Ο δρόμος της αμφισβήτησης δεν είναι εύκολος. Υπάρχουν στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και στιγμές σαν αυτές είναι μάλλον οι πιο αδύναμες που καλείσαι να διαχειριστείς σαν άνθρωπος.
Με ενοχλεί να νιώθω αδύναμος. Με ενοχλεί να σφάλω και να έχω μαύρα σημεία στο χαρακτήρα μου. Με ενοχλεί που δε μπορώ να είμαι τέλειος. Κανείς δε μπορεί -τουλάχιστον αναγνωρίζω τη κατάστασή μου- . Ίσως απλά είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου, ανέκαθεν ήμουν εξάλλου, γιατί να αλλάξει τώρα αυτό;
Είμαι 18, νιώθω ακόμα έφηβος. Έχω την εντύπωση ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι ακόμα εφηβικός, ανώριμος, ασυγκρότητος. Πέφτω εύκολα σε ψυχολογικές, υποσυνείδητες παγίδες του εαυτού μου. Πολλές φορές έχω "τσακώσει" τον εαυτό μου να γίνεται έρμαιο ματαιόδοξων ενστίκτων. Πολλές φορές νιώθω ότι δεν είμαι ελεύθερος. Προσπαθώ όμως.
Θέλω να διαφέρω από το μέσο άνθρωπο του σήμερα. Δε θέλω να είμαι φυσιολογικός, ή τουλάχιστον όχι το "φυσιολογικό" της κοινωνίας. Δε μου αρέσει, δε με εκφράζει. Είναι όσα θέλω να αποφύγω, είναι όσα προσπαθώ να αποβάλλω από μέσα μου, είναι όλα κατάλοιπα της αέναης ανάγκης της ζωής για επιβίωση, εξέλιξη.
Προσβάλλομαι και θίγομαι όταν συνειδητοποιώ ότι λειτουργώ τόσο "ανθρώπινα" και υποσυνείδητα. Ότι η σκέψη μου είναι γεμάτη λογικά σφάλματα και καθοδηγείται από ένστικτα, τραύματα του παρελθόντος και υποσυνείδητο. Νιώθω ότι δεν έχω ελεύθερη βούληση, νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικά εγώ, ότι δεν είμαι ελεύθερος. Ότι η σκέψη μου, η συνείδησή μου είναι δέσμια του υλικού ανθρώπου που αποτελεί μέρος της ύπαρξής μου.
Έχω ένα συγκεκριμένο πρότυπο για τον εαυτό μου -και... μεταξύ μας, το πρότυπο αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις επιρροές μεταβάλλεται και προσαρμόζεται- .Όταν αντιμετωπίζω τη πραγματικότητα, όταν κοιτάω κατάματα τον εαυτό μου και κάνω την αυτοκριτική μου, καταλαβαίνω πως είμαι ανθρώπινος. Πως είμαι κι εγώ φτιαγμένος να είμαι άνθρωπος. Να είμαι ατελής, να κάνω σφάλματα, να πληγώνω άτομα που αγαπώ, να έχω ανάγκη να ικανοποιήσω κοινωνικές ανάγκες να πασχίζω να ταιριάζω στη κοινωνία κ.α.
Είναι εξ' αρχής αδύνατο -παρ' όλη τη προσπάθεια- να θέσεις υπό έλεγχο κάθε ένστικτο, κάθε
υποσυνείδητη ανάγκη, κάθε ανθρώπινο "σφάλμα". Είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε ατελής. Και τελικά, τί είναι το τέλειο; Ποιος μπορεί να ορίσει το τέλειο από το μη τέλειο; Σε θέματα ηθικής, συμπεριφοράς, γενικότερα σε "ανθρώπινα" θέματα, ποιος μπορεί να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος; Πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα, τουλάχιστον εδώ. Σημαντικό είναι να προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να προσπαθείς να είσαι ελεύθερος.
Αλήθεια, αν είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον εαυτό σου, τι άποψη θα είχες για αυτόν;
Προσπάθησε να απαντήσεις χρησιμοποιώντας την αναλυτική ικανότητα της σκέψης σου, μην μείνεις στη πρώτη εντύπωση -η οποία είναι σχεδόν ίδια λίγο ή πολύ, για όλους-
Με ενοχλεί να νιώθω αδύναμος. Με ενοχλεί να σφάλω και να έχω μαύρα σημεία στο χαρακτήρα μου. Με ενοχλεί που δε μπορώ να είμαι τέλειος. Κανείς δε μπορεί -τουλάχιστον αναγνωρίζω τη κατάστασή μου- . Ίσως απλά είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου, ανέκαθεν ήμουν εξάλλου, γιατί να αλλάξει τώρα αυτό;
Είμαι 18, νιώθω ακόμα έφηβος. Έχω την εντύπωση ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι ακόμα εφηβικός, ανώριμος, ασυγκρότητος. Πέφτω εύκολα σε ψυχολογικές, υποσυνείδητες παγίδες του εαυτού μου. Πολλές φορές έχω "τσακώσει" τον εαυτό μου να γίνεται έρμαιο ματαιόδοξων ενστίκτων. Πολλές φορές νιώθω ότι δεν είμαι ελεύθερος. Προσπαθώ όμως.
Θέλω να διαφέρω από το μέσο άνθρωπο του σήμερα. Δε θέλω να είμαι φυσιολογικός, ή τουλάχιστον όχι το "φυσιολογικό" της κοινωνίας. Δε μου αρέσει, δε με εκφράζει. Είναι όσα θέλω να αποφύγω, είναι όσα προσπαθώ να αποβάλλω από μέσα μου, είναι όλα κατάλοιπα της αέναης ανάγκης της ζωής για επιβίωση, εξέλιξη.Προσβάλλομαι και θίγομαι όταν συνειδητοποιώ ότι λειτουργώ τόσο "ανθρώπινα" και υποσυνείδητα. Ότι η σκέψη μου είναι γεμάτη λογικά σφάλματα και καθοδηγείται από ένστικτα, τραύματα του παρελθόντος και υποσυνείδητο. Νιώθω ότι δεν έχω ελεύθερη βούληση, νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικά εγώ, ότι δεν είμαι ελεύθερος. Ότι η σκέψη μου, η συνείδησή μου είναι δέσμια του υλικού ανθρώπου που αποτελεί μέρος της ύπαρξής μου.
Έχω ένα συγκεκριμένο πρότυπο για τον εαυτό μου -και... μεταξύ μας, το πρότυπο αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις επιρροές μεταβάλλεται και προσαρμόζεται- .Όταν αντιμετωπίζω τη πραγματικότητα, όταν κοιτάω κατάματα τον εαυτό μου και κάνω την αυτοκριτική μου, καταλαβαίνω πως είμαι ανθρώπινος. Πως είμαι κι εγώ φτιαγμένος να είμαι άνθρωπος. Να είμαι ατελής, να κάνω σφάλματα, να πληγώνω άτομα που αγαπώ, να έχω ανάγκη να ικανοποιήσω κοινωνικές ανάγκες να πασχίζω να ταιριάζω στη κοινωνία κ.α.
Είναι εξ' αρχής αδύνατο -παρ' όλη τη προσπάθεια- να θέσεις υπό έλεγχο κάθε ένστικτο, κάθε υποσυνείδητη ανάγκη, κάθε ανθρώπινο "σφάλμα". Είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε ατελής. Και τελικά, τί είναι το τέλειο; Ποιος μπορεί να ορίσει το τέλειο από το μη τέλειο; Σε θέματα ηθικής, συμπεριφοράς, γενικότερα σε "ανθρώπινα" θέματα, ποιος μπορεί να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος; Πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα, τουλάχιστον εδώ. Σημαντικό είναι να προσπαθείς να γίνεσαι όλο και καλύτερος. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να προσπαθείς να είσαι ελεύθερος.
Αλήθεια, αν είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον εαυτό σου, τι άποψη θα είχες για αυτόν;
Προσπάθησε να απαντήσεις χρησιμοποιώντας την αναλυτική ικανότητα της σκέψης σου, μην μείνεις στη πρώτη εντύπωση -η οποία είναι σχεδόν ίδια λίγο ή πολύ, για όλους-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου