Βρίσκομαι στο αυτιστικό φάσμα,αυτό μου είναι πλέον γνωστό.Όπως πάντα επίσης ήξερα και έβλεπα ότι αντιμετωπίζω προβλήματα στην επικοινωνία με το κόσμο.Και για να γίνω πιο σαφής,όταν εννοώ επικοινωνία δε μιλώ τόσο για τη καθημερινή τυπική επικοινωνία(αν και σε αυτό το επίπεδο συνεχίζω να έχω δυσκολίες),εννοώ τη βαθύτερη επικοινωνία.Τις διαπροσωπικές σχέσεις,το να πλησιάσω ένα άτομο,το να εκφράσω τα συναισθήματα μου,να ανοιχτώ κ.λπ. Με βοήθεια ψυχιάτρου πλέον και γνωρίζοντας το πρόβλημα (Asperger),το αντιμετωπίζω -προσπαθώ δηλαδή- διαφορετικά και έχω κάνει πρόοδο,κυρίως ψυχολογικά θεωρώ.
Αν και ψυχολογικά λοιπόν είμαι πολύ καλύτερα,παρατηρώ ότι τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι βαθύτερα.Πάντα τα βίωνα,απλώς ποτέ δεν είχα κάνει το συσχετισμό,και ποτέ δεν είχα βρει ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα.Παρατηρώ λοιπόν ότι έχω τη τάση να απομονώνομαι.Κάθε φορά το ίδιο.Έχω τη λανθασμένη εντύπωση κάθε φορά ότι προτιμώ να είμαι μόνος.Απομακρύνομαι από τυχόν παρέες,δε βγαίνω,χάνω το ενδιαφέρον γενικά για τη κοινωνικότητα και κλείνομαι σπίτι.Περνάει καιρός τελικά μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή ότι έχω κυλίσει ξανά.Έχω χαθεί από παντού και αρχίζω πάλι να βουλιάζω ψυχολογικά.Νιώθω την ανάγκη για διαπροσωπική επαφή,να νιώσω άνθρωπος.Ναι,αυτό είναι...ξεχνάω να είμαι άνθρωπος.Ξεχνάω ότι έχω ανάγκες,χωρίς τις οποίες δε μπορώ να είμαι υγιής ψυχολογικά,και τελικά και σωματικά.
Κάθε φορά τελικά αργά ή γρήγορα θα ανακάμψω.Όλο και κάποιο άτομο θα ενδιαφερθεί και θα με πλησιάσει και συνήθως θα το χρειάζομαι πολύ.Οχι για να εκμεταλλευτώ κάτι,απλά και μόνο για να μιλήσω.Ταυτόχρονα όμως,πρέπει να νιώθω ότι υπάρχει η κατάλληλη απόσταση για να νιώσω άνετα.Θέλω να νιώθω ότι έχω επαφή,άλλα αυτή η επαφή να μη ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο.Μετά αρχίζω να αγχώνομαι και νιώθω δυσφορία με την επικοινωνία.Είναι περίεργο...σαν να μη μπορώ να πλησιάσω τα άτομα άλλο από κάποιο σημείο και μετά.Νιώθω ένα STOP να με κρατάει.Έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις ελάχιστες (φυσικός άρτιος αριθμός που διαιρείται από τον εαυτό του και το 1 διαφορετικό του 0),άλλα αυτό συμβαίνει μετά από πολύ καιρό και εξοικείωση,το οποίο είναι δύσκολο να επιτευχθεί δεδομένου ότι απομακρύνομαι από τους πάντες.Πρέπει ο άλλος να έχει λόγο για να με κυνηγάει συνέχεια,που αυτό σημαίνει ότι θέλει κάτι παραπάνω,οπότε εγώ τελικά δε μπορώ(ή δε θέλω) να αντεπεξέλθω.
Αυτή η περίοδος είναι άλλη μια τέτοια περίοδος.Καλοκαίρι,σταματάς να έχεις την αναγκαστική επαφή μέσω σχολείου και υποχρεώσεων με κόσμο,και για μένα αυτό σημαίνει απομόνωση συνήθως.Συμβαίνει μόνο του,όσο και -τελικά- να μη το θέλω.Απλώς δε μπορώ να κρατήσω επαφή.Δε μου βγαίνει τις περισσότερες φορές,οπότε χάνομαι και διακόπτονται κάθε είδους επαφές από σχολείο κ.λπ. Έχω την εντύπωση ότι χρειάζομαι ένα σκύλο.Πάντα ήθελα,ακόμα και τώρα.Είναι όμως αδύνατο,και το ξέρω.Τουλάχιστον προς το παρόν,και για τα επόμενα -τουλάχιστον 5- χρόνια.Κρίμα,γιατί έχω την εντύπωση ότι θα ήμουν πολύ πιο γεμάτος στη ζωή μου.Θα καταπολεμούσα τη μοναξιά.Εξάλλου η επικοινωνία με τον άνθρωπο είναι πολλές φορές δύσκολη και κουραστική,ενώ με ένα σκύλο πραγματικά νιώθω ότι επικοινωνώ με άλλο τρόπο.Δε νιώθω περίεργα.
Τελικά καταλαβαίνω ότι 1ον,οι αλλαγές στη ρουτίνα (λόγω καλοκαιριού) μου κάνουν κακό καθώς διαταράσσουν την ισορροπία μου,και κατά 2ον πρέπει να έχω κάποια παρέα,να βγαίνω,να είμαι άνθρωπος.Διαφορετικά χρειάζομαι σκύλο,που είναι out of question δεδομένων των συνθηκών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου