Συνείδηση.Το μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξης.Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής.
Η συνείδηση διαμορφώνεται από ένα σύνολο παραγόντων.Υλικοί παράγοντες (με σχετική επιφύλαξη).Η συνείδηση που αποτελείται από το συναίσθημα,την εμπειρία,τη μνήμη,τη κριτική ικανότητα,την αυτογνωσία κ.α. διαμορφώνεται από ένα σύνολο βιολογικών παραγόντων.Νευρώνες,συνάψεις,ορμόνες τα οποία όλα εξαρτώνται από την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού.Η συνείδηση,κάτι τόσο αξιοπερίεργο και θαυμάσιο είναι προϊόν της βιολογίας του ανθρώπου.
Ουσιαστικά είμαστε μηχανές.Ο,τι σκοπό έχει ένας ιός στη πορεία του,μια ακυτταρική μορφή ύπαρξης (δεν θεωρείται ζωντανός οργανισμός),το ίδιο νόημα στη ζωή μας έχουμε κι εμείς.Τον ίδιο σκοπό.Την αδιάκοπη αναπαραγωγή και διαιώνιση του είδους.Ο ιός το καταφέρνει αυτό παρασιτώντας σε ένα κύτταρο,εμείς με τη διαδικασία της αναπαραγωγής.Ο ίδιος σκοπός με διαφορετική πολυπλοκότητα διαικπεραίωσής του.
Η αυτογνωσία λοιπόν,αποτελεί ένα υποπροϊόν της εξέλιξης.Είναι μια ιδιότητα της συνείδησης.Είναι μια ιδιότητα που αναπτύχθηκε καθώς ο εγκέφαλός μας γινόταν όλο και πιο πολύπλοκος στη προσπάθεια να μεγιστοποιήσει την επιβιωσημότητα του οργανισμού μας κάνοντας όλο και πιο πολύπλοκη την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον.
Κι όμως,έφτασε η στιγμή,που η συνείδηση ήρθε να αμφισβητήσει το δημιουργό της.Το ανθρώπινο σώμα.Η συνείδηση,κάτι άπιαστο και άυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάτι υλικό,τη βιολογία του ανθρώπου.Τι παράξενο.Η συνείδηση εξαρτάται από το σώμα.Το χαρακτηριστικό αυτό που αντιλαμβάνεται το σύμπαν,τον εαυτό του, είναι περιορισμένο,δεσμευμένο μέσα σε κάτι τόσο "μικρό" όπως το ανθρώπινο σώμα.Έχει δηλαδή,όπως και αυτό μια ημερομηνία λήξης.
Λοιπόν,ποιός ο λόγος ύπαρξης για κάτι τόσο βαθύ,όπως η συνείδηση για κάτι τόσο ρηχό,όπως η ανούσια διαιώνιση ενός συνόλου πληροφοριών που συντελούν στη δημιουργία ενός οργανισμού;Tι εννοώ;Ας πάρουμε παράδειγμα έναν Ιο.Επί της ουσίας όπως είπα και πριν,κάνουμε ακριβώς το ίδιο.Έχουμε ακριβώς τον ίδιο λόγο ύπαρξης.Την αδιάκοπη διαιώνιση και επιβίωση.Ο Ιος όμως δεν έχει αυτογνωσία,ούτε αναρωτιέται τι κάνει σε αυτό το κόσμο.
Εγώ όμως,μια μάζα από ύλη μερικές εκατομμύρια φορές βαρύτερη από αυτή ενός Ιού,αναρωτιέμαι γιατί είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω σε όλο αυτό.Για ποιό λόγο είμαι προγραμματισμένος για κάτι τέτοιο;Για ποιό λόγο κάθε μου κίνηση και δράση πραγματοποιείται στα πλαίσια δύο και μόνο λέξεων: Αναπαραγωγή και Θάνατος ;
Νιώθω τη συνείδησή μου να κλωτσάει.Νιώθω να μου φωνάζει ότι όλο αυτό δεν έχει νόημα,είναι μια βαρετή επανάληψη.Γεννήθηκα για να αναπαραχθώ και να πεθάνω.Το σώμα μου το ζητάει,τα ένστικτά μου παλεύουν να το πραγματοποιήσουν.Κάθε χαρακτηριστικό της ύπαρξής μου,τα συναισθήματά μου,οι σκέψεις μου,οι επιθυμίες μου μπορούν να ενταχθούν είτε στο Θάνατο,είτε στην Αναπαραγωγή είτε στη Περιέργεια (το τελευταίο προστέθηκε από τη συνείδηση και είναι ίσως το μόνο ουσιώδες).
Τελικά η συνείδηση,o τρόπος με τον οποίο μπορεί το σύμπαν να εκφράσει τον εαυτό του,κάτι τόσο βαθύ, είναι φυλακισμένο στη μικρότητα του σώματος.Είναι περιορισμένο σε ένα απειροελάχιστα μικρό μέρος του σύμπαντος,ριζωμένο.Είναι δεσμευμένο από την ύλη,από την εύθραυστη βιολογία του ανθρώπου.
Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Ή η εικόνα που έχουμε-έχω για την ύπαρξη δεν είναι ολοκληρωμένη και υπάρχουν πράγματα που ούτε που μπορώ να φανταστώ,ή όλο αυτό είναι βουτηγμένο στην ανουσιότητα,ματαιότητα και αοριστία.
Η συνείδηση διαμορφώνεται από ένα σύνολο παραγόντων.Υλικοί παράγοντες (με σχετική επιφύλαξη).Η συνείδηση που αποτελείται από το συναίσθημα,την εμπειρία,τη μνήμη,τη κριτική ικανότητα,την αυτογνωσία κ.α. διαμορφώνεται από ένα σύνολο βιολογικών παραγόντων.Νευρώνες,συνάψεις,ορμόνες τα οποία όλα εξαρτώνται από την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού.Η συνείδηση,κάτι τόσο αξιοπερίεργο και θαυμάσιο είναι προϊόν της βιολογίας του ανθρώπου.
Ουσιαστικά είμαστε μηχανές.Ο,τι σκοπό έχει ένας ιός στη πορεία του,μια ακυτταρική μορφή ύπαρξης (δεν θεωρείται ζωντανός οργανισμός),το ίδιο νόημα στη ζωή μας έχουμε κι εμείς.Τον ίδιο σκοπό.Την αδιάκοπη αναπαραγωγή και διαιώνιση του είδους.Ο ιός το καταφέρνει αυτό παρασιτώντας σε ένα κύτταρο,εμείς με τη διαδικασία της αναπαραγωγής.Ο ίδιος σκοπός με διαφορετική πολυπλοκότητα διαικπεραίωσής του.
Η αυτογνωσία λοιπόν,αποτελεί ένα υποπροϊόν της εξέλιξης.Είναι μια ιδιότητα της συνείδησης.Είναι μια ιδιότητα που αναπτύχθηκε καθώς ο εγκέφαλός μας γινόταν όλο και πιο πολύπλοκος στη προσπάθεια να μεγιστοποιήσει την επιβιωσημότητα του οργανισμού μας κάνοντας όλο και πιο πολύπλοκη την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον.
Κι όμως,έφτασε η στιγμή,που η συνείδηση ήρθε να αμφισβητήσει το δημιουργό της.Το ανθρώπινο σώμα.Η συνείδηση,κάτι άπιαστο και άυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάτι υλικό,τη βιολογία του ανθρώπου.Τι παράξενο.Η συνείδηση εξαρτάται από το σώμα.Το χαρακτηριστικό αυτό που αντιλαμβάνεται το σύμπαν,τον εαυτό του, είναι περιορισμένο,δεσμευμένο μέσα σε κάτι τόσο "μικρό" όπως το ανθρώπινο σώμα.Έχει δηλαδή,όπως και αυτό μια ημερομηνία λήξης.
Λοιπόν,ποιός ο λόγος ύπαρξης για κάτι τόσο βαθύ,όπως η συνείδηση για κάτι τόσο ρηχό,όπως η ανούσια διαιώνιση ενός συνόλου πληροφοριών που συντελούν στη δημιουργία ενός οργανισμού;Tι εννοώ;Ας πάρουμε παράδειγμα έναν Ιο.Επί της ουσίας όπως είπα και πριν,κάνουμε ακριβώς το ίδιο.Έχουμε ακριβώς τον ίδιο λόγο ύπαρξης.Την αδιάκοπη διαιώνιση και επιβίωση.Ο Ιος όμως δεν έχει αυτογνωσία,ούτε αναρωτιέται τι κάνει σε αυτό το κόσμο.
Εγώ όμως,μια μάζα από ύλη μερικές εκατομμύρια φορές βαρύτερη από αυτή ενός Ιού,αναρωτιέμαι γιατί είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω σε όλο αυτό.Για ποιό λόγο είμαι προγραμματισμένος για κάτι τέτοιο;Για ποιό λόγο κάθε μου κίνηση και δράση πραγματοποιείται στα πλαίσια δύο και μόνο λέξεων: Αναπαραγωγή και Θάνατος ;
Νιώθω τη συνείδησή μου να κλωτσάει.Νιώθω να μου φωνάζει ότι όλο αυτό δεν έχει νόημα,είναι μια βαρετή επανάληψη.Γεννήθηκα για να αναπαραχθώ και να πεθάνω.Το σώμα μου το ζητάει,τα ένστικτά μου παλεύουν να το πραγματοποιήσουν.Κάθε χαρακτηριστικό της ύπαρξής μου,τα συναισθήματά μου,οι σκέψεις μου,οι επιθυμίες μου μπορούν να ενταχθούν είτε στο Θάνατο,είτε στην Αναπαραγωγή είτε στη Περιέργεια (το τελευταίο προστέθηκε από τη συνείδηση και είναι ίσως το μόνο ουσιώδες).
Τελικά η συνείδηση,o τρόπος με τον οποίο μπορεί το σύμπαν να εκφράσει τον εαυτό του,κάτι τόσο βαθύ, είναι φυλακισμένο στη μικρότητα του σώματος.Είναι περιορισμένο σε ένα απειροελάχιστα μικρό μέρος του σύμπαντος,ριζωμένο.Είναι δεσμευμένο από την ύλη,από την εύθραυστη βιολογία του ανθρώπου.
Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Ή η εικόνα που έχουμε-έχω για την ύπαρξη δεν είναι ολοκληρωμένη και υπάρχουν πράγματα που ούτε που μπορώ να φανταστώ,ή όλο αυτό είναι βουτηγμένο στην ανουσιότητα,ματαιότητα και αοριστία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου