμε το λάθος στο οποίο ο ίδιος μας εκθέτει. Ο φόβος, ο πανικός, οι εδραιωμένες συνήθειες και αντιλήψεις είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι στην προσωπική μας εξέλιξη και πρόοδο και αξίζει ο καθένας να αφιερώσει λίγο χρόνο για να «δει» την πραγματική αλήθεια πίσω από τα ψέμματα που αραδιάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας και όχι μόνο μας κρατάνε πίσω, αλλά μας σπρώχνουν προς τελείως λάθος κατευθύνσεις.Κάθε φορά λοιπόν, που θα είστε έτοιμοι να πάρετε την «κατηφόρα» θυμηθείτε σε πόσες λάθος αντιλήψεις στηρίζεται η διάθεσή σας και κάντε στροφή 180ο για την «ανηφόρα»...

1. «Είσαι όλα όσα σκέφτεσαι και νιώθεις»

Δεν είμαστε οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας και τη στιγμή που θα το πιστέψουμε αυτό θα κάνουμε το μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας. Οι κακές σκέψεις που κάνουμε όταν είμαστε πεσμένοι ψυχολογικά και η ζήλεια που νιώθουμε όταν βλέπουμε την νυν του πρώην, δεν μας κάνουν ούτε κακούς ούτε και ζηλόφθονες. Οι σκέψεις φεύγουν και τα συναισθήματα είναι παροδικά και δεν αποδεικνύουν τίποτα για τον πραγματικό μας χαρακτήρα.

2. «Δεν αξίζει το ρίσκο»

Οι περισσότεροι αναζητούμε την ασφάλεια στη ζωή μας, αλλά το μεγαλύτερο ψέμα είναι η πεποίθηση ότι θα τη βρούμε. Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι οι αλλαγές που πρόκειται να συμβούν και το αποτέλεσμα της κάθε πράξης μας, όσο σίγουροι και να είμαστε για την επιλογή μας, θα είναι πάντα αβέβαιο. Το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να είστε σίγουροι είναι πως η μοναδική προτεραιότητά σας πρέπει να είναι και πάντα θα είναι ο εαυτός σας και κανείς άλλος.

3. «Η υλική ευτυχία»

Το ότι δεν αγοράζεται η ευτυχία το γνωρίζουν καλά, όσοι έχουν και όσοι δεν έχουν πλούτη. Το να επιμένετε εσείς σε αυτό, ακόμα και αν είστε από τους πρώτους, δεν σας κάνει ευτυχισμένο, αν σας λείπουν πράγματα όπως η αληθινή αγάπη, το ξεκαρδιστικό γέλιο, ο αυθορμητισμός της στιγμής, η ευγνωμοσύνη για το καλό που σας δόθηκε και η συντροφικότητα των φίλων. Αλλά κάτι μου λέει, πως δεν είστε από τους πρώτους και το ότι σε αυτό το γεγονός (ότι δεν είστε πλούσιοι δηλαδή) αποδίδετε τη μελαγχολία σας, είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείτε να κάνετε.

4. «Είσαι χοντρός, άσχημος και βλάκας»

Πάντα θα υπάρχει κάποιος εξυπνότερος, λίγο πιο αστείος και ελαφρώς πιο επιτυχημένος από εσάς αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Η παγίδα των συγκρίσεων είναι η χειρότερη από όλες, όχι επειδή μπορεί να μην έχει καλά αποτελέσματα αλλά επειδή πέφτουμε μόνοι μας μέσα σε αυτή. Ο καθένας έχει τις δικές του χάρες και αυτός ο όμορφος και καλλίγραμμος γείτονας είναι πολύ πιθανό να ροχαλίζει σαν τρένο και να μη μπορεί να σταυρώσει γυναίκα στο πλάι του. Εσείς όμως....

5. «Είσαι το θύμα της ζωής»

Το ευκολότερο πράγμα στη ζωή είναι η θυματοποίηση και η απόδοση ευθυνών μονίμως στους άλλους και ποτέ στον εαυτό μας. Κανένα «θύμα» όμως δεν γνωρίζει την ικανοποίηση που νιώθει εκείνος που αναγνωρίζει τα λάθη του και μαθαίνει από αυτά, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και εξελίσσεται κάθε μέρα και περισσότερο μέσα από τις εμπειρίες του. Ο μοναδικός υπεύθυνος για τη ζωή μας είμαστε εμείς, όσο και αν κάποιοι επιμένουν σθεναρά για το αντίθετο.

6. «Δεν χρειάζομαι τους φίλους»

Θα είναι πολλές οι φορές που οι συνθήκες και οι προτεραιότητες της ζωής θα σας έχουν απομακρύνει από τους φίλους σας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους έχετε ή δεν σας έχουν εκείνοι ανάγκη. Οι φίλοι, όσο και αν ισχυρίζεστε ότι μπορείτε και χωρίς αυτούς, σας κάνουν καλό σε πολλά επίπεδα. Με τους φίλους πολλαπλασιάζετε τη χαρά και μοιράζετε τη λύπη, καταπολεμάτε τη μοναξιά και είναι εκείνοι που θα σας κάνουν να ξεχάσετε τα προβλήματα σας όταν ο πανικός μοιάζει ο μοναδικός σας σύντροφος.

7. «Το παρελθόν καθορίζει το μέλλον μας»

Μην γίνετε σαν την χήρα στο απέναντι διαμέρισμα που ζεί μόνο με τις αναμνήσεις του πεθαμένου συζύγου της και μιας ζωής που πέρασε και χάθηκε. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και τα παλιά μας λάθη δεν μας καθορίζουν, αλλά μόνο μας διδάσκουν. Οι λάθος επιλογές του παρελθόντος θα γίνουν σωστές αποφάσεις του μέλλοντος μόνο αν εμείς το θελήσουμε.

8. «Είμαστε μόνοι»

Κάθε φορά που έχει πέσει η διάθεσή σας και νιώθετε πιο μόνοι και από μόνοι, θυμηθείτε ότι δεν είστε (μόνοι). Ακόμα και αν δεν βλέπετε τη σύνδεσή σας με όλους όσοι νιώθουν το ίδιο άσχημα με εσάς, γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί άλλοι στην ίδια κατάσταση με εσάς εκεί έξω, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει αυτή η σύνδεση. Όσο και αν επιμένετε για το αντίθετο, δεν είμαστε μόνοι, ώστε να έχετε το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε το χαρτί της μοναξιάς, κάθε φορά που δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τους προσωπικούς σας δαίμονες.

9. «Στόχευε πάντα στην τελειότητα»

Ο στόχος για το καλύτερο δεν πρέπει να γίνει εμμονή για το τέλειο. Η τελειομανία φέρνει μαζί της το άγχος, την απαισιοδοξία, την ενοχή και συχνά την απογοήτευση. Μην ξεχνάτε πως τα λάθη είναι ανθρώπινα, να μην παίρνετε τον εαυτό σας και τόσο σοβαρά και ότι κανείς δεν είναι τέλειος.

10. «Να είσαι σε επαγρύπνηση για ό,τι σου συμβαίνει»

Οι έννοιες, τα άγχη και τα δυσεπίλητα προβλήματα της καθημερινότητας δεν έχουν τελειωμό και αυτός είναι ένας από τους παγκόσμιους κανόνες της ανθρώπινης φύσης. Μην περιμένετε λοιπόν να αλλάξει αυτή τη συνθήκη, αλλά μην θεωρείτε και συνέπεια αυτού πως δεν θα βρείτε ποτέ τη γαλήνη. Η γαλήνη και η ηρεμία της ψυχής, για την ακρίβεια, είναι ήδη εδώ, απλά δεν την βλέπουμε. Κάντε ένα πείραμα με τον εαυτό σας και αντιμετωπίστε μια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που συνηθίζατε μέχρι τώρα και ίσως η λύση που ψάχνατε να ήταν ακριβώς αυτή η διαφορετική οπτική γωνία. Καμία σωστή απόφαση δεν πάρθηκε ποτέ υπό το πρίσμα του άγχους και του πανικού.

Πηγή

Κι αν τελικά η νοημοσύνη αποτελεί εξελικτικό μειονέκτημα;

Κι αν τελικά η νοημοσύνη είναι εξελικτικό μειονέκτημα;

Επεξεργαζόμουν καιρό αυτή την ιδέα στο κεφάλι μου. Αν τελικά, όσο πιο έξυπνος γίνεται κάποιος, τόσο περισσότερο τείνει να αποστραφεί της ανθρώπινης υπόστασής του;

Τείνω να πιστέψω πως τελικά η συνείδηση αποτελεί υποπροϊόν της εξελικτικής διαδικασίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξελίχθηκε με τρόπο τέτοιο ώστε να κατέχει τη μέγιστη προσαρμοστική ικανότητα με αποτέλεσμα να ανταπεξέρχεται στις αντιξωότητες του φυσικού του περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι ανέπτυξε νοητικές ικανότητες οι οποίες του επέτρεψαν να λύνει προβλήματα, να είναι δημιουργικός να έχει την ικανότητα να φαντάζεται και να εξάγει συμπεράσματα από τη σκέψη καθώς και πολλά άλλα πλεονεκτήματα.

Φαίνεται όμως τελικά πως μαζί με το εξελικτικό πλεονέκτημα που απέκτησε ο Homo Sapiens, κληρονόμησε από τη θεία φύση τη συνείδηση· και κάπου εδώ ξεκινάει το παράδοξο.

Έχω αναπτύξει θεωρία στο κεφάλι μου. Για τον "Άνθρωπο" και τον "ανθρωπάκο" που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Τη διτή φύση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Τη διαρκή μάχη μεταξύ ενστίκτων και συνείδησης.

Η συνείδηση λοιπόν φαίνεται να "αποστασιοποιείται" και να απέχει από το τρίπτυχο που απαντάται στη φύση: Γέννηση, Αναπαραγωγή, Θάνατος.

[Έρευνα στο LSE University κατέληξε πως νοημοσύνη και μητρικό ένστικτο έχουν αντιστρόφως ανάλογη σχέση (παραπομπή:  Satoshi Kanazawa, LSE, Intelligence paradox)]

Το παράδοξο λοιπόν: Ο άνθρωπος, μια (φαινομενικά τουλάχιστον) αναπαραγωγική, βιολογική

μηχανή, όπως κάθε ζωντανός ή σχεδόν ζωντανός (ιός) οργανισμός φαίνεται να έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί: "Γιατί;". Ο άνθρωπος, αναγνώρησε τη ματαιότητα της ύπαρξης όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από το γνωστικό και εμπειρικό του υπόβαθρο και απαρνήθηκε το ρόλο του ως μαριονέτα στην ανούσια αυτή παράσταση που ονομάζουμε ζωή.

Η ίδια η φύση, η οποία μας "δώρησε" τη νόηση, τώρα τίθεται υπό αμφισβήτηση λόγω αυτής. Το εξελικτικό εκείνο πλεονέκτημα το οποίο μας εξασφάλισε υπεροχή, τώρα -δυνητικά- απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη.

Προσωπικά είμαι ευγνώμων που έχω συνείδηση. Συνειδητοποιώ ότι όλα είναι τόσο ανούσια· και αν υπάρχει κάτι που πραγματικά έχει ουσία, αυτό θα είναι η συνείδηση, ή τέλος πάντων αυτό το ουσιώδες "κάτι" θα περιέχει μέσα του τη συνείδηση.

Μου μοιάζει τόσο περίεργο που είμαι άνθρωπος. Τι είμαι; Ένα κομμάτι κρέας με ικανότητα νόησης. Μια σωρός με ημερομηνία λήξης (θάνατος) που περιφέρεται και ψάχνει τροφή (επιβίωση) και ηδονή (αναπαραγωγή). Αυτά τουλάχιστον είναι ο "ανθρωπάκος", το μέρος μου που αποτελεί το ζώο που κρύβω μέσα μου. Ο "Άνθρωπος", το άλλο μέρος μου, είναι κάτι άλλο, αυτό το  ανεξήγητο, το περίεργο, το ακατανόητο... το μαγικό.

Παρ' όλα αυτά, παραμένω άνθρωπος. Δέσμιος της υλικής μου υπόστασης και των ενστίκτων μου. Αυτό σημαίνει πως αν θέλω να ευδαιμονίσω στη ζωή, θα πρέπει να βρίσκομαι σε μια ισορροπία. Σε μια ισορροπία μεταξύ του "ανθρωπάκου" και του "Ανθρώπου", με προτεραιότητα τον "Άνθρωπο".

8 Φεβρουαρίου 2014

...και τελικά, φτάνω στο σημείο να πω: "Είναι καλύτερα έτσι". Όσες φορές και να γονάτισα, όσες φορές και να έπεσα ξέρω ότι με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα και είμαι περήφανος γι' αυτό. Όλοι τρώμε χαστούκια απ' τη ζωή, ο καθένας έχει μια δικιά του ιστορία να αφηγηθεί. Άλλες ιστορίες έχουν τη μορφή παραμυθιού, άλλες ενός βαρετού μυθιστορήματος, άλλες ενός εφιάλτη, μιας ταινίας τρόμου. Αυτές οι ιστορίες διαμορφώνουν το ποιοί είμαστε. Είναι στο χέρι σου να αξιοποιήσεις και να πάρεις τα καλύτερα διδάγματα από την ιστορία σου ή να αφήσεις τις καταστάσεις να σε καταστρέψουν και να καθορίσουν το ποιός είσαι.

Μα τελικά, είναι καλύτερα έτσι. Σε καμία περίπτωση δε θα ξαναβίωνα καταστάσεις του παρελθόντος που σημάδεψαν τη ζωή μου, μα δε μετανιώνω γι αυτές. Είμαι ευγνώμων πλέον και νιώθω ότι κατάφερα να χρησιμοποιήσω τη τραγικότητα και σκληρότητα των όσων συνέβησαν για να διδαχτώ. Όλα αυτά με έκαναν και με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα. Δε ξέρω πως θα ήμουν χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Ξέρω πάντως πως είμαι -σχετικά- ευχαριστημένος σε αυτό που έχω φτάσει να είμαι σήμερα. Σίγουρα έχω πολλές μαύρες σελίδες, σίγουρα μπορώ να γίνω καλύτερος, σίγουρα υπάρχω και σε καλύτερη έκδοση. Προσπαθώ όμως και είμαι ακόμα νέος, πολύ νέος. Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου να καλλιεργησω και να κάνω το σπρο μέσα μου να ανθήσει.

Είμαι δυνατός, είμαι σίγουρος πλέον. Και είμαι δυνατός όχι επειδή δεν είμαι εύθραυστος, άλλα το αντίθετο. Ξέρω πλέον ότι ο,τι και να συμβεί, όσες φορές και να πέσω, θα ξανασηκωθώ πιο δυνατός και πιο έμπειρος από τα διδάγματα που πήρα λόγω της πτώσης. Ξέρω ότι είμαι δραστήριο άτομο και ο,τι και να συμβεί θα βρω τρόπο να σταθώ στα πόδια μου. Είμαι δυνατός γιατί αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου. Ξέρω ότι είμαι άνθρωπος, εύθραυστος, έχω κι εγώ δαίμονες που με κυνηγούν, ανασφάλειες, αδύναμα σημεία. Δυνατός λοιπόν είναι εκείνος που αναγνωρίζει τα σημεία αυτά του ατόμου του και φροντίζει για την ευδαιμονία και την ισορροπία στη ζωή του.

Πλέον λοιπόν δε φοβάμαι. Πιστεύω σε εμένα. Ξέρω ότι θα βρώ το δρόμο. Είμαι χαμένος, ακόμα ψάχνω το μονοπάτι μου. Αγναντεύω όμως προς τη σωστή κατεύθυνση, θεωρώ. Έχω κάποιες βασικές αρχές στη ζωή μου, οι οποίες κατακτήθηκαν μετά από κόπο και πειραματισμό. Στη περίπτωσή μου δεν ισχύει το "η οικογένεια του μεταβίβασε καλές αρχές". Αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και τις αρχές. Οι πεποιθήσεις μου λοιπόν υπάρχουν και είναι προϊόν επεξεργασίας. Ξέρω το γιατί -ή μπορώ να το προσεγγίσω αν χρειαστεί- ώστε να υποστηρίξω το λόγο που συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι, τουλάχιστον στη πλειοψηφία των περιπτώσεων. 

Η ύπαρξη η ίδια, η ζωή, η συνείδηση... περίεργα που είναι όλα. Περίεργο που είναι να είσαι άνθρωπος, να ζεις. Τραγική ειρωνία. Δε ξέρουμε καν το νόημα, το σκοπό, μα ίσως έχει πλάκα. Μα ίσως κάτι υπάρχει, ή ίσως και όχι. 

5 Φεβρουαρίου 2014

Μιλούσα με τον αδερφό μου, προσπαθούσα να του εξηγήσω κάποια πράγματα για το τι είναι για μένα η ζωή. Προσπάθισα να τον προβλιματίσω, να τον κάνω να αναρωτηθεί ποιός είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Πρώτη φορά έννισα ότι γνωρίζει η οικία Χωριανόπουλου το πραγματικό Ηλία.

Επίσης κατάλαβα ότι καθημερινά προσποιούμαι. Δε μιλάω ποτέ γι' αυτά, μόνο κάποιες φορές όταν με πνίγουν που τα γράφω στο blog μου. Στη καθημερινότητα είμαι ένα άλλο άτομο, ένα νορμάλ άτομο. Ένα ψέμα. Νιώθω ότι φοράω καθημερινά τη μάσκα μου και πάω στο σχολείο. Βλέπω όλα αυτά τα οποία μέσα μου έχω αναλύσει, κρίνει και επεξεργαστεί και δε μιλάω. Τα πνίγω μέσα στο κεφάλι μου.

Κάποιες φορές, όταν τύχει, ξεσπάω είτε σε μελαγχολία, είτε σε διαρκή αδιαθεσία, είτε γράφοντας... σκεπτόμενος όλα αυτά. Νομίζω ότι κανείς δε ξέρει ποιός πραγματικά είμαι. Μόνο αν κάτσω και μιλήσω νιώθω ότι μπορεί να με γνωρήσει πραγματικά ο άλλος. Η ίδια μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα για το ποιός είμαι, το ξέρω, το βλέπω καθημερινά. Οι καθηγητές, οι συμμαθητές, δεν έχει κανείς ιδέα.

Κανείς εξ' άλλου δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά τα "abnormal" που με απασχολούν. Έχουμε μάθει να έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε. Κι εγώ κάποιες φορές, έχω -τόσο καλά- καταπιέσει τον Ηλία μέσα μου που νιώθω ότι όλα είναι καλά. Δε με ενδιαφέρει τίποτα και νιώθω "φυσιολογικός". Ευτυχώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέφω απότωμα στη πραγματική πλέον πραγματικότητα.