Κι αν τελικά η νοημοσύνη αποτελεί εξελικτικό μειονέκτημα;

Κι αν τελικά η νοημοσύνη είναι εξελικτικό μειονέκτημα;

Επεξεργαζόμουν καιρό αυτή την ιδέα στο κεφάλι μου. Αν τελικά, όσο πιο έξυπνος γίνεται κάποιος, τόσο περισσότερο τείνει να αποστραφεί της ανθρώπινης υπόστασής του;

Τείνω να πιστέψω πως τελικά η συνείδηση αποτελεί υποπροϊόν της εξελικτικής διαδικασίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξελίχθηκε με τρόπο τέτοιο ώστε να κατέχει τη μέγιστη προσαρμοστική ικανότητα με αποτέλεσμα να ανταπεξέρχεται στις αντιξωότητες του φυσικού του περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι ανέπτυξε νοητικές ικανότητες οι οποίες του επέτρεψαν να λύνει προβλήματα, να είναι δημιουργικός να έχει την ικανότητα να φαντάζεται και να εξάγει συμπεράσματα από τη σκέψη καθώς και πολλά άλλα πλεονεκτήματα.

Φαίνεται όμως τελικά πως μαζί με το εξελικτικό πλεονέκτημα που απέκτησε ο Homo Sapiens, κληρονόμησε από τη θεία φύση τη συνείδηση· και κάπου εδώ ξεκινάει το παράδοξο.

Έχω αναπτύξει θεωρία στο κεφάλι μου. Για τον "Άνθρωπο" και τον "ανθρωπάκο" που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Τη διτή φύση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Τη διαρκή μάχη μεταξύ ενστίκτων και συνείδησης.

Η συνείδηση λοιπόν φαίνεται να "αποστασιοποιείται" και να απέχει από το τρίπτυχο που απαντάται στη φύση: Γέννηση, Αναπαραγωγή, Θάνατος.

[Έρευνα στο LSE University κατέληξε πως νοημοσύνη και μητρικό ένστικτο έχουν αντιστρόφως ανάλογη σχέση (παραπομπή:  Satoshi Kanazawa, LSE, Intelligence paradox)]

Το παράδοξο λοιπόν: Ο άνθρωπος, μια (φαινομενικά τουλάχιστον) αναπαραγωγική, βιολογική

μηχανή, όπως κάθε ζωντανός ή σχεδόν ζωντανός (ιός) οργανισμός φαίνεται να έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί: "Γιατί;". Ο άνθρωπος, αναγνώρησε τη ματαιότητα της ύπαρξης όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από το γνωστικό και εμπειρικό του υπόβαθρο και απαρνήθηκε το ρόλο του ως μαριονέτα στην ανούσια αυτή παράσταση που ονομάζουμε ζωή.

Η ίδια η φύση, η οποία μας "δώρησε" τη νόηση, τώρα τίθεται υπό αμφισβήτηση λόγω αυτής. Το εξελικτικό εκείνο πλεονέκτημα το οποίο μας εξασφάλισε υπεροχή, τώρα -δυνητικά- απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη.

Προσωπικά είμαι ευγνώμων που έχω συνείδηση. Συνειδητοποιώ ότι όλα είναι τόσο ανούσια· και αν υπάρχει κάτι που πραγματικά έχει ουσία, αυτό θα είναι η συνείδηση, ή τέλος πάντων αυτό το ουσιώδες "κάτι" θα περιέχει μέσα του τη συνείδηση.

Μου μοιάζει τόσο περίεργο που είμαι άνθρωπος. Τι είμαι; Ένα κομμάτι κρέας με ικανότητα νόησης. Μια σωρός με ημερομηνία λήξης (θάνατος) που περιφέρεται και ψάχνει τροφή (επιβίωση) και ηδονή (αναπαραγωγή). Αυτά τουλάχιστον είναι ο "ανθρωπάκος", το μέρος μου που αποτελεί το ζώο που κρύβω μέσα μου. Ο "Άνθρωπος", το άλλο μέρος μου, είναι κάτι άλλο, αυτό το  ανεξήγητο, το περίεργο, το ακατανόητο... το μαγικό.

Παρ' όλα αυτά, παραμένω άνθρωπος. Δέσμιος της υλικής μου υπόστασης και των ενστίκτων μου. Αυτό σημαίνει πως αν θέλω να ευδαιμονίσω στη ζωή, θα πρέπει να βρίσκομαι σε μια ισορροπία. Σε μια ισορροπία μεταξύ του "ανθρωπάκου" και του "Ανθρώπου", με προτεραιότητα τον "Άνθρωπο".