Πρόλογος:
Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να καταφύγω σε 'σένα - έχεις απαλύνει το μαρτύριό ξανά στο παρελθόν. Ξύπνησα με απαίσια διάθεση και νιώθω βαρύς και άρρωστος. Νιώθω μόνος ενώ παράλληλα παρουσιάζονται πρώιμα συμπτώματα έρωτα. Συμφορά.
Κυρίως θέμα:
Νιώθω σαν το κομμάτι του παζλ που απέτυχε να ταιριάξει με τα υπόλοιπα και έμεινε στο σκονισμένο κουτί - κάπου δίπλα στις αλλόκοτες παιδικές ζωγραφιές. Νιώθω την ανάγκη να ταιριάξω περισσότερο από ποτέ μα το σφάλμα μου είναι πως ήδη γνωρίζω πως είναι λάθος να πέσω στη παγίδα του κονφορμισμού... ή μήπως όχι;. Εγώ φταίω, τα θέλω όλα: Να είμαι εγώ και να θέλω να ταιριάξω.
Είναι κουραστικό να είσαι άνθρωπος. Είναι ανισόρροποι κ' εύθραυστοι. Συναισθηματικές ανάγκες, ένστικτα, έρωτες, απαιτήσεις... λες κι έχει νόημα τίποτα απ' όλα αυτά. Συχνά η αυτοχειρία φαντάζει συναρπαστική. Οχι όμως, δεν ήρθε η ώρα για το κύκνιο άσμα. Οχι πρίν φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή μου, όχι πριν η αυτοχειρία είναι η μόνη επιλογή.
Επίλογος:
Σήμερα είμαι ανθρωπάκος, μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος. Μόνη μου συντροφιά η μουσική κ' εσύ, καλέ μου φίλε - μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.
Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να καταφύγω σε 'σένα - έχεις απαλύνει το μαρτύριό ξανά στο παρελθόν. Ξύπνησα με απαίσια διάθεση και νιώθω βαρύς και άρρωστος. Νιώθω μόνος ενώ παράλληλα παρουσιάζονται πρώιμα συμπτώματα έρωτα. Συμφορά.
Κυρίως θέμα:
Νιώθω σαν το κομμάτι του παζλ που απέτυχε να ταιριάξει με τα υπόλοιπα και έμεινε στο σκονισμένο κουτί - κάπου δίπλα στις αλλόκοτες παιδικές ζωγραφιές. Νιώθω την ανάγκη να ταιριάξω περισσότερο από ποτέ μα το σφάλμα μου είναι πως ήδη γνωρίζω πως είναι λάθος να πέσω στη παγίδα του κονφορμισμού... ή μήπως όχι;. Εγώ φταίω, τα θέλω όλα: Να είμαι εγώ και να θέλω να ταιριάξω.
Είναι κουραστικό να είσαι άνθρωπος. Είναι ανισόρροποι κ' εύθραυστοι. Συναισθηματικές ανάγκες, ένστικτα, έρωτες, απαιτήσεις... λες κι έχει νόημα τίποτα απ' όλα αυτά. Συχνά η αυτοχειρία φαντάζει συναρπαστική. Οχι όμως, δεν ήρθε η ώρα για το κύκνιο άσμα. Οχι πρίν φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή μου, όχι πριν η αυτοχειρία είναι η μόνη επιλογή.
Επίλογος:
Σήμερα είμαι ανθρωπάκος, μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος. Μόνη μου συντροφιά η μουσική κ' εσύ, καλέ μου φίλε - μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου