Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

10/07/2015

Η φύση του ανθρώπου είναι, κατά βάση, αντιφατική. Ο άνθρωπος είναι ικανός για βάναυσες κτηνωδίες ενώ στον ίδιο άνθρωπο υπάρχει η δυναμική για ανιδιοτελείς κ' αξιοθαύμαστες πράξεις καλοσύνης και αγάπης.

Κι ενώ αδυνατώ να κατασκευάσω έγκυρο, λογικό επιχείρημα που να βασίζεται σε κάποια γενική αλήθεια και να προτιμά το ένα ή το άλλο άκρο του φάσματος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, θα έλεγα πως η άνθρωπινη εμπειρία θα ήταν λειψή χωρίς τη διπολικότητα αυτή.

Είμαι συμφιλιωμένος μ' αυτή την ιδέα και αναγνωρίζω πως ώντας κι εγώ άνθρωπος [;], υπόκειμαι στις ίδιες αρχές. Είναι λυτρωτική η συνειδητοποίηση πως "είμαι κι εγώ άνθρωπος". Η αποδοχή λειτουργεί σαν αρωγός για περαιτέρω τριβή με τον εαυτό μου.

Στις σχέσεις μου με τον κοινωνικό περίγυρω, οι παραπάνω σκέψεις, προωθούν την ανάπτυξη της ενσυναίσθησής, μια λέξη όπου μια απ' τις εκφάνσεις της, ουσιαστικά εντοπίζει με εκλεπτυσμένο τρόπο το πως κάποιος γίνεται πιο αυαίσθητος, επιεικής, ίσως με το "εγώ" ενός άλλου.

Αυτά σε ένα προσωπικό επίπεδο. Η ίδια ιδέα -η οποία είναι τομέας επιστημονικής έρευνας- έχει τη δυνατότητα για κοινωνική αλλαγή αν αφομοιωθεί από τις μάζες. Η μελέτη της φύσης του ανθρώπου είναι, πιστεύω, η αρχή, η βάση, για κάθε εγχείρημα αλλαγής του ανθρώπινου πολιτισμού. Μόνο αφού εντοπίσουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας θα μπορέσουμε να έχουμε σχέδιο δράσης για την ανατροπή τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου