8 Αυγούστου του 13.
Ο καιρός περνάει.Οι υπαρξιακές ανησυχίες γίνονται όλο και πιο έντονες.Κανείς δε μπορεί να βοηθίσει.Είναι σαν ιός που καταλαμβάνει το μυαλό.Δεν γίνεται να το ελέγξεις,εμφανίζεται σε απρόσμενες στιγμές.Νιώθω το συνειδησιακό βάρος όλο και περισσότερο.Κανείς δε μπορεί να καταλάβει...να βοηθίσει.Είναι σαν να ορίεται βίαια μέσα μου ένα "κάτι" που ήταν βαθιά κρυμμένο για πολλά χρόνια.Θέλει να ξεφύγει από την ανθρώπινη υπόσταση,το νιώθω.Είναι ανώτερο...με ελέγχει.Κάποιες φορές δε το αντέχω.Άλλες υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του,τη μαγεία και τη γνώση που με βοηθά να ανακαλύψω.Μόνο η αναζήτηση και η φυσική με βοηθά.Είναι η τροφή του...μόνο έτσι μπορώ να κατευνάσω τη λύσσα του.Και πάλι,κάποιες φορές αυτό που καταφέρνω είναι απλά να κάνω την όρεξή του εντονότερη.Θέλει να καταβροχθίσει τα πάντα...ή να πάψει να υπάρχει.Δε ξέρει...ούτε κι εγώ.
Νομίζω ότι οι σκέψεις μου αρχίζουν να με τρελαίνουν.Νομίζω ότι αρχίζω να τα χάνω μπροστά στο άγνωστο.Δε ξέρω τίποτα.Δε ξέρω ποιός είμαι.Δε ξέρω που πάω,πως θα πάω και γιατί πάω.Γιατί υπάρχω και ποιό το νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου