27th December 2014

And then this question... of what is really real. Τhe more I delve into Physics, into reality itself - the more experience I acquire in life, the more blurry reality becomes. I've realised: You can't trust your intuition. Your thoughts are deceiving...

 There's one thing I know for sure - I fucking know nothing. And this makes me feel weird.

22/11/2014

Early in life I realised I couldn't define what is life. I couldn't define what I experience as reality and most importantly, I couldn't define myself. Years has passed and what was once a teenage existential crisis has turned into the driving force of -as I like to call myself today- a wanderer's life.

I'm not complete. I think I'll never be - I sealed my fate in these early teen years. No matter how apparently normal my life might sometimes be, I always move in circles. ending up - humbled and kneeled- in the very basics.

It's a gift and a curse, really. A gift because I can experience life through a totally different frame, a very strange and majestic one, but a curse, because all these come with a cost, the cost of being through some -I'd describe them as- "difficult" mental states.

If I want to have a subjective reference point of view about myself though, I should state that there are times that I think I might just developed these strange traits because of the way I grew up, or I don't know, a mental condition or something.

I need some sleep - I also need to get a life and stop posting every shit that appears in my mind.

10 Νοεμβρίου 2014.

Η μουσική ίσα που ακούγεται κάπου στο παρασκήνιο. Τα θεμέλια της πραγματικότητας καταρρέουν, ο κόσμος γύρω μου στρεβλώνεται. Τι μου συμβαίνει; Είμαι σε εκείνο το περίεργο μέρος, ξανά.

 Όλα τα "ίδια" είναι πάλι διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά... μα πώς; Ήταν τόσο ίδια πριν κάποιες στιγμές. Μα τι λέω; Μα που βρίσκομαι;

Νιώθω παράξενα, πολύ παράξενα. Κοιτάω γύρω μου, τι μου συμβαίνει; Σκέψεις... τόσες πολλές σκέψεις. Δεν είμαι ο Ηλίας που ξέρω, άλλα δεν ξέρω ποιός είμαι. Είμαι όμως άπειρος - ω, ναι. Άπειρος.

Ο χρόνος έχει σταματήσει, οι περιορισμοί του Εγώ κρύφτηκαν πίσω από κάτι νότες, και όλα μοιάζουν τόσο άγνωστα. Μα ποιός είμαι; Υπάρχω.

Σίγουρα δεν είμαι εγώ. Μπορώ να το δω, μπορώ να το νιώσω. Κοιτάω τη σάρκα μου μα δεν είναι δική μου. Πανικοβάλλομαι. Που ήμουν και γιατί είμαι εδώ;

Μια στιγμή, ο χρόνος ζωντανεύει. Νομίζω πως μπορώ πάλι να διακρίνω τη πραγματικότητα, νιώθω ασφαλής. Και εκείνο το κομμάτι σάρκα... ναι μοιάζει να είναι ο Ηλίας.

...μα συνεχίζω να παρπατάω.

Είμαι στο δρόμο, περπατώ. Σιγοψηθιρίζω κουβέντες με τον εαυτό μου, συζητάμε διάφορα περί ανέμων και υδάτων. Σιγά σιγά, κάτι ακούμε στο βάθος, μουσική. Ωραία μουσική... και συνεχίζω να περπατάω.

Ο ήλιος, κρυμμένος πίσω από το συνεφιασμένο ουρανό ίσα που φαίνεται. Ο φρθινωπορινός αέρας κουβαλά μαζί του τη βροχή από τα κίτρινα φύλα των δέντρων... και συνεχίζω να περπατάω.

Η μουσική δυναμώνει... η πραγματικότητα στρεβλώνεται. Που βρίσκομαι; Ωωω, ο αέρας, τα φύλλα, οι ακτίνες του ήλιου που παλεύουν να διαπεράσουν τα σύννεφα. Χάνομαι... μα συνεχίζω να περπατάω.

Ανατριχιάζω, χάνω την επαφή με τη πραγματικότητα, τώρα βρίσκομαι αλλού. Νιώθω κάτι πρωτόγνορο... Ωωω ναι, ευφορία. Ο ήλιος, τα σύννεφα, ο αέρας, τα φύλλα... γιατί είναι τόσο όμορφα, που κρύβονταν όλη αυτή η μαγεία... και συνεχίζω να περπατάω.

Είναι πραγματικότητα αυτό που βιώνω; Δεν υπάρχει περίγυρος, δεν υπάρχει τίποτα. Μα που βρίσκομαι; Ωωω, τα φύλλα, μπορώ να τα νιώσω να χαιδεύουν τη σάρκα μου. Δακρύζω... δε μπορεί να είναι αλήθεια. Και συνεχίζω να περπατάω.

Είμαι αποσυνδεδεμένος από το περιβάλλον πια, δεν ακούω, δεν αντιδρώ... απλά υπάρχω. Είμαι μια συνειδητή οντότητα, αποστασιοποιημένος από κάθε "Εγώ". Δεν είμαι εγώ... δεν νιώθω Ηλίας. Δεν βιώνω εγώ αυτή την εμπειρία. Είμαι ο αέρας, είμαι ο ήλιος, τα σύννεφα, τα φύλα. Τι είναι η πραγματικότητα; Ποιός είμαι; Που βρίσκομαι; Και περπατάω... συνεχίζω να περπατάω.

Γιατί διάλεξα την επιστήμη...

Επέλεξα να γίνω φυσικός μετά από πολλή σκέψη. Πάντοτε ήμουν των πιο "πρακτικών" εφαρμογών της επιστήμης. Ρομποτική, Βιοτεχνολογία και τελευταία αμφιταλαντευόμουν ιδιαίτερα μεταξύ των Νευροεπιστημών και της τεχνητής νοημοσύνης: δύο τομείς σχετικά πρόσφατους, με πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να εξερευνήσω και να μάθω.

Ήμουν έτοιμος να "αλλάξω" πεδίο σπουδών μέχρι και σχεδόν μερικές μέρες πριν κάνω την αίτησή μου για τα πανεπιστήμια της Αγγλίας. Για να τελειώσω την εσωτερική διαμάχη, κάθισα και σκέφτηκα για ποιό λόγο ξεκίνησα. Τί με τράβηξε προς την επιστήμη, γιατί έφτασα ως εδώ και τι είναι αυτό που ήθελα εξ' αρχής από την επιστήμη.

Η ιστορία αρχίζει με εμένα στην εφηβεία να περνάω τις πρώτες, βάναυσες υπαρξιακές κρίσεις. Όπως κάθε [;] άνθρωπος, άρχισα να αναρωτιέμαι και να αμφισβητώ το κόσμο γύρω μου. Τελικά αυτό, η αμφισβήτηση, ίσως ήταν και ο σημαντικότερος παράγοντας. Τα υπόλοιπα δεν άργησαν να γίνουν - και πως να αργήσουν όταν έχεις το internet;

Ανακάλυψα με το καιρό, ότι η Φυσική και τα Μαθηματικά είναι το μόνο γνήσιο μέσο που έχω για να απαντήσω στις ερωτήσεις μου. Ανακάλυψα ότι οι φιλοσοφικές μου απορίες -γιατί έτσι ξεκίνησε, φιλοσοφώντας- ήταν θέμα έρευνας της επιστήμης, ειδικά των φυσικομαθηματικών. Αυτή η συνειδητοποίηση αρκούσε για να με κάνει να αγαπήσω την επιστήμη και να βάλω στόχο της ζωής μου να απαντήσω τις απορίες μου, ή κάποιες από αυτές.

Δεν είμαι ένα αρρωστημένο μυαλό [;] που αρέσκεται στο να ταλαιπωρεί το κεφάλι του με τύπους και φαινόμενα. Δεν μου αρέσει το διάβασμα - το μισώ και με απωθεί, ενώ βρίσκω δύσκολο το να συγκεντρώνομαι. Παρ' όλα αυτά, ο ζήλος που έχω για να απαντήσω τις όποιες απορίες μου σχετικά με το τι κάνω εδώ, ποιός είμαι και πού είμαι, καταπιέζουν την απέχθεια για τη μελέτη.

Η φυσική δεν είναι ένα βίτσιο. Αγάπησα τη φυσική καθώς ανακάλυψα ότι στόχος της είναι να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Οι επιστήμη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη πραγματικότητα και δυστυχώς, αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει η μάζα. Έχουμε την εντύπωση ότι η επιστήμη είναι κάτι έξω από τη σφαίρα της πραγματικότητας. Ότι αφορά μόνο τους τρελο-επιστήμονες στα εργαστήρια που φέρνουν τη τεχνολογία.

Οχι, η επιστήμη είναι ο θρίαμβος του ανθρώπινου μυαλού και της νόησης. Είναι η ύψιστη μορφή αυτογνωσίας. Είναι ο μόνος γνήσιος τρόπος να προσεγγίσεις την αλήθεια. Να ανακαλύψεις ποιός είσαι και ποιό είναι το νόημα στην ύπαρξή σου.

Σε μια κοινωνία χαλιναγωγούμενη από σάπιες αξίες και ιδανικά, δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση "ανήκει" σε εκείνους τους μισότρελους, τους καταθλιπτικούς εφήβους που ψάχνουν να βρούν συνοχή και νόημα στη χαοτική ύπαρξη. Η υπόλοιπη κοινωνία έχει άλλες προτεραιότητες: Πασχίζει τυφλωμένη να ικανοποιεί συνεχώς υποσυνείδητα ένστικτα που προστάζει η ζωόδης φύση μας.

Live true. There is no other way and there... never was.

Γιατί τί είναι η ζωή; Μια τρέλα είναι, μια παράλογη ιστορία - ξεχωριστή για τον καθένα.
Σαν ένα βιβλίο που σου φορτώνεται τη μέρα που ξεκινάς να βιώνεις την ύπαρξη. Ένα βιβλίο με πεπερασμένο αριθμό σελίδων. Μπορείς να σφίξεις τα δόντια και να κάνεις το βιβλίο σου να κρατήσει περισσότερο, άλλα κάποια στιγμή θα πρέπει να γράψεις το "τέλος".

Και το περιεχόμενο... κάθε σου πράξη, κάθε ανύπωτη σκέψη σου, κάθε εμπειρία. Μπορείς να κάνεις το βιβλίο σου να μοιάζει μεγαλοπρεπές και εντυωσιακό, ψηλό - κοντό ή μαύρο: λίγη σημασία έχει. Αυτό που θα μείνει είναι η ιστορία σου, αυτό που έχεις να πείς.

Και τι έχεις να πείς; Ωω, αυτό είναι δική σου επιλογή. Μπορείς να κάνεις το βιβλίο σου ενδιαφέρον, μπορείς να το κάνεις όμορφο ή θλιβερό. Μπορείς να το αφήσεις απλό, καθημερινό και κοινό - εσύ αποφασίζεις. Μπορείς να γεμίσεις το βιβλίο σου με εμπειρίες, με σκέψεις, με συναισθήματα... με τοπία και εικόνες.
Μπορείς βέβαια να γράψεις κάτι μοναδικό, να αφήσεις ιστορία. Μπορείς να μείνεις αθάνατος, ακόμα και αν το τέλος έχει ήδη γραφτεί και το βιβλίο σου έχει περάσει σε άλλη εποχή.

Τί απ' όλα τα παραπάνω όμως έχει σημασία; Αν με ρωτούσες, θα απαντούσα.. "Τίποτα".
Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία. Η τρέλλα της ζωής έγκυται στο ότι φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτή. Ο παραλογισμός της ζωής... αυτό το βαρύ και γλυκό μυστήριο.

Ο,τι και αν κάνεις, όπως κι αν επιλέξεις να είναι το εξώφυλο του βιβλίου σου, όποιο και να είναι το περιεχόμενό του τελικά, η αντικειμενική [;] πραγματικότητα είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μόλις τελειώσεις με τη τελευταία σελίδα και γυρίσεις το οπισθόφυλο η ιστορία σου θεωρείται λήξαν. Παύεις να έχεις την υποκειμενική εμπειρία της πραγματικότητας και η συνείδησή σου χάνεται. Τίποτα πια δεν έχει σημασία καθώς τίποτα πια δε σε αφορά - δεν υφίστασαι.

Τί σημασία έχει η υστεροφημία αν το καλοσκεφτείς; Μια όμορφη αίσθηση αποδοχής είναι που απαντάται στα βασικά κοινωνικά ένστικτα που πηγάζουν από το λιμβικό σύστημα του εγκεφάλου μας - μια ψευδαίσθηση πως θα μείνουμε αιώνια αγαπητοί, εξυπηρετώντας έτσι τον κύκλο της ζωής μέσω της αναπαραγωγής.

Σημασία λοιπόν δεν έχει απολύτως τίποτα πέρα από το να ζήσεις αληθινά. Να είσαι ο εαυτός σου, και να είσαι αληθινός. Να ακολουθήσεις τα πάθη σου, τα ενδιαφέροντά σου, να αναπτύξεις τις ικανότητές σου και να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι. Καλλιέργησε το πνεύμα σου και μάθε όσα περισσότερα μπορείς.Φρόντισε το σώμα σου και απέκτησε όσες περισσότερες εμπειρίες γίνεται. Ζήσε τη ζωή με υπερβολή και μη σε νοιάζει αν θα μείνεις αιώνιος. Do whatever the f*ck you want and be totally crazy.

Ή όπως λέει και η διαφήμηση, "Live True. There is no other way and there... never was."

9 Ιουνίου 2014 (Απόφραξη Αποχέτευσης)

Προσπαθώ συχνά να παρατηρώ τον εαυτό μου. Πως λειτουργώ, γιατί λειτουργώ όπως λειτουργώ. Βλέπω λοιπόν πως εγώ, όπως και κάθε ανθρώπινη οντότητα, είμαι φυλακισμένος σε ένα ανθρώπινο σώμα. Νιώθω περίεργα γι' αυτό. Χωρίς να ξέρω γιατί, έχω αναπτύξει αυτό που ονομάζουμε συνείδηση μέσα σε ένα υλικό σώμα. Ένα σώμα, μια οντότητα που έχει ανάγκες και εγώ είμαι υποχρεωμένος να το εξυπηρετώ.

Βιολογικές ανάγκες όπως αυτή του να τρέφομαι, να νιώθω ασφάλεια, να έχω στέγη και να κάνω σεξ, άλλα και κοινωνικές ανάγκες όπως το να επικοινωνώ, να μοιράζομαι κομμάτια της ύπαρξής μου και να νιώθω αποδοχή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η συνείδηση έχει νόημα χωρίς τα παραπάνω.

Σκέφτομαι δηλαδή αν η συνείδηση είναι κάτι αυθύπαρκτο ή ορίζεται μόνο στα πλαίσια της ζωής όπως τη ξέρουμε. Το να είμαι άνθρωπος με κάνει κάποιες φορές να νιώθω πως δεν είμαι ελεύθερος. Έχω την εντύπωση, ότι βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε ένα σώμα, μια μηχανή που σχεδόν ντετερμινιστικά, έχει ως αυτοσκοπό την αναπαραγωγή.

Παράδοξο θα έλεγα. Ο άνθρωπος απέκτησε το εξεληκτικό πλεονέκτημα της νόησης προκειμένου να αυξήσει την επιβιωσιμότητά του στη φύση. Η νόηση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής του είδους η οποία εξυπηρετεί καλύτερα την αναπαραγωγή μας. Κι όμως, βρίσκομαι σήμερα εδώ και χρησιμοποιώντας τη νόηση σκέφτομαι πως είμαι περίπου ένα δοχείο που κουβαλάει πληροφορίες οι οποίες για κάποιο άγνωστο λόγο θέλουν να μεταβιβαστούν και να εξελιχθούν σε κάτι πιο σύνθετο, ίσως σε κάτι που να έχει επίγνωση του εαυτού του. Αμφισβητώ δηλαδή την ίδια μου την ύπαρξη, πάω κόντρα σε αυτό που φαίνεται να είναι το νόημα που υπάρχω, ή μήπως τελικά το νόημα δεν είναι η αναπαραγωγή;

Ίσως, το νόημα της ύπαρξης είναι τέτοιο ώστε ένα σύστημα ύπαρξης (το σύμπαν μας παραδείγματος χάρην) να αναπτύξει επίγνωση του εαυτού του. Αν το σκεφτείς έχει λογική. Αποτελείσαι από τα ίδια υλικά που αποτελείται και κάθε άστρο που βλέπεις στον ουρανό. Τελικά και εσύ και τα άστρα, προέρχεστε από τη σούπα - προϊόν της μεγάλης έκρηξης- η οποία ύστερα έγινε υδρογόνο και ήλιο. Ύστερα το υδρογόνο και το ήλιο έφτιαξαν τα πρώτα άστρα, γαλαξίες και αργότερα μέσω των θανάτων των άστρων προήλθε κάθε γνωστό χημικό στοιχείο, αυτό που αποτελεί εσένα, εμένα και ο,τι μπορείς να δεις γύρω σου. Τι ρομαντική ιστορία...

Έλεγα λοιπόν πως αν το καλοσκεφτείς, κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του σύμπαντος που μέσα από το φαινόμενο της ζωής απέκτησε αυτοεπίγνωση. Η ζωή για μένα είναι η έννοια που περιγράφει το σχηματισμό της πρώτης μορφής πληροφορίας που μπόρεσε να διαιωνιστεί, να κάνει με τον οποιοδήποτε τρόπο αντίγραφο του εαυτού της. Με τη ζωή, άνοιξε και ο δρόμος για την πολυπλοκότητα της πληροφορίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα εγώ να γράφω όλα αυτά.

Ίσως η ζωή, ακόμα και η συνείδηση, είναι μέσο για να φτάσει το σύμπαν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ίσως υπάρχει κάποιος σκοπός που δε μπορούμε να αντιληφθούμε. Ίσως πάλι τα πάντα να είναι αφθαίρετα και τυχαία. Η ζωή, η ύπαρξη, η συνείδηση, να είναι απλά τυχαία γεγονότα χωρίς κάποιο σκοπό. Ίσως να μην υπάρχει νόημα σε τίποτα. Ίσως η ίδια η ύπαρξη να είναι απλά μια χαοτική κατάσταση χωρίς ουσία.

Ίσως η αγάπη, η αλληλεγκύη, τα ανθρώπινα συναισθήματα εν γένει να μην έχουν καμία σημασία και να είναι αφθαίρετες έννοιες που περιγράφουν μια κατάσταση του νου που εξυπηρετεί στην εξέλιξη του είδους χωρίς πάλι να υπάρχει κάποιος λόγος.

Έξυπνες συμβουλές για φιλόδοξους πλανητάρχες.

Στο σημερινό κείμενο φίλες και φίλοι, αποφάσισα να φανώ γενναιόδορος και να μοιραστώ με όλους εσάς κάποιες έξυπνες συμβουλές οι οποίες αποτελούν μέρος του σχεδίου για τη παγκόσμια κυριαρχία μου πάνω στο πλανήτη Γη. 

Το σχέδιό μου βασίζεται στις εξής απλές αρχές:

Στέρισέ τους τη μόρφωση. Φρόντισε να είναι εκπαιδευμένοι, ειδάλως είναι ψιλοάχρηστοι. Εκπαίδευσέ τους, μη τους μορφώσεις και φρόντισε να τους αποτρέψεις από το να αναπτύξουν κριτική σκέψη. Πρόσεχε μη σου ξεφύγει εδώ.

Διαστρέβλωσε τις αξίες τους. Κάνε το χρήμα αυτοσκοπό. Αλοίωσε τα ιδανικά τους και θέσε αποπλανητικούς στόχους χωρίς να σε καταλάβουν. Δημιούργησε πρότυπα και περσόνες, ταυτίζονται εύκολα. Κάνε τους να πιστέψουν ότι έτσι πρέπει να είναι η κατάσταση. Δε πρέπει να σκέφτονται, μπορεί να απωβεί μοιραίο.

Διαίρεσέ τους. Χωρισέ τους σε ο,τι μπορείς να φανταστείς: Φυλές, χρώματα, ράτσες, θρησκείες, έθνη, τάξεις, κόμματα, ομάδες, αδελφότητες. Κάνε τους να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, δώσε τους μια ταυτότητα. Όσο πιο απωσπασμένοι και διαιρεμένοι είναι τόσο πιο εύκολα θα τους διαχειρίζεσαι. Σπείρε το σπόρο της διχώνιας μεταξύ τους: Κάνε τους να νιώσουν ανώτεροι, υποδιαίστεροι, δημιούργησε ανισότητες.

Διασκέδασέ τους. Παίξε με τα βασικά τους -αρχέγονα- ένστικτα. Δώσε τους θέαμα, δώσε τους αυτό που ζητάνε. Έχεις διαθέσιμη τη τεχνολογία και το διαδύκτιο -να το προσέχεις αυτό, αποτελεί μέσο διακίνησης ιδεών, φρόντισε λοιπόν αυτές να μην ξεφύγουν από το καθιερωμένο-. Δώσε τους παιχνίδια, social media, ο,τι θεωρείς πως θα τους αποφορτήσει.Μη ξεχνάς το αποδοτηκότερο μέσο
που έχεις στα χέρια σου: Τηλεόραση -χρησιμοποίησέ την έξυπνα

Χειραγώγισέ τους. Στόχος σου εδώ είναι να δημιουργήσεις ένα πλήθος - είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο. Όσο διαιρεμένοι κι αν είναι, φρόντισε να είναι ο καθένας όσο το δυνατόν πλησιέστερο αντίγραφο του διπλανού του. Παίξε πάλι με τα ένστικτα, να ξέρεις ότι έχουν την ανάγκη να νιώθουν αποδεκτοί. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη μόδα, τη τεχνολογία, τα media, τη προπαγάνδα και άλλα φυσικά.

Εξαθλίωσέ τους αργά άλλα σταθερά. Δε θέλεις ένα εξαγριωμένο πλήθος εκεί έξω. Πάρε το χρόνο σου άλλα κάνε τους να φοβούνται να χάσουν όσα έχουν. Εκφόβισέ τους αν χρειαστεί. Κάνε τους να έχουν ανάγκη τη δουλείά (πρόσεξε τους τόνους, εσκεμένα μπήκαν και οι δύο μαζί).

Όσο πιο "υπόγεια" δρας, τόσο πιο εύκολα η πραγματικότητά τους θα διαστρεβλώνεται. Να ξέρεις ότι όσο έχουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες για να ικανοποιήσουν στοιχειωδώς τις βασικές τους ανάγκες θα είναι πιο εύκολο να τους διαχειριστείς. Μη τους αφήσεις να πεινάσουν, ψυχαγώγισέ τους, φρόντισε να διαφθείρεις το μυαλό τους και κράτα τους αμόρφωτους. Πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν μικρότερη επίγνωση της κατάστασης και ποτέ δε πρέπει να δουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, αυτά τα αχάριστα καθίκια θα παλέψουν γι' αυτόν.

Τέλος, βομβάρδισέ τους με υποσυνείδητα μυνήματα του Μόργκαν Φρίμαν να προωθεί τη Νέα Τάξη
Πραγμάτων φορώντας κόκκινο σλιπ δεκαετίας 90' ή να τραγουδά σατανικό στίχο ακούγωντας κομμάτι της Μάιλι Σάιρους ανάποδα.

Τι σημαίνει "είμαι ελεύθερος" ;

Τρέφω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό για τα νοητικά ελεύθερα άτομα. Είναι το ύψιστο κατόρθωμα -το τελευταίο σκαλοπάτι προς την απόλυτη ολοκλήρωση- , η ελευθερία. Ποιος είναι όμως ελεύθερος;
Ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος; Τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος;

Να ξεκαθαρίσω ότι ούτε εγώ, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε κι εσύ αναγνώστη είσαι όσο ελεύθερος νομίζεις ότι είσαι. Η "ελευθερία" είναι έννοια άπιαστη, μια απάτη. Όσο και να προσπαθείς πάντα θα ανακαλύπτεις -αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου- πως απόλυτη ελευθερία δεν υφίσταται. Μόνο να πλησιάσεις μπορείς. Μη σε τρομάζει ή/και απογοητεύει αυτό. Μη ξεχνάς ότι γεννήθηκες να είσαι άνθρωπος, με σφάλματα και ελαττώματα. Αντιμετώπισε τη πραγματικότητα: Δεν είσαι φτιαγμένος να είσαι ελεύθερος. Είσαι η απόλυτη δημιουργία της εξελικτικής διαδικασίας, είσαι το τελειότερο όπλο που έχει η ζωή για τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκες για να αναπαράγεσαι-επιβιώνεις, όχι για να κυνηγάς αξίες και ιδανικά.

 Ένα πράγμα όμως σε κάνει ξεχωριστό συγκριτικά με τις υπόλοιπες μορφές ζωής, άνθρωπε, και αυτό είναι η "συνείδηση".Τι είναι λοιπόν η ελευθερία; Ελευθερία ορίζω ως την νοητική κατάσταση της απόλυτα συνειδητής ύπαρξης μέσω της οποίας καθοδηγείται ο βίος σου. Ελεύθερος μπορεί να χαρακτηρίζεται κάποιος όταν έχει γνωρίσει και τιθασεύσει κάθε πτυχή του εαυτού του. Όταν βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με τον ίδιο και την ύπαρξη (το περιβάλλον του) ενώ το συνειδητό είναι κυρίαρχο του ασυνείδητου/υποσυνείδητου -δε μπορεί επί της ουσίας κανείς να αποκαλεί τον εαυτό του ελεύθερο-. Συμβατικά λοιπόν, αποκαλώ ελεύθερο εκείνον τον οποίο έχει επιλέξει να κυνηγήσει την ελευθερία, ακόμα κι αν γνωρίζει πως ποτέ του δε θα είναι ελεύθερος, εκείνον που έχει την αυτογνωσία να αποφασίσει πως δεν είναι πιόνι της ντετερμινιστικής σχεδόν φύσης του ανθρώπου.

Θεωρώ πως η ελευθερία κατακτάται μέσω της μόρφωσης, της καλλιέργειας του νου. Πρέπει να προσπαθείς συνεχώς να διευρύνεις το γνωστικό σου πεδίο, την αντιληπτική ικανότητα,να
αναπτύξεις την ορθολογικότητα και τη χρήση της επιστημονικής μεθόδου  ενώ πολύ σημαντικό είναι να αμφισβητείς, να καλλιεργήσεις δηλαδή τη κριτική σου ικανότητα, ώστε να καταφέρεις τελικά να έχεις ένα ελεύθερο νου.

Καταλήγω λοιπόν να πω πως η σημερινή κατάντια της ανθρωπότητας οφείλεται στο γεγονός ότι η
συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων γύρω σου είναι άνθρωποι ανελεύθεροι, πιόνια της ανθρώπινης φύσης, δέσμιοι της ματαιοδοξίας και του υλισμού. Κοίτα γύρω σου, ο κόσμος δε σκέφτεται, δε χρησιμοποιεί τη νόηση, απλά υπάρχει, ζει και ικανοποιεί ένστικτα, υποσυνείδητες ανάγκες και επιβολές. Έτσι είσαι κι εσύ, έτσι είμαι κι εγώ. Το θέμα είναι, προσπαθείς ή όχι να κάνεις κάτι γι' αυτό;

30 Απριλίου 2014

Βαρέθηκα να προσπαθώ. Κουράστηκα να φοράω τη μάσκα του "φυσιολογικού". Ανέκαθεν έβρισκα τη κοινωνική συναναστροφή "κομματάκι δύσκολο".

Πάσχιζα να καταλάβω το τρόπο που λειτουργεί ο μέσος άνθρωπος. Πλέον ναι, μπορώ να εξηγήσω το γιατί φέρεται έτσι και γιατί έχει την ανάγκη να φέρεται έτσι. Εξέτασε την ανθρώπινη συμπεριφορά στα πλαίσια της εξέλιξης του είδους, της ψυχολογίας και οι τελίτσες αρχίζουν να ενώνονται.

Δεν είμαι διαφορετικός, έχω κι εγώ ανάγκη τη συναναστροφή με το κόσμο, όπως και κάθε ανθρώπινη οντότητα. Απλώς διαφορετικά, δε λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο, μου είναι δύσκολο να συναναστρέφομαι κοινωνικά -το κομμάτι της κοινωνικοποίησης δηλαδή- με τον κόσμο. Έλεγα "Έλα μωρέ, ντροπαλός είμαι, θα μεγαλώσω." Μεγαλώνω, αλλάζω, βρίσκω τον εαυτό μου, εξελίσσομαι.  Δεν είμαι ντροπαλός, δεν ντρέπομαι να κάνω πράγματα, έχω θάρρος να διεκδικήσω και θεωρώ τον εαυτό μου δραστήριο και κοινωνικό άτομο. Παρ' όλα αυτά συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις παραμένουν ιδιαίτερα "ξένες" για εμένα. Με το καιρό έμαθα να μιμούμαι τα κοινωνικά trends. Πως να χαιρετάω, τι να λέω, πως να μοιάζω "φυσιολογικός". Παρ' όλα αυτά βλέπω συνεχώς πως η κοινωνική συναναστροφή συνεχίζει να είναι φορτική και πιεστική.

Δεν είναι οι συμπεριφορές καθ' αυτές οι οποίες μοιάζουν ξένες, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές τελικά εκφράζονται. Ο τρόπος με τον οποίο κοιτιούνται, ο τρόπος που χαιρετιούνται, ο τρόπος που συζητούν... γενικά η κοινωνική τους συμπεριφορά, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκφράζεται, μου είναι κάτι ξένο. Δυσκολεύομαι να το αναπαράγω, δυσκολεύομαι να λειτουργήσω κι εγώ έτσι. Φυσικά αυτό έχεις ως αποτέλεσμα εγώ να νιώθω πως έχω κάποιο πρόβλημα το οποίο με καθιστά κοινωνικά ανάπηρο. Κάποιες φορές πραγματικά νιώθω κοινωνικά ανάπηρος, και αυτό με πονά.

Με πονά, γιατί σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις μη μπορώντας να συναναστραφώ αποτελεσματικά με το περιβάλλον παρά τις προσπάθειες μου, αντιδρώ αλλόκοτα, αμήχανα και αυτό εκπέμπω και στο εκάστοτε περιβάλλον. Αδυναμία να συναναστραφώ αποτελεσματικά, κοινωνική αμηχανία και κάποιος θα έλεγε ότι μοιάζω αδύναμος, άβουλος. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός. Δε με εκφράζει κάτι τέτοιο και δε το δέχομαι για τον εαυτό μου. Ξέρω την αξία μου ως άνθρωπος, αναγνωρίζω τα δικαιώματά μου και τα διεκδικώ. Θεωρώ τον εαυτό μου δυναμικό και δραστήριο και με πληγώνει όταν έχω να αντιμετωπίσω κάτι υποτιμητικό όπως αυτό για τη προσωπικότητά μου. Δεν είμαι εγώ...

Έκανα μια έρευνα κι εντόπισα το λεγόμενο "σύνδρομο Asperger", επισκέφτηκα ψυχίατρο, πραγματοποιήθηκαν συνεδρίες για κάποιους μήνες και αν και η ψυχίατρος δε φάνηκε να έχει κατάλληλη εμπειρία για να διαγνώσει με σιγουριά πως βρίσκομαι στο "αυτιστικό φάσμα" -το οποίο θα με γλίτωνε από πολλές ενοχικές σκέψεις, μάχες και ήττες με τον εαυτό μου, στιγμές μελαγχολίας και συνεχής προσπάθειες "φυσιολογικοποίησης"- θεώρησε πως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για να απευθυνθώ σε εξειδικευμένους φορείς προκειμένου να λάβω επίσημη διάγνωση -η οποία θα προσέφερε ανακούφιση καθώς πλέον θα ήξερα γιατί αντιμετωπίζω τις συγκεκριμένες δυσκολίες-. Παρ' όλα αυτά, Ελλάδα ζούμε, οπότε οι δυσκολίες ήταν πολλές και το άφησα.

Αναγνωρίζω ότι ενδόμυχα έχω την ανάγκη να μου πει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, να δώσει ένα όνομα σε αυτό που αντιμετωπίζω και να ξέρω ότι όλο αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο. Διαφορετικά απλά δε μπορώ να αποδεχτώ το χαρακτηριστικό αυτό του εαυτού μου και μάχομαι συνεχώς ώστε αυτό να αλλάξει, κάτι το οποίο δε με αφήνει να βρίσκομαι σε αρμονία με τον εαυτό μου. Θα ένιωθα μεγάλη ανακούφιση αν ήξερα ότι δεν ευθύνομαι εγώ που αντιμετωπίζω και δε μπορώ να αλλάξω την συγκεκριμένη κατάσταση. Και πιστέψτε με, είναι αρκετά δύσκολο και κουραστικό κάτι καθημερινό, όπως η κοινωνική συναναστροφή να επιτυγχάνεται με δυσκολίες και ιδιαίτερη προσπάθεια, άλλοτε μικρή και άλλοτε μεγαλύτερη. Έχω ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν χρησιμοποιώ δικαιολογίες για να υποθάλπτω το κομμάτι αυτό του εαυτού μου, να μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου με ελαφρυντικά.

Ο κόσμος δε το καταλαβαίνει αυτό και έχει την εντύπωση πως απολαμβάνω να είμαι κατά φαντασίαν ασθενής ή να νιώσω ιδιαίτερος πολλές φορές αναφερόμενος στο συγκεκριμένο θέμα. Εξ' άλλου για εκείνους είμαι απλά "περίεργος", δεν φαίνεται εξωτερικά κάτι παραπάνω από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι εγώ πολλές φορές αμφισβητώ τις όποιες ενδείξεις και -σε στιγμές που νιώθω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα- πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι "φυσιολογικά". Δεν είμαι σίγουρος αν όντος βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα. Υπάρχουν ενδείξεις, και θα ήθελα να ξέρω ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές βρίσκονται υπό το πρίσμα μιας διαφορετικής καλωδίωσης του εγκεφάλου (όπως πιστεύεται για το Άσπεργκερ), παρ' όλα αυτά, όπως είπα, έχω την ανάγκη να μάθω τι συμβαίνει, αν τελικά όντος μπορώ να ανακουφιστώ χρησιμοποιώντας σαν εξιλαστήριο θύμα το Άσπεργκερ, ή αν πρέπει να πάρω απόφαση ότι είναι απλά "επιλογή" μου να είμαι έτσι.

Το κείμενο αυτό -είναι μια μορφή ξεσπάσματος- γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο γυμναστήριο και με έκανε να νιώσω πως ηττήθηκα και απογοήτευσα τον εαυτό μου τόσο ώστε επιτέλους να αλλάξει ή να γίνει αποδεκτή αυτή η κατάσταση και να υπάρξουν προσαρμογές.

Είσαι Ελεύθερος; Ο δρόμος της αμφισβήτησης...

Ο δρόμος της αμφισβήτησης δεν είναι εύκολος. Υπάρχουν στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και στιγμές σαν αυτές είναι μάλλον οι πιο αδύναμες που καλείσαι να διαχειριστείς σαν άνθρωπος.

Με ενοχλεί να νιώθω αδύναμος. Με ενοχλεί να σφάλω και να έχω μαύρα σημεία στο χαρακτήρα μου. Με ενοχλεί που δε μπορώ να είμαι τέλειος. Κανείς δε μπορεί -τουλάχιστον αναγνωρίζω τη κατάστασή μου- . Ίσως απλά είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου, ανέκαθεν ήμουν εξάλλου, γιατί να αλλάξει τώρα αυτό;

Είμαι 18, νιώθω ακόμα έφηβος. Έχω την εντύπωση ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι ακόμα εφηβικός, ανώριμος, ασυγκρότητος. Πέφτω εύκολα σε ψυχολογικές, υποσυνείδητες παγίδες του εαυτού μου. Πολλές φορές έχω "τσακώσει" τον εαυτό μου να γίνεται έρμαιο ματαιόδοξων ενστίκτων. Πολλές φορές νιώθω ότι δεν είμαι ελεύθερος. Προσπαθώ όμως.

Θέλω να διαφέρω από το μέσο άνθρωπο του σήμερα. Δε θέλω να είμαι φυσιολογικός, ή τουλάχιστον όχι το "φυσιολογικό" της κοινωνίας. Δε μου αρέσει, δε με εκφράζει. Είναι όσα θέλω να αποφύγω, είναι όσα προσπαθώ να αποβάλλω από μέσα μου, είναι όλα κατάλοιπα της αέναης ανάγκης της ζωής για επιβίωση, εξέλιξη.

Προσβάλλομαι και θίγομαι όταν συνειδητοποιώ ότι λειτουργώ τόσο "ανθρώπινα" και υποσυνείδητα. Ότι η σκέψη μου είναι γεμάτη λογικά σφάλματα και καθοδηγείται από ένστικτα, τραύματα του παρελθόντος και υποσυνείδητο. Νιώθω ότι δεν έχω ελεύθερη βούληση, νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικά εγώ, ότι δεν είμαι ελεύθερος. Ότι η σκέψη μου, η συνείδησή μου είναι δέσμια του υλικού ανθρώπου που αποτελεί μέρος της ύπαρξής μου.

Έχω ένα συγκεκριμένο πρότυπο για τον εαυτό μου -και... μεταξύ μας, το πρότυπο αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις επιρροές μεταβάλλεται και προσαρμόζεται- .Όταν αντιμετωπίζω τη πραγματικότητα, όταν κοιτάω κατάματα τον εαυτό μου και κάνω την αυτοκριτική μου, καταλαβαίνω πως είμαι ανθρώπινος. Πως είμαι κι εγώ φτιαγμένος να είμαι άνθρωπος. Να είμαι ατελής, να κάνω σφάλματα, να πληγώνω άτομα που αγαπώ, να έχω ανάγκη να ικανοποιήσω κοινωνικές ανάγκες να πασχίζω να ταιριάζω στη κοινωνία κ.α.

Είναι εξ' αρχής αδύνατο -παρ' όλη τη προσπάθεια- να θέσεις υπό έλεγχο κάθε ένστικτο, κάθε
υποσυνείδητη ανάγκη, κάθε ανθρώπινο "σφάλμα". Είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε ατελής. Και τελικά, τί είναι το τέλειο; Ποιος μπορεί να ορίσει το τέλειο από το μη τέλειο; Σε θέματα ηθικής, συμπεριφοράς, γενικότερα σε "ανθρώπινα" θέματα, ποιος μπορεί να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος; Πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα, τουλάχιστον εδώ. Σημαντικό είναι να προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να προσπαθείς να είσαι ελεύθερος.

Αλήθεια, αν είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον εαυτό σου, τι άποψη θα είχες για αυτόν;

Προσπάθησε να απαντήσεις χρησιμοποιώντας την αναλυτική ικανότητα της σκέψης σου, μην μείνεις στη πρώτη εντύπωση -η οποία είναι σχεδόν ίδια λίγο ή πολύ, για όλους-

Personal Statement (Physics)

Cosmos: How can such a simple word contain so much magnitude, elegance and mystery? As far as I can remember I have been a curious child, in a constant quest to discover the function and the origin of the universe. My enthusiasm in wondering led me to delve into cosmology, which has had a significant influence on my life progress. My interest in Physics and Math upsurged at high school, where I met more complex concepts and finally, curiosity turned into passion. Given the above, physics is something more than an academic endeavor or a career path for me. It is a profound need to understand in depth the role of, and reason for existence. The pursuit of understanding the Cosmos has become a life goal.

 Much of my free time is occupied by science. I participated in a three day Physics event held in Athens by the "Greek Physics Union" where eminent scientists organized lectures and interactive lab sessions. We were also linked to the CERN institute via internet. I gained some great knowledge there and I appreciated what it is like to be a scientist. I also participated in the Researchers' Night 2013 event held in Democritos Research Center, where -among other things, I saw the latest innovations in scientific research in my country and visited the biggest particle accelerator in Greece, learned how it functions and what experiments are conducted there. I was also able to observe through telescopes some star clusters and learn some interesting things about them. It was a wonderful experience and I learned many new things. I was also amazed by my visit to the National Observatory of Athens.

 I am fascinated as well, by attending lectures, reading books and watching documentaries on a wide variety of scientific topics. Some of my favorite books are "A Briefer History of Time", "The Universe in a Nutshell" and "Chaos: Making a New Science" to name a few. What intrigued me most was the vast gap between reality described by Quantum Electrodynamics and M-theory, and the universe we can experience daily. The strange properties of wave-particles, the peculiar nature of multidimensional curved space time and some chaotic phenomena have had a significant impact on the way I experience the world. My favorite documentary is the 'Through the Wormhole' series, though the ideas presented are difficult concepts to fully understand. The TED event "Stephen Hawking: Questioning the Universe", also played a significant role in my path decision. I enjoy keeping up with the latest scientific innovations and breakthroughs through a variety of websites and Facebook pages.

  I did summer work, where I was an employee at a cafe for two months. I learned how to be consistent in my life and the importance of teamwork. I have also gone to Asimakopoulou summer camp three times, where I learned how to live away from my home and my family, and to adapt to different environments with lots of new people. As for sports, I played basketball for four years and now I am planning to become a Les Mills class fitness instructor.

 Michio Kaku, one of the contributors to string theory and presenter of many favorite documentaries such as "A vision for the future" and "Sci Fi Science", is an inspiration for me. Regarding my career in physics, my objectives are to complete a Master's degree in Physics and then proceed to a Ph.D. Then I would like to continue with research at an institute or a University, and have a career with it. I would be more than pleased if I could somehow contribute to the scientific progress and the comprehension of the cosmos. I wish to study at a university with high quality of education, as it will be the foundation for my career. Lastly, I would like to quote something Neils Bohr said, which I have embraced: "Not only is the universe stranger than we think, it is stranger than we can think."

Ένα βραδινό ξεσκάτισμα.

Μια μάζα κόκκαλα και κρεάς. Μια μάζα κόκκαλα και κρέας με ένα γλιτσερό πράγμα στη κορυφή. Το γλιτσερό πράγμα... τόσο μυστήριο, τόσο σοκαριστικό.

Ένα κομμάτι κρέας, όπως όλα τ' άλλα, διαφορετικό από τα αλλα κρέατα στο βαθμό που σου επιτρέπει ένα ελάχιστο ποσοτό μοναδικότητας στη ποσότητα της πληροφορίας που σε ορίζει. Κράτα τη "πληροφορία", παίζει σημαντικό ρόλο.

Μια μάζα από κόκκαλα και κρέας, που κινείται και αναπνέει με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση της πληροφορίας ώστε αυτή να διατηρηθεί στο χρόνο, καθώς αυτός εξελίσσεται. Ένας δούλος της πληροφορίας, ένα μέσο ώστε η ίδια να εξαπλωθεί, να παραμείνει διαχρονική.

Κάπως έτσι, εσύ σήμερα διαβάζεις τις παπαρολογίες μου. Είσαι το προϊόν της πληροφορίας ώστε αυτή να εξασφαλίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το να συνεχίσει να υπάρχει. Η πληροφορία συνεχώς εμπλουτίζεται με νέες πληροφορίες, αποκτά όλο και περισσότερη πολυπλοκότητα, πάντα για να ενισχύσει της πιθανότητες να υπάρχει.

Είσαι και είμαι η προσπάθεια της πρώτης εκείνης  πληροφορίας να υπάρχει για πάντα. Δε ξέρω γιατί και πώς άλλα κάπως η πληροφορία δημιουργήθηκε και από τότε κάνει τα πάντα για να ακολουθεί το βέλος του χρόνου. Ποιό το νόημα; Τι είναι η πληροφορία;

Άμμεσα μπορείς να τη συναντήσεις σαν το DNA - RNA. Τι είναι η πληροφορία όμως; Μάλλον είναι αυτό που ονομάζω ζωή. Ζωή για εμένα είναι αυτό το κάτι που πυροδότησε, ή έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία της πληροφορίας. Είναι αυτό το κάτι η ζωή που υπάρχει μέσα σε κάθετί έμβυο και θέλει να βρίσκεται εκεί για πάντα. Αυτό το κάτι που δημιούργησε τη πληροφορία και υπάρχει μέσα της, είναι ο πατέρας σου, ο πατέρας μου. Ο πατέρας του έμβυου.

Και γιατί αυτό το κάτι να έχει ανάγκη τη πληροφορία για να εξαπλωθεί και να μείνει στο χρόνο; Γιατί πρέπει να υπάρχει μέσα από αυτήν; Με άλλα λόγια, γιατί δημιουργήθηκε εξ αρχής πληροφορία; Ποιό το νόημα στο να ξεκινήσει όλο αυτό;

Και τι είναι αυτό το κάτι; Ωω, μα όσο και να σκεφτώ αυτό το ερώτημα θα μείνει μάλλον αναπάντητο. Κάποιοι το λένε θεό. Εγώ προτιμώ να μην έχω ιδέα τι είναι αυτό το κάτι. Προτιμώ να μην έχω ιδέα τι είμαι εγώ, μου μοιάζει ασφαλέστερο συμπέρασμα. Ίσως τελικά το κάτι να είναι τίποτα απολύτως. Να μην υπάρχει κάτι. Να είναι απλά η πληροφορία. Έτσι αυθαίρετα.

Αυτό το κάτι -αν υπάρχει-, μέσω της πληροφορίας, δημιούργησε το τελειότερο γνωστό σ' εμάς μέσο για να συνεχίσει να υπάρχει: Εμάς.

Έχουμε αυτή τη γλιτσερή μαλακία εκεί πάνω, όπως πολλοί έμβυοι οργανισμοί. Η δικιά μας γλιτσερή μαλακία όμως διαφέρει. Η δικιά μας γλιτσερή μαλακία φαίνεται να ανέπτυξε μια μοναδική, αντιφατική και περίεργη ιδιότητα. Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη, κάνουμε επιστήμη, έχουμε την ικανότητα να ταξιδέψουμε στο παρελθόν και το μέλλον, μα το σημαντικότερο απ' όλα είναι ένα. Έχουμε την ικανότητα να αναρωτιόμαστε ποιοί είμαστε, τι κάνουμε. Είναι η περιέργεια η αυτογνωσία... είναι η Συνείδηση.

Η συνείδηση, το προϊόν, ή ίσως και υπο-προϊόν της πληροφορίας φαίνεται να αμφισβητεί αυτό που συμβαίνει. Φαίνεται να αμφισβητεί τη μανία της πληροφορίας, ή του κάτι να υπάρχει. Αναρωτιέται, γιατί να υπάρχει; Τι είναι όλο αυτό; Υπάρχει νόημα; Γιατί να υπάρχει συνείδηση;

Τελικά η συνείδηση είνα ένα άλλο κάτι που αντιλαμβάνεται αυτό που υπάρχει, την πραγματικότητα, η μήπως οχι;

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Δεν είμαι σίγουρος αν όσο εμβαθύνω στις σκέψεις μου ξεδιαλύνω τα πράγματα ή το χάος επεκτείνεται. Μάλλον το τελευταίο συμβαίνει.

2 Μαρτίου 2014

Ο καθένας δίνει το δικό του νόημα σε αυτόν τον φαινομενικά ανούσιο και αέναο κύκλο της ζωής. Το νόημα που δίνω εγώ στη ζωή μου είναι η εξερεύνηση και αποκάλυψη της αλήθειας όσον αφορά την ύπαρξη.

Ζω, είμαι μια ενσυνείδητη μάζα ύλης. Με σχετική ασφάλεια δηλώνω πως υπάρχω, πως είμαι μέρος ενός "κάτι". Σκοπός της ζωής μου λοιπόν είναι να καταλάβω ποιός είμαι, που είμαι και τι κάνω εδώ.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δε ζω ισορροπημένα, ως ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είτε το θέλω είτε οχι έχω ανάγκες. Βιολογικές, κοινωνικές... ανθρώπινες ανάγκες. Ο εγκέφαλός μου, η συνείδησή μου εξαρτάται από το πόσο ευχαριστημένος είναι ο άνθρωπος και το σώμα του στον οποίο φιλοξενείται η συνείδησή μου. Συνεπώς, οφείλω να ζω ισορροπημένα και "ανθρώπινα" γιατί έτσι μπορώ και συνεχίζω να σκέφτομαι.

Ερωτεύομαι, φέρομαι ανώριμα, έχω προσωπικότητα, διασκεδάζω, ακούω μουσική. Πολλές φορές ξεφεύγω κιόλας, σχεδόν επίτηδες αφήνω πίσω το βάρος του να βλέπω καθαρά και ζω όπως όλοι. Έτσι οφείλω να κάνω. Έτσι είμαι ισορροπημένος και θεωρώ πως δεν είναι λάθος αυτό.

Εξ' άλλου, για κάποιο λόγο η συνείδηση φαίνεται να είναι κάτι τόσο παράδοξο. Είναι ένα υποπροϊόν -μάλλον- της εξελικτικής διαδικασίας. Ένα υποπροϊόν της ανάγκης της πληροφορίας να διαιωνιστεί.

Δακρύζω... σκέφτομαι και δακρύζω. Είναι απίστευτη αποκάλυψη.

Χώρος, χρόνος, πληροφορία, ύλη, ενέργεια... τί είναι όλα αυτά;

Ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας;

Πολυσύμπαν, Θεωρία Μ, Απειρότητα.

Μέσα σε όλες αυτές τις έννοιες και ιδέες, έρχεται ο άνθρωπος, η ζωή. Μοιάζει να μη κολλάει, δεν υπάρχει συνοχή. Τι είναι η ζωή; Φαίνεται να είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της πληροφορίας να εκαπλωθεί. Να κρατήσει στο χρόνο. Χρόνος; Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω τι είναι κι αυτό.

Παράδοξότητα, πολυπλοκότητα, Μαγεία, Ομορφιά.

Φαίνεται πως η συνείδηση είναι με κάποιο τρόπο συνδεδεμένη με την ύπαρξη. Η συνείδηση μπορεί και αντιλαμβάνεται, μπορεί και προσεγκίζει την αλήθεια -αν υπάρχει τέτοιο πράγμα- .

Και τι είναι συνείδηση; Η αυτογνωσία της ύπαρξης για τον εαυτό της; Ποιό το νόημα; Όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο μοιάζει όλο αυτό να μην έχει νόημα, συνοχή. Ίσως δεν είμαι ικανός να το δω ακόμη.

Με εξιτάρει απίστευα όλο αυτό. Θέλω να ξεδιαλύνω το μυστήριο της ύπαρξης, να κατανοήσω τα πάντα, να έχω τις απαντήσεις σε όλα τα γιατί.

Η περιέργεια...Ω ναι, η περιέργεια είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής μου.

Δεν είμαι έξυπνος, ούτε ιδιαίτερος. Δε διαφέρω σε τίποτα από το μέσο άνθρωπο. Είμαι απλά παθιασμένα περίεργος. 

10 ψέμματα που πρέπει να πάψουμε να λέμε στον εαυτό μας.

Το μυαλό μας παίζει ύπουλα παιχνίδια και τις περισσότερες φορές, η τυφλή εμπιστοσύνη που έχουμε στον εαυτό μας, μας κάνει να μην βλέπουμε το λάθος στο οποίο ο ίδιος μας εκθέτει. Ο φόβος, ο πανικός, οι εδραιωμένες συνήθειες και αντιλήψεις είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι στην προσωπική μας εξέλιξη και πρόοδο και αξίζει ο καθένας να αφιερώσει λίγο χρόνο για να «δει» την πραγματική αλήθεια πίσω από τα ψέμματα που αραδιάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας και όχι μόνο μας κρατάνε πίσω, αλλά μας σπρώχνουν προς τελείως λάθος κατευθύνσεις.Κάθε φορά λοιπόν, που θα είστε έτοιμοι να πάρετε την «κατηφόρα» θυμηθείτε σε πόσες λάθος αντιλήψεις στηρίζεται η διάθεσή σας και κάντε στροφή 180ο για την «ανηφόρα»...

1. «Είσαι όλα όσα σκέφτεσαι και νιώθεις»

Δεν είμαστε οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας και τη στιγμή που θα το πιστέψουμε αυτό θα κάνουμε το μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας. Οι κακές σκέψεις που κάνουμε όταν είμαστε πεσμένοι ψυχολογικά και η ζήλεια που νιώθουμε όταν βλέπουμε την νυν του πρώην, δεν μας κάνουν ούτε κακούς ούτε και ζηλόφθονες. Οι σκέψεις φεύγουν και τα συναισθήματα είναι παροδικά και δεν αποδεικνύουν τίποτα για τον πραγματικό μας χαρακτήρα.

2. «Δεν αξίζει το ρίσκο»

Οι περισσότεροι αναζητούμε την ασφάλεια στη ζωή μας, αλλά το μεγαλύτερο ψέμα είναι η πεποίθηση ότι θα τη βρούμε. Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι οι αλλαγές που πρόκειται να συμβούν και το αποτέλεσμα της κάθε πράξης μας, όσο σίγουροι και να είμαστε για την επιλογή μας, θα είναι πάντα αβέβαιο. Το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να είστε σίγουροι είναι πως η μοναδική προτεραιότητά σας πρέπει να είναι και πάντα θα είναι ο εαυτός σας και κανείς άλλος.

3. «Η υλική ευτυχία»

Το ότι δεν αγοράζεται η ευτυχία το γνωρίζουν καλά, όσοι έχουν και όσοι δεν έχουν πλούτη. Το να επιμένετε εσείς σε αυτό, ακόμα και αν είστε από τους πρώτους, δεν σας κάνει ευτυχισμένο, αν σας λείπουν πράγματα όπως η αληθινή αγάπη, το ξεκαρδιστικό γέλιο, ο αυθορμητισμός της στιγμής, η ευγνωμοσύνη για το καλό που σας δόθηκε και η συντροφικότητα των φίλων. Αλλά κάτι μου λέει, πως δεν είστε από τους πρώτους και το ότι σε αυτό το γεγονός (ότι δεν είστε πλούσιοι δηλαδή) αποδίδετε τη μελαγχολία σας, είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείτε να κάνετε.

4. «Είσαι χοντρός, άσχημος και βλάκας»

Πάντα θα υπάρχει κάποιος εξυπνότερος, λίγο πιο αστείος και ελαφρώς πιο επιτυχημένος από εσάς αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Η παγίδα των συγκρίσεων είναι η χειρότερη από όλες, όχι επειδή μπορεί να μην έχει καλά αποτελέσματα αλλά επειδή πέφτουμε μόνοι μας μέσα σε αυτή. Ο καθένας έχει τις δικές του χάρες και αυτός ο όμορφος και καλλίγραμμος γείτονας είναι πολύ πιθανό να ροχαλίζει σαν τρένο και να μη μπορεί να σταυρώσει γυναίκα στο πλάι του. Εσείς όμως....

5. «Είσαι το θύμα της ζωής»

Το ευκολότερο πράγμα στη ζωή είναι η θυματοποίηση και η απόδοση ευθυνών μονίμως στους άλλους και ποτέ στον εαυτό μας. Κανένα «θύμα» όμως δεν γνωρίζει την ικανοποίηση που νιώθει εκείνος που αναγνωρίζει τα λάθη του και μαθαίνει από αυτά, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και εξελίσσεται κάθε μέρα και περισσότερο μέσα από τις εμπειρίες του. Ο μοναδικός υπεύθυνος για τη ζωή μας είμαστε εμείς, όσο και αν κάποιοι επιμένουν σθεναρά για το αντίθετο.

6. «Δεν χρειάζομαι τους φίλους»

Θα είναι πολλές οι φορές που οι συνθήκες και οι προτεραιότητες της ζωής θα σας έχουν απομακρύνει από τους φίλους σας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους έχετε ή δεν σας έχουν εκείνοι ανάγκη. Οι φίλοι, όσο και αν ισχυρίζεστε ότι μπορείτε και χωρίς αυτούς, σας κάνουν καλό σε πολλά επίπεδα. Με τους φίλους πολλαπλασιάζετε τη χαρά και μοιράζετε τη λύπη, καταπολεμάτε τη μοναξιά και είναι εκείνοι που θα σας κάνουν να ξεχάσετε τα προβλήματα σας όταν ο πανικός μοιάζει ο μοναδικός σας σύντροφος.

7. «Το παρελθόν καθορίζει το μέλλον μας»

Μην γίνετε σαν την χήρα στο απέναντι διαμέρισμα που ζεί μόνο με τις αναμνήσεις του πεθαμένου συζύγου της και μιας ζωής που πέρασε και χάθηκε. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και τα παλιά μας λάθη δεν μας καθορίζουν, αλλά μόνο μας διδάσκουν. Οι λάθος επιλογές του παρελθόντος θα γίνουν σωστές αποφάσεις του μέλλοντος μόνο αν εμείς το θελήσουμε.

8. «Είμαστε μόνοι»

Κάθε φορά που έχει πέσει η διάθεσή σας και νιώθετε πιο μόνοι και από μόνοι, θυμηθείτε ότι δεν είστε (μόνοι). Ακόμα και αν δεν βλέπετε τη σύνδεσή σας με όλους όσοι νιώθουν το ίδιο άσχημα με εσάς, γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί άλλοι στην ίδια κατάσταση με εσάς εκεί έξω, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει αυτή η σύνδεση. Όσο και αν επιμένετε για το αντίθετο, δεν είμαστε μόνοι, ώστε να έχετε το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε το χαρτί της μοναξιάς, κάθε φορά που δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τους προσωπικούς σας δαίμονες.

9. «Στόχευε πάντα στην τελειότητα»

Ο στόχος για το καλύτερο δεν πρέπει να γίνει εμμονή για το τέλειο. Η τελειομανία φέρνει μαζί της το άγχος, την απαισιοδοξία, την ενοχή και συχνά την απογοήτευση. Μην ξεχνάτε πως τα λάθη είναι ανθρώπινα, να μην παίρνετε τον εαυτό σας και τόσο σοβαρά και ότι κανείς δεν είναι τέλειος.

10. «Να είσαι σε επαγρύπνηση για ό,τι σου συμβαίνει»

Οι έννοιες, τα άγχη και τα δυσεπίλητα προβλήματα της καθημερινότητας δεν έχουν τελειωμό και αυτός είναι ένας από τους παγκόσμιους κανόνες της ανθρώπινης φύσης. Μην περιμένετε λοιπόν να αλλάξει αυτή τη συνθήκη, αλλά μην θεωρείτε και συνέπεια αυτού πως δεν θα βρείτε ποτέ τη γαλήνη. Η γαλήνη και η ηρεμία της ψυχής, για την ακρίβεια, είναι ήδη εδώ, απλά δεν την βλέπουμε. Κάντε ένα πείραμα με τον εαυτό σας και αντιμετωπίστε μια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που συνηθίζατε μέχρι τώρα και ίσως η λύση που ψάχνατε να ήταν ακριβώς αυτή η διαφορετική οπτική γωνία. Καμία σωστή απόφαση δεν πάρθηκε ποτέ υπό το πρίσμα του άγχους και του πανικού.

Πηγή

Κι αν τελικά η νοημοσύνη αποτελεί εξελικτικό μειονέκτημα;

Κι αν τελικά η νοημοσύνη είναι εξελικτικό μειονέκτημα;

Επεξεργαζόμουν καιρό αυτή την ιδέα στο κεφάλι μου. Αν τελικά, όσο πιο έξυπνος γίνεται κάποιος, τόσο περισσότερο τείνει να αποστραφεί της ανθρώπινης υπόστασής του;

Τείνω να πιστέψω πως τελικά η συνείδηση αποτελεί υποπροϊόν της εξελικτικής διαδικασίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξελίχθηκε με τρόπο τέτοιο ώστε να κατέχει τη μέγιστη προσαρμοστική ικανότητα με αποτέλεσμα να ανταπεξέρχεται στις αντιξωότητες του φυσικού του περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι ανέπτυξε νοητικές ικανότητες οι οποίες του επέτρεψαν να λύνει προβλήματα, να είναι δημιουργικός να έχει την ικανότητα να φαντάζεται και να εξάγει συμπεράσματα από τη σκέψη καθώς και πολλά άλλα πλεονεκτήματα.

Φαίνεται όμως τελικά πως μαζί με το εξελικτικό πλεονέκτημα που απέκτησε ο Homo Sapiens, κληρονόμησε από τη θεία φύση τη συνείδηση· και κάπου εδώ ξεκινάει το παράδοξο.

Έχω αναπτύξει θεωρία στο κεφάλι μου. Για τον "Άνθρωπο" και τον "ανθρωπάκο" που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Τη διτή φύση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Τη διαρκή μάχη μεταξύ ενστίκτων και συνείδησης.

Η συνείδηση λοιπόν φαίνεται να "αποστασιοποιείται" και να απέχει από το τρίπτυχο που απαντάται στη φύση: Γέννηση, Αναπαραγωγή, Θάνατος.

[Έρευνα στο LSE University κατέληξε πως νοημοσύνη και μητρικό ένστικτο έχουν αντιστρόφως ανάλογη σχέση (παραπομπή:  Satoshi Kanazawa, LSE, Intelligence paradox)]

Το παράδοξο λοιπόν: Ο άνθρωπος, μια (φαινομενικά τουλάχιστον) αναπαραγωγική, βιολογική

μηχανή, όπως κάθε ζωντανός ή σχεδόν ζωντανός (ιός) οργανισμός φαίνεται να έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί: "Γιατί;". Ο άνθρωπος, αναγνώρησε τη ματαιότητα της ύπαρξης όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από το γνωστικό και εμπειρικό του υπόβαθρο και απαρνήθηκε το ρόλο του ως μαριονέτα στην ανούσια αυτή παράσταση που ονομάζουμε ζωή.

Η ίδια η φύση, η οποία μας "δώρησε" τη νόηση, τώρα τίθεται υπό αμφισβήτηση λόγω αυτής. Το εξελικτικό εκείνο πλεονέκτημα το οποίο μας εξασφάλισε υπεροχή, τώρα -δυνητικά- απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη.

Προσωπικά είμαι ευγνώμων που έχω συνείδηση. Συνειδητοποιώ ότι όλα είναι τόσο ανούσια· και αν υπάρχει κάτι που πραγματικά έχει ουσία, αυτό θα είναι η συνείδηση, ή τέλος πάντων αυτό το ουσιώδες "κάτι" θα περιέχει μέσα του τη συνείδηση.

Μου μοιάζει τόσο περίεργο που είμαι άνθρωπος. Τι είμαι; Ένα κομμάτι κρέας με ικανότητα νόησης. Μια σωρός με ημερομηνία λήξης (θάνατος) που περιφέρεται και ψάχνει τροφή (επιβίωση) και ηδονή (αναπαραγωγή). Αυτά τουλάχιστον είναι ο "ανθρωπάκος", το μέρος μου που αποτελεί το ζώο που κρύβω μέσα μου. Ο "Άνθρωπος", το άλλο μέρος μου, είναι κάτι άλλο, αυτό το  ανεξήγητο, το περίεργο, το ακατανόητο... το μαγικό.

Παρ' όλα αυτά, παραμένω άνθρωπος. Δέσμιος της υλικής μου υπόστασης και των ενστίκτων μου. Αυτό σημαίνει πως αν θέλω να ευδαιμονίσω στη ζωή, θα πρέπει να βρίσκομαι σε μια ισορροπία. Σε μια ισορροπία μεταξύ του "ανθρωπάκου" και του "Ανθρώπου", με προτεραιότητα τον "Άνθρωπο".

8 Φεβρουαρίου 2014

...και τελικά, φτάνω στο σημείο να πω: "Είναι καλύτερα έτσι". Όσες φορές και να γονάτισα, όσες φορές και να έπεσα ξέρω ότι με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα και είμαι περήφανος γι' αυτό. Όλοι τρώμε χαστούκια απ' τη ζωή, ο καθένας έχει μια δικιά του ιστορία να αφηγηθεί. Άλλες ιστορίες έχουν τη μορφή παραμυθιού, άλλες ενός βαρετού μυθιστορήματος, άλλες ενός εφιάλτη, μιας ταινίας τρόμου. Αυτές οι ιστορίες διαμορφώνουν το ποιοί είμαστε. Είναι στο χέρι σου να αξιοποιήσεις και να πάρεις τα καλύτερα διδάγματα από την ιστορία σου ή να αφήσεις τις καταστάσεις να σε καταστρέψουν και να καθορίσουν το ποιός είσαι.

Μα τελικά, είναι καλύτερα έτσι. Σε καμία περίπτωση δε θα ξαναβίωνα καταστάσεις του παρελθόντος που σημάδεψαν τη ζωή μου, μα δε μετανιώνω γι αυτές. Είμαι ευγνώμων πλέον και νιώθω ότι κατάφερα να χρησιμοποιήσω τη τραγικότητα και σκληρότητα των όσων συνέβησαν για να διδαχτώ. Όλα αυτά με έκαναν και με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα. Δε ξέρω πως θα ήμουν χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Ξέρω πάντως πως είμαι -σχετικά- ευχαριστημένος σε αυτό που έχω φτάσει να είμαι σήμερα. Σίγουρα έχω πολλές μαύρες σελίδες, σίγουρα μπορώ να γίνω καλύτερος, σίγουρα υπάρχω και σε καλύτερη έκδοση. Προσπαθώ όμως και είμαι ακόμα νέος, πολύ νέος. Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου να καλλιεργησω και να κάνω το σπρο μέσα μου να ανθήσει.

Είμαι δυνατός, είμαι σίγουρος πλέον. Και είμαι δυνατός όχι επειδή δεν είμαι εύθραυστος, άλλα το αντίθετο. Ξέρω πλέον ότι ο,τι και να συμβεί, όσες φορές και να πέσω, θα ξανασηκωθώ πιο δυνατός και πιο έμπειρος από τα διδάγματα που πήρα λόγω της πτώσης. Ξέρω ότι είμαι δραστήριο άτομο και ο,τι και να συμβεί θα βρω τρόπο να σταθώ στα πόδια μου. Είμαι δυνατός γιατί αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου. Ξέρω ότι είμαι άνθρωπος, εύθραυστος, έχω κι εγώ δαίμονες που με κυνηγούν, ανασφάλειες, αδύναμα σημεία. Δυνατός λοιπόν είναι εκείνος που αναγνωρίζει τα σημεία αυτά του ατόμου του και φροντίζει για την ευδαιμονία και την ισορροπία στη ζωή του.

Πλέον λοιπόν δε φοβάμαι. Πιστεύω σε εμένα. Ξέρω ότι θα βρώ το δρόμο. Είμαι χαμένος, ακόμα ψάχνω το μονοπάτι μου. Αγναντεύω όμως προς τη σωστή κατεύθυνση, θεωρώ. Έχω κάποιες βασικές αρχές στη ζωή μου, οι οποίες κατακτήθηκαν μετά από κόπο και πειραματισμό. Στη περίπτωσή μου δεν ισχύει το "η οικογένεια του μεταβίβασε καλές αρχές". Αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και τις αρχές. Οι πεποιθήσεις μου λοιπόν υπάρχουν και είναι προϊόν επεξεργασίας. Ξέρω το γιατί -ή μπορώ να το προσεγγίσω αν χρειαστεί- ώστε να υποστηρίξω το λόγο που συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι, τουλάχιστον στη πλειοψηφία των περιπτώσεων. 

Η ύπαρξη η ίδια, η ζωή, η συνείδηση... περίεργα που είναι όλα. Περίεργο που είναι να είσαι άνθρωπος, να ζεις. Τραγική ειρωνία. Δε ξέρουμε καν το νόημα, το σκοπό, μα ίσως έχει πλάκα. Μα ίσως κάτι υπάρχει, ή ίσως και όχι. 

5 Φεβρουαρίου 2014

Μιλούσα με τον αδερφό μου, προσπαθούσα να του εξηγήσω κάποια πράγματα για το τι είναι για μένα η ζωή. Προσπάθισα να τον προβλιματίσω, να τον κάνω να αναρωτηθεί ποιός είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Πρώτη φορά έννισα ότι γνωρίζει η οικία Χωριανόπουλου το πραγματικό Ηλία.

Επίσης κατάλαβα ότι καθημερινά προσποιούμαι. Δε μιλάω ποτέ γι' αυτά, μόνο κάποιες φορές όταν με πνίγουν που τα γράφω στο blog μου. Στη καθημερινότητα είμαι ένα άλλο άτομο, ένα νορμάλ άτομο. Ένα ψέμα. Νιώθω ότι φοράω καθημερινά τη μάσκα μου και πάω στο σχολείο. Βλέπω όλα αυτά τα οποία μέσα μου έχω αναλύσει, κρίνει και επεξεργαστεί και δε μιλάω. Τα πνίγω μέσα στο κεφάλι μου.

Κάποιες φορές, όταν τύχει, ξεσπάω είτε σε μελαγχολία, είτε σε διαρκή αδιαθεσία, είτε γράφοντας... σκεπτόμενος όλα αυτά. Νομίζω ότι κανείς δε ξέρει ποιός πραγματικά είμαι. Μόνο αν κάτσω και μιλήσω νιώθω ότι μπορεί να με γνωρήσει πραγματικά ο άλλος. Η ίδια μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα για το ποιός είμαι, το ξέρω, το βλέπω καθημερινά. Οι καθηγητές, οι συμμαθητές, δεν έχει κανείς ιδέα.

Κανείς εξ' άλλου δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά τα "abnormal" που με απασχολούν. Έχουμε μάθει να έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε. Κι εγώ κάποιες φορές, έχω -τόσο καλά- καταπιέσει τον Ηλία μέσα μου που νιώθω ότι όλα είναι καλά. Δε με ενδιαφέρει τίποτα και νιώθω "φυσιολογικός". Ευτυχώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέφω απότωμα στη πραγματική πλέον πραγματικότητα.

20 συμβουλές στον 20χρονο εαυτό μου

Τι θα μου έλεγα αν μπορούσα να γυρίσω 10 χρόνια πίσω

1) Μη φοβάσαι να κάνεις λάθη. Μην έχεις το «σύνδρομο της καλής μαθήτριας». Η ζωή δεν είναι διαγώνισμα τριμήνου, είναι δεκάλεπτο απροειδοποίητο τεστάκι. Αυτοσχεδίασε και κάνε όσα περισσότερα λάθη μπορείς. Και να τα αγαπάς. Είναι αξιολάτρευτα.

2) Οι φίλοι σου είναι η οικογένειά σου. Φρόντισε να είναι μικρή και αγαπημένη. Όσο μεγαλώνεις, θα κάνεις σπανιότερα καινούριους φίλους. Γι’ αυτό μην αφήσεις να φύγουν από τη ζωή σου άνθρωποι που νοιάζεσαι χωρίς να παλέψεις. Το ξέρεις το γνωστό «ουδείς αναντικατάστατος»; Να το ξεχάσεις. Είναι μεγάλο ψέμα.

3) Να διαβάσεις πολλά καλά βιβλία και ακόμα περισσότερα κακά. Η έμπνευση κρύβεται σε περίεργα μέρη και το αντιπαράδειγμα θα σου είναι περισσότερο χρήσιμο από το παράδειγμα.

4) Μη χάνεις τόσο χρόνο προσπαθώντας να ξεπεράσεις ανθρώπους και καταστάσεις. Συνέχισε τη ζωή σου, κοίτα μπροστά και θα τα ξεπεράσεις όλα στην πορεία. Μην περιμένεις να κλείσουν όλες οι πληγές για να πάρεις μπρος και να συνεχίσεις, γιατί κάποιες πληγές δε θα κλείσουν ποτέ.

5) Κοίτα πόσο μπορείς να ταξιδέψεις ανάλογα με την οικονομική σου κατάσταση και ταξίδεψε το διπλάσιο. Δεν το κόβω να γίνεσαι πλούσια. Τα ταξίδια, όμως, θα σου μείνουν. Δε θα το μετανιώσεις. Στο υπόσχομαι.

6) Ξενύχτησε πολύ και δες την ανατολή όσες περισσότερες φορές γίνεται. Με αυτόν που γουστάρεις εκείνη τη στιγμή, με φίλους, μόνη.

7) Μην έλκεσαι από ανθρώπους με προβλήματα. Απόβαλε το «σύνδρομο της Μητέρας Τερέζας» γιατί δεν είναι δουλειά σου να φτιάξεις κανέναν άνθρωπο σπασμένο. Τουλάχιστον όχι μέχρι να φτιάξεις πρώτα τον εαυτό σου.

8) Μη μετανιώσεις ποτέ για τίποτα. Γιατί με το που θα το κάνεις, θα συμβεί ένα μαγικό και αυτό που είπες ότι μετάνιωσες θα το ακούσει και θα σε στοιχειώσει για πάντα. Αν σε βοηθάει να το θυμάσαι, να ακούς συχνά το "Non, je ne regrette rien" της Piaf. Α! Και να το τραγουδάς (ακόμα και παράφωνα).

9) Να πηγαίνεις πάντα στο κρεβάτι με ένα καλό βιβλίο ή με κάποιον που έχει διαβάσει τουλάχιστον ένα.

10) Να χορεύεις. Πολύ. Κάτι μου λέει πως θα ερωτευτείς το τάνγκο. Μια δοκιμή θα σε πείσει. ΥΓ. Αλλά μακριά από άντρα τανγκέρο.

11) Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε κάνει να πιστέψεις πως είσαι συνηθισμένη.

12) Ερωτεύσου άφοβα και άσε να σε σπάσουν. Όχι, δε θα ξανακολλήσεις. Αλλά θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.

13) Να είσαι πάντα με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς. (Το νευρικό γέλιο απαγορεύεται). Φρόντισε να κάνεις τις αντίστοιχες ρυτίδες γύρω από τα χείλη. Θα σε τσεκάρω.

14) Μείνε μακριά από ανθρώπους που κουτσομπολεύουν, από αυτούς που κάνουν πως τα ξέρουν όλα, από αυτούς που δε χωνεύουν τα άντερά τους και από άντρες Υδροχόους.

15) Δούλεψε σκληρά και μην αφήσεις να σου χαριστεί τίποτα. Μόνο έτσι θα σέβεσαι πάντα τον εαυτό σου. Και μην ζηλέψεις ποτέ αυτούς που παίρνουν κάτι χωρίς να το αξίζουν. Δεν είναι δική σου δουλειά το τι κάνουν οι άλλοι, βρε παιδάκι μου.

16) Να διεκδικείς ό,τι σου αξίζει. Κανείς δε θα σου δώσει τίποτα απλόχερα, αν δεν το ζητήσεις.

17) Μην είσαι ανυπόμονη. Η ζωή είναι σαν τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Αν έχεις από την αρχή όλες τις απαντήσεις και δε χρειαστεί να το ψάξεις, βαριέσαι.

18) Πήγαινε και κανά γυμναστήριο, καλό μου. Με τόσες σοκολάτες που θα φας, πρέπει να κάνεις και κανά ποδήλατο.

19) Μάθε να λες στους ανθρώπους πώς αισθάνεσαι και τι σε πληγώνει πριν σκάσεις και εξαφανιστείς από προσώπου γης. Δε μπορούν να μυρίσουν τα νύχια τους και δε σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.

20) Μη φρικάρεις όταν φτάσεις 30. Αν κάνεις όλα τα παραπάνω, δε θα θεωρήσεις το χρόνο χαμένο.

ΥΓ. Σε αγαπάω και σε περιμένω

Της Λουκίας Μητσάκου

24 Ιανουαρίου 2014

Από τα 15 μου νομίζω, από τότε που είδα πρώτη φορά αυτό και άλλα βίντεο, από τότε που άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρυσα τη πραγματικότητα, από τότε, μέχρι και σήμερα -και μάλλον μέχρι την ημέρα που πεθάνω, αν πεθάνω- πονάω. Πονάω. Προσπαθώ να κρατηθώ και να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά. Προσποιούμαι ότι όλα είναι καλά, εθελοτυφλώ απέναντι στη πραγματικότητα, επαναλαμβάνω συνεχώς στον εαυτό μου πόσο χαρούμενος είμαι. Μου υπενθυμίζω τους στόχους, τις φιλοδοξίες μου, τα όνειρά μου και προσπαθώ να αντλήσω δύναμη από αυτά.

Μέσα μου όμως ξέρω, μέσα μου γνωρίζω, καταλαβαίνω ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι καλά. Όσο και να προσπαθώ ξέρω ότι ζω σε μια κατεστραμμένη, διευθαρμένη και τυφλή κοινωνία. Πονάω να βλέπω το ανθρώπινο είδος να αυτοκαταστρέφεται. Πονάω να βλέπω τον άνθρωπο να εφτελίζεται, να ζει αποπροσανατιλοσμένος και χαμένος. Πονάω να ξυπνάω κάθε πρωί σε αυτή τη κοινωνία.

Δε τα κατάφερε ο άνθρωπος, και αυτό με πληγώνει. Δε κατάφερε να τιθασεύσει το θηρίο μέσα του. Δε κατάφερε ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει το ύψιστο δώρο, τη νόηση για να κυριαρχήσει στη σάρκα, στο ζώο που κρύβει μέσα του. Αντίθετα, ο άνθρωπος έκανε κάτι πολύ άσχημο. Εκμεταλλέυτηκε τη νόηση, εκμεταλεύτηκε τη νόησή του για να γίνει ακόμα πιο μοχθηρός. Έγινε επικύνδηνος για τον ίδιο του τον εαυτό. Πλήρης αλλοτροίωση της έννοιας του πνεύματος.

Θλίβομαι. Θλίβομαι μα συνεχίζω να έχω πίστη στην ανθρωπότητα. Είμαι 17 άλλα νομίζω ότι ξέρω ποια είναι η λύση. Ναι, αυτό πρέπει να είναι, είμαι σίγουρος. Αν θέλουμε η κατάσταση να αλλάξει πρέπει να στοχεύσουμε στη νόηση, στην ικανότητα αυτή, που εν δυνάμει μπορεί να μεταμορφώσει το ζώο. Η παιδεία, εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Πρέπει η πολιτεία να αναλάβει την ουσιαστική μόρφωση των παιδιών της. Η γενιά μας είναι χαμένη. Είμαστε διαυθαρμένοι, είμαστε μολυσμένοι, λυπάμαι.Πρέπει να φροντίσουμε οι νέες γενιές να μεγαλώσουν διαφορετικά, να έχουν σημαντικές ευκαιρίες να ανελιχθούν πνευματικά. Οι νέες γενιές θα αποτελούν 

20 Iανουαρίου 2014 (Ποιός είμαι;)

...και φτάνουμε τελικά στο σημείο όπου η ανθρώπινη συνειδητότητα μπορεί να "τρέξει" σε ένα υπολογιστή.Φτάνει η στιγμή που κάθε άνθρωπος μπορεί να περάσει σε μια διαφορετική πραγματικότητα,μια εικονική πραγματικότητα.

Υπάρχουν ενδείξεις σήμερα,αναμένεται η απόδειξη των ισχυρισμών, ότι το σύμπαν και ο,τι το αποτελεί είναι πληροφορίες σε ένα δισδιάστατο χώρο σε μορφή παλώμενων χορδών από κάτι (αυτό το κάτι δεν ξέρω αν εγώ δεν έχω καταλάβει τι είναι ή γενικά δε ξέρουμε).

Αυτό το οποίο θέλω να πω είναι πως εγώ,εσύ και ότι μπορείς να δεις γύρω σου είναι πιθανών πληροφορίες σε ένα κάτι, αυτό που ονομάζουμε χώρο.

Και σκέφτομαι...πόσο διαφέρει αυτό, από το να τρέξω μια ολόκληρη πραγματικότητα σε ένα υπερυπολογιστή; Πόσο διαφέρει ένα σύμπαν μέσα σε ένα υπολογιστή; Τα πάντα και πάλι θα είναι πληροφορίες αποθηκευμένες σε κάτι ανάλογο του σκληρού δίσκου... το χώρο τους όπως πιθανών να λένε οι επιστήμονες αυτής της πραγματικότητας.

Επίσης,δεδομένων των παραπάνω, πως γνωρίζω ότι ακόμα και εμείς δεν είμαστε κάτι παρόμοιο; Πως γνωρίζουμε, πως μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένα "πρόγραμμα" που τρέχει σε μια πλατφόρμα;

Και κάτι ακόμα. Αν ανακαλύψουμε πως να εισέλθουμε σε μια νέα πραγματικότητα μέσα σε κάποιον υπολογιστή, γιατί να μη το κάνουμε; Τι ορίζουμε ως πραγματικότητα; Υπάρχει; Τείνω να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα πλέον ως κάτι αφηρημένο. Εξάλλου η πραγματικότητα είναι όλα όσα μπορεί ο εγκέφαλός σου να αντιληφθεί. Το σύμπαν είναι μαθηματικά, τα οποία ο εγκέφαλός μας μπορεί να μετατρέψει σε κάτι χειροπιαστό προκειμένου να ανταπεξέλθει στον αγώνα της διαιώνισης του είδους. Και αν το σύμπαν δεν είναι μαθηματικά, τελικά τι είναι; Μπορεί απλά να είναι! Έτσι, αφηρημένα.

Ουσιαστικά το σύμπαν είναι κάτι το οποίο μπορεί να περιγραφεί, ή είναι το ίδιο μαθημετικές σχέσεις οι οποίες λαμβάνουν υπόσταση σε ένα χώρο φτιαγμένο από αυτό που ονομάζουμε ύλη-ενέργεια.

Νιώθω περίεργα πολύ.Κάτι τέτοιες σκέψεις λειτουργούν σαν μιας μορφής Sucker Punch που με ξεβολεύουν βίαια από τη πραγματικότητα και με κάνουν να νιώθω τόσο... απερίγραπτος.

10 Ιανουαρίου 2014

Έχω κάνει πράγματα τα οποία έχω μετανιώσει.Έχω κάνει πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανος. Αναγνωρίζω παρ'όλα αυτά ότι ο,τι έχω κάνει έχει γίνει μετά από σκέψη. Έχω έντονη προσωπικότητα.Αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και τα δεδομένα.

Δε μπορώ να αποδεχτώ κάτι ως δεδομένο από τη στιγμή που δεν έχω πειστεί εγώ ο ίδιος ότι δικαίως θεωρείται δεδομένο.

Δεν είμαι το άτομο που δε θα κάνει κάτι επειδή δεν είναι αποδεκτό. Δεν είμαι το άτομο που θα συμβιβαστεί στις κοινωνικές νόρμες και θα ακολουθήσει τη μάζα. Εν δυνάμει, θεωρώ τον εαυτό μου επικύνδηνο. Δρώ σύμφωνα με την ηθική. Τη δική μου ηθική. Σκέφτομαι, αξιολογώ, κρίνω, προσπαθώ να βλέπω αντικειμενικά και δρω αναλόγως, ή τουλάχιστον προσπαθώ πάντα,άσχετο αν δε τα καταφέρνω και πάντα. Αφήνω το μυαλό μου ανοιχτό στο να δεχτεί επιρροές και να επηρεαστεί μετά από φιλτράρισμα των επιρροών.

Αυτό συμαίνει ότι αν δεν έχω πειστεί, ή δεν έχω καταλάβει γιατί δε πρέπει να κάνω κάτι, πιθανώς θα το κάνω. Ίσως είναι λάθος ενώ δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου αν είναι σωστό να το κάνω, γιατί ίσως καταλείξω στο ότι όντος ήταν λάθος. Μεγαλώνοντας χτίζω την ηθική μου και πάντα προσπαθώ να δρω σύμφωνα με αυτήν. Είμαι όμως άνθρωπος, έχω πάθη και αδυναμίες.

Αυτό που νιώθω ότι χρειάζομαι στη πορεία της εξέλιξής μου είναι επιρροές. Θετικές επιρροές που να με βοηθίσουν να χτίσω την ηθική μου. Επιρροές ώστε να καταφέρω να καταλάβω γιατί να μη πράξω το ήδη δεδομένο "κακό" για τη πλειοψηφία. Έχω όρια και φραγμούς, δεν είμαι ένα ζώο. Απλώς θέλω να ξέρω κάθε φορά ότι αυτό που κάνω ή δε κάνω, το κάνω ή δε το κάνω γιατί το έχω επεξεργαστεί και έχω καταλείξει στο ότι πρέπει να πράξω έτσι ως ενσυνείδητο ον. Το λάθος που καταλογίζω στον εαυτό μου, και δικαιολογώ λόγω εφηβείας είναι ότι έχω πράξει επιπόλαια. Ενώ έχω μπει στη διαδικασία να σκεφτώ αν πρέπει η οχι να το κάνω, δε μπορούσα να καταλήξω σε μια θετική ή ανρνητική απάντηση και έτσι απλά έκανα αυτό που ορίζει η ανθρώπινη φύση μου.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ερχόμαστε από το τίποτα και φεύγουμε για το άγνωστο. Ποιός ορίζει το σωστό ή το λάθος,το δίκαιο ή το άδικο. Ποιός ακόμα καν ορίζει τι είναι αυτό που βιώνουμε,αυτό που ονομάζουμε ζωή. Ο άνθρωπος διαισθητικά χρησιμοποιεί τη συνείδηση για να δημιουργήσει αυτό που μοιάζει να φαίνεται σωστό: Ηθική,ισορροπία και τόσα άλλα.

πεινάω...έχω ψάρια. (8 Ιανουαρίου 2014)

...είμαι στο δρόμο.Γυρνάω από το γυμανστήριο.Έκανα διαλλειματική προπόνηση σήμερα ενώ είχα 2,5 μήνες να κάνω οποιασδήποτε μορφής αερόβια και νιώθω μια βαριά ντάγκλα,μια χαλαρωτική μαστούρα,νιώθω ότι ο χρόνος κυλά αργά...Ωωω,γλυκιά μαστούρα.

Βυθίζομαι στις σκέψεις,ξέρω ότι θα επέλθει βάναυσος βιασμός του είναι μου.Ενδίδω,νιώθω τη μαστούρα να γαργαλάει τα κατάστιχα του μυαλού μου.Σκέφτομαι...

Εγώ...είμαι μια αντότητα αποτελούμενη από σωματίδια ύλης.Ύλη...μια ιδιότητα της ύπαρξης.Η "ουσία" της δόμησης των πάντων.Ο,τι διακρίνω γύρω μου,όσα βλέπω,όσα αφουγκράζομαι...αποτελούνται από ύλη.Χάρης τα 13 σωματίδια (απ όσο ξέρουμε) ύλης και αλληλεπίδρασης και τις 4 δυνάμεις που αποτελούν το σύμπαν στο οποίο ζω (παρ' όλα αυτά, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω την ουσία της ύπαρξης,για ποιό λόγο να είναι έτσι δηλαδή και οχι αλλιώς) καταφέρνω και βιώνω τα γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω μου.

Σκέφτομαι...τι είναι η σκέψη;Η σκέψη δεν είναι ύλη.Τι στο διάολο γίνεται εδώ; Με πιάνει ρήγος,περνάω τους δρόμους χωρίς καν να κοιτάω για κίνηση.Μα τι μαλάκας που είμαι.Σκέφτομαι...τι είναι η σκέψη;
Η σκέψη προέρχεται από την ύλη,η συνείδηση είναι προϊόν της ενδοεπικοινωνίας των νευρώνων και των συνάψεων του εγκεφάλου.Άλλα το προϊόν αυτό,η σκέψη...η συνείδηση,τι διάολο είναι; Ποιά είναι η υπόστασή της στο σύμπαν;

Γίνεται να υφίστανται κάτι στο σύμπαν το οποίο δεν είναι ύλη;Τι αντίκρισμα έχει σαν πληροφορία;

Πληροφορία...τα πάντα στο σύμπαν είναι πληροφορίες.Διάφορες θεωρίες (θεωρία Μ) υποστηρίζουν ότι όλα όσα υπάρχουν είναι πληροφορίες από "κάτι" (χορδές) οι οποίες "κωδικοποιούν" τα πάντα.Η σκέψη όμως...τι είναι;Τι μπορεί να είναι;

Η σκέψη είναι κάτι τόσο προσωπικό.Με τη σκέψη δημιουργείς μια δική σου πραγματικότητα...παράγεις κόσμους και έννοιες,εικόνες και γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ.Τι είναι όλα αυτά;Ποιά είναι η φύση τους;Ποιά είναι η προβολή τους στο σύμπαν;

Τα κατάφερα...νιώθω περίεργα.Οχι άσχημα,απλά περίεργα.Δε ξέρω τι διάολο κάνω,ποιός είμαι,που πάω.Πάλι καλά το βρίσκω ενδιαφέρον.Πάει ανά φάσεις εξάλλου...άλλοτε δε το αντέχω,νιώθω να βουλιάζω,να γονατίζω μπροστά στα υπαρξιακά ενώ άλλοτε ερεθίζομαι,γαργαλιέμαι και γουστάρω που δε ξέρω τίποτα για μένα,που δε ξέρω τίποτα για τίποτα,φαίνεται να έχει πλάκα.

Μα τελικά τι είμαστε;Τι κάνουμε εδώ;ΟΛΑ μοιάζουν τόσο αντιφατικά.Τα ένστικτα εναντίον της συνείδησης (ηθικής),η ματαιοδοξία της ύπαρξης εναντίων πάλι της συνείδησης (κάτι τόσο μαγικό και περίεργο).Νιώθω διχασμένος,δε ξέρω πως να νιώσω.Δέος κυρίως,δέος και ένα αστείρευτο πάθος να μάθω τι είμαι.Να μάθω γιατί σκέφτομαι,να μάθω ποιος γ@#$%νος λόγος υπάρχει ώστε να μπορώ εγώ να αναρωτιέμαι όλα αυτά.

Ποιός ξέρει,ίσως η αντιληπτική μου - μας εικανότητα είναι τόσο άπειρα μικρή απέναντι στη πραγματικότητα.Αν υφίστανται τελικά πραγματικότητα...πάω να φάω,κάνει γουρ γουρ...γα#$@να ένστικτα,γα$@$@νες βιολογικές ανάγκες,γιατί να υπάρχετε;Γιατί να είμαι δέσμιος αυτού του αέναου κύκλου;Είμαι μόνο αυτό;Το 'χεσα,πάω να φάω,έχω ψάρια.