Σκέψεις πάνω στη κοινωνία.

The way I see it, όλη η αντίφαση και παραδοξότητα που παρατηρείται στις μέρες μας ανά το κόσμο είναι αναμενόμενη.

Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που καθιστά δύσκολη, ίσως αδύνατη τη συνύπαρξη και εύρυθμη λειτουργεία κολωσιαίων κοινωνιών σαν και τις δικές μας. Είναι η ζωόδης, η άγρια πλευρά του ανθρώπου αυτή που δε τον αφήνει να χτίσει την ουτοπία.

Προσωπικές φιλοδοξίες, ένστικτα, ανάγκες, έμφυτες τάσεις και συμπεριφορές, όλα κάτω από την ομπρέλα του πυρήνα του ανθρώπινου είδους, την επιβίωση και την αναπαραγωγή, παρεμβάλλονται και δυσχαιρένουν την επιδείωξη του κοινού καλού, το λόγο δηλαδή που οι άνθρωπο αποφασίσαμε να ζούμε σε κοινωνίες.

Πάντοτε υπήρχαν οι προνομιούχοι, οι "έχοντες", και πάντα υπήρχαν οι "σκλάβοι" που δούλευαν για τους προνομιούχους. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας αποτελεί ουσιαστικά διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου μοτίβου.


Κανένας κομμουνισμός, σοσιαλισμός ή καπιταλισμός δε θα καταφέρει να συντελέσει ουσιαστικά στην ριζική αλλαγή της πραγματικότηας αυτής. Αυτό που πρέπει να αλλάξει βρίσκεται αλλού και είναι κάτι πιο θεμελειώδες. Η ρίζα του προβλήματος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Μόνο με την επικράτηση της νόησης πάνω στο άγριο ζώο που κρύβουμε μέσα μας θα καταφέρουμε να επιφέρουμε την αλλαγή που ζητάμε. Μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια σε διαπλανητικό επίπεδο. Βέβαια, ας είμαστε ρεαλιστικοί. Ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες. Θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη τεχνολογία και επιστήμη. Και πιστεύω πως υπάρχει.

Όσο λοιπόν ψάχνουμε το πρόβλημα στην οικονομία, στα τραπεζικά καρτέλ και το καπιταλισμό, θεωρώ πως εθελοτυφλούμε και κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι μέσα μας και είμαστε εμείς. Η ανθρώπινη φύση.