Βανίλια-Σοκολάτα-Φράουλα: Στα χνάρια της χαμένης ανθρωπιάς, Μέρος 1ο.

Φαινομενικά, η πραγματικότητα και συνεπώς το θέμα για το οποίο θα μιλήσω, δεν έχει κανένα νόημα ή λόγο ύπαρξης. Η πραγματικότητα που εγώ αντιλαμβάνομαι είναι μια ιστορία μυστηρίου -έχει και λίγο από δράμα, θεωρώ, ωστώσο-.

Συνεχίζοντας λοιπόν, θα έλεγα πως ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως τα πάντα. Είσαι σκεπτικός και καλά κάνεις. Είμαι κι εγώ. Δεν έχω αρκετά στοιχεία για να είμαι απόλυτος - οι απόψεις που εκφράζω είναι προϊόν επεξεργασίας δεδομένων γνωστών σε ένα χωροχρονικό πλαίσιο που ονομάζουμε "τώρα".

Τα πάντα είναι σχετικά. Το είπε κι ο Αλβέρτος. Πατώντας σε τούτο το τσιτάτο και ορίζοντας αυθαίρετα σαν σκοπό κάθε ανθρώπινου ή εξωγήινου πολιτισμού, την μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων επιβίωσης άλλα και ευημερίας των μονάδων που αποτελούν τον εκάστωτε πολιτισμό, ένα πράγμα γίνεται προφανές: Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει αποτύχει στο σκοπό του. Παταγωδός. Η κατάσταση είναι χειρότερη από ισπανική σαπουνόπερα τύπου "Μαρία της γειτονιάς".

Κλαίγοντας την ανθρωπιά με βανίλια-σοκολάτα-φράουλα.

Εκτός από ντροπή, ενοχές κι αποστροφή για το ίδιο μου το είδος, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό, συχνά έχω την ανάγκη να κάτσω σε μια γωνιά με ένα δίλιτρο παγωτό βανίλια-σοκολάτα-φράουλα και να αναρωτηθώ το γιατί. Γιατί η ανθρωπότητα είναι τόσο γαμημένα άρρωστη; Γιατί τόσοι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν δίπλα μας ενώ άλλοι, μεταξύ αυτών εγώ κι εσύ επιλέγουμε την απάθεια εθελοτυφλώντας συλλογικά; Τι συμβαίνει; Τι πήγε λάθος; Τι φταίει;

Είχα κιόλας τελειώσει τη σοκολάτα και οι ιδέες που είχα, είχαν αρχίσει να παίρνουν μορφή. Μπορεί μια διάχυτη θλίψη να αιωρούνταν μέσα μου καθώς η σοκολάτα γινόταν ανάμνηση, άλλα ήξερα πως η βανίλια ποτέ δε μ' απογήτευσε. Κι έτσι συνέχισα...

Ο Homo Sapiens, όπως και κάθε μορφή ζωής στο πλανήτη Γη, έχει πρωταρχικό σκοπό την επιβίωση και αναπαραγωγή του. Ξανά, τα γιατί είναι πολλά και μια σαφής απάντηση κάθε άλλο από ξεκάθαρη είναι, άλλα αυτό είναι ένα θέμα ανάπτυξης από μόνο του. Δεδομένων των παραπάνω, ο άνθρωπος είναι μια οντότητα κατασκευασμένη να προσαρμόζεται σε διάφορα περιβάλλοντα και να εκδηλώνει ένα μεγάλο έυρος συμπεριφορών που θα του εξασφαλίσουν την επιβίωση και αναπαραγωγή που του προστάζει η θεία Ζωή.

Ορίζοντας αυθαίρετα, για άλλη μια φορά, πως η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να μετρηθεί με μια κλίμακα της οποίας οι δύο διαφορετικές κατευθύννσεις είναι το "καλό" και το "κακό", θα υποστηρίξω πως ο άνθρωπος είναι εξ' ορισμού φτιαγμένος να συμπεριφέρεται "καλά" άλλα και "κακά". Όλα εξαρτώνται από το ευρύτερο πλαίσιο.Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως "ατελής". Είναι ικανός να προκαλέσει πόνο και χαρά προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.