Oblivion (Λήθη)

Καταλαβαίνω πλέον ότι η κρίση που έχουμε δεν είναι οικονομική,ή τουλάχιστον δεν είναι αυτού του είδους η κρίση η οποία θα έπρεπε να μας ανησυχεί.Η κρίση λοιπόν που μαστίζει την Ελλάδα και το κόσμο εν γένει είναι βαθύτερη.Είναι κρίση της ανθρωπιάς μας.

Διανύουμε μια συνειδησιακή κρίση.Η διαφθορά διαχέεται στο πλανήτη γη σαν ιός και καταλαμβάνει κάθε συνειδητή ύπαρξη.Διανύουμε την κρίση των ηθών.Διανύουμε κρίση της ανθρώπινης υπόστασης.Κινδυνεύουμε.Το αντίδοτο στην ανθρωπιστική αυτή κρίση,η μόρφωση,δεν υπάρχει.Έχει εκλείψει χιλιετίες τώρα.Προσπάθειες θεραπείας πολλές.Ο ιός μεταλλάσσεται συνεχώς.Επιβίωσε της Γαλλικής επανάστασης,του Διαφωτισμού.

Ελάχιστοι καταφέρνουν να αναπτύξουν ανοσία.Είναι δύσκολο,πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι για να πετύχεις την ανοσία μπροστά στον ιό αυτό υποχρεούσαι να κάνεις το απολύτως παράδοξο.Να ανοίξεις πλήρως το μυαλό σου.Να ελευθερωθείς,να ανοίξεις τους ορίζοντές σου.Ο ιός περνάει,άλλα το μυαλό μένει ανέπαφο,ο ιός δε μπορεί να φωλιάσει.Δε μπορεί να πολλαπλασιαστεί στο αφιλόξενο αυτό περιβάλλον.

Ο κόσμος είναι τυφλωμένος.Βλέπω πρόσωπα στο δρόμο,όλα με τυλιγμένους επιδέσμους γύρω από τα μάτια.Βλέπω νεκροζώντανους,βλέπω εξαθλίωση.Που οδεύουμε,κόσμε;Που πάμε,κόσμε;Κάθε πρωί που ξυπνάω φοράω τη μάσκα μου και βγαίνω έξω.Κάποιες φορές τα καταφέρνω τόσο καλά στο να πείθω τον εαυτό μου ότι όλα είναι εντάξει,ότι ο κόσμος πάει καλά.

Η κρίση,αφανίζοντας τη λογική επιτρέπει στα αρχαίγονα ένστικτα του θηρίου που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος να έρθουν στην επιφάνεια.Χάος.Η  κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει.Καταστροφή.Ποιός θα σώσει τη κατάσταση;Μπορεί κανείς;Πρέπει να φροντίσουμε τις νέες γεννιές .Πρεπει να τις διδάξουμε να μην κάνουν τα ίδια λάθη.Πρέπει να εμβολιαστούν.Να τους μάθουμε να έχουν ανοιχτό μυαλό,να μη μπορέσει ο ιός να πολλαπλασιαστεί στο κεφάλι τους.Είναι καθήκον μου,είναι καθήκον μας να το κάνουμε αυτό.

Όλα είναι τόσο λάθος.Κάτι πρέπει να γίνει,πρέπει ο κόσμος να δει πέρα από κόμματα,πέρα από παρατάξεις,ιδεολογίες,σύνορα,πολιτισμούς.Πρέπει να δει το μέλλον.Να εναρμονιστεί με την ύπαρξη.Πρέπει ο άνθρωπος να κόψει τα δεσμά το παρόντος που τον κρατάνε χαμηλά.Πρέπει ο άνθρωπος να δει από ψηλά.Να οραματιστεί το μέλλον.Πρέπει ο άνθρωπος να ξεκολλήσει.Χρειάζεται μια ώθηση για να πετάξει.

Γαμώτο,δεν είναι τόσο δύσκολο να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας.Χρειάζονται τα κατάλληλα ερεθίσματα.Η ανάλογη μόρφωση και καλλιέργεια,έτσι που το άτομο να αφυπνιστεί.Έχουμε τη δύναμη.Έχει γίνει αυτοσκοπός μου αυτό το έργο.Το υπόσχομαι στον εαυτό μου.Μέσω της επιστήμης,μέσω της ενημέρωσης,όπως μπορώ.Πρέπει η ανθρωπότητα αρχικά να βγάλει τους επιδέσμους από τα μάτια.Είναι η αρχή,κι όμως,μετά από αυτό θα είμαστε τόσο κοντά.


Πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να πετάξει,να δει τα πράγματα πανοραμικά.Να δει την αλήθεια.Ελπίζω σε αυτό.Δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο μπορείς να πιστέψεις.Ελπίζω μια μέρα να αποκτήσουμε ανοσία στον ιό,να αποδεσμευτούμε από τις αλυσίδες,να βγάλουμε τους επιδέσμους από τα μάτια.

Στο νησί του Ήλιου...

Θέλω να ταξιδέψω. Να βρεθώ κάπου ψηλά, σε ένα βουνό, με πλούσια και πυκνή βλάστηση. Με ρυάκια και ποτάμια. Να περπατήσω στο δάσος...να γίνω ένα με τη φύση. Να αφήσω τις αισθήσεις μου να κάνουν έρωτα με τα στοιχεία. Να νιώσω τη φύση...αυτή τη στενή σύνδεση. Να κοιτάξω τα σύννεφα,τον ουρανό. Μα τι όμορφα που είναι όλα από ψηλά...πόσο μαγικά. Πόσο συναρπαστικά. Νιώθω υπέροχα, ίσως περίεργα. Δε μπορώ να το προσδιορίσω.

Ξαφνικά δεν έχω ανησυχίες, προβλήματα. Γαλήνη, ομορφιά, αρμονία. Λίγο ακόμα...δε θέλω να φύγω από τώρα. Ας βραδιάσει πρώτα. Θέλω να δω το βραδινό ουρανό,πάνω σε ένα δέντρο...ακούγοντας το θρόισμα των φύλων και τα πουλιά της νύχτας. Τι περίεργα που είναι. Υπέροχο συναίσθημα. Είμαι σχεδόν εκεί. Ίσα που μπορώ να ακούσω το ρυάκι μερικά μέτρα πιο κάτω.

Μα έχω τόσα να κάνω στη ζωή μου. Έχω τόσα πράγματα ακόμα να ζήσω. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να συνεχίσω. Δε πρέπει να αφεθώ,οχι ακόμα. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Έλα, πάμε. Υπόσχομαι μια μέρα να επιστρέψουμε. Θα μείνουμε πιο πολύ αυτή τη φορά.

Αγαπητή ανθρωπότητα..

Αγαπητή ανθρωπότητα,

Που είναι οι νέοι; Που είναι η γενιά του αύριο; Που είναι εκείνοι που θα κρατάνε το κόσμο στα χέρια τους σε κάποια χρόνια; Που είναι οι μελλοντικοί κυβερνήτες, επιχειρηματίες, δάσκαλοι, καθηγητές, καλλιτέχνες...που είναι όλοι αυτοί που θα αποτελούν το αύριο; Την αυριανή κοινωνία; Το μέλλον;

Που είναι οι νέοι; Οι φιλόσοφοι, οι ιδεαλιστές, οι οραματιστές, oι επαναστάτες, οι ριζοσπάστες, οι λογικοί, οι έξυπνοι, οι ανθρωπιστές, οι ειρηνιστές, οι ενθουσιώδης, οι ορεξάτοι, οι ψαγμένοι, οι ελεύθεροι, οι απροκατάληπτοι, οι σκεπτόμενοι...που είναι όλοι αυτοί; Που είναι όλοι αυτοί που θα λάβουν τις πρωτοβουλίες του αύριο;!

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ.

love,
Elias.

Όταν η "παιδεία" γίνει Παιδεία θα απέχουμε μερικά μόνο βήματα της αλλαγής του προσώπου του πλανήτη.

10 Σεπτεμβρίου 2013 (Νιώθω Μαθηματικά)

Νιώθω ότι υπάρχει τόση μαγεία εκεί έξω.Τόση μαθηματική και φυσική ομορφιά,τόσα μυστήρια που πρέπει να αποκαλύψουμε.Νιώθω την ύπαρξη...τελευταία νιώθω μια τάση προς τα κει.Θέλω να ασχοληθώ με κάτι προσανατολισμένο προς τη κοσμολογία...ίσως μαθηματικά.Το νιώθω έντονα.Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνω πόσο περιορισμένος είμαι από τη βιολογία μου.Καταλαβαίνω ότι τα όρια της αντίληψής μου μου επιτρέπουν μόνο να "νιώσω" τη μαγεία και οχι να την κοιτάξω.

Νιώθω τα μαθηματικά στο σύμπαν.Είναι περίεργο,είναι τρελό.Δε ξέρω πως να το εξηγήσω,είναι σαν να νιώθω ένα μοτίβο.Λες και ίσα που μπορώ να αντιληφθώ τη πραγματική μαθηματική μαγεία.Και πάλι,τι κρίμα που είμαι περιορισμένος από τη δομή του εγκεφάλου μου.Ελπίζω μια μέρα,τέτοια που να ζω,να καταφέρουμε να επεκτείνουμε τους ορίζοντες του μυαλού μας.Ίσως τότε αντιληφθώ τη μαγεία,ίσως καταφέρω να τη κοιτάξω.

Μα είναι τόσο περίεργο.Θα ορκιζόμουν ότι δε νιώθω τρελός,άλλα αλήθεια,ξέρει ο τρελός ότι είναι τρελός;Αυτά που λεω είναι περίεργα,το αναγνωρίζω.Με τρομάζουν κάποιες φορές.Η εκδοχή του να είμαι τρελός ενισχύεται βλέποντας ανθρώπου ιδιοφυΐες,όπως ο Jacob Barnett,που δε φαίνεται να αντιμετοπίζουν το σύμπαν έτσι.Εννοώ δηλαδή ότι αν ήταν "σωστό" αυτό που νιώθω,άνθρωποι με ακόμα μεγαλύτερες αντιληπτικές ικανότητες θα το βίωναν ίσως σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό.Ίσως πάλι απλά δε το ξέρω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος ότι νιώθουν έτσι.

Βυθίζομαι πάλι σε σκέψεις.Αρχικά όλο αυτό το έλεγα για πλάκα.Είμαι τρελός,όλοι νομίζουμε ότι είμαστε τρελοί,διαφορετικοί.Καποια στιγμή άρχισε να σοβαρεύει στο μυαλό μου όλο αυτό και πλέον είμαι σκεπτικός απέναντι στο ενδεχόμενο.Θα δείξει.

Και αν τελικά είμαι...τρελός;

Kάνω μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα ζωής μου.Επεξεργάζομαι τον Ηλία σε σχέση με το περιβάλλον του,αναλογίζομαι τις σκέψεις,τα συναισθήματα του.

Ξεφυλλίζω το βιβλίο μου,την ιδεοληψία μου,το τρόπο που αντιλαμβάνομαι και αλληλεπιδρώ με το κόσμο.Μα τι διάολο κάνω εδώ;Γιατί νιώθω σαν να έχω έρθει από άλλο πλανήτη;Ξέρω πλέον ότι ο εγκέφαλός μου λειτουργεί διαφορετικά λόγω του Asperger.

Κάποιες φορές είναι ανυπόφορο,άλλες το διαχειρίζομαι αποτελεσματικά.Κάποιες άλλες όπως τώρα,νιώθω περίεργα.Δε ξέρω τι κάνω σε αυτό το κόσμο.Γιατί ζω,γιατί υπάρχω.Νιώθω ότι βλέπω την ανθρωπότητα από ψηλά,ότι μπορώ να αντιληφθώ κάποια πράγματα τα οποία βαραίνουν τη συνείδησή μου.

Αλήθεια,τι κάνω εδώ;Τι κάνουμε εδώ;Νιώθω τρελός,πραγματικά.Τα πράγματα που σκέφτομαι,οι σκέψεις μου...είμαι τρελός.Είμαι;Γιατί βλέπω τα πράγματα τόσο διαφορετικά;Γιατί αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη με τόσο διαφορετικό τρόπο;Θα είναι ο αυτισμός.

Οι σκέψεις μου,ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πάντα με κάνει να νιώθω απομονωμένοςε μπορεί να τα καταλάβει κανείς.Δε μπορεί κανείς να δει μέσα από τα μάτια μου.Πρέπει να αντέξω όλο το φορτίο που μου "προσφέρει" το μυαλό μου.Και ναι,κατά βάθος ξέρω ότι το μυαλό μου δε κοιμάται,ότι είναι αφυπνισμένο.Τελικά όμως τι μου προσφέρει επί της ουσίας αυτό;Οχι πάντως ευτυχία.Έστω τη πλαστή ευτυχία...αυτή που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας μας μέσα σε αυτή τη ψευδαίσθηση που ζούμε.

Μα τι κάνω εδώ;Δε ξέρω καν ποιός είμαι.Ξέρω ότι είμαι μια παράξενη μορφή συνείδησης που διαμορφώθηκε από την εγκεφαλική δομή του ατόμου που ονομάζουν Ηλία.Νιώθω ότι δεν είμαι άνθρωπος.Νιώθω την ανθρώπινη φύση σαν ένα περιορισμό.Νιώθω ότι είμαι μια εγκλωβισμένη συνείδηση...νιώθω ότι είμαι το σύμπαν,που έχει φυλακιστεί σε ένα σημείο του σύμπαντος.

Μα είμαι τρελός;Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω,"επανέρχομαι" στη πραγματικότητα.Τρομάζω...εγώ το σκέφτηκα αυτό.Μα πως κατέληξα σε αυτό;Είναι περίεργο...με αφήνει γεμάτο περιέργεια,μυστήριο και δέος.

Δε το έχω γράψει ποτέ,ντρέπομαι είναι η αλήθεια άλλα θα το πω.Εξάλλου -και αυτό είναι που θέλω- αυτά που γράφω διαβάζονται από λίγο κόσμο (το οποίο νιώθω ότι έχω ανάγκη,τελικά).Θέλω λοιπόν
να πω,ότι αναλογιζόμενος τη κατάστασή μου,έχω καταλήξει σε δύο εκδοχές.

Η μια είναι αυτή στην οποία εκτός από το Asperger έχω κάποια άλλη βλάβη στον εγκέφαλο,κάποια διαταραχή η οποία δε με αφήνει σε ηρεμία,μου δημιουργεί προβλήματα και με κάνει να σκέφτομαι τέτοια πράγματα.Η άλλη εκδοχή που έχω,είναι ότι είμαι έξυπνος,δε μπορώ να προσδιορίσω το πόσο,και η εξυπνάδα μου δεν είναι διαχειρίσιμη για ένα 17χρονο,ώστε τελικά καταλήγω σε όλα αυτά τα παράξενα.Δε ξέρω,πραγματικά.Ελπίζω κάποια στιγμή να μάθω.Μπορεί να είναι ένας συνδυασμός των δύο,ή κάτι που δεν έχω σκεφτεί.

7 Σεπτεμβρίου 2013. (Ο κόσμος των ηλιθίων)

...έχει πλάκα.Σε μια κοινωνία που ξεκάθαρα βλέπω ότι δεν ανήκω προσπαθώ να πλάσω ένα δικό μου κόσμο,να μπω μέσα και να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος εθελοτυφλώντας στη κατάντια και το ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους.Η αλήθεια είναι ότι σιγά σιγά τα καταφέρνω.

Έχω μια ιδεοληψία,βλέπω ότι δεν άπτεται της πραγματικότητα,βλέπω ότι δυσκολεύομαι,άλλα κυρίως δε θέλω να προσαρμοστώ πλέον σε αυτό το θέατρο σκιών και χτίζω πάνω σε αυτά τα δεδομένα το μέλλον μου,αποκωμένος όσο είναι δυνατόν από τη κοινωνία και τον ευτελισμό του ανθρώπινου είδους.

Θα έγραφα κι άλλα,άλλα έβαλε ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΪ.

3 Σεπτεμβρίου 2013.(Ενθουσιασμός)

Νιώθω πολύ παράξενα.Ενθουσιασμό κυρίως,για διάφορα πράγματα.
Καταρχήν αυτή τη περίοδο είμαι ανεξήγητα χαρούμενος (μάλλον χαζοχαρούμενος) χωρίς λόγο.

Νιώθω πολύ παράξενα.Ένα περίεργο κάλεσμα.Σαν να βιώνω συνειδησιακή αφύπνιση.Νιώθω κάτι σαν κάλεσμα.Δε πιστεύω στα καλέσματα,στη μεταφυσική.Ίσως συνέλαβε το υποσυνείδητό μου κάποια ιδέα ή το οτιδήποτε που μου αλλάζει σιγά σιγά την αντίληψή μου για το κόσμο.

Νιώθω κάτι παράξενο. Μια πνευματική κινητικότητα.Είναι αρκετά περίεργο.Σαν να ετοιμάζομαι για κάτι.Είμαι χαρούμενος πάντως,πολύ.Μακάρι να κρατήσει.

Νιώθω κάτι παράξενο.Ξαφνικά βλέπω τον κόσμο διαφορετικά.Με μεγαλύτερο δέος.Μου είναι πιο ευδιάκριτη η ομορφιά.Η ύπαρξη...νομίζω πως τη βιώνω διαφορετικά.Σιγά σιγά ξεκολλάω από το μουντό υλιστικό μοντέλο του σύμπαντος.Το νιώθω,δε ξέρω αν πρέπει να το εμπιστευτώ,άλλα το νιώθω.Κάτι διαφορετικό.Είναι αυτή η ομορφιά.Λες και την αντιλήφθηκα ξαφνικά.

Νιώθω αρκετά περίεργα.Νιώθω καλά με τον εαυτό μου.Με τη παρορμητικότητά μου,με την αφηρημάδα μου,τη παιδικότητα,την ανωριμότητα...νιώθω ότι δε χρειάζεται να παλέψω για να αλλάξω.Είμαι έτσι,και με αποδέχομαι.Βλέπω το κόσμο πολύ πιο διαφορετικά.