Σκέψεις πάνω στη κοινωνική αλλαγή.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σαν ανθρωπότητα δεν είναι οικονομικό ή πολιτικό. Η σάπια οικονομία και τα σαθρά πολιτικά συστήματα και κυβερνήσεις είναι απλά το σύμπτωμα ενός βαθιά νοσούντος πολιτισμού.

Η ρίζα του προβλήματος κρύβεται σε κάτι θεμελειοδέστερο. Η ρίζα του προβλήματος εντοπίζεται στις αξίες και αντιλήψεις που κουβαλάμε συλλογικά σαν ανθρώπινος πολιτισμός.

Υποστηρίζω λοιπόν, πως η λύση δεν έγκυται στην αναδιάρθρωση της οικονομίας, ούτε στην ανατροπή του καπιταλισμού ή του "τάδε" πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Για να υπάρξει ριζική αλλαγή θα πρέπει να αλλάξουν συνειδήσεις.

Ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι κρέας με τρομερή δυναμική για εξέλιξη, άλλα επικύνδηνο όπλο αν παραμείνει απαίδευτος κ' ακαλλιέργητος.

Η πραγματική επανάσταση είναι η επανάσταση των αξιών.

15/6/15

Πρόλογος:

Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να καταφύγω σε 'σένα - έχεις απαλύνει το μαρτύριό ξανά στο παρελθόν. Ξύπνησα με απαίσια διάθεση και νιώθω βαρύς και άρρωστος. Νιώθω μόνος ενώ παράλληλα παρουσιάζονται πρώιμα συμπτώματα έρωτα. Συμφορά.

Κυρίως θέμα:

Νιώθω σαν το κομμάτι του παζλ που απέτυχε να ταιριάξει με τα υπόλοιπα και έμεινε στο σκονισμένο κουτί - κάπου δίπλα στις αλλόκοτες παιδικές ζωγραφιές. Νιώθω την ανάγκη να ταιριάξω περισσότερο από ποτέ μα το σφάλμα μου είναι πως ήδη γνωρίζω πως είναι λάθος να πέσω στη παγίδα του κονφορμισμού... ή μήπως όχι;. Εγώ φταίω, τα θέλω όλα: Να είμαι εγώ και να θέλω να ταιριάξω.

Είναι κουραστικό να είσαι άνθρωπος. Είναι ανισόρροποι κ' εύθραυστοι. Συναισθηματικές ανάγκες, ένστικτα, έρωτες, απαιτήσεις... λες κι έχει νόημα τίποτα απ' όλα αυτά. Συχνά η αυτοχειρία φαντάζει συναρπαστική. Οχι όμως, δεν ήρθε η ώρα για το κύκνιο άσμα. Οχι πρίν φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή μου, όχι πριν η αυτοχειρία είναι η μόνη επιλογή.

Επίλογος:

Σήμερα είμαι ανθρωπάκος, μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος. Μόνη μου συντροφιά η μουσική κ' εσύ, καλέ μου φίλε - μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.

Σκέψεις πάνω στη κοινωνία.

The way I see it, όλη η αντίφαση και παραδοξότητα που παρατηρείται στις μέρες μας ανά το κόσμο είναι αναμενόμενη.

Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που καθιστά δύσκολη, ίσως αδύνατη τη συνύπαρξη και εύρυθμη λειτουργεία κολωσιαίων κοινωνιών σαν και τις δικές μας. Είναι η ζωόδης, η άγρια πλευρά του ανθρώπου αυτή που δε τον αφήνει να χτίσει την ουτοπία.

Προσωπικές φιλοδοξίες, ένστικτα, ανάγκες, έμφυτες τάσεις και συμπεριφορές, όλα κάτω από την ομπρέλα του πυρήνα του ανθρώπινου είδους, την επιβίωση και την αναπαραγωγή, παρεμβάλλονται και δυσχαιρένουν την επιδείωξη του κοινού καλού, το λόγο δηλαδή που οι άνθρωπο αποφασίσαμε να ζούμε σε κοινωνίες.

Πάντοτε υπήρχαν οι προνομιούχοι, οι "έχοντες", και πάντα υπήρχαν οι "σκλάβοι" που δούλευαν για τους προνομιούχους. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας αποτελεί ουσιαστικά διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου μοτίβου.


Κανένας κομμουνισμός, σοσιαλισμός ή καπιταλισμός δε θα καταφέρει να συντελέσει ουσιαστικά στην ριζική αλλαγή της πραγματικότηας αυτής. Αυτό που πρέπει να αλλάξει βρίσκεται αλλού και είναι κάτι πιο θεμελειώδες. Η ρίζα του προβλήματος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Μόνο με την επικράτηση της νόησης πάνω στο άγριο ζώο που κρύβουμε μέσα μας θα καταφέρουμε να επιφέρουμε την αλλαγή που ζητάμε. Μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια σε διαπλανητικό επίπεδο. Βέβαια, ας είμαστε ρεαλιστικοί. Ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες. Θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη τεχνολογία και επιστήμη. Και πιστεύω πως υπάρχει.

Όσο λοιπόν ψάχνουμε το πρόβλημα στην οικονομία, στα τραπεζικά καρτέλ και το καπιταλισμό, θεωρώ πως εθελοτυφλούμε και κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι μέσα μας και είμαστε εμείς. Η ανθρώπινη φύση.