Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ξεχωριστοί. Όλοι μας, επίσης, νιώθουμε και θα ορκιζόμασταν ότι είμαστε ξεχωριστοί. Μα πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Το να νιώθεις ξεχωριστός έχει τόσο μεγάλη σημασία για την εξελικτική διαδικασία. Το τελευταίο πράγμα που θα 'θελε εκείνη η πόρνη η Ζωή, είναι τα πιόνια της να αμφισβητούν τη σημαντικότητα τους και άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να ρίχνουν ξέμπαρκα πυροβολίδια στις αναπαραγωγικές τους πιθανότητες.
Ξέρω, "μα... εγώ...", σκάσε. Σιγά μη παραδεχόσουν ότι είσαι ένα χοιρινό που μιλάει. Ανάλογα και το πόσο σου κόβει, θα βρείς αρκετούς παράδρομους για να είσαι η εξαίρεση. "Ο,τι θες άλλα όχι αυτό" ακούω την εσωτερική φωνούλα σου να φωνάζει τρομαγμένη και χαϊδεύομαι.
Το μέρος του χυλού που κουβαλάς... (του μυαλού σου ντε!) που δημιουργεί τη συνοχή στη πραγματικότητά σου θα έπαιζε μπαλοθιές που λέει κι ένας θειός μου προσπαθώντας να συνέλθει από μια τέτοια υπαρξιακή μαχαιριά. Μη μου καταρρεύσεις και σε μαζεύουμε.
Κοιμήσου ήσυχα κανακάρη. Όσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος κι αν νιώθεις, όσο σίγουρος κι αν είσαι ότι το σύμπαν γυρίζει γύρω σου, είσαι ένα φαινομενικά τιποτένιο κομμάτι κρέας όπως όλα τα υπόλοιπα και είσαι προγραμματισμένος για ένα και μοναδικό σκοπό: να είσαι το δοχείο, το πουτανάκι της τσατσάς ζωής που σε χρησιμοποιεί για κάποιο δικό της, μυστήριο λόγο.
Φήμες λένε ότι ίσως βασικότερες αρχές του σύμπαντος, όπως οι θερμοδυναμικοί νόμοι κινούν τα νήματα της τσατσάς ζωής. Χοντρό νταβαντζιλίκι με λίγα λόγια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου