Υπαρξιακοί Στοχασμοί - Ξεβούλωμα του Συνειδησιακού Βόθρου

...προσπαθώ να μην αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδεύει σε πελάγη αχανή και άπατα,που δε μπορείς να δεις τον ορίζοντα.Συνήθως χάνομαι,τρομάζω και βρίσκομαι στη μέση του πουθενά να συλλογίζομαι ατέρμονα, πράγματα τα οποία δε μπορώ να συλλάβω.Να αντιληφθώ να αφουγκραστώ και να εξηγήσω.Είναι βάρβαρο συνειδησιακά.Πολλές φορές αποπροσανατολίζομαι τόσο πολύ που χάνω κάθε επαφή με τη πραγματικότητα.Εθίζομαι στις σκέψεις μου.Με απορροφούν και αισθάνομαι ότι ξεπερνάω τα όρια της πραγματικότητας.

Σαν να κάνω ένα άλμα μέσα στη μαύρη τρύπα,πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων για όσους ξέρουν
αστροφυσική.Και είμαι πλέον μέσα στη μαύρη τρύπα.Δεν υπάρχει τίποτα...ακόμα και εγώ δεν υπάρχω.Δεν υφίστανται χώρος,χρόνος...σκέφτομαι όμως(;)Πως;
Έχω περάσει στην ανυπαρξία;Και τι είναι η ανυπαρξία;Εφόσον ορίζω την ανυπαρξία,η ίδια η έννοια της ανυπαρξίας δε καταρρέει;

Γιατί είμαστε κάτι ορισμένο;Κάθε έννοια καταρρέει στο μυαλό μου.Συγκλονίζομαι ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τη φύση αυτού που βιώνουμε.Ζωή...τι να είναι άραγε;Ποιός ο σκοπός της;Χρειάζεται να έχει σκοπό η απείρως περιορισμένη αντίληψή μου,μου επιτάσσει την ανάγκη για να υπάρχει κάποιο νόημα;

Μήπως τελικά το όλο φαινόμενο της ύπαρξης είναι κάτι το οποίο δεν αναγνωρίζουμε καν;Μήπως είμαστε η εικόνα,η προβολή μιας διαφορετικής πραγματικότητας;Μπορώ να αποδείξω ότι δε ζω σε ένα Matrix;Πως ξέρω ότι υπάρχω;Ποιός είμαι;Τι είμαι;

Και ναι μεν αναγνωρίζω ότι είμαι το προϊόν της δομής του εγκεφάλου του σύνολου της ύλης που αποτελεί αυτό που ορίστηκε να λέγεται Ηλίας,όμως είμαι πραγματικά επέκταση αυτού;Ή είμαι κάτι παραπάνω;Είμαι συνείδηση...αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή μου και αναρωτιέμαι για το αν υπάρχω.Μαγικό...και τρομακτικό.

Ξαφνικά κάθε τι αρχίζει και μοιάζει παράξενο.Ξαφνικά λοιπόν,όπως προανέφερα έχασα την επαφή μου με αυτό που ονομάζετε(εσείς) πραγματικότητα.Είμαι χαμένος...ταξιδεύω.Μακάρι να ήξερα που βρίσκομαι.Τι κάνω και που πάω.

Κοιτάω το κόσμο γύρω μου,βλέπω τη φαινομενική πραγματικότητα με άλλο μάτι.Είναι σαν να βλέπω τα πάντα για πρώτη φορά.Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το "υπάρχω".Βιώνω ένα συνειδησιακό άλμα;Νιώθω παράξενα.Πολλές φορές νιώθω ότι δε το αντέχω.Είναι βαρύ το φορτίο,βαρύτερο απ' του Φρόντο Μπάγκινς.Ήξερε τι αντιμετωπίζει,εγώ δεν έχω ιδέα.

Δεν έχω ιδέα τι κάνω εδώ.Δεν έχω ιδέα ποιοί είστε όλοι εσείς.Για την ακρίβεια,πως μπορώ να ξέρω ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβάνομαι είναι αληθινή;Εφόσον ο τρόπος να αναγνωρίσω το κόσμο γύρω μου,εσάς...τα πάντα,είναι οι αισθήσεις μου,ποιός μου επιβεβαιώνει ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε κάτι ψεύτικο;Έτσι νιώθω...ότι είμαι σε κάτι πλαστό.Δε μπορώ να το εξηγήσω,πάντως δε νομίζω να είμαι σχιζοφρενής.

Είμαι στο κόσμο μου,για άλλη μια φορά.Στο δικό μου παράξενο κόσμο.Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω αν πρέπει,ή αν έχει νόημα να επανέλθω,για άλλη μια φορά.Θα συμβεί,η καθημερινότητα ξέρει πως να με συνεφέρει.Απλώς πάντα θα επιστρέφω σε αυτή τη γωνιά του μυαλού μου.Τη σκοτεινή,την ανεξήγητη.Εκεί που οι κανόνες και οι νόμοι της πραγματικότητας διαστρεβλώνονται.Ποτέ δε θα καταφέρω να καταλάβω και να εξηγήσω αυτό το μέρος του μυαλού μου.Εξάλλου,έχει πέρας;Και με τη λέξη πέρας,προκύπτει άλλος ένας -κανονικά- τόμος με σκέψεις,τις οποίες θα κρατήσω κάπου βαθιά χωμένες προς το παρόν.

Και αυτό γιατί ήδη έχω γονατίσει μπροστά στο βάρος των σκέψεων.Διακατέχομαι από μια διάχυτη μελαγχολία.Δεν είμαι σίγουρος αν περιγράφω σωστά το συναίσθημα.Πολλές φορές πάντως νιώθω ότι δεν το αντέχω.Μπορεί να καταντήσει ανυπόφορο. Γι αυτό είμαι και τόσο ασταθής.Περνάω ολόκληρες περιόδους που οι σκέψεις με μεταμορφώνουν σε κάτι -οχι φυσιολογικό- για τη κοινωνία.

Τέλος πάντων,θα δείξει.Ήδη νιώθω όσο μεγαλώνω ότι οι σκέψεις αυτές με τρελαίνουν.Κυριολεκτώ.Με τρελαίνουν.Διαστρεβλώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας.Ο χρόνος θα δείξει που θα καταλήξω.