...το Χάος

...ένα χάος.Ένα απόλυτο χάος.Σκέψεις,ιδέες και ιδεολογίες που συγκρούονται.Πράγματα εκ δια μέτρου αντίθετα,μη συγκρίσιμα.Στάσεις ζωής που έρχονται αντιμέτωπες με φιλοσοφικά αδιέξοδα,επιθυμίες και πάθη που ανακατέυονται με βαθυστόχαστες ερμηνείες και σκεπάζονται από ένα μαύρο πέπλο ματαιότητας.

Σκοτάδι.Ποιός θα μου δείξει το δρόμο;Υπάρχει;Υπάρχει αλήθεια μέσα στο αχανές μαύρο,τη σκοτεινή άβυσσο, ένας δρόμος;Υπάρχει ορισμός για τη ζωή;Ποιό είναι λοιπόν το σωστό,το λάθος;Ποιός ορίζει την πραγματικότητα,το καλό,το κακό.Συμβάσεις που άτυπα υπογράψαμε οι άνθρωποι.Συμβάσεις καθοδηγούμενες από τις βασικές μας ανάγκες,συμβάσεις βασισμένες σε ενδόμυχα,αρχέγονα ένστικτα.Είμαστε δέσμιοι,αλυσοδεμένοι στην ανθρώπινη φύση μας.Είμαστε τόσο άνθρωποι...

Και σαφώς αυτό είναι όμορφο,πρέπει να είναι όμορφο.Εξελικτικοί μηχανισμοί που εξασφαλίζουν την επιβίωση και διαιώνιση του είδους.Μαλακίες...λες και έχει κάποιο νόημα.Ένας αέναος κύκλος,ένα ριάλιτι σόου που τρέχει εκατομμύρια χρόνια.Δύσκολα κάποιος θα κοιτάξει ψηλά.Θα αναρωτηθεί,για ποιό λόγο;Ποιό είναι το νόημα;Τότε θα φάει ένα γερό χαστούκι.

Και τότε ο καθένας καλείται να φτιάξει τη δική του φιλοσοφική θεώρηση,να πιστέψει στους δικούς του θεούς και δαίμονες.Επινοεί τα δικά του εξιλαστήρια θύματα,του εξασφαλίζουν συνειδησιακή ηρεμία,αποποιείται των υπαρξιακών του ευθυνών...ο θεός είναι εκεί γι'αυτόν,βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ πριν καλά καλά προλάβει να το εξερευνήσει,πριν ακόμα προσαρμοστεί το μάτι στο σκοτάδι,πριν συνηθίσει τη φύση της πραγματικότητας.

Είναι όμως και κάτι τύποι,οι αρνητές.Αρνούνται να βγουν από το τούνελ,παλεύουν να φτάσουν στο τέλος του,στην έξοδο,αν υπάρχει.Δεν υπάρχουν θεοί,ούτε και δαίμονες για τον αρνητή.Είναι η τιμωρία του,το τίμημα του να μείνει στο τούνελ,το τίμημα της αλήθειας.Είναι βάρβαρο,σκληρό.Απόλυτο σκοτάδι,απόλυτο χάος..μα ο αρνητής μόνος και εγκατειλημένος πρέπει να τα βγάλει πέρα.Κάποιοι λυγίζουν υπό το βάρος του σκοταδιού,η μαύρη άβυσσος απομυζεί το είναι τους και τους αφήνει άδειους.Χρειάζεται αρκετό σθένος και δύναμη για να αντέξει κανείς την άβυσσο.

Κανείς δε κατάφερε να φτάσει στο τέλος του τούνελ,να δει φως,ή απόλυτο τίποτα.Ο αρνητής,μια ύπαρξη βαθιά,παρεξηγημένη από τα πρέπει της κοινωνίας,αρνείται να πορευτεί με το συμβόλαιο που υπέγραψε η ανθρωπότητα,αρνείται να ζήσει "ορθά".Δεν υπάρχει φυσιολογικό,μια πλάνη των αισθήσεων είναι που εξυπηρετεί την "ομαλή" όπως την ονομάζουν λειτουργία της κοινωνίας.

Χάος.Ο αρνητής συνεχίζει όλο και βαθύτερα στο τούνελ,μόνος και ελεύθερος μπορεί πλέον να αφήσει τη σκέψη να παίξει,να κάνει έρωτα με τη ματαιότητα.Ο καρπός του απαγορευμένου έρωτα,συνειδησιακά αδιέξοδα.Ποιός είμαι;Ποιός θέλω να είμαι;Πως μπορώ να αποδεχτώ την ανθρώπινη φύση μου απαξιώνοντάς την;

Είμαι μια υλική ύπαρξη.Ένας βιολογικός οργανισμός.Αυτό σημαίνει ότι είμαι άμεσα εξαρτώμενος από τις βασικές μου ανάγκες,τα αρχέγονα ένστικτα.Πέφτω σε αντιφάσεις.Το να είσαι άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο απολαυστικό.Θα ζήσω έντονα και παθιασμένα,αυτό είναι σίγουρο,το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου,απλώς δε ξέρω γιατί.