Υπαρξιακό σοκ.

...για άλλη μια φορά,βιώνω υπαρξιακό σοκ.Νιώθω παράξενα.Περίεργα.Τι κάνω εδώ;Ποιός είμαι;Που πάω;

Αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο,συγκλονίζομαι.Βλέπω τον εαυτό μου σε σχέση με το σύμπαν,την ύπαρξη,τον άνθρωπο.Τόσο παράξενα παράξενο.

Είναι στιγμές που ξαφνικά,μέσα στη ροή της ζωής,την καθημερινότητα και τη δεδομένη για εμάς ζωή,το μυαλό μου κάνει ένα άλμα,ένα φτερούγισμα και ξεφεύγει.Με βομβαρδίζουν ερωτήματα,βαθιά και αναπάντητα ανά τους αιώνες.

Ξαφνικά χάνω τον εαυτό μου.Και ποιός είμαι τώρα;Τι είμαι εγώ που σκέφτομαι;Γιατί είμαι περιορισμένος μέσα σε αυτ
ό το σώμα;Πως γίνεται να παράγω σκέψη;Τι κάνω εδώ;

Παρατηρώ το κόσμο,τον άνθρωπο.Τη κοινωνία,το πολιτισμό.Τι είναι αυτό που έχουμε στήσει;Γιατί;Ένα βαθύτερο γιατί,όχι το προφανές.

Και τελικά,γιατί ζω;Γιατί ζούμε;Τι είναι αυτό που μας κάνει ζωντανούς;Ανατριχιάζω. "Ζωη"...πόσο πιο παράξενο μπορεί να γίνει.Ο περισσότερος κόσμος το παίρνει ως δεδομένο.Εγώ πραγματικά μένω μαλάκας κάθε φορά που συλλογίζομαι την ύπαρξή μου.Με συγκλονίζει βαθύτατα το φαινόμενο που ονομάζεται ύπαρξη,ζωή.

Πως ορίζεται η ύπαρξή μας;Πως ξέρουμε ότι η πραγματικότητα είναι παρόμοια με αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς;Αυτό που θέλω να πω,είναι πως μου φαίνεται λάθος το να ορίζουμε τη ζωή ως κάτι που μπορούμε να αντιληφθούμε.

Πως ορίζεται το πραγματικό;Τι είναι το πραγματικό;Ποιά η διαφορά του από το ανύπαρκτο;Εφόσον ορίζουμε κάτι ως ανύπαρκτο,ταυτόχρονα δε αναιρούμε την ιδιότητα της ανυπαρξίας από αυτό το κάτι;

Σκεπτόμενος όλα αυτά,νιώθω ότι είστε αποπροσανατολισμένοι.Όλοι σας.Ξεχάσατε να ρωτήσετε τον εαυτό σας "ποιός είμαι".Μέσα στη ρουτίνα και τη φορτική ζωή που ζούμε,ξεχνάμε να αναλογιστούμε τη πραγματικότητα.Τη πραγματική πραγματικότητα,οχι αυτή που ο εγκέφαλος πλαστά κατασκευάζει.

Είναι τρομερή η δυνατότητα αυτή.Νιώθω τόσο ταπεινός.Μπορώ και παράγω σκέψη.Αναρωτιέμαι ποιός είμαι.Ο,τι και να είναι,είναι η πιο ουσιώδης ιδιότητα της ύπαρξης.Να έχει τη συνείδηση να αντιλαμβάνεται τον ίδιο της τον εαυτό.

Γιατί στην ουσία,αν το καλοσκεφτούμε,είμαστε το σύμπαν!Το σύμπαν το οποίο βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά μέσω της συνείδησης κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Και βασικά,δε θα περιοριστώ στη λέξη σύμπαν.Η ίδια η ύπαρξη,το ίδιο το είναι βιώνει τον εαυτό του υποκειμενικά αυτή τη στιγμή μέσω εμένα.Μαγικό.

Ταξιδεύω.Και όντος το κάνω έμμεσα.Αυτή τη στιγμή βιώνω μια εμπειρία.Το μυαλό μου διευρύνει τα σύνορά του.Φτάνει σε διαφορετικές πτυχές της...ας την ονομάσουμε "ζωή".

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο έχω αποκοπεί από το φυσικό μου σώμα.Έτσι νιώθω,αν και γνωρίζω ότι η σκέψη που παράγω αυτή τη στιγμή είναι αποτέλεσμα της εύρυθμης λειτουργίας της δομής του εγκεφάλου μου.Είναι σαν να έχασα τον εαυτό μου.Αν και γνωρίζω ότι είναι θέμα ωρών μέχρι να επιστρέψω στην "πραγματικότητα" που επιβάλλει ο τρόπος ζωής μας.

Είμαι μαγεμένος.Είμαι μαγεμένος,επειδή καταλαβαίνω ότι δε ξέρουμε τίποτα.Δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα.Είμαστε σαν ένα μικρόβιο το οποίο με τις διανοητικές του λειτουργίες,όσες έχει,προσπαθεί να εξηγήσει το κόσμο στον οποίο ζει και αντιλαμβάνεται.Η σαν το ψάρι,που ζει στο νερό και ποτέ δεν βγαίνει στη ξηρά,την οποία προσπαθεί να αντιληφθεί με τις αισθήσεις του.

Αυτό στο οποίο καταλήγω τελικά,και είναι αρκετά παράξενο είναι ότι το σύμπαν είναι ένα σύστημα.Κάτι γενικό,το οποίο εμείς διαμορφώνουμε μέσα στο κεφάλι μας ως πραγματικό.Θα μπορούσα να πω ότι η ύπαρξη είναι μαθηματικά,τα οποία εμείς ερμηνεύουμε με φίλτρα.Τον εγκέφαλό μας.Αλλά δεν είμαι σίγουρος...αν τελικά ακόμα και τα μαθηματικά είναι μια γλώσσα επικοινωνίας με το κάτι.Με τη ζωή.

Τόσο παράξενα πράγματα...τόσο περίεργα.Ξαφνικά δε με νοιάζει τίποτα.Ούτε καν το πότε θα πεθάνω.Γιατί ας μη γελιόμαστε,όλους μα τρομάζει ο θάνατος.Η ανυπαρξία.Αυτό που ονομάζουμε τέλος πάντων ανυπαρξία.Όταν λοιπόν σκεφτείς σαν εξωτερικός παρατηρητής η ζωή σου,και η ζωή γενικότερα αποκτά άλλη έννοια.Μοιάζουν όλα μικρά μπροστά στο μεγαλείο του "εκείνου του πράγματος που δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις".