Φιλοσοφικές ανησυχίες...ευλογία ή κατάρα;

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το να φιλοσοφείς χωρίς τελικά να καταλήγεις στη μελαγχολία είναι αδύνατο.Από τη στιγμή που θα αφήσεις τη σκέψη σου να ρέει και να επεξεργάζεται αδιάκοπα έννοιες και ιδέες,είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις το συμπέρασμα και τη κατάληξη.Yπάρχουν στιγμές που μένω κατάπληκτος από τη ροή των ειρμών και το τελικό αποτέλεσμα.Είναι σαν να μην ελέγχω πλήρως τη διαδικασία.Απλώς βάζω σε λειτουργία τη σκέψη μου και μετά τα πράγματα εξελίσσονται με εμένα να είμαι εξωτερικός(!) σχεδόν παρατηρητής της όλης διαδικασίας.

Και τι πιο φυσιολογικό από το να σκέφτεσαι θα αναρωτηθεί κανείς.Όταν όμως καταλήγεις σε αδιέξοδα,σε αναπάντητα ερωτήματα και βαθιά υπαρξιακά ζητήματα,πρέπει να έχεις "γερό στομάχι" να αντέξεις το χάος και τη ψυχική εντροπία στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή.Πόσο μάλλον όταν το έργο των σκέψεων θα σε συνοδεύει και θα διαμορφώνει τη συνειδησιακή σου ύπαρξη για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Ερωτήματα όπως το γιατί υπάρχουμε,ποιό είναι το νόημα της ύπαρξης,ποιός ο λόγος να μοχθήσω και να παλέψω για τη ζωή αφού τελικά εγώ και όλα αυτά θα χαθούν και θα περάσω στην ανυπαρξία καθώς και άλλα αποτελούν σύνηθες αντικείμενο εσωτερικού διαλόγου και αντιπαράθεσης απόψεων στο μυαλό μου.Από μόνες τους σκέψεις όπως "Μια μέρα εγώ και ότι αποτελεί το εγώ μου δε θα υφίστανται" είναι βάρβαρες για ένα άτομο που τώρα θέτει τους πρώτους του στόχους και θεμελιώνει τις βάσεις για την εξέλιξη και τη τροπή της ζωής του.

Δηλώνω λοιπόν βαθύτατα διχασμένος.Πολλές φορές νιώθω ότι βουλιάζω σε ένα βούρκο σκέψεων.Τόσο μεγάλο μυστήριο η ζωή.Τόσο ανεξήγητο,τόσο μαγικό.Και εμείς τόσο μικροί και ασήμαντοι,με τόσο περιορισμένη αντίληψη.Με τρελαίνει το γεγονός ότι ήδη ξέρω ότι ποτέ δε πρόκειται να απαντηθούν όλα αυτά τα ερωτηματικά.Συμβαίνουν τόσο περίπλοκες διεργασίες ενδόμυχα στο μυαλό μου.Δε ξέρω πως να αντιμετωπίσω τη ζωή.Ουσιαστικά δε ξέρω καν τι διάολο κάνω εδώ πέρα και γιατί υφίσταμαι και μπορώ και σκέφτομαι αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή.

Το να είσαι άνθρωπος μοιάζει τόσο περιοριστικό.Οι βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες,μοιάζουν ανούσιες αν σκεφτείς ότι είναι αποτέλεσμα της ανεξήγητης μάχης του DNA για διαιώνιση.Η ζωή παλεύει να επιβιώσει,αυτό είναι γεγονός.Το γιατί δε μπορώ να καταλάβω και με ποιό σκοπό.Υπάρχει σκοπός;Ή η ανάγκη μου να βρω κάποιο νόημα υφίστανται λόγω του ανθρώπινου τρόπου σκέψης ο οποίος δρα περιοριστικά και το σύμπαν έχει τελείως διαφορετικό ορισμό ύπαρξης;

Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να φτάσω όσο βαθύτερα γίνεται στο μυστήριο της ύπαρξης.Μπορώ να πλησιάσω αρκετά στο στόχο μου με την ενασχόλησή μου με τις θετικές επιστήμες.Πέρα απ' αυτό η κλίση μου στα επιστημονικά αυτά πεδία μου διεγείρει το ενδιαφέρον για τα διάφορα φυσικά φαινόμενα,τα μαθηματικά και γενικότερα,έχω την εντύπωση ότι η επιστήμη είναι ο τρόπος να φτάσεις την αλήθεια.Να κατανοήσεις τον εαυτό σου.Να βοηθήσεις τη συνείδηση του σύμπαντος -η οποία αν συλλογιστούμε είμαστε εμείς οι ίδιοι,κάθε μονάδα ξεχωριστά και όλοι μαζί- να φτάσει στην αυτογνωσία.Γιατί τελικά, είμαστε το σύμπαν, το οποίο βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά μέσω της συνείδησης του καθένα από εμάς.

Τέλος,επεκτείνοντας το τίτλο θέλω να πω το εξής: Τι θα άλλαζε αν τελικά δεν είχα την ικανότητα να σκέφτομαι με αυτό το τρόπο;Και τι κερδίζω καταφέρνοντας το;Θα καταφέρω να απαντήσω ποτέ κάποιο από αυτά τα ερωτήματα ή μήπως αυτές μου οι ανησυχίες με κάνουν ευτυχισμένο;