Είμαι στο δρόμο, περπατώ. Σιγοψηθιρίζω κουβέντες με τον εαυτό μου, συζητάμε διάφορα περί ανέμων και υδάτων. Σιγά σιγά, κάτι ακούμε στο βάθος, μουσική. Ωραία μουσική... και συνεχίζω να περπατάω.
Ο ήλιος, κρυμμένος πίσω από το συνεφιασμένο ουρανό ίσα που φαίνεται. Ο φρθινωπορινός αέρας κουβαλά μαζί του τη βροχή από τα κίτρινα φύλα των δέντρων... και συνεχίζω να περπατάω.
Η μουσική δυναμώνει... η πραγματικότητα στρεβλώνεται. Που βρίσκομαι; Ωωω, ο αέρας, τα φύλλα, οι ακτίνες του ήλιου που παλεύουν να διαπεράσουν τα σύννεφα. Χάνομαι... μα συνεχίζω να περπατάω.
Ανατριχιάζω, χάνω την επαφή με τη πραγματικότητα, τώρα βρίσκομαι αλλού. Νιώθω κάτι πρωτόγνορο... Ωωω ναι, ευφορία. Ο ήλιος, τα σύννεφα, ο αέρας, τα φύλλα... γιατί είναι τόσο όμορφα, που κρύβονταν όλη αυτή η μαγεία... και συνεχίζω να περπατάω.
Είναι πραγματικότητα αυτό που βιώνω; Δεν υπάρχει περίγυρος, δεν υπάρχει τίποτα. Μα που βρίσκομαι; Ωωω, τα φύλλα, μπορώ να τα νιώσω να χαιδεύουν τη σάρκα μου. Δακρύζω... δε μπορεί να είναι αλήθεια. Και συνεχίζω να περπατάω.
Είμαι αποσυνδεδεμένος από το περιβάλλον πια, δεν ακούω, δεν αντιδρώ... απλά υπάρχω. Είμαι μια συνειδητή οντότητα, αποστασιοποιημένος από κάθε "Εγώ". Δεν είμαι εγώ... δεν νιώθω Ηλίας. Δεν βιώνω εγώ αυτή την εμπειρία. Είμαι ο αέρας, είμαι ο ήλιος, τα σύννεφα, τα φύλα. Τι είναι η πραγματικότητα; Ποιός είμαι; Που βρίσκομαι; Και περπατάω... συνεχίζω να περπατάω.
Ο ήλιος, κρυμμένος πίσω από το συνεφιασμένο ουρανό ίσα που φαίνεται. Ο φρθινωπορινός αέρας κουβαλά μαζί του τη βροχή από τα κίτρινα φύλα των δέντρων... και συνεχίζω να περπατάω.
Η μουσική δυναμώνει... η πραγματικότητα στρεβλώνεται. Που βρίσκομαι; Ωωω, ο αέρας, τα φύλλα, οι ακτίνες του ήλιου που παλεύουν να διαπεράσουν τα σύννεφα. Χάνομαι... μα συνεχίζω να περπατάω.
Ανατριχιάζω, χάνω την επαφή με τη πραγματικότητα, τώρα βρίσκομαι αλλού. Νιώθω κάτι πρωτόγνορο... Ωωω ναι, ευφορία. Ο ήλιος, τα σύννεφα, ο αέρας, τα φύλλα... γιατί είναι τόσο όμορφα, που κρύβονταν όλη αυτή η μαγεία... και συνεχίζω να περπατάω.
Είναι πραγματικότητα αυτό που βιώνω; Δεν υπάρχει περίγυρος, δεν υπάρχει τίποτα. Μα που βρίσκομαι; Ωωω, τα φύλλα, μπορώ να τα νιώσω να χαιδεύουν τη σάρκα μου. Δακρύζω... δε μπορεί να είναι αλήθεια. Και συνεχίζω να περπατάω.
Είμαι αποσυνδεδεμένος από το περιβάλλον πια, δεν ακούω, δεν αντιδρώ... απλά υπάρχω. Είμαι μια συνειδητή οντότητα, αποστασιοποιημένος από κάθε "Εγώ". Δεν είμαι εγώ... δεν νιώθω Ηλίας. Δεν βιώνω εγώ αυτή την εμπειρία. Είμαι ο αέρας, είμαι ο ήλιος, τα σύννεφα, τα φύλα. Τι είναι η πραγματικότητα; Ποιός είμαι; Που βρίσκομαι; Και περπατάω... συνεχίζω να περπατάω.
