8 Φεβρουαρίου 2014

...και τελικά, φτάνω στο σημείο να πω: "Είναι καλύτερα έτσι". Όσες φορές και να γονάτισα, όσες φορές και να έπεσα ξέρω ότι με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα και είμαι περήφανος γι' αυτό. Όλοι τρώμε χαστούκια απ' τη ζωή, ο καθένας έχει μια δικιά του ιστορία να αφηγηθεί. Άλλες ιστορίες έχουν τη μορφή παραμυθιού, άλλες ενός βαρετού μυθιστορήματος, άλλες ενός εφιάλτη, μιας ταινίας τρόμου. Αυτές οι ιστορίες διαμορφώνουν το ποιοί είμαστε. Είναι στο χέρι σου να αξιοποιήσεις και να πάρεις τα καλύτερα διδάγματα από την ιστορία σου ή να αφήσεις τις καταστάσεις να σε καταστρέψουν και να καθορίσουν το ποιός είσαι.

Μα τελικά, είναι καλύτερα έτσι. Σε καμία περίπτωση δε θα ξαναβίωνα καταστάσεις του παρελθόντος που σημάδεψαν τη ζωή μου, μα δε μετανιώνω γι αυτές. Είμαι ευγνώμων πλέον και νιώθω ότι κατάφερα να χρησιμοποιήσω τη τραγικότητα και σκληρότητα των όσων συνέβησαν για να διδαχτώ. Όλα αυτά με έκαναν και με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα. Δε ξέρω πως θα ήμουν χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Ξέρω πάντως πως είμαι -σχετικά- ευχαριστημένος σε αυτό που έχω φτάσει να είμαι σήμερα. Σίγουρα έχω πολλές μαύρες σελίδες, σίγουρα μπορώ να γίνω καλύτερος, σίγουρα υπάρχω και σε καλύτερη έκδοση. Προσπαθώ όμως και είμαι ακόμα νέος, πολύ νέος. Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου να καλλιεργησω και να κάνω το σπρο μέσα μου να ανθήσει.

Είμαι δυνατός, είμαι σίγουρος πλέον. Και είμαι δυνατός όχι επειδή δεν είμαι εύθραυστος, άλλα το αντίθετο. Ξέρω πλέον ότι ο,τι και να συμβεί, όσες φορές και να πέσω, θα ξανασηκωθώ πιο δυνατός και πιο έμπειρος από τα διδάγματα που πήρα λόγω της πτώσης. Ξέρω ότι είμαι δραστήριο άτομο και ο,τι και να συμβεί θα βρω τρόπο να σταθώ στα πόδια μου. Είμαι δυνατός γιατί αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου. Ξέρω ότι είμαι άνθρωπος, εύθραυστος, έχω κι εγώ δαίμονες που με κυνηγούν, ανασφάλειες, αδύναμα σημεία. Δυνατός λοιπόν είναι εκείνος που αναγνωρίζει τα σημεία αυτά του ατόμου του και φροντίζει για την ευδαιμονία και την ισορροπία στη ζωή του.

Πλέον λοιπόν δε φοβάμαι. Πιστεύω σε εμένα. Ξέρω ότι θα βρώ το δρόμο. Είμαι χαμένος, ακόμα ψάχνω το μονοπάτι μου. Αγναντεύω όμως προς τη σωστή κατεύθυνση, θεωρώ. Έχω κάποιες βασικές αρχές στη ζωή μου, οι οποίες κατακτήθηκαν μετά από κόπο και πειραματισμό. Στη περίπτωσή μου δεν ισχύει το "η οικογένεια του μεταβίβασε καλές αρχές". Αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και τις αρχές. Οι πεποιθήσεις μου λοιπόν υπάρχουν και είναι προϊόν επεξεργασίας. Ξέρω το γιατί -ή μπορώ να το προσεγγίσω αν χρειαστεί- ώστε να υποστηρίξω το λόγο που συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι, τουλάχιστον στη πλειοψηφία των περιπτώσεων. 

Η ύπαρξη η ίδια, η ζωή, η συνείδηση... περίεργα που είναι όλα. Περίεργο που είναι να είσαι άνθρωπος, να ζεις. Τραγική ειρωνία. Δε ξέρουμε καν το νόημα, το σκοπό, μα ίσως έχει πλάκα. Μα ίσως κάτι υπάρχει, ή ίσως και όχι.