Μιλούσα με τον
αδερφό μου, προσπαθούσα να του εξηγήσω κάποια πράγματα για το τι είναι για μένα
η ζωή. Προσπάθισα να τον προβλιματίσω, να τον κάνω να αναρωτηθεί ποιός είναι,
τι κάνει και γιατί το κάνει. Πρώτη φορά έννισα ότι γνωρίζει η οικία
Χωριανόπουλου το πραγματικό Ηλία.
Επίσης κατάλαβα
ότι καθημερινά προσποιούμαι. Δε μιλάω ποτέ γι' αυτά, μόνο κάποιες φορές όταν με
πνίγουν που τα γράφω στο blog μου. Στη καθημερινότητα είμαι ένα άλλο άτομο, ένα
νορμάλ άτομο. Ένα ψέμα. Νιώθω ότι φοράω καθημερινά τη μάσκα μου και πάω στο
σχολείο. Βλέπω όλα αυτά τα οποία μέσα μου έχω αναλύσει, κρίνει και επεξεργαστεί
και δε μιλάω. Τα πνίγω μέσα στο κεφάλι μου.
Κάποιες φορές,
όταν τύχει, ξεσπάω είτε σε μελαγχολία, είτε σε διαρκή αδιαθεσία, είτε
γράφοντας... σκεπτόμενος όλα αυτά. Νομίζω ότι κανείς δε ξέρει ποιός πραγματικά
είμαι. Μόνο αν κάτσω και μιλήσω νιώθω ότι μπορεί να με γνωρήσει πραγματικά ο
άλλος. Η ίδια μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα για το ποιός είμαι, το ξέρω, το
βλέπω καθημερινά. Οι καθηγητές, οι συμμαθητές, δεν έχει κανείς ιδέα.
Κανείς εξ' άλλου
δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά τα "abnormal" που με απασχολούν. Έχουμε
μάθει να έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε. Κι εγώ κάποιες φορές,
έχω -τόσο καλά- καταπιέσει τον Ηλία μέσα μου που νιώθω ότι όλα είναι καλά. Δε
με ενδιαφέρει τίποτα και νιώθω "φυσιολογικός". Ευτυχώς με τον ένα ή
τον άλλο τρόπο επιστρέφω απότωμα στη πραγματική πλέον πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου