Νιώθω ότι βρίσκομαι στο λάθος μέρος.Με
τους λάθος ανθρώπους και τις λάθος συνθήκες.Νιώθω μόνος.Είμαι συνέχεια
με κόσμο όμως νιώθω μόνος.Δεν είμαι ο εαυτός μου,ζω σε ένα παράλληλο
κόσμο.Δε με ενδιαφέρουν συνηθισμένα πράγματα,νιώθω διαφορετικός.
Η
συναναστροφή με ανθρώπους μοιάζει περίπλοκη.Δεν ξέρω πως να
φερθώ.Συνήθως απλά μιμούμαι ότι βλέπω από τον περίγυρο.Αν ήμουν
πραγματικά ο εαυτός μου θα ήμουν κοινωνικά αποκλεισμένος και
στιγματισμένος.Είμαι κοινωνικό άτομο.Μου αρέσει η συναναστροφή.Απλώς δε
το χω.Είναι λες και έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μένα,εκτός από μένα απ ότι φαίνεται.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός αν και θα ήθελα νομίζω.Από παιδί ήμουν αλλόκοτος.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στα 17 μου θα προτιμώ τη μοναξιά από το να συναναστρέφομαι με κόσμο.Πάντα ήταν κάτι δύσκολο για μένα εξάλλου.Ποτέ δεν ένιωσα χαλαρός.Ακόμα άβολα νιώθω.Με ελάχιστα άτομα,μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τυχαίνει να νιώσω χαλαρός και να μην είμαι σχετικά αγχωμένος.
Γενικότερα καθημερινά πράγματα όπως το να περάσω ένα δρόμο,να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω γειά ή το να επικοινωνήσω γενικότερα μου φαίνονται περίπλοκα.Αμήχανα.Δεν αναφέρομαι καν δε, στο να μπω σε συγκοινωνία που έχει τύχει να βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού.Ή το να πάω στο φούρνο να αγοράσω ψωμί,ή στο κομμωτήριο.Κάποτε πίστευα ότι είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης,τελικά το ξεπέρασα αυτό.Είναι σαν να έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Γιατί η επικοινωνία,κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό να είναι μια διαδικασία επίπονη για μένα;Το έχω συνηθίσει πλέον και περνάει απαρατήρητο στον εαυτό μου.Αν κάτσω όμως και παρατηρήσω τις κινήσεις μου και τα αισθήματά μου,το καταλαβαίνω.Έχω βρει τρόπους να καλμάρω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλά άτομα και τουλάχιστον να κρύβω την αμηχανία.Οι επιπτώσεις όμως του θέματος αυτού είναι εμφανείς,σε μένα τουλάχιστον.Μελαγχολία...συνέχεια.Και προσπαθώ να είμαι καλά,είμαι όμως μόνος.
Πέρα απ'
αυτό λόγω της διαφορετικότητας που νιώθω, τελευταία με κατακλύζει ένας
σνομπισμός προς τους πάντες.Δε θα με καταλάβουν,το ξέρω.Δε σκέφτονται
όπως εγώ...βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.Ποιός ο
λόγος λοιπόν;Άυτά με κάνουν αντικοινωνικό.Επί της ουσίας αντικοινωνικό, και μόνο,αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο.
Θέλω να βγαίνω βόλτες,πλήττω συνέχεια στο σπίτι.Αλλά και πάλι με ποιόν να βγώ;Να κάνω τι;Να προσποιούμαι και πάλι;Να μιλάω για θέματα που δε με ενδιαφέρουν;Προσπαθώ να προσαρμοστώ,δε μπορώ.Όσο και να θέλω να ταιριάξω απλά δε μπορώ να αλλάξω το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κεφάλι μου.
Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω την εντύπωση ότι είμαι από άλλο πλανήτη.Τι κάνω εδώ;Τι θα κάνω από δω και πέρα;Πως θα τα βγάλω πέρα με όλους αυτούς;Πόσο εύχομαι να μπορούσα να γνωρίσω κόσμο με παρόμοια προβλήματα.Ίσως με καταλάβαιναν κάπως.
Μάλιστα αυτή η απελπισμένη προσπάθεια με έκανε να ψάξω για τη κατάσταση μου...τι πήγε λάθος και είμαι έτσι;Έπεσα πάνω σε μια αναπτυξιακή διαταραχή,στο αυτιστικό φάσμα,σύνδρομο Ασπεργκερ το όνομά της.Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο κόσμο μου.Ώρες ώρες μου θυμίζω παιδί με αυτισμό.Πόσο μάλλον το άσπεργκερ,που συνδυάζει και τη φυσιολογική ζωή.
Διαβάζοντας κατάλαβα ότι το άσπεργκερ αναφέρεται σε ανθρώπους με κοινωνικά προβλήματα,που βρίσκουν επίπονη τη συναναστροφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα,που τους λείπουν κοινωνικές δεξιότητες.Σπινθήρισε μέσα μου κάτι.Μπορεί να βρήκα την αιτία των προβλημάτων και των πλεονεκτημάτων μου.Πόσο θα με ανακούφιζε να μπορούσα να ενταχτώ σε μια ομάδα και να μιλήσω με άτομα που θα καταλαβαίνουν τι τους λέω όταν τους πω ότι νιώθω άβολα όταν κοιτάω στα μάτια,πλησιάζω κόσμο κ.λπ.
Είναι η πρωτόγονη
ανάγκη μας να εντασσόμαστε σε ευρύτερα σύνολα.Αυτό με ωθεί.Θα ήθελα πολύ
να μη με ενδιαφέρει...και να μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου.Το
δοκίμασα,το αποτέλεσμα είναι να πέφτω σε κατάθλιψη.Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους γύρω μας,αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.Εγώ δεν εχω τα κατάλληλα
άτομα.Είμαι απ' ότι φαίνεται τόσο διαφορετικός για να τα βρώ.
Όλοι ξέρουν τι είναι καλύτερο για μένα,εκτός από μένα απ ότι φαίνεται.Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός αν και θα ήθελα νομίζω.Από παιδί ήμουν αλλόκοτος.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στα 17 μου θα προτιμώ τη μοναξιά από το να συναναστρέφομαι με κόσμο.Πάντα ήταν κάτι δύσκολο για μένα εξάλλου.Ποτέ δεν ένιωσα χαλαρός.Ακόμα άβολα νιώθω.Με ελάχιστα άτομα,μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τυχαίνει να νιώσω χαλαρός και να μην είμαι σχετικά αγχωμένος.
Γενικότερα καθημερινά πράγματα όπως το να περάσω ένα δρόμο,να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω γειά ή το να επικοινωνήσω γενικότερα μου φαίνονται περίπλοκα.Αμήχανα.Δεν αναφέρομαι καν δε, στο να μπω σε συγκοινωνία που έχει τύχει να βρίσκομαι στα πρόθυρα κρίσης πανικού.Ή το να πάω στο φούρνο να αγοράσω ψωμί,ή στο κομμωτήριο.Κάποτε πίστευα ότι είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης,τελικά το ξεπέρασα αυτό.Είναι σαν να έχω έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.
Γιατί η επικοινωνία,κάτι τόσο όμορφο και καθημερινό να είναι μια διαδικασία επίπονη για μένα;Το έχω συνηθίσει πλέον και περνάει απαρατήρητο στον εαυτό μου.Αν κάτσω όμως και παρατηρήσω τις κινήσεις μου και τα αισθήματά μου,το καταλαβαίνω.Έχω βρει τρόπους να καλμάρω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλά άτομα και τουλάχιστον να κρύβω την αμηχανία.Οι επιπτώσεις όμως του θέματος αυτού είναι εμφανείς,σε μένα τουλάχιστον.Μελαγχολία...συνέχεια.Και προσπαθώ να είμαι καλά,είμαι όμως μόνος.
Πέρα απ'
αυτό λόγω της διαφορετικότητας που νιώθω, τελευταία με κατακλύζει ένας
σνομπισμός προς τους πάντες.Δε θα με καταλάβουν,το ξέρω.Δε σκέφτονται
όπως εγώ...βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.Ποιός ο
λόγος λοιπόν;Άυτά με κάνουν αντικοινωνικό.Επί της ουσίας αντικοινωνικό, και μόνο,αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο.Θέλω να βγαίνω βόλτες,πλήττω συνέχεια στο σπίτι.Αλλά και πάλι με ποιόν να βγώ;Να κάνω τι;Να προσποιούμαι και πάλι;Να μιλάω για θέματα που δε με ενδιαφέρουν;Προσπαθώ να προσαρμοστώ,δε μπορώ.Όσο και να θέλω να ταιριάξω απλά δε μπορώ να αλλάξω το τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κεφάλι μου.
Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και έχω την εντύπωση ότι είμαι από άλλο πλανήτη.Τι κάνω εδώ;Τι θα κάνω από δω και πέρα;Πως θα τα βγάλω πέρα με όλους αυτούς;Πόσο εύχομαι να μπορούσα να γνωρίσω κόσμο με παρόμοια προβλήματα.Ίσως με καταλάβαιναν κάπως.
Μάλιστα αυτή η απελπισμένη προσπάθεια με έκανε να ψάξω για τη κατάσταση μου...τι πήγε λάθος και είμαι έτσι;Έπεσα πάνω σε μια αναπτυξιακή διαταραχή,στο αυτιστικό φάσμα,σύνδρομο Ασπεργκερ το όνομά της.Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο κόσμο μου.Ώρες ώρες μου θυμίζω παιδί με αυτισμό.Πόσο μάλλον το άσπεργκερ,που συνδυάζει και τη φυσιολογική ζωή.
Διαβάζοντας κατάλαβα ότι το άσπεργκερ αναφέρεται σε ανθρώπους με κοινωνικά προβλήματα,που βρίσκουν επίπονη τη συναναστροφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα,που τους λείπουν κοινωνικές δεξιότητες.Σπινθήρισε μέσα μου κάτι.Μπορεί να βρήκα την αιτία των προβλημάτων και των πλεονεκτημάτων μου.Πόσο θα με ανακούφιζε να μπορούσα να ενταχτώ σε μια ομάδα και να μιλήσω με άτομα που θα καταλαβαίνουν τι τους λέω όταν τους πω ότι νιώθω άβολα όταν κοιτάω στα μάτια,πλησιάζω κόσμο κ.λπ.
Ηλία........χωρίς καμιά δική μου διάγνωση,πρίν 2 χρόνια διαγνώστηκε ΥΛΑ και στα 2 μικρά μου...Διαβάζοντας γι'αυτό κατάλαβα για ποιό λόγο πάντα δυσκολεύόμουν να ενταχθώ στο κοινωνικό σύνολο,είτε σαν παιδί,είτε αργότερα σαν ενήλικας...Με τα χρόνια,κατάφερα να έχω 2-3-5 φίλους,αλλα ακόμη και μ'αυτούς κάποιες φορές,αισθάνομαι άβολα,σα να θέλω να φύγω,σα να βαριέμαι,και προσπαθώ να μην δείχνομαι,αλλα δεν το καταφέρνω πάντα...Κάποιοι εκνευρίζονται μ'αυτό που είμαι,αλλα οκ,δε μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω...Απλά δεν το'χω,αν κι έχω πολλές παρέες,με λίγους ανθρώπους αισθάνομαι δεμένη,και όμως,δεν "επικοινωνώ" πάντα,ούτε και μ'αυτούς..
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις όμως τι με ευχαριστεί?Οτι στη ζωή μου υπάρχουν άνθρωποι που μ'έχουν αγαπήσει γι'αυτό που είμαι,επειδή ξέρουν οτι είμαι αληθινή!Κι αυτό είναι που μετράει πάνω απ'όλα!
Σας καταλαβαίνω απόλυτα.Κι εγώ έτσι είμαι.Κάνω παρέα με το περίγυρο μου,όμως είναι επιφανειακή.Δηλαδή με το που απομακρύνομαι από ένα περιβάλλον,χάνω κάθε επαφή με τους συγκεκριμένους ανθρώπους.Από το σχολείο έχω χάσει σχεδόν κάθε επαφή με όλους πχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ο άλλος δεν επιδιώξει να με κρατήσει συνήθως ασυναίσθητα απομακρύνομαι.Χάνεται η επαφή,και τελικά καταλήγω στη μελαγχολία και την απελπισμένη προσπάθεια να επικοινωνήσω με κάποιον.
Επίσης νιώθω άβολα,προσέχω τι κάνω,αν κα δε το καταφέρνω πάντα,καθώς με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και η παρορμητικότητα πολλές φορές.Διάφορα γεγονότα που συνέβησαν κυρίως στο σχολείο με έκαναν να κλειστώ στον εαυτό μου ακόμα περισσότερο.Κατάλαβα ότι δε με αποδέχονται όπως είμαι,φαινομενικά ανώριμος και "παιδί"...έπρεπε να μεγαλώσω.
Τελικά δεν αποδέχτηκα το γεγονός ότι θα πρέπει να αλλάξω αυτό που είμαι για να με αποδέχονται.Απλά πληγώθηκα και απομακρύνθηκα από τους πάντες,ακόμα και αυτούς που δεν έφταιγαν :Ρ (ασυναίσθητα).Τώρα με βοήθεια ψυχιάτρου όπου κάνω ψυχοθεραπεία και μιλάω καθώς και ακόμα 1-2 άτομα στη ζωή μου είμαι σταθερός ψυχολογικά.Δεν έχω τα σκαμπανευάσματα που είχα.
Στα 21 μου είχα μια σχέση όπου μετά απο ένα χρόνο τελείωσε επειδή εκείνος βρήκε άλλη με τη δικαιολογία οτι εκείνη ήταν "γυναίκα" (συνομήλικη και φίλη μου) ενώ εγώ ήμουν ανώριμο παιδί ακόμη.....αργότερα στα 30 μου με τον άνθρωπο που έκανα παιδιά,γινόμαστε και οι δυό παιδιά όταν έχουμε τις στιγμές μας...Εκείνος,ήταν ο μόνος που με κατάλαβε και με αγάπησε γι αυτό που είμαι,υποθετικά και ο ίδιος asperger,(όχι και τόσο κοινωνικός και με πολλά "κολλήματα" στην καθημερινότητα του) αλλα πως αλλιώς να εξηγήσεις τα 2 στα 2 παιδιά με asperger?Μπορώ να πω οτι τον περισσότερο καιρό δυσκολευόμαστε να συνυπάρξουμε με ηρεμία στον ίδιο χώρο,αλλα παρ'ολ'αυτά εξακολουθούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο και να είμαστε ζευγάρι,γονείς,φίλοι..γιατί ξέρουμε πως να είμαστε ακόμη μικρά,ανώρημα παιδιά όταν θέλουμε,ενώ οι άλλοι (πρώην και πρώην φίλη) κατέληξαν χωρισμένοι με ένα παιδί και για να μην παρεξηγηθώ,αυτό δεν το λέω χαιρέκακα,είναι απλή διαπίστωση του να μπορείς να αγαπάς σαν παιδί....όπως μαλώνουμε σαν παιδιά,τα βρίσκουμε σαν παιδιά,αγαπιόμαστε σαν παιδιά...όπως ακριβώς και τα παιδιά μας...την ίδια στιγμή που μαλώνουν,είναι αγκαλιασμένα και γελάνε.....Ξανα λέω,δεν έχουμε καμιά διάγνωση,αλλα τι κάνει νιάου στα κεραμίδια?
ΑπάντησηΔιαγραφή